บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1264

บทที่ 1264 อำนาจจากชื่อเสียง

บทที่ 1264 อำนาจจากชื่อเสียง

ทวีปดาราวีรบุรุษ

เมืองเซียนสัประยุทธ์

ชิ้ง~

กระแสพลังผันผวนผุดขึ้นมาจากค่ายกลเคลื่อนย้ายมิติ เมื่อเปิดใช้งานมาอีกครั้ง ก็มีกลุ่มผู้บ่มเพาะพุ่งออกมาจากภายใน หนึ่งในนั้นคือเฉินซี เซวียนหยวนอวิ่น วิปลาสหลิ่ว และชีเซียวอวี่

พวกเขากลับมาจากทวีปเซียนสายหมอกได้เพียงหนึ่งวันก็มาถึงเมืองเซียนสัประยุทธ์ สำหรับเฉินซีแล้วก็เป็นเหมือนวัฏจักรความสุขและความเศร้า

การได้อาจารย์ของตนอย่างวิปลาสหลิ่วกลับมา ทำให้เขาดีใจมาก แต่พอได้เห็นความทุกข์ทรมานที่วิปลาสหลิ่วต้องเผชิญมาตลอดหลายปีก็ทำให้ทั้งโกรธทั้งเสียใจ

มันจึงเป็นทั้งความสุขและความเศร้า จริง ๆ แล้วพลังบ่มเพาะดวงจิตแห่งเต๋าในตอนนี้สามารถควบคุมอารมณ์ทุกอย่างได้อย่างสมบูรณ์ แต่เขาไม่อยากทำเช่นนั้น

ไม่ว่าจะเป็นคนหรือเป็นเซียน แต่ก็ไม่ใช่พวกเย็นชาไร้ความรู้สึกกันทั้งนั้น หากสูญเสียอารมณ์ความรู้สึกไปแล้วจะต่างอะไรจากหุ่นเชิดหรือศพเดินได้กัน แล้วจะบ่มเพาะพลังอย่างไร? จะทำความเข้าใจเต๋าได้อย่างไร?

ณ สถานที่ตั้งสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า ยอดฝีมือจำนวนนับไม่ถ้วนจากทั่วทั้งภพเซียนเดินทางมายังเมืองเซียนสัประยุทธ์ทุกเมื่อเชื่อวัน ในด้านความรุ่งเรืองนับว่าเมืองอื่นเทียบไม่ติด

วันนี้ในเมืองเซียนสัประยุทธ์ก็คึกคักเต็มไปด้วยความรุ่งโรจน์ดั่งเคย

พวกเขาเดินไปตามถนนที่ผู้คนและเกวียนพลุกพล่าน เห็นผู้บ่มเพาะจากหลากหลายเผ่าพันธุ์และหลายต้นกำเนิดในภพเซียน สัมผัสได้ว่าบรรยากาศเต็มไปด้วยปราณเซียนหนาแน่น ไม่ว่าจะเป็นวิปลาสหลิ่วหรือชีเซียวอวี่ล้วนเบิกตากว้าง ร้องเสียงตกใจออกมาไม่หยุด

สำหรับวิปลาสหลิ่วและชีเซียวอวี่ที่ถูกขังเป็นนักโทษอยู่ภายในเหมืองหลอมวิญญาณอันมืดมิด ภาพตรงหน้าเป็นดั่งความฝัน นี่คือภพเซียนที่แท้จริง!

พอเห็นวิปลาสหลิ่วกับชีเซียวอวี่ที่ตามมาด้านข้างมีสีหน้าตกตะลึง เฉินซีก็สัมผัสได้ว่าพวกเขามีความเกรงกลัวต่อสถานที่รุ่งเรืองตรงหน้าอยู่บ้าง เหมือนบ้านนอกเข้าเมืองเป็นครั้งแรก…

ซึ่งทำให้เฉินซีรู้สึกเศร้า พลันรู้สึกเจ็บอยู่ในใจ

จากนี้ต่อไป ตัวข้าจะไม่ยอมให้พวกเขาต้องทนทุกข์อีก! เฉินซีสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วเม้มปาก เขาไม่พูดอะไรและตัดสินใจเงียบต่อไป

