บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1565

บทที่ 1565 ซุ่มโจมตี

……….

บทที่ 1565 ซุ่มโจมตี

มีใครบางคนกำลังเข้ามาใกล้? หัวใจของคนในเผ่าจุลบรรพกาลพลันสั่นสะท้าน

ตอนนั้นเอง รัศมีที่น่าเกรงขามได้กวาดกลืนไปทั่วบริเวณ เจตจำนงของมันไขว้กันไปมาในทุกแนวระนาบราวกับกำลังค้นห้าบางสิ่งอย่างถี่ถ้วน

เฉินซีได้ใช้อักขระผนึกเต๋าเพื่อปกปิดพลังชีวิตของตนมาพักใหญ่แล้ว และเขาก็ตั้งใจที่จะอำพรางกลิ่นอายของคนจากเผ่าจุลบรรพกาลเอาไว้ ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้ลงมือ คนของเผ่าดังกล่าวก็โฉบกายลงมาซ่อนตัวที่ใต้ต้นหญ้าวารีสีฟ้าอ่อนแล้ว

ท้ายที่สุด พวกเขาก็ไม่ถูกเจตจำนงเหล่านี้ตรวจพบเลย!

สิ่งนี้ทำให้เฉินซีอดประหลาดใจขึ้นมาไม่ได้ หรือว่าเผ่าจุลบรรพกาลจะมีวิชาลับอำพรางกาย?

สิ้นความคิด ชายหนุ่มสังเกตเห็นว่าที่แท้ก็เป็นเพราะหญ้าวารีเหล่านั้น จริงอยู่ที่หน้าตาของพวกมันธรรมดา ทว่าทันทีที่เจตจำนงเหล่านั้นกวาดออกไป เส้นแสงสีฟ้าอ่อนก็ปรากฏขึ้นจากเรียวใบหญ้า และแยกทุกสรรพสิ่งที่อยู่ภายใต้แสงนั่นออกจากเจตจำนง

มันคือวัตถุเทวะประเภทไหนกัน? เหตุใดจึงให้ผลที่น่าอัศจรรย์เพียงนั้น? ความสงสัยผุดขึ้นในใจของเฉินซี เขาตัดสินใจว่าจะเก็บมันไว้บางส่วนเผื่อมีโอกาสได้ใช้ในอนาคต

“เขาไม่อยู่ที่นี่”

“ค้นต่อ! หาต่อไป! ต่อให้ต้องทุบภูเขาทั้งลูกให้แหลกเป็นจุณ ก็ต้องลากคอไอ้เด็กนั้นออกมาให้ได้!”

“รับทราบ!”

“นายน้อยสามจะร้อนใจเกินไปหรือเปล่า?”

“แน่ละ ตอนนี้ท่านยังรวบรวมกองกำลังมาอย่างเต็มอัตราเพื่อปิดตายที่นี่แล้วด้วย”

“ดีเลย! เริ่มดำเนินการได้”

คลื่นเสียงสนทนาผ่านกระแสปราณถูกดักฟังได้โดยเฉินซี ตอนนั้นหัวใจของเขาสั่นไหวอย่างช่วยไม่ได้ ชายหนุ่มตระหนักดีว่าหากฝ่ายนั้นระดมสรรพกำลังมาเพื่อค้นหาแทบจะทุกซอกทุกมุมเช่นนี้ การซ่อนตัวอยู่ที่นี่ก็ย่อมไม่ปลอดภัย

อันที่จริงแล้ว เฉินซีเดิมทีตั้งใจจะซ่อนตัวในหนองน้ำเพื่อมองหาจังหวะในการล่าสังหารผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเทวาซึ่งกำลังตามหาตนอยู่ แต่ไม่คาดคิดเลยว่าจะได้รู้จักกับคนของเผ่าจุลบรรพกาลโดยบังเอิญ มันทำให้แผนของเขาสูญเปล่าไปโดยสิ้นเชิง

