บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1517

บทที่ 1517 สองยอดกระบี่

……….

บทที่ 1517 สองยอดกระบี่

ฟึ่บ!

ปราณกระบี่พุ่งผ่านท้องฟ้า

ตอนนี้เอง ทั่วทั้งหุบเขาปีศาจปกคลุมไปด้วยมหาค่ายกล ข้อจำกัดที่เปล่งประกายก่อตัวขึ้นชั้นแล้วชั้นเล่า เมื่อพลังจากปราณกระบี่ฟาดฟัน มันก็ทำลายได้เพียงชั้นนอกสุดเท่านั้น และทันทีที่มันพังทลาย มันจะฟื้นคืนสู่สภาพเดิมด้วยความรวดเร็ว

เดิมทีจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์สวี่เซียงและคนอื่น ๆ ต่างก็กังวลใจไม่น้อย ดังนั้นเรื่องที่เกิดขึ้นนี้จึงทำให้พวกเขารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง

“ฮ่า ๆ ๆ! ทำอย่างไรเจ้าก็ฝ่ามันไปไม่ได้หรอก! ค่ายกลนี้ครอบคลุมไปทั้งหุบเขาปีศาจซึ่งกินพื้นที่ล้านลี้ และมีพลังดาราจักรโบราณเป็นต้นกำเนิดพลัง โดยข้อจำกัดของมันถูกแบ่งออกมามากถึงเก้าชั้น ที่เจ้าทำลายไปมันก็แค่ชั้นแรกเท่านั้น การจะผ่านมันมาได้นั้นยังอีกห่างไกล!”

“บัดซบ! อย่าคิดฝันเลยว่าจะผ่านค่ายกลนี้มาได้! เจ้าแค่กำลังรนหาที่ตายเท่านั้น! พวกข้าน่ะไม่เชื่อหรอกว่าเจ้าจะคงไว้ซึ่งความแข็งแกร่งไว้เช่นนี้ได้ไปตลอด! เมื่อถึงยามที่เจ้าสิ้นแรง เวลานั้นจะเป็นคราวตายของเจ้า!”

บรรดาจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายหัวเราะร่วนเสียงเหี้ยม

เฉินซีทอดมองสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดจากบนท้องฟ้า หากแต่สีหน้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลง

ตู้ม!

ตอนนี้เอง ท่ามกลางสายตาประหลาดใจของผู้เยี่ยมยุทธ์ต่างพิภพ ปราณกระบี่ที่เฉินซีตวัดลงไปก่อนหน้านี้คล้ายจะกระจายตัวราวกับสายฝนแห่งแสง ละอองแสงแต่ละเส้นนั้นหาได้หายไปไม่ หากแต่หลอมรวมเข้าด้วยกันและกลายเป็นยันต์เทวะที่ลึกลับและคลุมเครือจำนวนมาก

ผังอักขระยันต์ศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้ก่อตัวเชื่อมประสาน ก่อนจะทุบทำลายค่ายกลนั้นอย่างเดือดดาล!

ฉับพลัน คลื่นเสียงตกกระทบก็แผดก้อง ข้อจำกัดแต่ละชั้นแตกกระจายเป็นเสี่ยง ๆ ส่วนที่ปกคลุมหุบเขาปีศาจจำนวนเจ็ดชั้นจากเก้าชั้นพังทลายลงอย่างต่อเนื่อง คลื่นกระแทกจากแรงปะทะดังกังวานในขณะที่มันกวาดล้างทุกสรรพสิ่ง ส่งผลให้อุกกาบาตและดวงดาวรอบ ๆ ทรุดตัวลง แม้แต่ภูเขาเก่าแก่ทั้งหลายก็พลันสลายเป็นธุลี

ผลจากแรงสั่นสะเทือนครานี้น่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก ถึงขนาดที่กองกำลังต่างพิภพเรือนหมื่นต่างก็รู้สึกว่าตนกำลังถูกสั่นคลอนโดยแผ่นผานับร้อยพัน ร่างของพวกมันถูกฉีกกระชาก เหลือเพียงละอองเลือดที่ฟุ้งกระจายไปในอากาศ

