บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1320

บทที่ 1320 เมืองคนบาป

บทที่ 1320 เมืองคนบาป

ท้องนภาเต็มไปด้วยสายลมและหิมะ มันมืดมิดราวกับสีดำขณะแผ่ซ่านไปทั่วพลังแห่งบาป

ในตอนนี้ ลำแสงสายหนึ่งทะยานขึ้นสู่ท้องนภา มันส่องแสงเจิดจ้าราวกับจะฉีกกระชากความมืดมิด ทำให้ขุนเขาธาราเต็มไปด้วยแสงสว่าง

คิคิ! คิคิ…!

เห็นได้ชัดว่าพลังบริสุทธิ์กำลังแผ่ขยายอยู่ภายในแสงอันไร้ที่สิ้นสุด มันกวาดผ่านหมู่เมฆที่เหลืออยู่พร้อมกับสายลม ก่อเกิดเป็นการทำลายล้างแล้วปกคลุมท้องนภาที่เต็มไปด้วยสายลมและหิมะ ซึ่งพลังแห่งบาปสีดำถูกแผดเผาจนสิ้น ทำให้เกิดเสียงคำรามดังกึกก้อง

เหตุการณ์นี้น่าสะพรึงเกินไป แสงสว่างไร้พรมแดนได้ชำระล้างบาปราวกับเทพกำลังตัดสินคนบาปนอกรีต มันเต็มไปด้วยพลังอันยิ่งใหญ่ ร้อนแรง เจิดจ้าและโอ่อ่า

ทุกคนตกตะลึงจนรู้สึกหายใจไม่ออก

ทุกคนรวมถึงสาวงามซูซูและชายวัยกลางคนร่างกำยำต่างตกตะลึงกับเหตุการณ์ดังกล่าว พวกเขาแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองว่าสิ่งนี้จะสามารถเกิดขึ้นได้จากคนเพียงคนเดียว

พรวด!

“อ๊าก!”

“บัดซบ!”

“เขาพบพวกเราได้อย่างไร?”

“แสงสว่าง! ชำระล้าง! หรือว่าเจ้าสิ่งบัดซบนี้จะเป็น…!”

เสียงแตกสลายหมองหม่นผสานเข้ากับเสียงร้องโหยหวนอันน่าสังเวช พวกมันพลันดังก้องไปทั่วบริเวณ

จากนั้น ทุกคนที่ตกตะลึงพบว่าในสายลมและหิมะที่ปกคลุมอยู่ในท้องนภาถูกชำระล้างด้วยแสงสว่าง ร่างที่เหมือนกับซากสุนัขตกลงสู่พื้นร่างแล้วร่างเล่า แต่ละร่างดูน่าเวทนาและดุร้ายซึ่งเต็มไปด้วยไอบาปสีดำทั่วทั้งร่างกาย

แต่ไม่ช้า ร่างเหล่านี้ก็ถูกแสงสว่างที่มีอยู่ทุกหนแห่งทำลายและชำระล้าง จากนั้นจึงแผดเผาร่างกายจนกลายเป็นเถ้าถ่านก่อนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ผ่านไปสักพัก

สายลมและหิมะยังคงอยู่ แต่ไม่มีร่องรอยของบาปแม้แต่เศษเสี้ยวในขุนเขาธาราตลอดระยะรัศมีเก้าหมื่นลี้

หิมะสีขาวเงิน บริสุทธิ์และศักดิ์สิทธิ์ ไม่มืดมิดเหมือนก่อนหน้าอีกต่อไป

แสงสว่างสาดส่องเจิดจ้าขณะปกคลุมทุกคนที่อยู่ที่นี่ ประหนึ่งแสงอาทิตย์อันอบอุ่น อาบไล้ไปทั่วร่าง ทำให้หัวใจของทุกคนเต็มไปด้วยบรรยากาศอบอุ่นและสงบสุข

ไม่นานนักพวกเขาก็ตื่นจากความฝัน

แต่ร่างของเฉินซีก็หายไปแล้ว

“เมื่อครู่… พวกคนบาปเหล่านั้นที่กำลังไล่ตามพวกเรา… ซ่อนตัวอยู่แถวนี้หรือ?” ชายผู้หนึ่งกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

สิ้นคำ สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปเล็กน้อย หัวใจพลันสั่นสะท้าน ใช่แล้ว หากไม่ใช่เพราะชายหนุ่มเมื่อครู่ พวกเขาย่อมไม่ทราบว่าตนได้ตกอยู่ภายในวงล้อมไปแล้ว!

