บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1450

บทที่ 1450 เผยอำนาจสูงส่ง

บทที่ 1450 เผยอำนาจสูงส่ง

พริบตาเดียว สถานการณ์ฝั่งเฉินซีก็ตกอยู่ในอันตราย กลายเป็นดั่งนักโทษถูกคุมขังที่ไม่อาจหลบหนีหรือหลบเลี่ยงได้เลย

“บัดซบ!” สีหน้าจั่วชิวเฟยหมิงและคนอื่น ๆ ถึงกับเปลี่ยนสี

“หึ!” แต่พวกเขายังไม่ทันลงมือ เฉินซีที่ถูกกดดันทุกทิศทางก็ส่งเสียงเย็นชาออกมาแล้วทำเพียงเหวี่ยงแขนออกไปเท่านั้น

ซู่! ซู่! ซู่! ซู่!

ปราณกระบี่กว่าพันสายพลันปรากฏ ทุกกระแสปราณกระบี่นั้นแตกต่างไม่เหมือนใคร หากไม่ใช้กระบี่เบญจธาตุ ก็เป็นหยินหยาง หรือพายุอัสนี มีทั้งกระบี่แห่งซากดารา กระบี่แห่งนิจกาล กระบี่แห่งไท่จี๋… มีทุกสรรพสิ่งดำเนินอยู่ รวมกันเป็นวิชาเต๋าอันน่าเกรงขาม

อีกทั้งทุกปราณกระบี่ยังอยู่ในจุดที่ต่างกัน ครอบคลุมทั่วทั้งพื้นที่หนาแน่น มันตัดผ่านกัน สร้างค่ายกลกระบี่ลึกล้ำขึ้นมา!

ที่สำคัญคือ ค่ายกลกระบี่นี้ยังเต็มไปด้วยความลึกล้ำเต๋าแห่งยันต์อักขระ มันซัดพลังเข้าใส่คนในชุดคลุมทั้งสี่ทันใด!

ทั้งปราณกระบี่และค่ายกลกระบี่ และพลังทำลายล้าง… หากอธิบายคงนาน แต่แท้จริงเฉินซีกลับทำมันได้ภายในชั่วพริบตา

เป็นภาพที่หาได้ยากยิ่ง แค่กระบี่เล่มเดียวในมือก็สามารถซัดวิชาลึกล้ำทั้งหลาย ผสานกันออกมาเป็นค่ายกลกระบี่ได้ ทั้งค่ายกลกระบี่ยังผสานกับเต๋าแห่งยันต์อักขระ ก่อนจะใช้พลังขอบเขตเซียนกระบี่คุม และซัดออกไปพร้อมกฎแห่งเวลา เงาแห่งกาลเวลา!

พลังต่อสู้ที่เขาเผยออกมาเรียกได้ว่าสะท้านโลกาเป็นอย่างยิ่ง!

แต่นี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งของพลังที่เขามีหลังจากขึ้นขอบเขตราชันเซียนครึ่งขั้นเท่านั้น…

ครืน!

แรงปะทะรุนแรงดีดออก เสมือนดาวสองดวงเคลื่อนชนกัน ก่อนจะระเบิดออกมาเป็นฝนแสง แรงปะทะหลังจากนั้นกวาดออกไป บดขยี้ทุกสิ่งอย่างในรัศมีล้านลี้ให้กลายเป็นผุยผง เห็นเป็นหุบเหวไร้ก้นปรากฏขึ้น

หากมองลงมาจากบนฟ้า ก็เหมือนพื้นดินถูกอุกกาบาตก้อนใหญ่ร่วงลงมาจนเห็นหลุม!

กระบี่เซียนสีเหลืองสั่นสะท้านร่ำร้องไม่รู้จบ

ขวดแก้วสีขาววิจิตรเนื้อหยกหม่นแสงลง ที่ผิวเกิดรอยด่าง ใกล้จะแตกสลายเต็มทน

ธงเบญจทัศน์สีแดงเลือดถูกสะบั้นราวผ้าขี้ริ้วผืนหนึ่ง เลือดสีแดงเข้มหลั่งไหลออกมา สั่นสะท้านไหวปลิวอ่อนเปลี้ยไปตามแรงลม

ตราขุนเขาสีเทาขนาดใหญ่เกิดรอยกระบี่นับพันรอย แสงศักดิ์สิทธิ์ที่แผ่ออกมาถูกทำลายสิ้น เป็นเหตุการณ์ที่น่ากลัวไม่น้อย

ความเสียหายที่สี่สมบัติอมตะได้รับแตกต่างกันออกไป แต่สถานการณ์ของเจ้าของนั้นไม่ต่าง ร่างล้วนถูกค่ายกลกระบี่บดขยี้แหลกเหลว ฝนเลือดโปรยลงจากฟ้า ไม่อาจคืนชีพหรือเกิดใหม่ได้อีกตลอดกาล

ทว่าเสื้อผ้าบนกายเฉินซียังคงเรียบร้อยดี ท่าทางยังคงสูงส่ง เงาร่างยืนหยัดอย่างมั่นคง ไม่เป็นอะไรแม้แต่น้อย!

