บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1751

บทที่ 1751 สมบัติแห่งยุค

………………..

บทที่ 1751 สมบัติแห่งยุค

หลังจากตัดสินใจเข้าตลาดมืด เฉินซีก็ออกเดินทางเพื่อมุ่งหน้าสู่โถงแลกเปลี่ยนเพื่อหารือเรื่องนี้กับเฉียนอัน

เท่าที่รู้ หากต้องการเข้าตลาดมืดก็ต้องมีคนนำทาง พร้อมกับจ่ายเป็นผลึกศักดิ์สิทธิ์หนึ่งล้านก้อน

เฉินซีไม่ได้ขาดผลึกศักดิ์สิทธิ์ แต่เขาขาดคนนำทาง

“สำหรับคุณชาย การเข้าตลาดมืดก็เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย ข้าจะช่วยท่านเอง”

หลังจากทราบเจตนาของเฉินซี เฉียนอันก็ตอบตกลงโดยไม่ลังเล

เนื่องจากความสัมพันธ์กับเฉินซีเมื่อไม่นานมานี้ ทำให้ไม่เพียงได้รับความมั่งคั่งอันน่าอัศจรรย์ แต่ยังได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นผู้จัดการของโถงแลกเปลี่ยน อาจกล่าวได้ว่าเขาได้รับทั้งชื่อเสียงและความมั่งคั่ง ก่อเกิดเป็นความภาคภูมิใจ

ประกอบกับคำแนะนำจาก “จ้าวโถงเผิง” ไม่ว่าครั้งนี้เฉินซีจะได้รับคำขอแบบใด เกรงว่าเฉียนอันจะตอบตกลงอย่างไม่ลังเล

เฉินซียิ้มแล้วเอ่ยคำ “ขอบคุณ”

“คุณชายอาจจะเพิ่งเคยมาตลาดมืดครั้งแรก ท่านต้องการคนนำทางหรือไม่?”

“กำลังต้องการอยู่พอดี”

เฉียนอันเอ่ยอย่างมีความสุข “คุณชายรอสักครู่ อีกเดี๋ยวข้ากลับมา”

เฉินซีพยักหน้า

…

หลังจากผ่านไปหนึ่งถ้วยชา

เฉียนอันนำเฉินซีเข้าไปในห้องอันเงียบสงบ จากนั้นหยิบตะกร้าหยกที่มีลวดลายเต๋าออกมาก่อนจะทำการบดขยี้

วิ้ง ~

แสงสว่างสาดส่องพร้อมประตูที่ค่อย ๆ ก่อเค้าโครงในห้วงอากาศ มันเต็มไปด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์ซึ่งเปี่ยมด้วยมนต์ขลัง

“คุณชาย นี่คือเส้นทางไปสู่ตลาดมืด มันถูกสร้างในแดนเต๋า หากไม่มีคนนำทาง ย่อมไม่อาจเข้าไปได้”

เฉียนอันแย้มยิ้มพลางอธิบาย

เฉินซีรู้สึกเย็นยะเยือกอยู่ภายใน

นี่คือพื้นที่ยิ่งใหญ่ซึ่งมีเพียงระดับมหาเทพเต๋าเท่านั้นที่สามารถเปิดได้ มันเทียบเท่ากับหนึ่งดินแดนที่สามารถแยกจากบัญชาเต๋าสวรรค์ได้

ยกตัวอย่างเช่นวิหารศักดิ์สิทธิ์ของปรมาจารย์เซวียนในซากโบราณสถานรกร้างหมานกู่ รวมถึง “สวนศักดิ์สิทธิ์ไท่ชู” ซึ่งเป็นที่ตั้งของอารามไท่ชู พวกมันล้วนอยู่ในแดนเต๋าทั้งสิ้น

“ถูกต้อง แดนเต๋าที่ตลาดมืดแห่งนี้ตั้งอยู่ตกทอดกันมาเนิ่นนาน การแลกเปลี่ยนภายในนั้นปลอดภัยที่สุด”

เฉียนอันอธิบายพร้อมประสานมือเอ่ยคำ “เชิญคุณชาย”

เฉินซีพยักหน้าโดยไม่ลังเล ก่อนจะก้าวเข้าไปในประตูพร้อมเฉียนอัน

วิ้ง ~

พวกเขาทั้งสองหายไปท่ามกลางแสงวาบในพริบตา

…

นี่คือเมืองโบราณที่มีขนาดใหญ่

การเดินเข้าไปย่อมไม่ต่างกันมุ่งหน้าสู่โบราณกาลด้วยบรรยากาศอันหนักอึ้ง

ยามนี้มีบุคคลมากมายรวมตัวอยู่ในเมืองนี้

ไม่เหมือนกับโลกภายนอก ผู้คนที่สามารถมาถึงสถานที่แห่งนี้แทบทุกคนต่างมีภูมิหลังและอำนาจอันล้นหลาม

