บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1281

บทที่ 1281 บ้านเกิดของวิหคอมตะ

บทที่ 1281 บ้านเกิดของวิหคอมตะ

“ฆ่าอย่างไร้ปรานี!”

หัวใจของเฉินซีกระตุกวูบ แต่สีหน้ายังคงสงบเหมือนเดิม เขาเม้มริมฝีปากเงียบ และครุ่นคิดในใจ ‘จ้าวไท่ฉือคิดจะทำสิ่งใดกันแน่ถึงบอกกับข้าเช่นนี้?’

แต่น่าเสียดาย หลังจากจ้าวไท่ฉือกล่าวคำเหล่านี้ นางก็ไม่ได้กล่าวอะไรอีก เพียงเดินนำต่อไป จนกระทั่งมาถึงที่เบื้องหน้าต้นเงาทมิฬที่เก่าแก่และหนาถึงหนึ่งร้อยยี่สิบจั้ง

ต้นไม้โบราณนี้สูงตระหง่านเทียมฟ้า ยอดของมันเหมือนร่มที่ปกคลุมทั้งนภา ทำให้เกิดเงาปกคลุมด้านล่าง กิ่งก้านและใบเขียวขจีราวกับหยก และพวกมันเปล่งประกายอย่างน่าพิศวง ทั้งยังเปล่งประกายระยิบระยับ เกิดเป็นฉากที่งดงาม

หากผู้ใดยืนอยู่ตรงหน้ามัน คนผู้นั้นก็คงรู้สึกว่าตัวเล็กเหมือนมด

นี่คือสถานที่ที่จ้าวไท่ฉือปลีกวิเวกอยู่อย่างสันโดษ ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เงาทมิฬที่ยืนต้นอยู่ที่นี่มาอย่างยาวนาน!

เฉินซีรู้สึกประหลาดใจและงุนงง ทั้งยังสัมผัสได้ว่าต้นอ่อนเงาทมิฬในร่างกายนั่นถูกกระตุ้นจนเกิดความโหยหา และดูเหมือนมันจะไม่ต้องการอะไรมากกว่าไปการครอบครองต้นไม้โบราณนี้

ฟึ่บ! ฟึ่บ!

ในทางกลับกัน ‘ต้นไม้’ ที่ยืนต้นอย่างเงียบ ๆ ต่อหน้าพวกเขาก็แกว่งไกวไปมา ราวกับว่าตื่นจากการหลับใหล มันเปล่งแสงสีเขียวมากมายและประกายอันเป็นมงคลซึ่งปกคลุมร่างกายของเฉินซี

ทันใดนั้น เฉินซีก็สัมผัสได้ว่า ต้นอ่อนเงาทมิฬกำลังดูดซับพลังแก่นแท้ของ ‘ต้นไม้’ ที่อยู่ตรงหน้า!

เฉินซีรู้สึกตกตะลึงทันทีและรีบโคจรลมปราณภายในร่างเพื่อยับยั้งต้นอ่อนเงาทมิฬ จากนั้นทุกอย่างก็หยุดลง ทว่าเมื่อมองจ้าวไท่ฉือและจ้าวเมิ่งหลี ทั้งสองกลับไม่มีท่าทางแปลกใจมากนัก

“เห็นหรือไม่?” จ้าวไท่ฉือกล่าวเสียงเรียบ

“เช่นนั้นก็เป็นเรื่องจริง” จ้าวเมิ่งหลีพยักหน้า และแววตาที่จ้องมองเฉินซีก็ส่องประกายมากขึ้น

เฉินซีตกตะลึง “หรือพวกนางรู้ว่าข้ามีต้นอ่อนเงาทมิฬตั้งแต่แรกแล้ว?”

“เจ้าน่าจะรู้ดี ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เงาทมิฬได้ถือกำเนิดในช่วงเริ่มต้นของโลกก่อนยุคบรรพกาล และมันเชื่อมต่อภพเซียนกับภพมนุษย์เข้าด้วยกัน ทำให้มันได้รับผลกระทบจากการเปลี่ยนแปลงที่ไม่คาดคิดของฟ้าดิน จากนั้นมันก็ล้มตายภายในเหวเงาทมิฬ นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ผู้บ่มเพาะของภพมนุษย์จึงต้องเผชิญกับทัณฑ์สวรรค์ ถึงจะสามารถขึ้นมายังภพเซียนได้”

จ้าวไท่ฉือเงยหน้ามองต้นไม้สูงตระหง่านตรงหน้า นางกล่าวช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะและชัดเจน “แต่เจ้าอาจไม่ทราบว่า ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เงาทมิฬนั่น… เป็นสถานที่ที่บรรพบุรุษผู้ก่อตั้งเผ่าวิหคอมตะของข้าบรรลุเต๋า”

เฉินซีตกตะลึง เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เงาทมิฬจะมีความเกี่ยวข้องกับเผ่าวิหคอมตะ

สำหรับบรรพบุรุษผู้ก่อตั้งเผ่าวิหคอมตะนั้น ย่อมคือวิหคอมตะโกลาหลที่แท้จริงตามตำนาน และมันเป็นการดำรงอยู่ที่น่าสะพรึงกลัว ซึ่งถือกำเนิดขึ้นท่ามกลางความโกลาหลในช่วงเริ่มต้นของโลกก่อนยุคบรรพกาล

“ดังนั้นในเผ่าวิหคอมตะของข้า เราจึงถือต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เงาทมิฬเป็นสุสานบรรพบุรุษมาโดยตลอด โชคร้ายหายนะครั้งใหญ่เมื่อหลายปีก่อน ทำให้ผู้คนของเผ่าวิหคอมตะของข้าไม่มีโอกาสได้เห็นสุสานบรรพบุรุษของเราอีกต่อไป” จ้าวไท่ฉือถอนหายใจเบา ๆ ผมสีขาวดุจหิมะของนางปลิวไสวไปตามสายลม ใบหน้าที่อ่อนเยาว์และสวยงามเผยแววเศร้าโศกอยู่ชั่วขณะ ก่อนจะหายไปในพริบตา

เฉินซีไม่รู้สึกเห็นอกเห็นใจกับเรื่องนี้นัก เพราะแม้ว่าจะเข้าใจบางสิ่งได้ราง ๆ แต่ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องของตนเอง เช่นเดียวกับขณะนี้

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อสุสานบรรพบุรุษที่จ้าวไท่ฉือกล่าวถึง มีความเกี่ยวข้องกับต้นอ่อนเงาทมิฬของเขา สิ่งนี้ทำให้ชายหนุ่มไม่สามารถแสดงอารมณ์ได้มากนัก ทั้งยังเกิดความกังวลในใจ