บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1265

บทที่ 1265 ระบายของ

บทที่ 1265 ระบายของ

เมื่อสองปีที่แล้ว ตอนที่เฉินซีเข้าร่วมการทดสอบรอบที่สองของสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า ครั้งหนึ่งเขาเคยสังหารศิษย์ของตระกูลจั่วชิวไปจำนวนมากภายในแดนโลหิต

หลังจากเข้ามาในสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าแล้ว ชายหนุ่มก็ประสบความสำเร็จในการรับมือกับอุปสรรคนานัปการที่จั่วชิวจวินวางเอาไว้ คนผู้นั้นไม่เพียงไม่อาจทำภยันตรายใด ๆ ให้ระคายแก่ตัวเฉินซี หากยังช่วยให้เฉินซีมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วสำนักศึกษาในทางอ้อม

ยิ่งไปกว่านั้น ในการทดสอบศิษย์ฝ่ายในที่เพิ่งผ่านพ้นไปไม่นาน ตระกูลจั่วชิวก็ได้ทำการเปิดฉากไล่ล่าครั้งใหญ่อย่างลับ ๆ เรียกได้ว่าทุ่มเทมหาศาลอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน โดยเฉพาะการดึงสรรพกำลังจากผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตราชันเซียนครึ่งขั้นมาใช้ในการนี้ ทว่าน่าเสียดายที่มันยังคงล้มเหลว

บางทีเรื่องนี้อาจจะไม่มีคนนอกที่ไหนจับสังเกตได้ แต่สำหรับศิษย์ตระกูลจั่วชิวทุกคนล้วนแต่กระจ่างแก่ใจ เมื่อตระหนักได้ว่าตนเหยียบหางเฉินซีเข้าให้แล้ว ชายผู้เป็นสิ่งมีชีวิตแสนฉกาจ พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดผวาจนถึงจุดที่วิญญาณแทบจะหลุดออกจากร่าง

จริงอยู่ที่คนเหล่านี้เป็นศิษย์ของตระกูลจั่วชิว ทว่าพวกเขาก็เป็นเพียงกลุ่มที่ไม่ผ่านการคัดเลือกของสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าเท่านั้น สถานะในตระกูลจั่วชิวตอนนี้ไม่อาจเทียบได้กับศิษย์สายหลักอย่างจั่วชิวจวินและจั่วชิวอินแม้แต่เศษเสี้ยว แล้วอย่างนี้พวกเขาจะเอาความกล้าที่ไหนไปเผชิญหน้ากับเฉินซีได้เล่า?

“จะ… เจ้า… เจ้าคือเฉินซีอย่างนั้นหรือ?” ชายหนุ่มภายใต้อาภรณ์สีเขียวกล่าวด้วยเสียงสั่นเทา แท้ที่จริงแล้ว คำถามนี้เกิดขึ้นก็เนื่องด้วยหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวเสียจนไม่รู้จะพูดสิ่งใดออกไป สิ่งเดียวที่อยู่ภายในห้วงคำนึงยามนี้มีเพียงความปรารถนาที่จะหนีไปให้ไกลเท่านั้น!

บางทีคนอื่น ๆ อาจจะหวาดกลัวชื่อเสียงของตระกูลจั่วชิว แต่ไม่ใช่สำหรับคนร้ายกาจอย่างเฉินซีที่ชื่นชอบการเข่นฆ่าคนในตระกูลจั่วชิวยิ่งกว่าสิ่งใด!

เมื่อเฉินซีเห็นการปรากฏตัวของกลุ่มคนเหล่านี้ ชายหนุ่มก็เข้าใจได้ในทันทีว่าแม้อีกฝ่ายจะเป็นคนของตระกูลจั่วชิว แต่ก็ไม่ใช่พวกที่มีความสำคัญอันใด

เพียงเท่านั้น ความสนอกสนใจก็เลือนหายไปจนสิ้น เขาโยนสตรีนางนั้นลงบนพื้นก่อนจะพูดขึ้น “ถ้าขอโทษแล้วก็จงไปซะ”

