บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1566

บทที่ 1566 จิตสังหารทุกย่างก้าว

……….

บทที่ 1566 จิตสังหารทุกย่างก้าว

สายธารใหญ่พรั่งพรู เกลียวคลื่นสีแดงเลือดถาโถม

ยอดฝีมือขอบเขตเทวากลุ่มหนึ่งผ่านมา หากพินิจให้ดี ทั้งคณะมีทั้งสิ้นสี่คน และทุกคนล้วนมีสีหน้าระแวดระวังพร้อมออกศึก ประหนึ่งคันศรที่ถูกดึงจนตึง พร้อมโจมตีทันทีที่เห็นการเคลื่อนไหว

“ช้าลงกว่านี้สักหน่อยเถิด อย่าผลีผลาม” ชายวัยกลางคนชุดดำคนหนึ่งซึ่งเป็นผู้นำกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แม้จะไม่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติใด ในใจก็เผยความหวาดผวาขึ้นจาง ๆ แล้ว

ความรู้สึกเช่นนี้ทำให้สีหน้าของเขายิ่งทวีความตื่นตัว เม้มปากกล่าวว่า “หนนี้ ข้าไม่หวังให้สำเร็จ หวังเพียงไร้ความผิดพลาดใด ๆ ขอให้ทุกคนระมัดระวังตัวไว้ ข้าได้ยินว่าเจ้าเด็กนี่มากเล่ห์และไร้ปรานี เทียบกับเทวารู้แจ้งโลกาธรรมดาไม่ได้เลย”

“เข้าใจแล้ว”

“พี่ใหญ่หวังทาพูดถูก”

อีกสามคนตอบรับตามกัน พวกเขาออกตามหาชายหนุ่มจากภพเบื้องล่างผู้นี้มาตลอดหลายวัน ทีแรกพวกเขารู้สึกเฉยชานัก และรู้สึกกระทั่งว่านายน้อยสามอี้เทียนขี่ช้างจับตั๊กแตน

ทว่าเมื่อพวกเขาได้เข้าใจความแข็งแกร่งของชายหนุ่มผู้นั้นมากขึ้น พวกเขาก็เริ่มถือเหยื่อผู้นี้เป็นจริงเป็นจัง ไม่กล้าประเมินอีกฝ่ายต่ำแม้แต่น้อย

เพราะแม้แต่นายน้อยสามอี้เทียนยังส่งกำลังทั้งหมดของเขามาจัดการกับเจ้าเด็กนี่ แสดงให้เห็นชัดเจนว่าเจ้าเด็กนี่รับมือยากเพียงไร!

หลังจากนั้น พวกเขาก็เลิกพูดคุย ตั้งขบวนตั้งรับอันเยี่ยมยอด ค้นหาขณะเคลื่อนไหวต่อไปอย่างระมัดระวัง

ซ่า!

ทันใดนั้น วารีสายหนึ่งก็พุ่งจากสายธารสู่เวหา แล้วคลื่นสีเลือดก็ระเบิดออกจากเกลียวนที ประหนึ่งศรคมอันยิงทะลวงสู่หวังทาซึ่งเป็นผู้นำ

เหตุนี้เกิดขึ้นกะทันหันนัก ทำให้หัวใจของหวังทาและคณะสั่นกระตุก พวกเขาซึ่งเตรียมพร้อมรับศึกมานานจู่โจมพร้อมเพรียงโดยสัญชาตญาณ

เปรี้ยง!

รัศมีศักดิ์สิทธิ์เรืองรอง สมบัติศักดิ์สิทธิ์โผนทะยาน

เพียงพริบตา เงาสีแดงที่พุ่งเข้ามาก็ถูกป่นเป็นผงกลางเวหาตรงหน้าพวกตน

“ที่แท้ก็แค่ปลาหน้ายาวเกล็ดชาดตัวหนึ่ง”

คนอื่น ๆ เหลือบมองกันยิ้ม ๆ รู้สึกว่าการกระทำก่อนหน้านี้ของพวกตนดูเหมือนกระต่ายตื่นตูมนัก

ฟิ่ว!

ทว่าขณะที่หัวใจและความคิดของพวกเขาผ่อนคลายลงเล็กน้อยนั้นเอง ปราณกระบี่สายหนึ่งก็เผยโฉมเบื้องหลัง ฟาดฟันมาอย่างกะทันหัน

“แย่แล้ว!”

“บัดซบ!”

สีหน้าของหวังทาและคณะแปรเปลี่ยนเฉียบพลัน ม่านตาหดตัววูบ มิคาดคิดเลยว่าจะถูกลอบโจมตีกะทันหันอีกครั้งในขณะนี้ ยิ่งกว่านั้น การโจมตีนี้ยังเฉียบคมและฉวยโอกาสเพียงเสี้ยวลมหายใจอย่างแม่นยำ ดูเปี่ยมประสบการณ์ยิ่ง

“โจมตี!” หวังทาตวาดดังลั่น ขณะที่สามง่ามสีเงินในมือฟาดฟันกวัดไกว ปะทะปราณกระบี่สายนั้นอย่างรุนแรง

แทบจะพร้อมกันนั้น คนอื่น ๆ ต่างโจมตีตามกันเพื่อคุ้มกันหวังทา จากนั้นก็ไหวกายหนีออกไปอย่างรวดเร็วเพื่อเพิ่มระยะห่าง ป้องกันมิให้ถูกโจมตีกะทันหัน

ทว่าพวกเขาประเมินความร้ายกาจของปราณกระบี่สายนี้ต่ำไป!

