บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1282

บทที่ 1282 หดหู่ใจ

บทที่ 1282 หดหู่ใจ

หลังจากออกจากป่าต้นไม้เงาทมิฬมาแล้ว เฉินซีก็ไม่ได้รีบกลับเคหา แต่เดินเตร่อยู่ในสำนักศึกษา

จิตใจไร้ซึ่งสมาธิ รู้สึกเหมือนในอกมีหินถ่วงอยู่ เศร้าใจอย่างอธิบายไม่ถูก

ทั้งหมดนี้มาจากข่าวการตายของมารบงกช

ภูเขาหมอกเซียนถูกทำลายไปแล้ว ทว่ามารบงกชก็ถูกตามล่าและสังหารโดยราชันเซียนจากนิกายอำนาจเทวะเช่นกัน ทำให้เฉินซียิ่งเชื่อว่าการตายของดอกบัวศักดิ์สิทธิ์แห่งความโกลาหลเมื่อหลายปีก่อนต้องเกี่ยวข้องกับนิกายอำนาจเทวะอย่างแน่นอน!

ไม่รู้ว่าหากผู้อาวุโสเต๋าบงกชรู้จะรู้สึกอย่างไร… เฉินซีถอนหายใจยาวออกมา ปล่อยจิตใจให้ไหลไปตามความคิด นึกถึงเต๋าบงกชที่อยู่ในถ้ำกระบี่ชั้นเก้าสิบเก้าในนิกายกระบี่เก้าเรืองรองขึ้นมา

มารบงกชกับเต๋าบงกชเป็นพี่น้องฝาแฝดตัวแทนสองขั้วที่แตกต่างกันของดอกบัวศักดิ์สิทธิ์แห่งความโกลาหล มารบงกชขู่ขวัญไร้เหตุผลและบ้าคลั่งเหมือนมารที่เกิดจากความมืด ส่วนเต๋าบงกชนั้นสง่างามใสกระจ่างและอบอุ่นดังแสงอาทิตย์ที่ส่องสว่างไปทั้งใต้หล้า

แต่ไม่ว่าจะเป็นขั้วไหน ทั้งคู่ล้วนปกป้องนิกายกระบี่เก้าเรืองรองอยู่อย่างเงียบเชียบ ด้วยมันเป็นสำนักที่ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์แห่งความโกลาหลหลงเหลือไว้ และก็เป็นเพราะพวกเขาที่นิกายกระบี่เก้าเรืองรองยังสามารถดำรงอยู่ในสามภพได้จนถึงตอนนี้

แต่ทว่ามารบงกชสิ้นแล้ว…

เฉินซีกำมือแน่นโดยไม่รู้ตัว ส่วนลึกของนัยน์ตาดำทะมึนราวกับหุบเหวไร้ก้นฉายแววโหดเหี้ยม ความรู้สึกหดหู่ในใจยิ่งหนักหนาขึ้นเรื่อย ๆ

นิกายอำนาจเทวะ!

ชายหนุ่มรู้ดีว่าสาเหตุที่ใจไม่อาจสงบลงได้ก็เป็นเพราะนิกายนี้แข็งแกร่งและยืนอยู่เหนือสามภพมาเนิ่นนาน ทั่วทั้งสามภพนี้ มีเพียงเขาเทพพยากรณ์และตำหนักเต๋าหนี่หวาที่สามารถเทียบเคียงได้

เห็นจากแผ่นหยกสีโลหิตที่บันทึกข่าวการถูกทำลายล้างของภูเขาหมอกเซียนไว้ก็ชัดเจนแล้ว กระทั่งสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋ายังนับว่ามันเป็นความลับ ผู้อาวุโสเพียงไม่กี่คนในสำนักศึกษาเท่านั้นที่จะสามารถเข้าถึงข้อมูลชิ้นนี้ได้ เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครในสามภพกล้าเอาเรื่องนี้ไปเกี่ยวพันถึงนิกายอำนาจเทวะ ซึ่งนั่นก็รวมถึงสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าด้วย

ทว่าไม่ว่าจะเป็นการแก้แค้นให้มารบงกช หรือจะเป็นการจบความแค้นที่เกี่ยวข้องกับดอกบัวศักดิ์สิทธิ์แห่งความโกลาหลเมื่อหลายปีก่อน เขาก็ไม่อาจมองข้ามนิกายอำนาจเทวะไปได้อยู่ดี

ถึงตนจะเป็นศิษย์เขาเทพพยากรณ์ แต่ความหวังที่จะเอาชนะนิกายใหญ่เทียบเท่ากับเขาเทพพยากรณ์ได้ก็มีเพียงเล็กน้อยจนแทบจะเป็นไปไม่ได้

โอกาสนั้นยากกว่าการทำลายตระกูลจั่วชิวอยู่หลายเท่าตัว!