พูดก็คือ เฉินซีรับมือกับการถูกล้อมได้ด้วยการสะบัดมือเพียงครั้งเดียว สามารถสังหารขอบเขตราชันเซียนครึ่งขั้นไปได้สี่คนในคราวเดียว!

ซู่!

จั่วชิวเฟยหมิงและคนอื่น ๆ อ้าปากค้าง ทั้งตื่นเต้นตกใจ พลังต่อสู้ของเฉินซีเกินสิ่งที่พวกเขาคาดคิดไว้มาก

เว่ยซิงและขอบเขตราชันเซียนครึ่งขั้นเองก็ตะลึงจนอึ้งไป ใบหน้าเปลี่ยนผันไม่หยุด เด็กนี่ไม่ใช่เพียงรับมือยาก แต่เรียกได้ว่าน่ากลัวเกินไปแล้ว!

พวกเขาแทบไม่อยากเชื่อสายตาตน

เพราะเท่าที่รู้มา เฉินซีเพิ่งแตะถึงขอบเขตเซียนปราชญ์ได้เพียงเจ็ดสิบกว่าปีเท่านั้น ทว่าตอนนี้ไม่เพียงแต่จะขึ้นมาขอบเขตราชันเซียนครึ่งขั้นได้ กระทั่งพลังต่อสู้ยังถึงขั้นท้าทายสวรรค์ ใครจะคิดว่าเขาจะเปลี่ยนไปมากมายเช่นนี้?

แต่ก่อนพวกเขาจะมองว่าเฉินซีเป็นคนที่มีอาวุโสน้อยกว่า ถึงจะเป็นหนึ่งในเจ็ดสุริยันอันเจิดจ้าแห่งภพเซียน จะขึ้นขอบเขตเซียนปราชญ์ได้ จะเป็นศิษย์อันดับหนึ่งของสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า แต่สุดท้ายก็เทียบขอบเขตราชันเซียนครึ่งขั้นไม่ได้อยู่ดี

แต่ใครจะคาดคิดว่า เด็กคนนี้สามารถเอื้อมถึงขอบเขตราชันเซียนครึ่งขั้นโดยใช้เวลาสั้น ๆ เพียงไม่กี่สิบปี นับว่ามีความอาวุโสเทียบเท่าพวกเขาแล้ว ถึงขั้นที่มีพลังต่อสู้เหนือกว่าอีกด้วย!

ซึ่งเป็นเรื่องที่ทำให้ใครเห็นเป็นต้องตกตะลึง ทำให้ใจคนเกิดหวาดผวา ไม่อาจยับยั้งความรู้สึกหวาดหวั่นที่คืบคลานออกมาได้

พริบตาเดียว สีหน้าของเหล่าคนขอบเขตราชันเซียนครึ่งขั้นก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม เหมือนกำลังต่อกรกับศัตรูตัวฉกาจ ไม่มีใครกล้าประมาทเฉินซีอีกต่อไป

การต่อสู้ยังไม่จบลงเท่านั้น

หลังจากเฉินซีสังหารคนในชุดคลุมทั้งสี่ไปแล้ว ชายหนุ่มก็ไม่ยั้งมือแล้วพุ่งเข้ามาอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้เป็นเฉินซีที่ออกท่าโจมตีก่อน!

…

ฆ่ามัน!

ตอนนี้ทั้งแก่นพลัง จิตวิญญาณ และพลังทุกอย่างในร่างเฉินซีเปล่งพลังดังหินหลอมเหลว ทุกพื้นผิวเต็มไปด้วยรัศมีแห่งเต๋าอันลึกลับ ถึงขั้นที่ผมดำขลับเปล่งกระแสพลังแห่งธรรมชาติและแสงแห่งเต๋าออกมา

กลิ่นอายดุดันพุ่งขึ้นฟ้า สะท้านถึงดวงดาว ทุกย่างก้าวเจือแววเหนือใครสะท้านโลกา

ทว่าการโจมตีกลับโหดร้ายไร้ลังเล ตรงไปตรง ทั้งยังเด็ดขาดยิ่ง

ไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย!

ไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว!