บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1383

บทที่ 1383 ใจจะหลุดพ้นจากพันธนาการ เมื่อไร้ความกลัวต่อความเป็นความตาย

บทที่ 1383 ใจจะหลุดพ้นจากพันธนาการ เมื่อไร้ความกลัวต่อความเป็นความตาย

ผ่านมากี่ครั้งแล้ว?

ถ้านี่คือโลกภายนอก ข้าคงตายไปหลายร้อยครั้งแล้วกระมัง?

แฮ่ก~ แฮ่ก~

ท่ามกลางเสียงหอบหายใจอย่างหนักหน่วง เฉินซีเงยหน้าขึ้นด้วยความขุ่นเคืองภายในความมืด ใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือดอย่างน่าสยดสยอง

ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกชินชากับความเจ็บปวดอันแสนสาหัสที่แล่นไปทั่วร่าง และความหวาดกลัวในใจก็ดูเหมือนจะถูกแทนที่ด้วยปราณกระบี่มานานแล้ว

ปราณกระบี่เหล่านั้นมาจากชายชราในชุดผ้าฝ้าย ปราณกระบี่แต่ละเล่มนั้นแตกต่างกัน แต่ไม่ว่าจะกลิ่นอายหรือแม้แต่เจตจำนงที่เฉพาะตัวของพวกมัน ก็เหมือนกันทุกประการ

ในขณะนี้ จิตใจของเฉินซีว่างเปล่า เพราะเขาได้ผลักดันความสามารถในการหาอนุมานจนถึงขีดจำกัดแล้ว แต่เขาก็ยังไม่สามารถมองเห็นแก่นแท้ของปราณกระบี่เหล่านั้นได้

เป็นเพราะอะไรกัน?

ข้าได้ใช้ความสามารถทุกอย่างที่มีอย่างเต็มที่ แต่ทำไมข้าถึงยังไม่ประสบความสำเร็จ?

หากไม่สามารถเอาชนะอุปสรรคดังกล่าวได้ แล้วเหตุใดมันถึงมีอยู่ภายในแดนโบราณจักรพรรดิเต๋า? แล้วเหตุใดสำนักถึงอนุญาตให้เหล่าศิษย์สามารถเข้าไปในสุสานเพื่อรับการทดสอบ?

หรือเพราะข้าไม่แข็งแกร่งพอ?

ไม่สิ! เนื่องจากมันเป็นการทดสอบสำหรับเหล่าศิษย์ เช่นนั้นมันจะต้องมีขีดจำกัดอย่างแน่นอน มิฉะนั้น คงไม่มีทางที่ข้าจะสามารถทดสอบต่อ หลังจากที่ตายไปหลายร้อยครั้งแล้ว

แล้วเป็นเพราะอะไรกันแน่?

เฉินซีรู้สึกงุนงง ชายหนุ่มนั่งขัดสมาธิในความมืด และจิตใจของเขาก็ว่างเปล่าโดยสิ้นเชิง

ในขณะนี้ ร่างกายของเขาเหมือนถูกครอบงำ และไม่ได้ตระหนักถึงเวลาที่ล่วงเลย ถึงขั้นไม่สนใจการทดสอบที่กำลังจะเริ่มขึ้น หลังจากผ่านไปหนึ่งก้านธูปแล้วก็ตาม

โอม!

ท่ามกลางสภาวะจิตใจที่ว่างเปล่า จู่ ๆ ปราณกระบี่ก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา เหมือนกับแสงเรืองรองที่สว่างไสวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

หลังจากนั้น ปราณกระบี่หลายร้อยเล่มก็เป็นเหมือนฝูงมัจฉาหลากสีที่วูบวาบขึ้นมาในใจ

ปราณกระบี่เหล่านี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป พวกมันวูบวาบและไม่อาจจับร่องรอยของพวกมันได้ พวกมันเคลื่อนไหวรวดเร็ว สะท้อนให้เห็นถึงวิถีที่แตกต่างกันมากมาย มันลึกซึ้งและเปี่ยมไปด้วยจังหวะที่เป็นธรรมชาติ

ในไม่ช้า ปราณกระบี่และวิถีเหล่านั้นก็เริ่มผสานเข้าด้วยกัน ประหนึ่งหยดน้ำที่หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว ในเวลาเพียงชั่วครู่ ก็เหลืองเพียงปราณกระบี่เล่มเดียวที่ยังคงอยู่ในใจ

ปราณกระบี่เล่มนี้สะอาด โปร่งแสง สงบ และธรรมดา ทว่าเมื่อมันปรากฏในใจ มันทำให้เฉินซีรู้สึกถึงความสมบูรณ์และปราศจากจุดอ่อนใด ๆ

อืม?

ในช่วงเวลาถัดมา จู่ ๆ เฉินซีก็ตื่นขึ้นมาจากสภาวะว่างเปล่า และเขาก็พึมพำ ปราณกระบี่นี้… ปราณกระบี่นี้…

ขณะที่เสียงของเขาดังก้อง ทันใดนั้นลำแสงที่สว่างจ้าก็วาบขึ้นมาในส่วนลึกของดวงตา ก่อนที่มันจะค่อย ๆ สว่างขึ้นเรื่อย ๆ จนเติมเต็มดวงตาราวกับดวงอาทิตย์ที่แผดจ้า

“นี่คือเต๋าแห่งกระบี่ของเขา!” ในความมืด รอยยิ้มอันมั่นใจปรากฏขึ้นที่มุมปากของเฉินซี

“การทดสอบครั้งที่ 573 เริ่มได้!” เสียงเย็นเยียบดังขึ้นอีกครั้ง

…

ฟิ่ว!

