บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1565

บทที่ 1565 ซุ่มโจมตี

……….

บทที่ 1565 ซุ่มโจมตี

มีใครบางคนกำลังเข้ามาใกล้? หัวใจของคนในเผ่าจุลบรรพกาลพลันสั่นสะท้าน

ตอนนั้นเอง รัศมีที่น่าเกรงขามได้กวาดกลืนไปทั่วบริเวณ เจตจำนงของมันไขว้กันไปมาในทุกแนวระนาบราวกับกำลังค้นห้าบางสิ่งอย่างถี่ถ้วน

เฉินซีได้ใช้อักขระผนึกเต๋าเพื่อปกปิดพลังชีวิตของตนมาพักใหญ่แล้ว และเขาก็ตั้งใจที่จะอำพรางกลิ่นอายของคนจากเผ่าจุลบรรพกาลเอาไว้ ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้ลงมือ คนของเผ่าดังกล่าวก็โฉบกายลงมาซ่อนตัวที่ใต้ต้นหญ้าวารีสีฟ้าอ่อนแล้ว

ท้ายที่สุด พวกเขาก็ไม่ถูกเจตจำนงเหล่านี้ตรวจพบเลย!

สิ่งนี้ทำให้เฉินซีอดประหลาดใจขึ้นมาไม่ได้ หรือว่าเผ่าจุลบรรพกาลจะมีวิชาลับอำพรางกาย?

สิ้นความคิด ชายหนุ่มสังเกตเห็นว่าที่แท้ก็เป็นเพราะหญ้าวารีเหล่านั้น จริงอยู่ที่หน้าตาของพวกมันธรรมดา ทว่าทันทีที่เจตจำนงเหล่านั้นกวาดออกไป เส้นแสงสีฟ้าอ่อนก็ปรากฏขึ้นจากเรียวใบหญ้า และแยกทุกสรรพสิ่งที่อยู่ภายใต้แสงนั่นออกจากเจตจำนง

มันคือวัตถุเทวะประเภทไหนกัน? เหตุใดจึงให้ผลที่น่าอัศจรรย์เพียงนั้น? ความสงสัยผุดขึ้นในใจของเฉินซี เขาตัดสินใจว่าจะเก็บมันไว้บางส่วนเผื่อมีโอกาสได้ใช้ในอนาคต

“เขาไม่อยู่ที่นี่”

“ค้นต่อ! หาต่อไป! ต่อให้ต้องทุบภูเขาทั้งลูกให้แหลกเป็นจุณ ก็ต้องลากคอไอ้เด็กนั้นออกมาให้ได้!”

“รับทราบ!”

“นายน้อยสามจะร้อนใจเกินไปหรือเปล่า?”

“แน่ละ ตอนนี้ท่านยังรวบรวมกองกำลังมาอย่างเต็มอัตราเพื่อปิดตายที่นี่แล้วด้วย”

“ดีเลย! เริ่มดำเนินการได้”

คลื่นเสียงสนทนาผ่านกระแสปราณถูกดักฟังได้โดยเฉินซี ตอนนั้นหัวใจของเขาสั่นไหวอย่างช่วยไม่ได้ ชายหนุ่มตระหนักดีว่าหากฝ่ายนั้นระดมสรรพกำลังมาเพื่อค้นหาแทบจะทุกซอกทุกมุมเช่นนี้ การซ่อนตัวอยู่ที่นี่ก็ย่อมไม่ปลอดภัย

อันที่จริงแล้ว เฉินซีเดิมทีตั้งใจจะซ่อนตัวในหนองน้ำเพื่อมองหาจังหวะในการล่าสังหารผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเทวาซึ่งกำลังตามหาตนอยู่ แต่ไม่คาดคิดเลยว่าจะได้รู้จักกับคนของเผ่าจุลบรรพกาลโดยบังเอิญ มันทำให้แผนของเขาสูญเปล่าไปโดยสิ้นเชิง

แต่ถึงอย่างนั้น จะบอกว่าเขารู้สึกผิดหวังก็ไม่ถูกนัก เพราะสิ่งที่ได้รับในครั้งนี้ค่อนข้างคุ้มค่าอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งพลังลึกลับที่ได้มาจากผนึกคุนเผิง มันไม่เพียงแต่ช่วยให้ฟื้นคืนความแข็งแกร่งเท่านั้น หากยังช่วยให้การบ่มเพาะพัฒนาขึ้นอย่างเห็นได้ชัด อาจกล่าวได้ว่ามันเป็นความผิดแผนที่น่ายินดีไม่น้อย