เสียงทุ้มต่ำสงบนิ่งหากแฝงด้วยความหนักแน่น

เหล่าคนหนุ่มสาวพวกนั้นไม่มีใครที่ไม่นึกหวาดกลัวเฉินซี แต่การจะให้คุกเข่าลงต่อหน้าอีกฝ่ายและยอมรับในความผิดของตนนั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน พวกเขาล้วนตระหนักดีถึงรอยร้าวขนาดใหญ่ระหว่างเฉินซีและตระกูลจั่วชิว เพราะฉะนั้นแล้ว พวกเขาไม่มีทางจะก้มหัวรับผิดต่อศัตรูของตระกูลอย่างเด็ดขาด

แต่ถ้าไม่ทำ…

เมื่อนึกถึงกิตติศัพท์อันเลื่องชื่อของเฉินซี จิตใจก็พลันสั่นระรัว ให้ตายเถิด ทั้งความโกรธขึ้งและหวาดกลัวล้วนปะปนจนยากจะแยก พวกเขาตกอยู่สภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ช่างเป็นความรู้สึกที่ชวนให้เจ็บปวดเหลือคณา

ดวงตาของเฉินซีฉายประกายเยือกเย็น ก่อนจะได้พูดบางอย่างออกไป สายตาพลันเหลือบไปเห็นวิปลาสหลิ่วและชีเซียวอวี่จากหางตา นั่นทำเขาเลือกที่เงียบไปครู่หนึ่งและไม่พูดอะไรต่อในท้ายที่สุด ชายหนุ่มละสายตาจากศิษย์ตระกูลจั่วชิวก่อนจะหันกลับไปหาวิปลาสหลิ่วและชีเซียวอวี่

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะเอาคืนตระกูลจั่วชิว อีกทั้งการปรากฏตัวของวิปลาสหลิ่วและชีเซียวอวี่ก็ทำให้ชายหนุ่มกังวลว่าตนจะลากอีกฝ่ายเข้าในความขัดแย้งโดยไม่รู้ตัว

…

“เจ้ากับคนพวกนั้นเป็นปรปักษ์กันมานานแล้วหรือ?” วิปลาสหลิ่วอดไม่ได้ที่จะถาม

“ที่นี่คนเยอะเกินไป ไว้ข้าจะบอกท่านหลังจากนี้” เฉินซีสัมผัสได้ถึงสายตามากมายที่จับจ้องมาตลอดทาง บ้างก็แสดงความประหลาดใจ บ้างก็แสดงความเคารพนบนอบ บ้างก็ดูสนใจใคร่รู้… แน่นอน ย่อมต้องมีหนึ่งในสายตาเหล่านั้นที่ไม่ได้มองมาอย่างประสงค์ดีนัก

ที่นี่คือถนนที่มีคนพลุกพล่านมากที่สุดของเมืองเซียนสัประยุทธ์ ไม่เหมาะที่จะพูดเรื่องอะไรมากเกินไปเท่าไร

“ถ้าเช่นนั้นไปไหนกันดีเล่า?” วิปลาสหลิ่วเข้าใจได้ในทันทีว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร เขาเลือกที่จะเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “หากเจ้ามีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ ขอเพียงช่วยหาที่พักธรรมดาๆ ให้พวกเราสองคนก่อนสักหน่อยก็พอ”

เฉินซีส่ายหน้า “ไม่มีเรื่องเช่นนั้นหรอกขอรับ”

หลังจากนั้น เฉินซีก็พินิจมองวิปลาสหลิ่วและชีเซียวอวี่ตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม “เอาละ ก่อนอื่นข้าจะพาพวกท่านไปซื้อเสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็นสำหรับการบ่มเพาะ จริงอยู่ที่ในอนาคตพวกท่านจะเข้าไปอยู่ในเขตตระกูลเซวียนหยวน แต่ก็ไม่ควรจะสร้างภาระให้พวกเขาจนเกินไป”

ชายหนุ่มพูดโดยไม่คิดจะรอคำตอบรับหรือปฏิเสธจากอีกฝ่าย และพาคนทั้งสองไปยังใจกลางเมืองที่แสนพลุกพล่าน

