บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1567

บทที่ 1567 กลองตะบันเทพ

……….

บทที่ 1567 กลองตะบันเทพ

ด้วยการบ่มเพาะปัจจุบันของเฉินซี และความช่วยเหลือจากอักขระผนึกเต๋า ยอดฝีมือในขอบเขตบ่มเพาะเดียวกันจึงไม่อาจหยุดเขาได้เลย

เมื่อเป็นเช่นนี้ การตรึงเขาจึงย่อมเป็นไปไม่ได้

ทว่าหนนี้ ชายหนุ่มถูกตรึงไว้ในทะเลทรายสีเลือดจริง ๆ เหตุผลนั้นเป็นเพราะคนเพียงหนึ่ง ซึ่งก็คือชายหนุ่มตาสีทอง!

ชายหนุ่มผู้นี้ผิวพรรณขาวผ่อง ใบหน้าหล่อเหลา ซึ่งก็คือฉินถง ผู้นำกลุ่มของลู่ถิงซึ่งถือครองเคล็ดเทวะสืบวิญญาณ

ดวงตาสีทองของเขาผนึกมิติ สะกดนิ่งสรรพสิ่งได้ น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง ทันทีที่ร่างของเฉินซีมาถึงทะเลทรายสีเลือดนี้ เขาก็เห็นเป้าหมายและใช้เนตรสีทองผนึกแดนดินในระยะล้านลี้ลงทันที!

ด้วยความแข็งแกร่งปัจจุบันของเฉินซี ทันทีที่มาถึง เขาก็เหมือนชาวบ้านตกหล่มโคลน ยากเคลื่อนไปเบื้องหน้า และความเร็วก็ลดลงอย่างมาก

โชคยังดี วิชาผนึกมิตินี้เล็งเป้าเพียงความเร็วการเคลื่อนย้ายมิติของเป้าหมาย มิได้ส่งผลต่อศักยภาพศึกของเฉินซี หาไม่ แค่สิ่งนี้ลำพังก็เพียงพอเป็นอันตรายถึงตายแล้ว

หลังศึกดำเนินไปครู่สั้น ๆ เมื่อสังเกตพบว่าคณะของเขาไม่อาจกระทำสิ่งใดต่อเฉินซีได้เลย ฉินถงก็ถอยร่นไปซ่อนแสนไกล ขณะเตรียมพร้อมรับศึกทันที

ขณะเดียวกัน เขาก็ส่งสัญญาณเรียกพรรคพวก

จึงเกิดเป็นเหตุการณ์นี้

…

ยอดฝีมือขอบเขตเทวาสี่สิบกว่าคนยืนเรียงรายรอบทิศดุจเมฆาทมิฬ ต่างผู้แผ่จิตสังหารร้ายกาจขณะขวางทางหนีทั้งหมดของเฉินซีไว้

หากขบวนทัพยิ่งใหญ่เช่นนี้ปรากฏขึ้นในมิติที่สาม ก็เพียงพอล้างโลกา ครองทั่วหล้าในมิติที่สามได้อย่างไม่ยากเย็น

ทว่าที่นี่คือแดนโลกาวินาศ กฎเต๋าแห่งสวรรค์แตกต่างออกไป ตัวตนขอบเขตเทวากลายเป็นผู้ที่หาได้ง่ายดาย ทว่าเมื่อเทพทั้งสี่สิบกว่าคนย่างสามขุมหมายสังหาร อำนาจยิ่งใหญ่ที่พวกเขาแผลงออกมาก็ยังน่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง

สิ่งสำคัญที่สุดคือ เฉินซียังอยู่ในมิติอันนิ่งค้างจนบัดนี้

เต๋าศักดิ์สิทธิ์แห่งมิติที่คนผู้นี้คือครองอยู่สูงกว่าข้าแน่แท้ อาจกระทั่งบรรลุสู่ขั้นต้นไปแล้ว… เฉินซีย่นคิ้ว รู้สึกว่ารับมือยากเล็กน้อย

ทว่ามันก็แค่รับมือยาก หากมิใช่ต้องพะวงเรื่องการสิ้นเปลืองพลังศักดิ์สิทธิ์ เฉินซีก็ยังสามารถทำลายมันได้โดยอิงเพียงกำลังตนเช่นกัน

“เจ้าหนู ความแข็งแกร่งของเจ้าถือได้ว่าไม่เลว ในเมื่อเจ้าถูกเราไล่ล่า แต่ยังดิ้นรนได้จนบัดนี้ น่าเสียดายที่วันนี้ เจ้าไร้ทางเลือกนอกจากตาย” ฉินถงฉีกยิ้มขณะเอ่ยขึ้นจากไกล ๆ “โอ้ จริงสิ นี่คือเนตรทองเทวะที่ข้าฝึกสำเร็จ ไม่มีทางใช้ได้หากไม่บรรลุขั้นต้นของเต๋าศักดิ์สิทธิ์แห่งมิติ อย่าเข้าใจผิด ข้าในยามนี้มิได้โอ้อวด แต่แค่อยากให้เจ้าตายโดยไร้กังขาคาใจ”