…

“ออกไปกันเถอะ” หลังจากที่เจตจำนงเหล่านั้นค่อย ๆ หายใจ เฉินซีก็ตัดสินใจก่อนจะมองไปยังอาเหลียงเพื่อถามความเห็น

“ได้!” อาเหลียงพยักหน้า ร่างของนางกลายเป็นแสงก่อนจะหายไป

หลังจากนั้น เฉินซีก็เริ่มรู้สึกคันยิบ ๆ ในหู ที่แท้อาเหลียงก็กำลังนั่งอยู่ตรงใบหูของเขา

หญิงสาวในชุดสีม่วงอ่อนก้มหน้าลงขณะที่นั่งอยู่บนใบหู ดูเหมือนว่านางจะเขินอายเสียจนตกประหม่า ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะวางไม้วางมือไว้ตรงจุดไหน ด้วยเหตุนี้นางจึงทำได้เพียงจับชายผ้าของตนบิดไปบิดมาอยู่เช่นนั้น มองไปแล้วก็ชวนให้นึกเอ็นดูขึ้นมาไม่น้อย

รูปร่างของนางกะทัดรัดอย่างเม็ดทราย หากไม่จับสังเกตให้ดีแล้ว ก็คงไม่มีทางสังเกตเลยว่านางอาศัยอยู่ที่นั่น

“เอ่อคือ…” เฉินซีชะงักไปเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าอาเหลียงจะเลือก ‘ตรงนั้น’ จริง ๆ

“มีอะไรหรือคุณชาย?” อาเหลียงถามเสียงประหม่า

“ฮ่า ๆ ๆ! คุณชายอย่าได้แปลกใจไป ในเผ่าของข้า นี่เป็นวิธีที่เราจะแสดงความไว้เนื้อเชื่อใจต่อสหาย” ใต้เท้าเหยียนรับรู้ถึงความสับสนของเฉินซี จึงเลือกอธิบายด้วยรอยยิ้ม

เฉินซีเข้าใจในทันที

ใบหน้าเล็ก ๆ ของหญิงสาวแดงระเรื่อ ดวงตาที่ทอประกายอย่างแสงดาวหยีลงด้วยความเขินอาย นางแลบลิ้นเล็ก ๆ ออกมาก่อนจะรู้สึกว่าการกระทำของตนชวนให้รู้สึกจั๊กจี้นัก

“ทุกท่าน ข้าขอตัวลา” เฉินซีประสานมือก่อนจะกล่าวอำลาใต้เท้าเหยียนและคนอื่น ๆ

“คุณชายโปรดรักษาตัวด้วย!”

“คุณชายโปรดช่วยดูแลองค์หญิงอาเหลียงด้วย หากเราได้พบกันอีกในภายหน้า พวกข้าไม่มีทางลืมความเมตตาของท่านในครานี้อย่างแน่นอน”

พวกเขาพูดขึ้นตามลำดับ

…

ที่ด้านนอกหนองน้ำ น้ำตกไหลซู่ราวมังกรขาว ทำให้ละอองน้ำกระเด็นไปรอบ ๆ

ร่างของเฉินซีกะพริบพร่างก่อนจะปรากฏตัวอีกครั้งบนหน้าผาเหนือน้ำตก สายตาทอดไกลเนิ่นนาน เมื่อไม่เห็นถึงภยันตรายใด เขาก็พูดขึ้น “อาเหลียง บอกตามตรงว่าข้ากำลังถูกตามล่าอยู่ การเดินทางต่อจากนี้คงไม่ราบรื่นนัก”

“หือ?” อาเหลียงเบิกตากว้างด้วยนึกกังวล

“ถึงอย่างนั้น เจ้าก็อย่าได้กังวลใจไป อยู่ตรงนั้นอย่างสบายใจเถอะ” เฉินซียิ้มปลอบใจอาเหลียง

“นายน้อยหลักแหลมยิ่งนัก!” ผู้คุ้มกันทุกคนต่างชื่นชมอี้เทียน

อี้เทียนยิ้ม ดวงตาเผยประกายเด็ดเดี่ยวและชั่วร้าย เพื่อการนี้ เขาได้ใช้ทรัพยากรรวมไปถึงพันธมิตรทั้งหลายที่มี เป้าหมายเดียวก็คือการสังหารเฉินซีและครอบครองสมบัติวิญญาณธรรมชาติทั้งสองที่อยู่ในมือของอีกฝ่าย!