ณ ศาลาเซียนคลื่นทองคำ

ในฐานะที่ศาลาเซียนคลื่นทองคำเป็นกลุ่มการค้าที่มีชื่อเสียงโดดเด่นอย่างมากกลุ่มหนึ่งในภพเซียน พวกเขาได้เปิดอีกสาขาหนึ่งในเมืองเซียนสัประยุทธ์ ไม่เพียงเท่านั้น มันยังมีขนาดใหญ่โตยิ่งกว่าร้านค้าไหน ๆ ในเมืองนี้ ดังนั้นลูกค้าส่วนใหญ่จึงมักจะเป็นเศรษฐีหรือไม่ก็คนสูงศักดิ์

เมื่อเฉินซีพาวิปลาสหลิ่วและชีเซียวอวี่เข้าไปด้านใน พนักงานต้อนรับสาวใบหน้าหมดจดสองคนที่อยู่ด้านหน้าก็แสดงรอยยิ้มสุภาพออกมาทันที

พวกนางไม่ได้มีท่าทางเหยียดหยันต่อการแต่งกายของวิปลาสหลิ่วและชีเซียวอวี่แต่อย่างใด การกระทำเช่นนี้แสดงให้เห็นชัดเลยว่าการที่ศาลาเซียนคลื่นทองคำสามารถดำรงอยู่และรุ่งเรืองได้เช่นนี้ไม่ใช่เพราะวาสนา หากแต่เกิดจากการที่พวกเขาอบรมพนักงานได้อย่างเข้มงวดยิ่ง

เมื่อเฉินซีแสดงตรารับรองลูกค้าพิเศษของศาลาเซียนคลื่นทองคำออกมา สตรีสองนางนั้นก็ยิ่งอ่อนน้อมมากขึ้นเช่นเดียวกับรอยยิ้มที่แย้มกว้าง หนึ่งในนั้นโค้งคำนับพวกเขาก่อนจะนำทางเข้าไปยังด้านใน

“คุณชาย ไม่ทราบว่าที่มาในครั้งนี้ท่านต้องการที่จะซื้อของหรือขายของเจ้าคะ” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงนบนอบ

“ข้าจะขายก่อนแล้วจึงจะซื้อ” เฉินซีตอบอย่างเป็นกันเอง ชายหนุ่มได้รับของล้ำค่ามากมายจากสมรภูมิฝันร้าย รวมไปถึงสมบัติอมตะและแร่หายากที่เยอะจนแทบจะกองเป็นภูเขา ของพวกนั้นบางอย่างก็ไม่ได้มีประโยชน์จำเป็นสำหรับเขานัก จึงเป็นการดีกว่าที่จะกำจัดมันออกไป

“เช่นนั้น ข้าน้อยขอเรียนถามได้หรือไม่ว่าคุณชายต้องการจะขายสิ่งใด” ดวงตาของหญิงสาวสว่างวาบ

เฉินซีตอบ “ถึงเวลาเจ้าก็จะรู้เอง”

เสี่ยวเอ้อร์สาวสามารถแยกแยะได้ทันทีว่าเฉินซีไม่ต้องการที่จะต่อบทสนทนากับนาง ดังนั้น หญิงสาวจึงหันไปหมายพูดคุยกับวิปลาสหลิ่วและชีเซียวอวี่แทน

“นี่มัน…”

ยิ่งเซวียนจงพิจารณาสมบัติล้ำค่ามากเท่าไร ชายชราก็ยิ่งไม่อาจรักษาท่าทีสงบนิ่งได้มากขึ้นเท่านั้น ดวงตาของเขาเปล่งประกายท่ามกลางเสียงพึมพำที่ดังไม่หยุดหย่อน บางครั้งก็อุทานออกมาด้วยความตกใจ บางครั้งก็ขมวดคิ้ว หรือไม่ก็ถอนหายใจระบายอารมณ์ในอก… เห็นได้ชัดว่าความสุขุมและทรงภูมิเลือนหายไปจนหมดสิ้น

เฉินซีไม่ได้นึกเย้ยหยันชายชราผู้นั้น กลับกัน เขารู้สึกชื่นชมอีกฝ่ายในใจ

สมบัติส่วนใหญ่เหล่านี้คืออะไรบ้างเขาแทบไม่รู้จัก ชายหนุ่มอาศัยเพียงแต่จับสัมผัสความแข็งแกร่งที่เล็ดลอดออกมาจากสมบัติอมตะเหล่านี้เพื่อกำหนดคุณภาพของมันเท่านั้น ในส่วนของข้อมูลจำเพาะ ความรู้ของเขาด้อยกว่าเซวียนจงมาก