แม้แต่จักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ทั้งเจ็ดก็ได้รับผลกระทบจากปราณกระบี่นี้เช่นกัน สีหน้าที่เครียดขึงของพวกเขาอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกอยากจะกระอักเลือดเสียให้ได้

“นี่มัน…” จักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์สวี่เซียงหวาดกลัวเสียจนหน้าถอดสี เขากลืนน้ำลายอย่างยากเย็นก่อนจะพูดขึ้น “โชคดีที่มหาค่ายกลยังไม่ถูกทำลายจนหมด พลังของเขายังมีไม่เพียงพอ”

“ข้ารู้อยู่แล้วว่าเขาไม่มีทางทำสำเร็จ เพราะการดึงพลังที่ท้าทายสวรรค์เช่นนั้นออกมาจำต้องใช้ความแข็งแกร่งมหาศาล” แม้ว่าจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์คนอื่น ๆ จะรู้สึกประหวั่น หากในที่สุดก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นว่ามหาค่ายกลของตนฟื้นตัวขึ้นมาอีกครั้ง

“มิผิด อีกทั้งตอนนี้ก็มีเขาเพียงผู้เดียวเท่านั้น ข้าว่าเขาไม่มีทางจะยืนหยัดอยู่ในการต่อสู้ต่อไปได้นานนักหรอก”

“เขาไม่มีทางเอาชนะพวกเราได้อย่างแน่นอน ตราบใดที่เรามีมหาค่ายกลนี้!”

บรรดาจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ยังคงควบคุมมหาค่ายกลเอาไว้เพื่อรับมือกับเฉินซี ไม่คิดประมาทแม้แต่น้อย

คิ้วของเฉินซีเลิกขึ้นเมื่อเห็นเหตุการณ์นั้น ก่อนที่จะพึมพำกับตัวเองเบา ๆ มหาค่ายกลนี้หลอมรวมกับหุบเขาปีศาจอย่างสมบูรณ์แล้ว เป็นความสามารถในการป้องกันที่ประมาทไม่ได้จริง ๆ

ค่ายกลนี้เรียกได้ว่าเป็นค่ายกลศักดิ์สิทธิ์ แกนกลางของมันคือหุบเขาปีศาจทั้งหมด ดังนั้นแล้วหากเฉินซีต้องการทำลายค่ายกลนี้ ก็เท่ากับว่าต้องทำลายหุบเขาปีศาจ

แต่ถึงอย่างนั้น หุบเขาปีศาจก็เป็นทวีปที่ลอยอยู่เหนือธารแยกดินแดนซึ่งกินพื้นที่ทั้งหมดล้านลี้ และเต็มไปด้วยพลังดาราจักรโบราณ ไม่ง่ายเลยที่จะทำลายมัน

“เห็นที ข้าคงต้องเติมเชื้อไฟอีกสักหน่อย” ความเด็ดเดี่ยวปรากฏขึ้นที่มุมปากของเฉินซี จากนั้นชายหนุ่มก็ยื่นมือซ้ายออกไป

แกร๊ง!

กระบี่สีแดงเลือดปรากฏขึ้นบนอากาศ ก่อนจะตกลงสู่มือของเฉินซี

“กระบี่อีกเล่ม!”

“เมื่อกี้เขาชักกระบี่ออกมาอีกด้ามหรือ มันเป็นกระบี่ที่น่ากลัวเหลือเกิน”

“ระวังด้วย เจ้าเด็กนี้น่าจะเปิดไพ่ตายแล้ว”

ผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพทั้งหลายภายในหุบเขาปีศาจมองเหตุการณ์นี้ด้วยใบหน้าเคร่งขรึม พวกเขาไม่ลังเลในการควบคุมมหาค่ายกลด้วยพลังทั้งหมดที่มีเลยแม้แต่น้อย

ขวับ!