…

หลังจากผ่านไปสี่ชั่วยาม ร่างของเฉินซีก็ปรากฏขึ้นเหนือภูเขาสูงตระหง่านซึ่งเต็มไปด้วยอันตราย สีหน้าพลันมืดมนลงเล็กน้อย

ตลอดเส้นทางเขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายจากศัตรูถึงสองกลุ่ม กลุ่มเล็กมีสมาชิกราวห้าคน ในขณะที่กลุ่มใหญ่นั้นมีสมาชิกทั้งหมดมากกว่าสิบคน พวกเขาทั้งหมดเป็นผู้เยี่ยมยุทธ์จากแดนเทพโบราณ และไม่ใช่บรรดาเทพทั้งหลายที่มาจากมิติที่ต่ำกว่าและถูกนำไปยังพื้นที่ล่า

เพื่อไม่ให้เส้นทางของตนถูกเปิดเผย เฉินซีเปลี่ยนเส้นทางซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทว่าในท้ายที่สุด เขาก็ได้พบกับความจริงอันโหดร้าย ไม่ว่าจะเส้นทางไหน ก็ล้วนแต่ถูกกองกำลังของนายน้อยสามปิดกั้นไว้หมดแล้ว

นายน้อยสามของตระกูลอี้ไม่คิดจะละเว้นข้าจริง ๆ! จิตสังหารปะทุพล่านในใจของเฉินซี มันเป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับคนที่เก็บงำความขุ่นเคืองได้มหาศาลเช่นนี้ เพียงเพื่อไล่ล่าล้างแค้นใครบางคนที่อยู่ในภพเบื้องล่าง เขาไม่ลังเลที่จะระดมสรรพกำลังจำนวนมาก สิ่งนี้ทำให้เฉินซีอดมีโทสะขึ้นมาไม่ได้

น่าเสียดายที่เฉินซีเหมือนจะเข้าใจบางอย่างผิดไป อี้เทียนไม่ได้ไล่ล่าเขาเอาเป็นเอาตายเช่นนี้เพื่อการแก้แค้น หากแต่เป็นเพราะเหรียญทองแดงโปรยสมบัติและตาข่ายครอบคลุมสวรรค์ในความครอบครองต่างหาก!

“คุณชาย กำลังเจอปัญหาอยู่หรือเจ้าคะ? อาเหลียงช่วยท่านได้นะ” ทันใดนั้น เสียงอ่อนหวานของอาเหลียงก็ดังขึ้นที่ข้างหู

“ไม่มีอะไรหรอก” เฉินซีส่ายหน้า

“คุณชาย ถึงข้าจะอยู่ในขอบเขตเทวารู้แจ้งโลกาเท่านั้น แต่ท่านยายเคยกล่าวไว้ว่าข้ามีร่างกายและพรสวรรค์ที่เยี่ยมยอดที่สุดในเผ่าของเรา และเมื่อข้าเติบโต ข้าจะกลายเป็นคนที่สามารถเทียบเทียมกับบรรพชนของเราได้อย่างแน่นอน” น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความฮึกเหิม

“ข้ารู้ แต่ข้ายังไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเจ้าในตอนนี้ หากข้าเผชิญกับอันตรายจริง ๆ ไว้ข้าจะนึกถึงเจ้าเป็นคนแรกนะ” เฉินซีพูดทั้งรอยยิ้ม

“อื้อ!” อาเหลียงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

“มาเถอะ คนพวกนั้นชักจะทำเกินไปแล้ว หากข้าไม่ทำอะไรสักอย่าง ก็รังแต่จะถูกข่มเหงอยู่เช่นนี้…” เฉินซีสูดลมหายใจลึก สีหน้าเผยรอยเยือกเย็น ประกายในดวงตาเอ่อล้นซึ่งจิตสังหาร

ฟิ่ว!

ร่างสูงมใหญ่พุ่งไปยังทิศเหนือ

จากสัมผัสของเขา ที่ริมแม่น้ำสายใหญ่มีกลุ่มของผู้เยี่ยมยุทธ์ขนาดใหญ่อยู่ห่างออกไปราวสองหมื่นลี้

แน่นอน คราวนี้พวกเขาคือเป้าหมายของเฉินซี!

……….