“เอ๋ นั่นมันศิษย์พี่เฉินซีนี่?”

“เขาเพิ่งเข้ามาที่เขตฝ่ายในนี่? แล้วมาทำอะไรที่แดนเซียนสวรรค์มายา ? คงไม่ได้จะมา…ท้าทายมันอีกกระมัง?”

“เป็นไปได้ ศิษย์พี่เฉินซีเข้าใจเต๋าระหว่างขึ้นแดนเซียนสวรรค์มายา และขึ้นสู่ขอบเขตเซียนทองคำก่อนการสอบฝ่ายในมานานแล้ว อีกทั้งยังสร้างสถิติเป็นประวัติการณ์ รั้งอยู่อันดับหนึ่งในแดนเซียนสวรรค์มายาทั้งสามสิบหกด่าน กระทั่งผู้อาวุโสอวิ๋นฝูเซิงยังถูกผลักตกลงมาเป็นที่สอง”

“สวรรค์! เช่นนั้นหรือเป็นไปได้ว่าศิษย์พี่เฉินซีมาที่นี่ในครั้งนี้เพื่อสร้างประวัติศาสตร์ครั้งใหม่?”

ได้ยินเสียงคุยกันอื้ออึงดังมา ดึงเฉินซีหลุดออกจากภวังค์ความคิด เขาเงยหน้าขึ้นมองรอบตัว ถึงได้เห็นว่าตนเดินมาถึงหน้าทางเข้าแดนเซียนสวรรค์มายาแล้ว

ตอนนี้มีศิษย์สายนอกขอบเขตเซียนลึกลับมองตนเป็นตาเดียว หากสีหน้าไม่แสดงความเคารพก็แสดงความรุ่มร้อน

เฉินซีจึงชะงักไปก่อนส่ายหัว เขาอยากหมุนตัวเดินกลับ แต่หลังจากนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นมาแล้วหยุดเคลื่อนไหว

ตอนนี้ในใจมีหินถ่วงอยู่ ให้สงบจิตใจลงคงไม่ได้ หากเป็นเช่นนี้ต่อไปก็จะส่งผลถึงการบ่มเพาะพลัง เหตุใดไม่ใช้โอกาสนี้ท้าทายแดนเซียนสวรรค์มายาด่านที่สามสิบเจ็ด เพื่อขัดเกลาฝีมือและระบายอารมณ์ไปด้วยเล่า… เฉินซีจึงหันกลับไปมองทางเข้าแดนแล้วเงียบไปเป็นเวลานาน สุดท้ายชายหนุ่มก็สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วร่างก็แวบผ่านเข้าประตูไป

“เข้าไปแล้วจริง ๆ!”

“พวกเจ้าคิดว่าครั้งนี้ศิษย์พี่เฉินซีจะสร้างปรากฏการณ์ใหม่ได้หรือไม่?”

“ไม่จำเป็นต้องเดาหรอก เราตามดูสถานการณ์ด่านสามสิบเจ็ดถึงด่านเจ็ดสิบสองไม่ได้ เว้นเสียแต่ว่าจะอยู่ขอบเขตเซียนทองคำ แล้วได้เข้าไปยังด่านต่ำกว่าสามสิบเจ็ด ไม่เช่นนั้นก็จะไม่รู้อะไรเลย”

เมื่อทุกคนเห็นเฉินซีเข้าแดนเซียนสวรรค์มายาไป ศิษย์ทั้งหลายตรงหน้าทางเข้าก็พากันยกเรื่องขึ้นมาพูดคุยกันอย่างออกรส

…

ตอนนี้ศิษย์หลายคนรวมตัวกันอยู่บนชั้นนี้ แต่พลังบ่มเพาะอยู่ที่ขอบเขตเซียนทองคำกันทั้งนั้น ส่วนมากจะเป็นศิษย์สายใน แต่ก็มีสายนอกอยู่ด้วยเช่นกัน

เมื่อเฉินซีปรากฏตัวขึ้น ทุกคนก็สังเกตเห็นเขาทันที เกิดเสียงซุบซิบดังขึ้น บางคนประหลาดใจ บางคนระแวดระวัง บางคนแปลกใจ…

ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องผิดปกติ ตอนนี้เฉินซีเป็นผู้ที่มีชื่อเสียงในสำนัก เป็นเหมือนตะวันระอุยามเที่ยงวัน ไม่ว่าจะเป็นศิษย์หรืออาจารย์จากสายในหรือสายนอก ทุกคนล้วนรู้จักเฉินซีกันทั้งนั้น