แต่ถึงอย่างนั้น จะบอกว่าเขารู้สึกผิดหวังก็ไม่ถูกนัก เพราะสิ่งที่ได้รับในครั้งนี้ค่อนข้างคุ้มค่าอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งพลังลึกลับที่ได้มาจากผนึกคุนเผิง มันไม่เพียงแต่ช่วยให้ฟื้นคืนความแข็งแกร่งเท่านั้น หากยังช่วยให้การบ่มเพาะพัฒนาขึ้นอย่างเห็นได้ชัด อาจกล่าวได้ว่ามันเป็นความผิดแผนที่น่ายินดีไม่น้อย

…

“ออกไปกันเถอะ” หลังจากที่เจตจำนงเหล่านั้นค่อย ๆ หายใจ เฉินซีก็ตัดสินใจก่อนจะมองไปยังอาเหลียงเพื่อถามความเห็น

“ได้!” อาเหลียงพยักหน้า ร่างของนางกลายเป็นแสงก่อนจะหายไป

หลังจากนั้น เฉินซีก็เริ่มรู้สึกคันยิบ ๆ ในหู ที่แท้อาเหลียงก็กำลังนั่งอยู่ตรงใบหูของเขา

หญิงสาวในชุดสีม่วงอ่อนก้มหน้าลงขณะที่นั่งอยู่บนใบหู ดูเหมือนว่านางจะเขินอายเสียจนตกประหม่า ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะวางไม้วางมือไว้ตรงจุดไหน ด้วยเหตุนี้นางจึงทำได้เพียงจับชายผ้าของตนบิดไปบิดมาอยู่เช่นนั้น มองไปแล้วก็ชวนให้นึกเอ็นดูขึ้นมาไม่น้อย

รูปร่างของนางกะทัดรัดอย่างเม็ดทราย หากไม่จับสังเกตให้ดีแล้ว ก็คงไม่มีทางสังเกตเลยว่านางอาศัยอยู่ที่นั่น

“เอ่อคือ…” เฉินซีชะงักไปเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าอาเหลียงจะเลือก ‘ตรงนั้น’ จริง ๆ

“มีอะไรหรือคุณชาย?” อาเหลียงถามเสียงประหม่า

“ฮ่า ๆ ๆ! คุณชายอย่าได้แปลกใจไป ในเผ่าของข้า นี่เป็นวิธีที่เราจะแสดงความไว้เนื้อเชื่อใจต่อสหาย” ใต้เท้าเหยียนรับรู้ถึงความสับสนของเฉินซี จึงเลือกอธิบายด้วยรอยยิ้ม

เฉินซีเข้าใจในทันที

ใบหน้าเล็ก ๆ ของหญิงสาวแดงระเรื่อ ดวงตาที่ทอประกายอย่างแสงดาวหยีลงด้วยความเขินอาย นางแลบลิ้นเล็ก ๆ ออกมาก่อนจะรู้สึกว่าการกระทำของตนชวนให้รู้สึกจั๊กจี้นัก

“ทุกท่าน ข้าขอตัวลา” เฉินซีประสานมือก่อนจะกล่าวอำลาใต้เท้าเหยียนและคนอื่น ๆ

“คุณชายโปรดรักษาตัวด้วย!”

“คุณชายโปรดช่วยดูแลองค์หญิงอาเหลียงด้วย หากเราได้พบกันอีกในภายหน้า พวกข้าไม่มีทางลืมความเมตตาของท่านในครานี้อย่างแน่นอน”

พวกเขาพูดขึ้นตามลำดับ

…

ที่ด้านนอกหนองน้ำ น้ำตกไหลซู่ราวมังกรขาว ทำให้ละอองน้ำกระเด็นไปรอบ ๆ

ร่างของเฉินซีกะพริบพร่างก่อนจะปรากฏตัวอีกครั้งบนหน้าผาเหนือน้ำตก สายตาทอดไกลเนิ่นนาน เมื่อไม่เห็นถึงภยันตรายใด เขาก็พูดขึ้น “อาเหลียง บอกตามตรงว่าข้ากำลังถูกตามล่าอยู่ การเดินทางต่อจากนี้คงไม่ราบรื่นนัก”

“หือ?” อาเหลียงเบิกตากว้างด้วยนึกกังวล

“ถึงอย่างนั้น เจ้าก็อย่าได้กังวลใจไป อยู่ตรงนั้นอย่างสบายใจเถอะ” เฉินซียิ้มปลอบใจอาเหลียง