เนตรทองเทวะ? เฉินซีไม่เคยได้ยินชื่อวิชาเช่นนี้มาก่อน

แต่จากคำพูดของอีกฝ่าย เขาก็ยืนยันได้อย่างหนึ่ง ว่าเจ้าคนตรงหน้านี้บรรลุขั้นต้นของเต๋าศักดิ์สิทธิ์แห่งมิติ และสามารถถือได้ว่าเป็นตัวตนแข็งแกร่งไม่ธรรมดาจริง ๆ

อย่างน้อยที่สุด ก็นับเป็นตัวตนสูงสุดในขอบเขตเทวารู้แจ้งโลกาได้

แน่นอน แม้จะใช้วิชาเนตรทองเทวะ แต่ฉินถงก็ยังไม่อาจเทียบชั้นเฉินซีได้ เพราะถึงอย่างไร เฉินซีก็เคยบีบให้เทวารู้แจ้งวิญญาณสู้ตายมาแล้ว ขณะที่เห็นได้ชัดว่าฉินถงมิอาจทำได้เช่นเขา

เฉินซีไม่ได้โจมตี ขณะที่คณะของฉินถงเองก็ไม่ได้จู่โจมบุ่มบ่าม ทั้งหมดต่างกำลังรอ

คณะของฉินถงรอความช่วยเหลือมาถึง ยิ่งมากยิ่งดี เพราะพวกเขาจะยิ่งมีความมั่นใจว่าจะจัดการกับเหยื่อได้

เช่นกัน เฉินซีก็กำลังรอโอกาสอันเหมาะสมในการทะลวงให้พ้นจากอุปสรรคนี้

ทว่าขณะนี้เฉินซีไม่อาจรอได้ ไม่ใช่เพราะเขาสิ้นความอดทน แต่กลับกัน เป็นเพราะหากสถานการณ์ยืดเยื้อ ความเสียเปรียบจะยิ่งโถมทวี ถึงยามนั้น ต่อให้โอกาสอันเหมาะสมมาถึง ก็ยังสายไปแล้ว

สิ่งนี้ทำให้เขาขมวดคิ้วทันใด หรือสาวน้อยผู้นี้จะกลัว?

“คุณชาย ข้า… ข้า…” เสียงของอาเหลียงตะกุกตะกักเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่านางทราบแล้วว่าเฉินซีไม่ชอบใจเล็กน้อยที่จู่ ๆ นางก็พูดในเวลาเช่นนี้

“อาเหลียง ไว้คุยกันหลังข้าบุกพ้นวงล้อมได้หรือไม่?” เฉินซีส่งกระแสปราณหานาง

“แต่ข้า… ข้ามีวิธีแหวกมิตินิ่งค้างนี่ออกไปนะ” อาเหลียงสูดหายใจลึก ๆ แล้วรวบรวมความกล้าพูดขึ้น

ชายหนุ่มเลิกคิ้วทันควัน เขาประหลาดใจอย่างยิ่ง กระทั่งสงสัยว่าตนหูฝาดหรือไม่….

“คุณชาย ดูให้ดีเถิด”

วูบ!

อาเหลียงแปรเปลี่ยนเป็นเส้นแสงวูบไหวจากหูของเฉินซี ยืนอย่างสง่างามข้างกายเขา ขณะที่กลองสำริดลูกหนึ่งปรากฏขึ้นในมือนาง

กลองสำริดลูกนี้เล็กจ้อยอย่างยิ่ง เล็กเสียยิ่งกว่าเมล็ดข้าว ทว่ายามนางยกกลองลูกนี้ขึ้น สีหน้าของอาเหลียงพลันเคร่งขรึมจริงจังทันใด

บรรยากาศของกลองนี่เป็นเอกลักษณ์ยิ่ง ดูเหมือนจะเป็นสมบัติวิญญาณธรรมชาติชิ้นหนึ่ง… เฉินซีเลิกคิ้ว ดวงตาวูบไหวด้วยความฉงนสงสัย

“หือ? นั่นอันใดกัน?”

“เหมือนเป็นสิ่งมีชีวิตขนาดจ้อยดุจมดนะ….”

“ไม่สิ นั่นเหมือนจะเป็นเผ่าจุลบรรพกาล!”

“เผ่าจุลบรรพกาล? มิใช่เผ่านั้นสาบสูญไปในแดนเทพโบราณนับแต่สองสามล้านปีก่อนแล้วหรือ? เหตุใดจึงมาโผล่อยู่ข้างกายเจ้าเด็กนั่นได้เล่า?”

ขณะนั้น ฉินถงและคณะต่างก็สังเกตเห็นการปรากฏตัวของอาเหลียงแล้วเช่นกัน ทว่าพวกเขาหากลัวไม่ และส่วนใหญ่ที่รู้สึกก็มีเพียงความฉงนใจ

คนบางผู้กระทั่งกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ รู้สึกเหมือนเฉินซีหมดลูกไม้ จึงไร้หนทางนอกจากต้องอาศัยความช่วยเหลือจากบุคคลตัวจ้อยนี้ ดูน่าขันยิ่งนัก

เพราะถึงอย่างไร อาเหลียงก็ตัวเล็กจ้อยเหลือเกิน พานให้ผู้อื่นเข้าใจผิด คิดไปว่านางไม่อาจรับการโจมตีได้แม้แต่น้อย นิ้วเดียวก็บี้ตายแล้ว

ก๊อง!