หวังทาหยุดการโจมตีนี้ไว้ได้ก็จริง ทว่าร่างของเขาก็ถูกอำนาจในปราณกระบี่นี้ฟาดฟัน ทำให้ร่างสะท้านรุนแรง ขณะที่พลังชีวิตถูกสับเป็นเสี่ยง ๆ โลหิตคำโตถูกพ่นกระเซ็นจากปาก ส่งเสียงแผดร้องดังสนั่น ถูกฟาดกระเด็นไป แม้แต่สามง่ามเงินยังกระเด็นหลุดจากมือ

“พี่ใหญ่หวังทา!”

“บัดซบ!”

“นี่มันเต๋าแห่งกระบี่อันใดกัน!?”

คนอื่น ๆ อุทานอย่างตกใจ คิดจะเข้าไปช่วยเหลือหวังทา

“ไอ้พวกบื้อ! ฆ่าศัตรูก่อนเซ่!” หวังทาคำรามลั่น พร้อมกันนั้น เขาก็กระอักเลือดออกมาอีกคำ ร่างกายกระแทกลงสู่สายธารราวกระสอบทรายอย่างไม่อาจควบคุม พลังชีวิตพังทลาย ตกตายอย่างอนาถกลางสายชล!

คนอื่น ๆ เหมือนจะฟื้นจากความฝัน ทั้งกราดเกรี้ยวและตื่นตัว นำสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของพวกตนออกมาป้องกันตัว

เปรี้ยง!

ขณะนั้นเอง ปราณกระบี่อีกสายโผนทะยานเข้ามาอีกครั้ง ประหนึ่งธารดาราโปรยลงจากเก้าชั้นฟ้า ไพศาลทรงพลังไร้ขอบเขต กวาดซัดพร้อมเจตจำนงกระบี่อันดูไร้ขอบเขตภายใน

อำนาจที่มาพร้อมกันนั้นดูประหนึ่งเจียนจมฟ้าดินในมหาสมุทรกระบี่

เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!

สามยอดฝีมือขอบเขตเทวาคำรามลั่นขณะปะทะมันตรง ๆ ทว่าทันทีที่ปะทะปราณกระบี่สายนี้ สมบัติศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขาต่างสั่นสะท้านจากแรงกระแทก ร่างกายซวนเซ ประหนึ่งจอกแหนละล่องท่ามกลางคลื่นลมกระหน่ำเหวี่ยง จวนเจียนจมดิ่งได้ทุกเมื่อ

สิ่งนี้ทำให้พวกเขาตื่นตะลึง สีหน้าเผยความหวาดผวา อำนาจนี้ไม่แข็งแกร่งไปหน่อยหรือ? เหตุใดนี่จึงเป็นสิ่งที่เทวารู้แจ้งโลกาจะมีได้? ต่อให้เป็นเทวารู้แจ้งวิญญาณ การโจมตีของเทวารู้แจ้งวิญญาณยังน่าจะด้อยกว่ายามเทียบกับการโจมตีนี้เลย

ตู้ม!

ปราณกระบี่สายนั้นพลุ่งพล่านไม่รู้จบ ดูประหนึ่งแต่ละเกลียวคลื่นทวีความทรงพลังขึ้นเรื่อย ๆ

ผู้ที่มิอาจทนได้ก่อนใครเป็นชายในอาภรณ์สีเลือด ร่างผอมดุจท่อนไผ่จมลงในสมุทรปราณกระบี่ ถูกฟาดฟันบังเกิดแผลลึกสีเลือดนับไม่ถ้วน หลังจากนั้น ทั้งร่างและกระทั่งวิญญาณยังถูกสับเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย สลายไปท่ามกลางเสียงกรีดร้องโหยหวนสนั่นลั่น

“สารเลว!”

“เวรเอ๊ย!”

อีกสองคนต่างขวัญเสีย รู้สึกหวาดกลัวอย่างไม่อาจอธิบาย ต่างคนล้วนทุ่มสุดกำลังเพื่อหนีให้พ้นจากปราณกระบี่นี้

พวกเขาต่างขวัญหนีดีฝ่อ ไม่คิดต่อสู้ต่อไป ตั้งใจหนีไปให้ไกลเท่าที่ทำได้ เพราะคู่ต่อสู้น่ากลัวเกินไป ไม่แม้แต่จะเผยโฉม แต่แค่สองปราณกระบี่ก็กำจัดพวกเขาไปแล้วสองคน ไม่ว่าจะเป็นผู้ใดก็ย่อมมิอาจทนความน่าสะพรึงกลัวถึงตายนี้ได้