“ถ้าเขาไม่ลงมือ… พวกเรา… ก็คงจะจบสิ้นไปแล้ว…” ใครบางคนอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าสองสามครั้ง แต่ก็ยังไม่สามารถปกปิดความตกตะลึงได้

ทุกคนเงียบ เพราะต่างทราบดีว่าเป็นชายหนุ่มที่ให้การช่วยเหลือเมื่อครู่

เมื่อคิดถึงท่าทีปรปักษ์ของตนที่มีต่ออีกฝ่าย พวกเขาก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา

มีเพียงซูซูที่เม้มริมฝีปากสีแดงสดแล้วพึมพำแผ่วเบา “ถึงแม้ข้าจะขาดประสบการณ์ แต่ก็ยังคงเชื่อมั่นว่าคนดีจะต้องได้รับการคุ้มครอง เหมือนอย่าง… เมื่อครู่”

ชายวัยกลางคนร่างกำยำผู้อยู่ข้างกายตกตะลึงและพูดไม่ออก ไม่อาจหาเหตุมาโต้แย้งซูซูได้

ในครั้งนี้ เป็นเพราะคำเตือนของซูซู จึงได้รับความช่วยเหลือ และรอดพ้นจากหายนะ!

“ข้าคิดว่าชายหนุ่มเมื่อครู่ช่างคล้ายกับ… เฉินซี?” ชายชราพลันเอ่ยอย่างลังเล “ถึงอย่างไร เขาก็เหมือนเฉินซีตามข่าวลือยิ่งนัก แถมยังควบคุมกฎเกณฑ์แห่งแสงสว่างได้ ซึ่งเฉินซีเคยแสดงพลังแห่งแสงสว่างตอนอยู่ที่สำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า”

เฉินซีหรือ?

ทุกคนตกตะลึงแล้วมองหน้ากัน พอคิดว่าชายหนุ่มผู้โด่งดังไปทั่วภพเซียน เขา… กลายเป็นสุริยันอันเจิดจ้าดวงที่เจ็ดของภพเซียนไปแล้ว!

“เขาเองสินะ ไม่แปลกเลยที่ทรงพลังขนาดนี้…” ซูซูตกตะลึงเช่นกัน ดวงตางดงามเต็มไปด้วยความหวังและสีสันอันเจิดจ้า

…

การช่วยกลุ่มของซูซูเป็นเพียงสิ่งที่เฉินซีกระทำอย่างเรียบง่าย หลังจากทำทั้งหมดนี้ เขาก็ไม่เก็บมาคิดจริงจัง ก่อนจะหันหลังแล้วยังคงทะยานไปยังเมืองอนันตรา

เมืองอนันตรา

ก่อนจะถึงจุดหมาย เฉินซีก็มองเห็นชั้นกลิ่นอายแห่งบาปประหนึ่งหมอกสีดำปกคลุมทั่วเมืองอนันตรา ทำให้ดูเหมือนสถานที่อันมืดมิดซึ่งมีอสูรร้ายพำนักอยู่

ช่างน่าสะพรึงยิ่ง!

บาปกลายเป็นหมู่เมฆปกคลุมท้องนภาและบดบังดวงอาทิตย์ จึงเห็นเพียงบาปร้ายซ่อนอยู่ทุกมุมเมือง จึงไม่แปลกที่มันจะถูกเรียกว่า “เมืองคนบาป”

ต่อให้อยู่ไกล เฉินซีก็มองเห็นเมืองอนันตราได้อย่างชัดเจน วงแสงสีดำแห่งบาปแต่ละวง เวียนวนไปมา เห็นได้ชัดว่าพวกมันคือคนบาปที่มือเปื้อนโลหิต