…

จากนั้นไม่นาน เซวียนหยวนอวิ่นก็บอกลา แล้วกลับไปจัดเตรียมที่ไว้ให้วิปลาสหลิ่วกับชีเซียวอวี่พักอาศัย

นั่นก็เป็นเพราะสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าไม่ให้บุคคลภายนอกเข้า แม้เฉินซีจะเป็นคนพาวิปลาสหลิ่วกับชีเซียวอวี่กลับมาด้วย แต่ก็เพื่อความปลอดภัยของทั้งสองคน จึงต้องหาสถานที่ปลอดภัยให้พักก่อน

ตระกูลเซวียนหยวนมีสาขาอยู่ในเมืองเซียนสัประยุทธ์ หากเขาสามารถหาที่พักให้วิปลาสหลิ่วกับชีเซียวอวี่พักในอาณาเขตตระกูลเซวียนหยวนได้ จึงนับว่าเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด

เพราะอย่างไรนี่ก็เป็นเขตของหนึ่งในเจ็ดตระกูลบรรพกาลอย่างตระกูลเซวียนหยวน หากคนภูเขาหมอกเซียนไล่ล่าวิปลาสหลิ่วมาถึงที่นี่ ก็คงไม่สามารถเข้าเขตตระกูลเซวียนหยวนมาได้

เฉินซีไม่รีบกลับสำนัก เขาพาวิปลาสหลิ่วกับชีเซียวอวี่เดินชมรอบเมืองเซียนสัประยุทธ์

เขารู้ดีว่าตนเองมีเรื่องต้องทำมากมาย ดังนั้นไม่ว่าการทิ้งทั้งสองคนไว้จะรู้สึกเจ็บปวดเพียงใด แต่ในยามนี้เขาไร้ทางเลือก ยังต้องกลับไปทำการฝึกฝนต่อ เช่นนี้โอกาสได้พบวิปลาสหลิ่วกับชีเซียวอวี่จึงหาได้ยากนัก

เขาจึงฉวยโอกาสนี้ทิ้งทุกอย่างมาพาทั้งสองเดินเที่ยวสักรอบก่อนลาจาก

แต่ไม่นาน เฉินซีก็เห็นว่าวิปลาสหลิ่วกับชีเซียวอวี่มีสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก จึงกวาดตามองรอบข้างและเข้าใจในทันที

กลายเป็นว่าเสื้อผ้าของวิปลาสหลิ่วกับชีเซียวอวี่ดูแทบไม่ได้ เยื้องย่างไปทางไหนก็เหมือนบ้านนอกเข้าเมืองอย่างแท้จริง ดูหวาดกลัวสงบเสงี่ยมจนเกินไป เรียกสายตาแปลก ๆ จากคนรอบข้างที่ผ่านไปมาได้เป็นอย่างดี

ถึงขนาดที่พวกปากเสียบางคนไม่ปิดบังความเกลียดชัง เอ่ยเยาะเย้ยพวกเขาขึ้นมา

“ตาแก่ขอบเขตเซียนสวรรค์ขั้นต้นพาหนูน้อยขอบเขตเซียนปฐพีมาเสียด้วย ไม่รู้ว่ามาจากหมู่บ้านไหน นับเป็นภาพที่หาได้ยากในเมืองเซียนสัประยุทธ์ ที่ทุกคนล้วนมีเงินหรือไม่ก็เป็นคนชั้นสูง ฮ่า ๆ!”

เฉินซีเพิ่งสังเกตเห็นสิ่งนี้ ยังไม่ทันได้ตอบสนองก็ได้ยินเสียงเยาะเย้ยดังมาจากข้างถนนแล้ว

ผู้พูดคือสตรีในชุดหรูหราคนหนึ่ง สวมเข็มขัดที่ทำจากหยก บนผมปักปิ่นล้ำค่า กำลังโบกพัดขนนกที่ส่องแสงเรืองของสมบัติล้ำค่าออกมา ท่าทีหยิ่งผยองเหมือนนกยูงรําแพนหาง

แต่ตอนนี้รอยยิ้มเยาะเย้ยที่มุมปากทำให้นางดูใจร้ายนัก

เฉินซีขมวดคิ้วแล้วส่งสายตาเย็นชามองไป

“มองอะไรของเจ้า? ไม่พอใจหรือ? ในเมื่อเจ้ามากับตาแก่กับแม่หนูนั่น ก็คงจะเป็นขยะไม่ต่างกัน” หญิงสาวเห็นเฉินซีมองมาจึงเลิกคิ้วขึ้นสูง ก่อนจะเชิดหน้าชูคอขาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงรังเกียจเดียดฉันท์

เพียะ!