เมื่อเฉินซีและเฉียนอันมาถึง พวกเขาเห็นผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลมากมาย มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่อยู่ขอบเขตเทวารู้แจ้งวิญญาณ ส่วนขอบเขตเทวารู้แจ้งโลกาแทบจะไม่เห็นเลย

สิ่งเหล่านี้ทำให้เฉินซีถอนหายใจยาวแรง แน่นอนว่าตลาดมืดแห่งนี้ไม่ใช่สถานที่ใครจะสามารถเข้ามาได้ตามอำเภอใจ

ตู้ม!

ทันใดนั้น โลกพลันเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว พร้อมกับรถม้าสมบัติสัมฤทธิ์ก็ทะลวงผ่านท้องนภาเข้ามา

สิ่งที่ดึงรถม้าสมบัติคือซวนหนี่สีทองแปดตัว มันดุร้ายน่าสะพรึง โดยจิตสังหารแผ่ซ่านออกมา

“รถม้าสมบัติซวนหนี่!”

“จักรพรรดิจ้านเซียวแห่งเอกภพนพตันตริมาที่นี่เหมือนกัน!”

จักรพรรดิจ้านเซียวคือจ้าวเอกภพนพตันตริ นิสัยแข็งกร้าว ชอบการเข่นฆ่า ครอบครองพลังสุดหยั่ง

ไม่นานหลังจากนั้น ก่อนผู้คนจะหายจากอาการตกตะลึง เมฆเจิดจ้าก็ลอยสู่ท้องนภา มันพร่างพราวประหนึ่งดวงอาทิตย์แผดเผา รูปร่างโอ่อ่าปกคลุมไปด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์ จึงเป็นการยากที่จะมองเห็นโฉมหน้าของอีกฝ่าย แต่กลิ่นอายที่แผ่ออกมาไม่อาจหยั่งถึง ยามสายตากวาดมองขุนเขาธารา ทำให้สีสันของฟ้าดินแปรเปลี่ยน

“อะไรน่ะ?”

“หากข้าเดาไม่ผิด น่าจะเป็นจักรพรรดิเมี่ยวเฟิงแห่งเอกภพสมุทรทักษิณาจากเกาะนภาเมฆินทร์!”

“จักรพรรดิเมี่ยวเฟิง? โอ้สวรรค์ ข้าได้ยินมาว่าเขาเก็บตัวมานับหมื่นปี แล้ววันนี้เขามาปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร?”

มีเสียงอุทานดังตามท้องถนน ทำให้เกิดคลื่นแห่งความไม่สงบอีกระลอก

“ไม่ใช่แค่สมบัติชิ้นนี้เท่านั้น ข้าได้ยินมาว่ามีสมบัติอีกมากมายที่ทำให้จักรพรรดิมาเข้าร่วมการประมูลครั้งนี้ หาไม่แล้วคงไม่สามารถดึงดูดผู้ยิ่งใหญ่ได้มากมายขนาดนี้”

“ข้ายังได้ยินมาอีกว่าของประมูลชิ้นสุดท้ายคือสมบัติแห่งยุค ข้าไม่ทราบว่าเป็นความจริงหรือไม่ แต่สมบัติชิ้นนี้สร้างความอิจฉาให้กับสวรรค์มากที่สุด หากบัญชาเต๋าสวรรค์พบเข้า ผลลัพธ์ที่ตามมาย่อมไม่ต่างจากหายนะ”

“สมบัติแห่งยุคหรือ? เหลวไหล! ใครในโลกนี้จะโง่พอเอามันมาประมูลกันเล่า?”

ระหว่างทาง เฉินซีได้ยินบทสนทนามากมาย ซึ่งทั้งหมดข้องเกี่ยวกับการประมูล มันยิ่งทำให้เขายิ่งรู้สึกประหลาดใจ

สมบัติแห่งยุคหรือ?

“เหอะ มีแต่พวกโง่เท่านั้นที่สนใจสมบัติแห่งยุค” เหล่าไป๋ซึ่งยืนอยู่บนบ่าของเฉินซีเย้ยหยัน แสดงออกชัดเจนว่าไม่เห็นด้วย

“เหตุใดถึงพูดเช่นนั้น?”