ทันทีที่เฉินซีชักกระบี่เต๋าวิบัติออกมา ยันต์ศัสตราในมือขวาก็ถูกชูขึ้นในเวลาเดียวกัน

“โจมตี!” ทันทีที่ชายหนุ่มตวัดกระบี่ คมกระบี่บงกชใสกระจ่างก็ปรากฏขึ้นจากกระบี่เต๋าวิบัติ พวกมันเบ่งบานทั่วทุกพื้นที่ของหุบเขาปีศาจ ในขณะที่ยันต์ศัสตราปลดปล่อยปราณกระบี่ที่ก่อตัวเป็นยันต์เทวะออกมา ก่อนจะผสานการโจมตีเข้ากับคมกระบี่บงกชนั้นด้วยความรวดเร็ว

นี่คือความสามารถที่น่าเกรงขามที่สุดสองประการที่เขามีในยามนี้

อย่างแรก ได้แก่การโจมตีของคมกระบี่บงกชจากกระบี่เต๋าวิบัติ มันเกิดขึ้นจากพลังของเต๋าแห่งหายนะที่สถิตอยู่ในตัวกระบี่ พลังของมันลึกลับและน่าเกรงขามยิ่ง แม้แต่นิกายอำนาจเทวะยังหวั่นเกรงเมื่อต้องเผชิญหน้ากับมัน

อย่างที่สองคือยันต์ศัสตราที่ถูกจารึกไว้ด้วยยันต์เทวะจำนวนมาก มันไม่เพียงแต่สามารถสร้างปราณกระบี่ขึ้นมาได้เท่านั้น หากยังช่วยให้เต๋าแห่งกระบี่และเต๋าแห่งยันต์อักขระทำงานส่งเสริมซึ่งกันและกัน นับเป็นความลึกซึ้งที่ยากจะหาสิ่งใดเปรียบ

บัดนี้ เพื่อที่จะทำลายมหาค่ายกลดังกล่าว เขาได้เลือกที่จะใช้สมบัติสุดยอดทั้งสองนี้พร้อมกัน!

“บุก!” การโจมตีที่แตกต่างกันของเต๋าแห่งกระบี่ตวัดลงราวพายุดวงดาว พวกมันโจมตีด้วยความรุนแรงยังมหาค่ายกลในเวลาเดียวกัน

ตึง!

มหาค่ายกลปะทุคลั่งราวผืนสมุทร แรงผันผวนรุนแรงหมุนวนพร้อมกับร่องรอยแห่งความสั่นไหวและเสียงครวญคราง ไม่นานนัก ข้อจำกัดทั้งหลายก็ถูกทำลายอย่างต่อเนื่อง!

ตอนนั้นเอง ฟ้าดินคล้ายคร่ำครวญ ผืนพิภพคล้ายอยู่ใต้เงาสับสน ปราณกระบี่ที่น่าสะพรึงกลัวอย่างไม่มีใครเทียบได้กวาดฟ้าดินจนเรียบ ราวกับว่ามันมุ่งหมายจะล้างแผ่นดินหมดจด เป็นการโจมตีที่ชวนให้หวาดผวาอย่างถึงขีดสุด

ตู้ม!

ในที่สุด พื้นที่ภายใต้มหาค่ายกลซึ่งจักรพรรดิศักดิ์ชื่อเยียนสถิตอยู่ก็เป็นบริเวณแรกที่ถูกทำลาย มันสั่นสะเทือนรุนแรงก่อนจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ชั่วขณะหนึ่ง พื้นที่โดยรอบตกอยู่ภายใต้ความเงียบงัน ในขณะที่ร่างของผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพล้วนสั่นสะท้านด้วยความหวาดผวา

ฟึ่บ!

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง เฉินซีพุ่งตัวลงมา เพียงชั่วอึดใจชายหนุ่มก็มาถึงบริเวณดังกล่าวแล้ว

“โจมตี!” ปราณกระบี่ทั้งสองสายกวาดออกไปตามแนวยาว ทุกที่ที่พวกมันเคลื่อนผ่าน พลังอันมหาศาลของมันก็จะกวาดกลืนชีวิตของผู้เยี่ยมยุทธ์ต่างพิภพคราแล้วคราเล่าด้วยความรวดเร็ว

“วอนตายเสียแล้ว!” จักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ชื่อเยียนพุ่งตัวไปยังทิศทางของเฉินซีผ่านผืนฟ้า รัศมีเรืองรองสง่างาม เขาในยามนี้ไม่ต่างอันใดกับมหาสมุทรที่ลุกโชนด้วยเปลวเพลิง

“หึ!” เฉินซีโต้กลับด้วยการตวัดกระบี่หนึ่งครั้ง