บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1668

บทที่ 1668 แดนรากบรรพกาล

………………..

บทที่ 1668 แดนรากบรรพกาล

อวี๋ชิวจิงทั้งอับอายและขุ่นเคืองจนอยากแทรกแผ่นดินหนีเหลือเกิน

อัปยศอย่างแท้จริง!

เมื่อครู่ก่อน เขายังเอะอะโวยวายว่าที่มาของเฉินซีมีเงื่อนงำ และทำให้กลุ่มของพวกเขามาเผชิญกับดัก ยิ่งกว่านั้น เขายังเกือบไม่ยอมรับเฉินซีเป็นสหายร่วมกลุ่มของพวกตน

แต่พริบตาต่อมา เพราะเฉินซีเช่นกัน กลุ่มของพวกเขาจึงได้รับคุณสมบัติเข้าสู่แดนรากบรรพกาลโดยไม่ต้องผ่านบททดสอบ!

เมื่อเทียบสองเหตุการณ์นี้เข้าด้วยกัน อวี๋ชิวจิงจึงรู้สึกเหมือนตนให้โอกาสเฉินซีตบหน้าตัวเขาเอง เจ็บแสบเสียเหลือเกิน

อวี๋ชิวจิงกระทั่งรู้สึกอยากร่ำไห้ แต่กลับพบว่าตนไร้น้ำตาให้หลั่งริน

ก่อนมาถึงวิหารรากบรรพชน เขายั่วยุเฉินซีอย่างต่อเนื่อง ทว่าก็ถูกบดขยี้ในหนึ่งกระบวนท่า เสียหน้าอย่างยับเยิน

แล้วขณะนี้ เขาก็ถูกตบหน้าท่ามกลางธารกำนัล สิ่งนี้ทำให้อัจฉริยะจากเอกภพจักรวรรดิอย่างเขารู้สึกเดือดดาลจนแทบบ้า

เพราะเหตุใด?

……

ในใจอวี๋ชิวจิงเหมือนถูกพายุโถมพัด ทว่าเฉินซีไม่ได้คิดสนใจเลย เมื่อได้ยินคำเตือนของชายชรา เขาก็พยักหน้า ประสานกำปั้นกล่าวโดยไม่ลังเล “ขอบคุณผู้อาวุโส”

แม้เขาจะไม่ทราบเหตุผล แต่มีจะปล่อยโชคเช่นนี้หลุดมือไป?

“ไปสิ” ชายชราไม่ยอมพูดอะไรอีก พลางโบกมือบุ้ยใบ้

ภายใต้สายตาไม่อยากเชื่อและริษยาจากทั่วทิศ เฉินซี เล่ออู๋เหิน และกลุ่มเดินผ่านประตูที่สามไปทันที

อวี๋ชิวจิงย่อมตามพวกเขาไปด้วยเช่นกัน แต่เหมือนบรรยากาศรอบตัวจะเผยความหดหู่หมองเศร้า

เพียงอึดใจต่อมา ร่างของเฉินซีและกลุ่มก็หายไปหลังประตู

เมื่อพวกเขาจากลับ ประตูบานที่สามซึ่งเปิดขึ้นระหว่างประตูเป็นตายก็หายไปเช่นกัน

หากไม่ได้เห็นเหตุการณ์นี้กับตาตน ทุกคนคงไม่สงสัยกระทั่งว่ามีประตูบานที่สามอยู่ด้วยหรือ

ในที่สุด… วิถีของเขาก็ไม่เดียวดาย ชายชราถอนหายใจยาวแช่มช้า มองเฉินซีและกลุ่มจากไป ความคิดของเขาเหมือนย้อนคืนสู่กาลเวลาแสนนานในอดีต ทำให้ทอดถอนใจไม่หยุดหย่อน

“ผู้อาวุโส ขอบังอาจถามได้หรือไม่ว่า พวกเขามีสิทธิ์อะไรจึงได้รับอนุญาตให้เข้าสู่แดนรากบรรพกาลโดยไม่ต้องรับบททดสอบ?” ผู้เยี่ยมยุทธ์คนหนึ่งดวงตาแดงก่ำจากความริษยา เอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ

นั่นสิ! เพราะเหตุใด!?

