บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1580

บทที่ 1580 พลังของบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาล

…………….

บทที่ 1580 พลังของบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาล

พลังที่โจมตีอย่างกะทันหันนั่นช่างน่ากลัวอย่างยิ่ง อุโมงค์มิตินั้นแข็งแกร่ง แต่ทันใดนั้นมันก็เริ่มสั่นอย่างรุนแรงจากความผันผวนที่เกิดจากการโจมตีครั้งนี้ และดูเหมือนใกล้จะแตกสลายอย่างแผ่วเบา

เมื่อการโจมตีนี้จู่โจมอย่างกะทันหัน เฉินซีไม่มีเวลามามัวสนใจเรื่องทั้งหมดนี้ เพราะตระหนักว่าไม่มีทางรอดพ้นการโจมตีนี้ด้วยความเร็วในปัจจุบันของตน

ดังนั้นเขาจึงหันกลับไปอย่างรวดเร็ว และชักยันต์ศัสตราแล้วฟาดฟันอย่างดุเดือด!

ฟิ่ว!

เจตจำนงกระบี่พลุ่งพล่านประหนึ่งคลื่นยักษ์ที่ซัดสาด จากนั้นยันต์เทวะก็พวยพุ่งจากมันมากมายเกินคณานับ มันคือกระบวนท่าที่สองที่เฉินซีเข้าใจหลังบรรลุขอบเขตจักรพรรดิกระบี่ สงัดก่อนพายุโถม!

การโจมตีครั้งนี้น่าพรั่นพรึงยิ่งกว่าในอดีต และมันแฝงด้วยพลังของเฉินซีทั้งหมดหลังจากที่เต๋าศักดิ์สิทธิ์ยันต์อักขระบรรลุขั้นเริ่มต้น มิหนำซ้ำ เขายังใช้พละกำลังอย่างเต็มพิกัดอีกด้วย

หากลุงเก้ากลับมามีชีวิตอีกครั้ง ก็คงไม่สามารถต้านทานการโจมตีครั้งนี้ได้อย่างแน่นอน!

โครม!

การปะทะกันของพลังงานที่น่าสะพรึงกลัวนั่นบังเกิดเสียงกึกก้อง แสงศักดิ์สิทธิ์แผ่พุ่งไปยังบริเวณโดยรอบ ส่งผลทำให้อุโมงค์มิติสั่นสะเทือนจนบิดเบี้ยวและผันผวนอย่างรุนแรง

แต่สิ่งที่ทำให้เฉินซีประหลาดใจ คือการโจมตีของตนถูกกลืนหายไปอย่างง่ายดายราวกับกระดาษแผ่นหนึ่ง

มันเป็นแหวนทองแดงสีดำสนิทที่กลมมนราวกับดวงจันทร์ เรียบง่ายและประณีต ทั้งยังเปี่ยมกลิ่นอายดั้งเดิมและธรรมดาอย่างสมบูรณ์

ภายใต้แหวนทองแดงสีดำนี้ การโจมตีที่ทรงพลังที่สุดของเฉินซีดลีบถูกลบล้างไปอย่างสิ้นเชิงราวกับกระดาษแผ่นหนึ่ง

โอม!

ก่อนที่เฉินซีจะทันได้ตอบสนอง แหวนทองแดงสีดำก็โจมตีเขาอีกครั้ง

โครม!

มันซัดเข้าที่หน้าอกของเฉินซีอย่างแรง จนเกิดเป็นรูเลือดพร้อมกับกระแทกเขาจนปลิวว่อนไปไกล

พรวด!

เฉินซีกระอักเลือดหนึ่งคำ ลุกขึ้นยืนอย่างโซเซ ยิ่งกว่านั้น สีหน้ากลับซีดเซียวอย่างน่าสยดสยองสุดขีด รูเลือดบนหน้าอกมีขนาดเท่ากับปากชาม และอยู่ห่างจากหัวใจเพียงคืบเดียวเท่านั้น

การโจมตีเพียงครั้งเดียว ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส!