เฉินซีถามด้วยความสงสัย

“สหายน้อย เจ้าอาจจะยังไม่ทราบ สมบัติแห่งยุคคืออะไร หากสรุปให้เข้าใจง่ายก็คือเป็นสมบัติที่อยู่เหนือขอบเขตของบัญชาเต๋าสวรรค์และมีพลังในการขัดขืนข้อจำกัดแห่งสวรรค์ โดยทั่วไปแล้ว สมบัติเหล่านี้ล้วนสืบทอดมาจากยุคก่อนทั้งสิ้น แต่เพราะมันขัดกับสวรรค์มากเกินไป ทำให้กลายเป็นข้อห้ามของบัญชาเต๋าสวรรค์ในยุคสมัยนี้ หากถูกค้นพบก็จะนำไปสู่หายนะไร้ที่สิ้นสุดจากทวยเทพอย่างแน่นอน”

เหล่าไป๋เอ่ยคำต่อ “ต่อให้เป็นจักรพรรดิก็ไม่สามารถควบคุมสมบัติเช่นนี้ได้ หากเกิดการปนเปื้อนจากการสัมผัสสิ่งนี้ พวกเขาก็จะเข้ามาพัวพันกับมันจนไม่เป็นที่ยอมรับจากบัญชาเต๋าสวรรค์”

เฉินซีลอบตกตะลึงอยู่ภายใน ไม่คาดคิดว่าจะมีสิ่งต้องห้ามเช่นนั้นอยู่บนโลกใบนี้ มันทำให้ตนนึกถึงระเบียนแดนมรณะกับพู่กันพิพากษามารซึ่งเป็นสมบัติต้องห้ามจนไม่สามารถเปิดเผยบนโลกได้เช่นกัน

“หากเข้าใจเรื่องนี้ เจ้าก็จะเข้าใจว่าผู้บ่มเพาะธรรมดาที่ครอบครองสมบัติแห่งยุคจะประสบกับเคราะห์ร้ายมากกว่าเคราะห์ดีจนนำหายนะมาสู่ตนได้อย่างง่ายดาย”

น้ำลายของเหล่าไป๋กระเซ็นพลางเอ่ยคำ “ข้าถึงได้บอกว่าผู้บ่มเพาะเหล่านี้โง่เขลาและไม่เข้าใจความร้ายกาจของสมบัติแห่งยุค… เดี๋ยวนะ ไม่สิ ถ้ามันปรากฏขึ้นมาจริง หรือว่าจะเป็น…”

“เกิดอะไรขึ้น?”

เฉินซีสังเกตเห็นว่าอารมณ์ของเหล่าไป๋ไม่มั่นคง ดังนั้นจึงอดคิ้วขมวดไม่ได้

“ไม่มีอะไร ไปที่งานประมูลกันก่อนดีกว่า”

แม้เหล่าไป๋จะส่ายหน้า แต่สีหน้ากลับดูแปลกประหลาดยิ่ง

ระหว่างทาง มันอยู่ในอาการเงียบสงบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนราวกับตกอยู่ในภวังค์

เฉินซีไม่ได้สอบถามเกี่ยวกับเรื่องดังกล่าว วิหคเฒ่าตัวนี้มีจุดกำเนิดลึกลับและคล้ายกับรู้ทุกอย่าง แม้แต่เขาก็ไม่ทราบว่าเหล่าไป๋กุมความลับไว้เท่าไหร่กันแน่

ไม่ช้า สิ่งปลูกสร้างโบราณก็ปรากฏตรงหน้า มันดูยิ่งใหญ่โอ่อ่าประหนึ่งหอคอยตั้งตระหง่านบนขอบฟ้า สภาพเหมือนกับหอดูดาวที่สร้างโดยบรรพชนในอดีตกาล

ตอนนี้เองที่กลุ่มผู้บ่มเพาะมาถึงจุดหมายคนแล้วคนเล่า แม้พวกเขาคล้ายกับมีชีวิตชีวา แต่บรรยากาศกลับชวนให้อึดอัดยิ่ง

เฉินซีเห็นรถม้าสมบัติซวนหนี่กับพาหนะของผู้ยิ่งใหญ่ แสดงว่าพวกเขาต่างเดินทางมาถึงก่อนแล้ว

นี่คือห้องประมูลสมุทรทักษิณา สถานที่ซึ่งตั้งอยู่ในตลาดมืดของเทศกาลหลินหลางเป่าที่เลื่องลือเรื่องความลึกลับ