บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1451

บทที่ 1451 การร่วงหล่นของราชันเซียน

บทที่ 1451 การร่วงหล่นของราชันเซียน

การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไป

เฉินซีผู้สงบเงียบไล่สังหารอย่างว่องไวและดุร้าย ขณะที่การต่อสู้ดำเนินไป ไม่เพียงแต่รัศมีอันสง่างามจะไม่ลดลง แต่กลับเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง แผ่ขยายกวาดไปทั่วสวรรค์และปฐพี

หากพวกเขาไม่ได้เห็นมันด้วยตาของตัวเอง ก็คงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะจินตนาการว่า ตอนนี้เฉินซีนั้นน่าเกรงขาม และทรงพลังมากจนสามารถเรียกได้ว่าเป็นอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบ

ในสนามรบ ฝนเลือดหลั่งรินจากฟากฟ้า เสียงร้องโหยหวนสั่นสะเทือนสวรรค์

ราวกับนรกเลือดได้ผุดขึ้นมาสู่พื้นโลกอีกครา

ในท้ายที่สุด หัวใจของเว่ยซิงพลันรู้สึกเย็นเยียบ จนไม่กล้าลังเลอีกต่อไป และสั่งให้ผู้อาวุโสคนอื่น ๆ จากกลุ่มของจั่วชิวเฟิงเข้าร่วมการต่อสู้ด้วยเสียงอันเคร่งขรึม

มีผู้อาวุโสมากกว่าสามสิบคนอยู่ในกลุ่มของจั่วชิวเฟิง ซึ่งทั้งหมดอยู่ในขอบเขตราชันเซียนครึ่งขั้น เดิมทีพวกเขาไม่เต็มใจที่จะเข้าร่วมการต่อสู้นี้ แต่ก็ตระหนักดีว่า หากยังปล่อยให้เฉินซีสังหารคนอื่น ๆ เช่นนี้ต่อไป หลังจากที่เหล่าสุนัขของนิกายอำนาจเทวะตายกันหมด เมื่อนั้นมันก็จะถึงคราวของพวกตน

ทันใดนั้น คู่ต่อสู้ของเฉินซีก็เพิ่มขึ้นกว่าสามสิบคน การเพิ่มผู้อาวุโสจากตระกูลจั่วชิวเหล่านี้ลงมาในสนาม นับว่าเพิ่มความกดดันให้กับเฉินซีอย่างมาก

“ไอ้สารเลวพวกนี้! ถึงกลับกล้าร่วมมือกับสุนัขของนิกายอำนาจเทวะโจมตีลูกชายของอาเสวี่ย!”

“ไร้ยางอายเป็นที่สุด!”

“ข้าอยากจะสังหารไอ้สารเลวเหล่านี้ซะตอนนี้เลยจริง ๆ!”

เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ จั่วชิวเฟยหมิงและคนอื่น ๆ ก็โกรธจนตัวสั่นไปหมด หัวใจเต็มไปด้วยความโกรธและความโศกเศร้า เพราะเดิมทีพวกเขาล้วนเป็นคนในตระกูลที่มีสายเลือดเดียวกันไหลเวียนอยู่ แต่ตอนนี้กลับต้องหันมาเข่นฆ่ากันเอง…

ช่างน่าเศร้ายิ่งนัก!

ถึงขนาดที่เพื่อสังหารคนในตระกูลเดียวกัน พวกเขาก็ไม่ลังเลที่จะพึ่งพาความแข็งแกร่งของนิกายอำนาจเทวะ หากบรรพบุรุษของตระกูลจั่วชิวได้เห็นเหตุการณ์นี้ พวกเขาคงจะโกรธจนตาย

…

ทุกสิ่งในตอนนี้ ได้เพิ่มความกดดันให้กับเฉินซีเป็นอย่างมาก

อย่างไรก็ตาม แทนที่จะบอกว่าหวาดกลัว เขากลับรู้สึกยินดีมากกว่า

เมื่อเปรียบเทียบกับหมากที่สำคัญเหล่านี้ของนิกายอำนาจเทวะ เขาหวังที่จะฆ่าไอ้สารเลวของตระกูลจั่วชิวด้วยมือของตนเองมากกว่า!

ถ้าไม่ใช่เพราะคนพวกนี้ แม่ของเขา จั่วชิวเสวี่ย จะถูกคุมขังได้อย่างไร? และสมาชิกทั้งหมดของตระกูลเฉินก็คงไม่ถูกสังหารจนหมดสิ้นเช่นนี้หรอกจริงหรือไม่?