สิ่งนี้ทำให้เฉินซีไม่กล้าเชื่อว่าเขาจะอ่อนแอได้ปานนี้ และสิ่งนี้แสดงให้เห็นอย่างชัดเจน ว่าความแข็งแกร่งของผู้โจมตีนั้นน่ากลัวเพียงใด

ยิ่งไปกว่านั้น มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ร่างซึ่งมีพลังเช่นนั้น จะเป็นผู้บ่มเพาะขอบเขตรู้แจ้งวิญญาณ!

“เด็กน้อย เต๋าแห่งกระบี่ที่เจ้าใช้ก่อนหน้านี้มีกลิ่นอายของเต๋าแห่งยันต์อักขระจาง ๆ หรือว่าเจ้าเป็นศิษย์ของเขาเทพพยากรณ์? โอ้ ข้าเดาว่าเจ้าน่าจะเป็นเฉินซีจากสามภพกระมัง?” พร้อมกับเสียงที่นุ่มนวลและน่าพึงพอใจ ร่างที่สง่างามและมีเสน่ห์ค่อย ๆ ก้าวออกมาจากอุโมงค์มิติที่อยู่ห่างไกล

นางมีผมสีทองอ่อนที่ยาวและหนาแน่น ผิวขาวราวหิมะ และดวงตาเป็นประกาย นางสวมชุดกระโปรงสีแดงอมม่วงที่เผยส่วนโค้งเว้าอันสง่างาม ทั้งยังเปี่ยมด้วยเสน่ห์อันเย้ายวนจนแทบหยุดหายใจ มิหนำซ้ำ ประกายระยิบระยับดุจหิมะขาวก็สะท้อนให้เห็นจากปทุมถันอันเหลือล้นของนาง บันดาลให้ผู้อื่นรุ่มร้อนเมื่อมองแวบเดียวอย่างห้ามไม่ได้

สตรีนางนี้มีเสน่ห์ เย้ายวน และสง่างามโดยธรรมชาติ ทุกสัดส่วนบนเรือนร่างแผ่ซ่านการล่อลวงที่ไม่อาจปฏิเสธได้ ซึ่งถือว่านางเป็นโฉมสะคราญที่ไร้ผู้เทียบเคียง

ทว่าไม่มีความปรารถนาใด ๆ อยู่ในใจเฉินซีหลังจากที่เห็นนาง ในทางกลับกัน ความรู้สึกอันตรายในใจกลับพัดโหมยิ่งขึ้น เสมือนกำลังเผชิญหน้ากับปีศาจสาวที่เปี่ยมอานุภาพทำลายล้าง

สิ่งที่ทำให้เฉินซีตกใจเป็นพิเศษ คือหลังจากที่เขาจู่โจมเพียงครั้งเดียว นางก็ระบุตัวตนของเขาได้ในทันที และการรับรู้ดังกล่าวไม่ใช่สิ่งที่บุคคลทั่วไปสามารถครอบครองได้

ตั้งแต่พริบตาที่เฉินซีได้รับบาดเจ็บสาหัส จนกระทั่งสตรีนางนี้ปรากฏตัวขึ้น แม้มันต้องใช้เวลาอธิบายอยู่เนิ่นนาน แต่แท้จริงแล้วมันเกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้น ๆ เพียงไม่กี่ลมหายใจ

ในทางกลับกัน เฉินซีระบุได้ทันทีว่านางคือเยี่ยเหยียน ผู้ครอบครองการบ่มเพาะขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาล!

ฟิ่ว!

แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่เฉินซีก็ไม่กล้าหยุดแม้แต่น้อย ภายใต้แรงกระตุ้นของอันตรายร้ายแรงที่รู้สึกได้ ชายหนุ่มเลือกที่จะหลบหนีอีกครั้ง

หนีไปจนสุดทาง!