ผู้เยี่ยมยุทธ์ทั้งหลายฟื้นจากความตะลึง มุ่งสายตามายังทวารบาลของวิหารตาม ๆ กัน

ชายชราทำเหมือนไม่รับรู้ เมินเฉยต่อทุกสิ่ง และกล่าวขึ้นเสียงเรียบ “รับบททดสอบกันต่อ”

ทุุกคนต่างผงะตะลึง ยิ่งรู้สึกไม่ชอบใจในอก แค่คำอธิบายยังไม่ให้เราเลย ไม่ใช่ทำเกินไปหน่อยหรือ?

“ผู้อาวุโส ไยเราจึงทำเช่นเดียวกันไม่ได้?” ผู้เยี่ยมยุทธ์ซึ่งพูดอย่างไม่พอใจออกมาเมื่อครู่เปิดปากอีกครั้ง น้ำเสียงไม่ยินยอมเล็กน้อย

“เพราะเหตุใด?” ชายชราเบนสายตาชำเลืองผู้เยี่ยมยุทธ์คนนั้นอย่างเฉยชา “บางสิ่งไม่ต้องการเหตุผลหรอก”

“แต่เราไม่ยอมรับเรื่องเช่นนี้หรอกนะ!” ผู้เยี่ยมยุทธ์คนนั้นรวบรวมความกล้าพูดเสียงดัง

“งั้นก็ไปเสีย” ชายชรากล่าวเรียบ ๆ พริบตาต่อมา ปราณอันคลุมเครือจากยุคหม่านกู่ก็ทะลักออกจากแท่นบูชา โอบล้อมร่างผู้เยี่ยมยุทธ์คนนั้น ไม่มีแม้แต่โอกาสจะดิ้นรน ก็ถูกพาตัวหายลับไปแล้ว

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาฝูงชน ทำให้หัวใจหนาวเยือก ไม่กล้าตั้งคำถามกับเรื่องนี้อีก

ยิ่งกว่านั้น ในที่สุดพวกเขาก็ตระหนักเข้าใจ ว่าเหตุใดผู้อาวุโสจากนิกายตนจึงเตือนซ้ำ ๆ ไม่ให้ไปล่วงเกินทวารบาลผู้นี้ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด

เพราะว่า… การไล่คนออกจากซากโบราณสถานรกร้างหมานกู่ ทวารบาลไม่ต้องการเหตุผลใดเลย!

……

แดนดินไร้ขอบเขตใต้ท้องนภากว้างปกคลุมด้วยความพินาศอ้างว้าง สำนักนิกายพังถล่ม กำแพงผุทลาย รูปสลักหินร้าวราน เศษศิลาด่างดำกระจัดกระจาย….

ทุกแห่งหนคือความพินาศเสียหายซึ่งอยู่มาแสนนาน ให้บรรยากาศเวิ้งว้างของโศกนาฏกรรม

ถึงขนาดที่การจะพบเห็นซากสังขาร โครงกระดูกและเศษสมบัติศักดิ์สิทธิ์อันเรืองประกายเบาบางนั้นง่ายยิ่งนัก

วู้ววว~

ดังนั้นหลังจากผู้เยี่ยมยุทธ์ทั้งหลายมาถึงแดนรากบรรพกาล พวกเขาก็ทำได้เพียงรอให้รากเต๋าบรรพชนแห่งนั้นปรากฏขึ้น

โชคยังดี แม้พวกเขาจะไม่อาจตัดสินสถานที่อันชัดเจน แต่ก็ยังใช้ประสบการณ์ในอดีตมาสรุปเวลาโดยประมาณที่รากเต๋าบรรพชนแห่งนั้นจะปรากฏได้

เหตุผลที่เล่ออู๋เหินรู้มากนักก็เพราะการชี้นำที่ได้รับจากผู้อาวุโสในตระกูล หากเป็นผู้เยี่ยมยุทธ์คนอื่น ๆ อย่าว่าถึงรากเต๋าบรรพชนแห่งนั้นจะปรากฏยามใด พวกเขาอาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารากเต๋าบรรพชนพิเศษนั่นคือสิ่งใด

นี่คือทรัพยากรและความสามารถของกองกำลังโบราณของเอกภพจักรวรรดิ กองกำลังยิ่งใหญ่เหล่านี้มีตัวตนอยู่แสนนาน ข้อมูลที่พวกเขามีย่อมไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปเทียบติด

“หนนี้เรามีเวลาค่อนข้างเหลือเฟือ ดังนั้นฉวยโอกาสนี้สืบหารากเต๋าบรรพชนระดับอื่น ๆ ในแดนรากบรรพกาลกันเถอะ” เล่ออู๋เหินเสนอขึ้นด้วยรอยยิ้ม เพราะการช่วยผู้เยี่ยมยุทธ์คนอื่น ๆ หารากเต๋าบรรพชนก็เป็นข้อตกลงส่วนหนึ่งที่พวกเขาตกลงกันไว้ก่อนแล้ว

คนอื่น ๆ ย่อมไร้ข้อโต้แย้ง

แตกต่างจากโลกภายนอก แม้จะไม่นับรวมรากเต๋าบรรพชนขั้นจักรพรรดิระดับเก้า แดนรากบรรพกาลก็ยังกล่าวได้ว่าเต็มไปด้วยโอกาสวาสนา

ที่นี่ไม่ได้มีเพียงรากเต๋าบรรพชนระดับอื่น ๆ มากมาย รากเต๋าบรรพชนขั้นกษัตริย์ระดับเจ็ดและขั้นราชาระดับแปดซึ่งพบพานได้เพียงอาศัยโชคยังมีไม่ขาด นี่เป็นสิ่งที่ไม่มีทางเกิดขึ้นได้ในเอกภพนับพัน ดาราจักรนับไม่ถ้วนในแดนเทพโบราณอย่างแน่นอน!

แน่นอน เทียบกับรากเต๋าบรรพชนหกระดับแรก รากเต๋าบรรพชนขั้นกษัตริย์ระดับเจ็ดและขั้นราชาระดับแปดย่อมหายากกว่า

ผู้เยี่ยมยุทธ์คนอื่น ๆ ในกลุ่มของเฉินซีหมายตารากเต๋าบรรพชนระดับหกขึ้นไปเอาไว้ และกระทั่งรากเต๋าบรรพชนระดับห้าซึ่งด้อยกว่ากันนิดหน่อยก็ยังพอรับได้

ขณะเดียวกัน ห้ามหาเทวาวิญญาณ เฉินซี เล่ออู๋เหิน เชินถูเยียนหราน อวี๋ชิวจิง และจวนอวี๋สุ่ยต่างหมายตารากเต๋าขั้นราชาระดับแปดและรากเต๋าบรรพชนขั้นจักรพรรดิระดับเก้า

เมื่อขอบเขตการบ่มเพาะและความแข็งแกร่งแตกต่าง วาสนาที่แสวงย่อมแตกต่างไปเช่นกัน

ไม่นาน ลำแสงสีเขียวมรกตก็ทะยานสู่นภาจากแสนไกล ดึงความสนใจจากกลุ่มของเฉินซี

ลำแสงเขียวมรกตนี้ดูเหมือนเสาค้ำสวรรค์ เต็มไปด้วยรัศมีเรืองรองเขียวมรกต ดูเจิดจรัสเป็นอย่างยิ่ง เมื่อมองจากไกล ๆ ก็สัมผัสปราณเก่าแก่บรรพกาลได้หนาแน่น

“รากเต๋าบรรพชนระดับหก!” ดวงตาของเล่ออู๋เหินเจิดจ้าประกาย กล่าวขึ้นยิ้ม ๆ “โชคเราไม่เลวเลย ที่นั่นมีรากเต๋าบรรพชนระดับหกเกิดขึ้นหนึ่งชิ้น”

คนอื่น ๆ ก็ตื่นเต้นเช่นกัน สายตาแผดผลาญด้วยความปรารถนา รากเต๋าบรรพชนระดับหกนั้นหาได้ยากยิ่งในแดนเทพบรรพกาล

แม้จะเป็นที่เอกภพจักรวรรดิ ก็มีเพียงกองกำลังสูงสุดอันเก่าแก่เท่านั้นที่จะมีแดนรากบรรพกาลอันสามารถบ่มเพาะรากเต๋าบรรพชนคุณภาพเช่นนี้ได้ในครอบครอง

ระดับหก? กลับกัน เฉินซีฉงนใจเล็กน้อย เล่ออู๋เหินทำเช่นไรจึงตัดสินได้ว่ารากเต๋าบรรพชนนั่นอยู่ในระดับหก?

………………..