เฉินซีมาที่นี่เพื่อแก้แค้นตระกูลจั่วชิว ตอนนี้ในเมื่อคนเหล่านี้เป็นฝ่ายมาถึงหน้าประตูบ้านแล้ว เขาจะปฏิเสธโอกาสอันยอดเยี่ยมในการแก้แค้นเช่นนี้ไปได้อย่างไร

ฆ่า!

พริบตาต่อมา เฉินซีมุ่งความสนใจไปที่ผู้อาวุโสจากตระกูลจั่วชิวเหล่านี้ การโจมตีทั้งโหดเหี้ยมและไร้ปรานี ทำให้คู่ต่อสู้ไม่มีโอกาสรอดเลย!

โครม!

ผู้อาวุโสของตระกูลจั่วชิวที่ไม่สามารถหลบได้ทันเวลา ถูกการโจมตีด้วยฝ่ามือเฉินซี ทำให้คอขาดสะบั้น กลายเป็นศพไร้หัวกระเด็นออกไปและเสียชีวิตทันที

“บัดซบ! ถ้าข้ารู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น เมื่อหลายปีก่อนข้าไม่น่าไว้ชีวิตเจ้าเลย!” ชายชราชุดดำอีกคนคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว เขาเหยียดแขนออก และใช้งานความลึกล้ำแห่งมิติ สร้างเงาฝ่ามือไร้รูปร่างนับพันขึ้นฟาดลงมาที่เฉินซี

ตั้งแต่ต้นจนจบ ชายหนุ่มยังคงนิ่งเงียบ ไม่แยแส เย็นชาและอาฆาตแค้น เขาก้าวไปข้างหน้า ทำให้ความว่างเปล่าแตกเป็นเสี่ยง ๆ และหายไปจากจุดนั้นในทันที

ครู่ต่อมา ร่างสูงใหญ่ก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าชายชราชุดดำ และยื่นมือออกไปคว้าคอของอีกฝ่ายไว้ หลังจากนั้น เขาก็บิดและกระชากศีรษะของชายชราอย่างรุนแรง

พรูด!

น้ำพุเลือดเส้นหนาไหลทะลักออกมาจากศพชายชรา ชโลมไปทั่วร่างของเฉินซี ทำให้เสื้อผ้าของเขากลายเป็นสีแดงฉาน ทว่าใบหน้ากลับดูเฉยเมยและเย็นชามากยิ่งขึ้น เผยให้เห็นถึงความโหดเหี้ยมและไร้ปรานี

โครม!

เฉินซีบดหัวจนแหลกเหลว จากนั้นร่างของเขาก็หายวับ ทิ้งภาพติดตาไว้บนอากาศและพุ่งเข้าหาผู้อาวุโสของตระกูลจั่วชิวอีกคนที่อยู่ด้านข้าง

ความเกลียดชังที่สะสมอยู่ในใจตลอดหลายปีที่ผ่านมาได้ปะทุขึ้นราวกับภูเขาไฟ ไหลท่วมไปทั่วร่าง

เขาจำเป็นต้องระบาย!

เพราะเขาอดทนกับมันมาหลายปีเกินไป ยอมเสียเลือดเสียเหงื่อ ผ่านการสังหารและการต่อสู้นับครั้งไม่ถ้วนเพื่อสิ่งนี้!

ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง แล้วจะควบคุมตัวเองได้อย่างไร?

หากเขาไม่ระบายออกไป ความเกลียดชังทั้งหมดนี้จะไม่อาจปล่อยวาง และอาจกลายเป็นอุปสรรคที่ขัดขวางเส้นทางสู่เต๋า!

ฆ่า!

ฆ่า!

ฆ่า!

ในตอนนี้ เฉินซีลืมแม้กระทั่งการต่อสู้ระหว่างราชันเซียนที่กำลังปะทุอยู่เหนือท้องฟ้า ลืมแม้กระทั่งจำนวนคู่ต่อสู้ตรงหน้า ความคิดเดียวในใจยามนี้คือ ระบาย!

ระบายความเกลียดชังออกไปให้หมด!

มีเพียงเลือดและความตายของศัตรูเท่านั้น ที่จะสามารถรักษาความเกลียดชังในใจได้!

ฝนเลือดโปรยปรายลงพร้อมแขนขาที่ฉีกขาด ในขณะที่เสียงร้องโหยหวนราวกับบทเพลงแห่งความตายกลับดังก้องอย่างต่อเนื่องไปทั่วสนามรบ กระตุ้นความตั้งใจในการต่อสู้ของเฉินซีให้แข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนกับหินหลอมเหลวที่กำลังลุกไหม้ แผดเผาท้องฟ้า!