ชายหนุ่มตระหนักดีว่าไม่มีทางที่จะเทียบกับนางด้วยความสามารถในปัจจุบัน และถึงขั้นที่ไม่อาจสั่นคลอนนางได้ แม้ว่าจะเสี่ยงชีวิตต่อสู้อย่างสิ้นหวังก็ตาม

ดังนั้นการหลบหนีจึงเป็นทางเลือกเดียวของเขา

“ดูเหมือนว่าเจ้าคือเฉินซีคนนั้นจริง ๆ เจ้าไม่ธรรมดาสมคำร่ำลือยิ่งนัก น่าเสียดายที่การบ่มเพาะของเจ้ายังอ่อนด้อยเกินไป เมื่อเทียบกับศิษย์คนอื่น ๆ ของเขาเทพพยากรณ์” หญิงชุดแดงก้าวไปข้างหน้า และตามทันเฉินซีในพริบตา หลังจากนั้นก็เหยียดมือเรียวยาวสีขาวหยกออก พลางกดเบา ๆ ไปที่กระดูกสันหลังของเฉินซี

ในเวลานี้ เวลาและมิติดูเหมือนจะหยุดนิ่ง สนามพลังที่มองไม่เห็นถูกกวาดออกไป ซึ่งดูเหมือนกรงของมหาเต๋า ครอบคลุมทุกซอกทุกมุม

ในทางกลับกัน เฉินซีรู้สึกร่างกายแข็งทื่อ ในขณะที่พลังมหาศาลพุ่งเข้ามาจากทุกทิศทาง และมันกระแทกร่างกายของเขาอย่างดุเดือด มันทำให้ทั้งร่างแข็งทื่อราวกับว่ามีภูเขาศักดิ์สิทธิ์จำนวนมากกำลังกดทับ รู้สึกแทบจะหายใจไม่ออก มิหนำซ้ำ ยังไม่อาจดิ้นรนให้เป็นอิสระ และรู้สึกไร้พลังราวกับกำลังจมน้ำ

พลังนี้น่ากลัวเกินไป มันกลับคืนสู่ความเรียบง่าย ทั้งยังหวนคืนสู่รากเหง้าบรรพบุรุษ เรียบง่ายและธรรมดาอย่างสุดขั้ว แต่มันทำให้พลังใด ๆ ที่อยู่ภายใต้ขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลไม่สามารถต้านทานมันได้

นี่คือพลังของบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาล การบ่มเพาะของพวกมันได้ก้าวไปสู่การหวนคืนสู่รากเหง้าบรรพบุรุษแล้ว และตัวพวกมันเองก็เป็นบรรพบุรุษเต๋าของเต๋าศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งพวกมันเป็น ‘ต้นกำเนิด’ ของทุกสรรพสิ่ง!

เฉินซีคำรามอยู่ในใจ และชิงชังสตรีชุดแดงเข้ากระดูกดำ

“ทิ้งชีวิตไว้ซะ! แม้เจ้าจะเข้าสู่เอกภพมสิหิมได้ แต่เจ้าคิดว่าจะรอดพ้นจากการไล่ล่าของข้าได้หรือ? อย่าลืมว่าเช่นเดียวกับเจ้า ข้าก็สามารถเข้าสู่เอกภพมสิหิมได้เช่นกัน”

เสียงที่นุ่มนวลและรื่นหูนั่นดังก้องข้างหูอีกครั้ง และมันก็เหมือนกับฝันร้ายที่ไม่สามารถหลบหนีได้ ทั้งยังส่งผลกระทบต่อจิตใจของเฉินซีอย่างรุนแรง

ในเวลาเดียวกัน พลังอันน่าสะพรึงกลัวได้ห่อหุ้มร่างกายของเฉินซีอีกครั้ง และเมื่อเทียบกับครั้งก่อน ดูเหมือนว่ามันจะน่าสะพรึงกลัวยิ่งขึ้น!

ในเวลานี้ ความโกรธที่ไม่อาจควบคุมนั่นพวยพุ่งออกมาจากใจอย่างห้ามไม่ได้ หลังจากผ่านไปหลายปี เดิมทีเขาคิดว่าตนนั่นแข็งแกร่งเพียงพอแล้ว และคงไม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับสถานการณ์เช่นนี้อีก แต่ใครจะจินตนาการได้ว่า เมื่อได้พบกับตัวตนที่น่าเกรงขามอย่างแท้จริง ความแข็งแกร่งที่เขามียังคงดูอ่อนแอมาก!

“นังแพศยา! แม้ข้าจะตาย ข้าก็จะลากเจ้าไปตายกับข้าด้วย!” เฉินซีคำรามอย่างเกรี้ยวกราด ในขณะที่ร่างกายดูเหมือนถูกไฟแผดเผา

ตึง!