เพียะ! เพียะ! เพียะ! เพียะ!

พริบตานั้น เฉินซีไม่พูดอะไรอีก ยังคงนิ่งงัน แต่กลับได้ยินเสียงตบดังลั่นจากใบหน้า ‘อวี๋เยี่ยน’ ตบจนหน้าบวมเหมือนหมู จนน่าเกลียดน่ากลัวหมดสภาพสาวงาม

พร้อมกับเสียงกรีดร้องน่าสงสารของนางดังก้อง

ที่นี่คือถนนคนพลุกพล่านแห่งเมืองเซียนสัประยุทธ์ มีคนมากมายเดินกันขวักไขว่ เมื่อเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นจึงดึงดูดสายตาจำนวนมากจากคนรอบข้างมาได้ทันที

แต่สีหน้าของคนตระกูลจั่วชิวกลับมืดมนลง ไม่ปิดบังจิตสังหารได้อีก ชายหนุ่มผู้นี้จะจองหองเกินไปแล้ว ไม่รู้ผิดรู้ชอบ!

แต่ยังไม่ทันได้โกรธใคร ก็ได้ยินเสียงร้องประหลาดใจขึ้นมาเสียก่อน

“เฉินซี?”

“ศิษย์พี่เฉินซี! เป็นท่านนี่เอง!”

“ว่าไงนะ? ชายหนุ่มคนนี้คือเฉินซี? ได้ยินว่าได้อันดับหนึ่งของการสอบฝ่ายใน ไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นเขาที่นี่”

“สวรรค์โปรด! แล้วคนพวกนั้นเป็นใครกัน? โง่ถึงขนาดกล้าล่วงเกินเฉินซีในเขตสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าเชียว รนหาที่ตายไม่ใช่หรือ?”

ฝูงชนฮือฮาขึ้นมา ในหมู่คนมีศิษย์ฝ่ายนอกของสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าอยู่จำนวนมาก พอจำเฉินซีได้จึงร้องเรียกออกมาด้วยความดีใจ ใบหน้าเผยความตื่นเต้นและเคารพ

แต่พวกที่จำเฉินซีไม่ได้ก็ร้องขึ้นมาด้วยความประหลาดใจเช่นกันเมื่อได้ยินว่าชายหนุ่มตรงหน้าคือยอดฝีมืออันดับหนึ่งของหมู่ศิษย์ใหม่ในสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า

ดังนั้นในที่สุดวิปลาสหลิ่วจึงเข้าใจว่าเฉินซีไม่ใช่เด็กหนุ่มที่เขาต้องปกป้องเหมือนเมื่อหลายปีก่อนแล้ว เขา…ในตอนนี้ชื่อเสียงดังไกลและมีอำนาจอยู่ในภพเซียนไปแล้ว!

เจ้าเด็กน้อยนี่เติบโตขึ้นมากจนเขาไม่ต้องห่วงแล้วสินะ… วิปลาสหลิ่วถอนหายใจ รู้สึกยินดีกับก้นบึ้งของหัวใจ

เมื่อเทียบกับวิปลาสหลิ่วแล้ว คนตระกูลจั่วชิวกลับนิ่งอึ้งไปทันที กลัวจนหัวหด นี่ข้า… วันนี้กลับล่วงเกินคนร้ายกาจเข้าอย่างนั้นหรือ!?

ส่วนหญิงสาวก็กลัวจนร่างสั่นเทิ้ม เกือบปัสสาวะราดตนเอง นางเป็นคนตระกูลจั่วชิว มีหรือจะไม่เคยได้ยินชื่อเฉินซี?

ก็เพราะคนตระกูลจั่วชิวหลายคนต้องตายตกในเงื้อมมือของคนผู้นี้อย่างไรเล่า!