มันยังคงเป็นเวทีที่คุ้นตา และเป็น ‘ป่ากระบี่’ ที่คุ้นเคย โดยที่ชายชราที่สวมชุดผ้าฝ้ายก็ยืนอยู่พร้อมกับกระบี่เซียนกลืนหิมะในมือ

ทว่าในขณะนี้ ความคิดของเฉินซีแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

จากภายในสู่ภายนอก ร่างกายแผ่กลิ่นอายเซียนที่สุขุมและเงียบสงบ เช่นเดียวกับกระบี่เซียนนภาม่วงในมือ แม้ว่ามันจะไม่ได้แผ่กลิ่นอายที่ดุร้ายออกมา แต่กลับแฝงพลังที่เงียบสงบซึ่งไม่สามารถหยั่งได้

ฟิ่ว!

ชายชรายังคงเฉยเมย เขายกมือขึ้นและปราณกระบี่ก็พุ่งออกไป มันถูกฟันออกไปอย่างสบาย ๆ และดูเหมือนจะเปลี่ยนความธรรมดาให้กลายเป็นสิ่งที่พิเศษ และใช้ได้อิสระตามใจนึก!

กระบวนท่าครั้งนี้ ยังคงน่าเกรงขามเช่นเคย และไม่อาจต้านทานได้

ทว่าครั้งนี้ เฉินซีดูท่าจะคาดหวังต่อการโจมตีครั้งนี้ไม่น้อย ร่างของเขาพุ่งออกไป พร้อมกับแทงกระบี่นภาม่วงในมือ!

ในยามนี้ เฉินซีดูเหมือนจะกลายเป็นคนละคน ชายหนุ่มสำแดงพลังออกมาอย่างเต็มที่ ทุกอณูบนร่างกายแผ่กลิ่นอายอันน่าสะพรึงกลัวของเจตจำนงกระบี่ ซึ่งเมื่อมองจากระยะไกล ดูเหมือนว่าทั้งร่างจะกลายเป็นกระบี่ และเจตจำนงกระบี่ก็พุ่งทะยานผ่านท้องฟ้า ทำให้สภาพแวดล้อมโดยรอบตกอยู่ในความอลหม่าน

ตูม!

บังเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว คลื่นกระแทกกวาดไปทั่วเวที ในขณะที่ปราณกระบี่อันไร้เทียมทานกวาดผ่านกระบี่เซียนจำนวนนับไม่ถ้วนบนนั้น จนถึงจุดที่พวกมันสั่นสะท้านและส่งเสียงคร่ำครวญ

“เอ๊ะ!” แสงเจิดจ้าที่ดูเหมือนแสงของเซียนกระบี่ปะทุออกมาจากภายในดวงตาที่ไม่แยแสของชายชรา

เฉินซียังคงสงบไม่แปรเปลี่ยน

หากมีผู้อื่นอยู่ที่นี่ คนผู้นั้นจะสังเกตเห็นอย่างแน่นอนว่า กลิ่นอายของเจตจำนงกระบี่ที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเฉินซีนั้นเกือบจะทัดเทียมกับชายชรา!

ในช่วงเวลาเดียวกันนั้นเอง ที่ด้านนอกแดนโบราณจักรพรรดิเต๋า คิ้วของหัวเจี้ยนคงเลิกขึ้นทันที ใบหน้าที่เย็นชาและเยือกเย็น ก็เผยให้เห็นถึงความประหลาดใจเสี้ยวหนึ่ง

“ขอบเขตเซียนกระบี่ขั้นสมบูรณ์!” เขาพึมพำเบา ๆ ความชื่นชมและการยกย่องฉายชัดอยู่ในดวงตา

ทันทีที่สิ้นคำ หวังต้าวหลู จั่วชิวไท่อู่ หรือแม้แต่ผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ก็ตกตะลึงอย่างรุนแรง

พรวด!

น่าเสียดาย หลังจากที่เขาต้านทานกระบวนท่าของชายชรา เฉินซีผู้ทำให้เหล่าผู้อาวุโสในสำนักต้องโห่ร้องด้วยความชื่นชมก็ถูก ‘ฆ่า’ อีกครั้ง และกลับสู่มิติอันมืดมิด

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขาจะต้านทานกระบวนท่าของชายชราได้เพียงครั้งเดียว แต่ผลลัพธ์ดังกล่าวก็เพียงพอที่จะทำให้เฉินซีตื่นเต้น เพราะมันเหมือนกับว่าเขาได้เห็นแสงแห่งความหวังที่ส่องประกายริบหรี่อยู่ในความมืด

หลังจากผ่านไปหนึ่งก้านธูป ชายหนุ่มก็ต้านทานกระบวนท่าของชายชราได้ถึงสองครั้ง

ในการทดสอบต่อไป นอกเหนือจากการถูกทรมานด้วยความหวาดกลัวอันยิ่งใหญ่ของชีวิตและความตาย เขาก็ใช้เวลาที่เหลืออยู่เพื่อหาข้อสรุปและต่อสู้