อย่างไรก็ตาม ในทันทีที่เฉินซีตั้งใจที่จะแลกชีวิต เสียงกลองที่ลุ่มลึกและอ้างว้างก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน บังเกิดเป็นเสียงโครมครามขณะที่มันปะทะเข้ากับการโจมตีที่พุ่งเข้าหาเฉินซี

ทันใดนั้น อุโมงค์มิติทั้งหมดก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง และดูเหมือนกำลังจะพังทลายลง ในขณะที่พลังศักดิ์สิทธิ์ที่ลุกโชติช่วงได้โหมกระหน่ำไปยังบริเวณโดยรอบและทำให้ทุกสิ่งจมหายไป

“อาเหลียง!” เฉินซีตกตะลึง พลันสังเกตเห็นด้วยความตกใจว่า อาเหลียงช่วยเขาต้านทานการโจมตีนี้ด้วยกลองตะบันเทพ ทว่าร่างกายของนางดูเหมือนดาวตกที่อาบไปด้วยเลือด ซึ่งตกลงมาบนฝ่ามือเขาจนเกิดเสียงดังปัง ดวงตาของนางปิดสนิทและไม่ทราบว่านางยังมีชีวิตอยู่หรือไม่

ทันใดนั้น ใบหน้าของเฉินซีกลายเป็นมืดมน อำมหิต และโกรธเกรี้ยว ในขณะที่ความชังที่ไม่อาจอธิบายได้นั่นพวยพุ่งออกมาจากก้นบึ้งหัวใจ มันแผดเผาไปทั่วร่างกายดุจหินหลอมเหลว และมันทำให้ชายหนุ่มแทบกลายเป็นบ้า

“ฮ่า ฮ่า! นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นสาวน้อยตัวเล็ก ๆ จากเผ่าจุลบรรพกาล” สตรีชุดแดงดูเหมือนจะยังคงเฉยเมยต่อเรื่องทั้งหมดนี้ นางยิ้มอย่างอ่อนหวานพลางก้าวเข้ามาอย่างไม่เร่งรีบ คล้ายมั่นใจว่าชัยชนะได้อยู่ในมือตนแล้ว

แต่หลังจากนั้น ดูเหมือนนางจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง และสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที พร้อมกับถอยร่นกลับไปอย่างรวดเร็ว

โครม!

ทันทีที่นางถอยกลับ กำแพงของอุโมงค์มิติที่ยืนอยู่เมื่อครู่นี้ ก็ระเบิดออกเป็นเสี่ยง ๆ และมันก็กลายเป็นกระแสพลังที่น่าสะพรึงกลัวซึ่งท่วมท้นไปทั้งร่างกายเฉินซี

“บัดซบ! ความแข็งแกร่งของอุโมงค์มิตินี้ เป็นสิ่งที่แม้แต่ผู้บ่มเพาะขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลก็ไม่สามารถสั่นคลอนได้ แล้วมันจะรอยแยกมิติจะแตกออกในเวลานี้ได้อย่างไร?” สตรีชุดแดงตกตะลึงและโมโหสุดขีด เป็นครั้งแรกที่ใบหน้าอันมีเสน่ห์เผยให้เห็นถึงความโกรธ

“นังแพศยา! สักวันหนึ่งข้าจะฆ่าเจ้าแน่นอน!” เสียงของเฉินซีที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังอันไร้ขอบเขตดังก้องมาจากภายในกระแสอวกาศที่วุ่นวาย และจากนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

สิ่งนี้ทำให้สีหน้าของสตรีชุดแดงเปลี่ยนไป จากนั้นจึงกัดริมฝีปากสีแดงที่ชุ่มชื้น ก่อนจะยิ้มพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงหวานหยด “ไม่จำเป็นต้องรอจนถึงอนาคต! ข้าจะฆ่าเจ้าทั้งสองเดี๋ยวนี้!”

ขณะที่กล่าว ร่างของนางก็เปล่งประกาย หญิงสาวใช้แหวนทองแดงสีดำห่อหุ้มร่างกายของตนไว้ ก่อนที่นางจะพุ่งเข้าสู่กระแสอวกาศที่วุ่นวายเช่นกัน

…………….