“ในเมื่อสมบัติเหล่านี้มีค่ายิ่ง เช่นนั้น… เหตุใดเจ้าจึงตั้งใจที่จะขายมันเล่า?” วิปลาสหลิ่วอดไม่ได้ที่จะส่งกระแสปราณถามเฉินซี จริงอยู่ที่เขาไม่รู้ถึงคุณค่าของสมบัติเหล่านั้นทั้งหมด แต่การแสดงออกที่เต็มไปด้วยความตื่นตาตื่นใจของเซวียนจง ก็พอจะทำให้วิปลาสหลิ่วมองออก

“ข้ามีสมบัติที่ดียิ่งกว่านี้เสียอีก ของเหล่านี้ส่วนใหญ่ไม่มีประโยชน์สำหรับข้า” เฉินซีส่งกระแสปราณตอบโต้ด้วยรอยยิ้ม

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของวิปลาสหลิ่วพลันเบิกกว้าง มุมปากกระตุกกึก อดไม่ได้ที่ถอนใจ เด็กคนนี้ช่างไปไกลเกินกว่าที่ข้าจะเข้าใจโลกของเขาแล้ว…

หลังจากผ่านไปหนึ่งเค่อ เซวียนจงก็เงยหน้าขึ้นจากกองสมบัติ ชายชราสูดลมหายใจเข้าจนสุดปอด ก่อนจะมองเฉินซีด้วยสายตาที่เปลี่ยนแปลงไป

“คุณชาย สมบัติเหล่านี้หาได้ยากยิ่งในภพทั้งสาม พวกมันส่วนใหญ่ถูกสร้างขึ้นจากนอกพิภพ จริงอยู่ที่ของเหล่านี้คุณภาพไม่สูงนัก แต่ก็นับว่าเป็นของที่หายากยิ่ง ดังนั้นราคาของพวกมันจึงสูงตามไปด้วย” หลังจากพิจารณาแล้ว เซวียนจงไม่กล้าคิดเลยว่าอีกฝ่ายจะกล้าขายของเหล่านี้จริง ๆ และถามย้ำเพื่อความแน่ใจ “คุณชาย ท่านตั้งใจจะขายทั้งหมดนี่เลยหรือ?”

เฉินซีตอบอย่างเรียบง่าย “ใช่”

เซวียนจงชะงัก แล้วสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง “สมบัติเหล่านี้มีจำนวนมากเกินไป หากแลกเป็นศิลาอมตะธรรมดาคงเป็นจำนวนที่มหาศาลอย่างยิ่ง ทั้งนี้หากท่านต้องการแลกเป็นศิลาแก่นแท้อมตะระดับสูง ข้าน้อยก็สามารถประเมินให้อย่างคร่าว ๆ ได้”

“เท่าไหร่?” เฉินซีถาม

“แปดพันขอรับ” เซวียนจงอธิบาย “จำนวนนี้ข้าน้อยประเมินให้อย่างเป็นธรรมแน่นอน หากคุณชายไม่เชื่อ ท่านก็สามารถลองสอบถามที่อื่นดูก่อนได้”

เฉินซีหัวเราะเบา ๆ “บอกตามตรง ข้านั้นเชื่อมั่นในชื่อเสียงของศาลาเซียนคลื่นทองคำอยู่แล้ว แต่ว่า…”

“มีอะไรหรือขอรับ? โปรดบอกข้าน้อยมาเถิด ทุกเรื่องในที่นี้ล้วนแต่สามารถตกลงกันตามต้องการได้” เซวียนจงรู้สึกกังวลขึ้นมาทันที

เฉินซีไหวไหล่ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม “ยังเร็วเกินไปที่จะพูดเรื่องราคาในตอนนี้ ข้าไม่ได้บอกเสียหน่อยว่าคราวนี้ข้าจะขายแค่ของเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้เท่านั้น”

ทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบ เซวียนจงอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง ของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างนั้นหรือ? สมบัติอมตะล้ำค่าที่หายากยิ่งในภพทั้งสามเหล่านี้ แท้จริงแล้วเป็นเพียง… ของเล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับคนผู้นี้เท่านั้นหรือ?