บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1765

บทที่ 1765 ตระกูลเส้าเฮ่า

………………..

บทที่ 1765 ตระกูลเส้าเฮ่า

ร่มสำริดกางคลุมนภา เจิดจรัสเผยปรากฏการณ์ลึกล้ำสารพัน ยิ่งใหญ่เกินหยั่งวัด

สมบัติชิ้นนี้เลิศล้ำอย่างยิ่ง มันสามารถกำจัดสายฟ้าลงทัณฑ์จากเนตรทัณฑ์สวรรค์ได้อย่างง่ายดาย ท้าทายสวรรค์โดยแท้

เปรี๊ยะ!

อัสนีอีกสายฟาดลงด้วยอำนาจที่ยิ่งใหญ่กว่าเก่า ทำให้ฟ้าดินหม่นแสง กระทั่งมิติยังไม่อาจขวางกั้น

ทว่ามันก็ถูกร่มสำริดกำจัดไปในพริบตา หนึ่งคลื่นลวงตากระเพื่อมบนพื้นผิวร่ม แม้จะเผชิญหน้าเหตุเช่นนี้ มันก็ยังคงนิ่งสงบ

ตู้ม!

ขณะนี้เนตรทัณฑ์สวรรค์ดุจถูกยั่วโมโห อัสนีไร้ขอบเขตพลุ่งพล่านจากภายใน แปรเปลี่ยนเป็นโซ่ศักดิ์สิทธิ์บัญชาสีเทาทึบหลายต่อหลายเส้นสาดซัดผ่านมิติลงมา

ดุจกรงขังมหาเต๋าโรยลง!

เฉินซีเคยเห็นเหตุการณ์เช่นนี้มาแล้วในสามภพ ขณะนั้น ในทะเลทรายเนตรสวรรค์ หากศิษย์พี่สามเที่ยอวิ๋นไห่และศิษย์พี่สี่ปราชญ์เฒ่ามาถึงไม่ทัน เฉินซีก็อาจมีอันเป็นไปในวันนั้นแล้ว

ทว่าเมื่อเทียบกับกาลก่อน สายฟ้าลงทัณฑ์ในขณะนี้น่ากลัวเสียยิ่งกว่า พันธนาการนี้ดุจขุมนรกอันถักทอด้วยโซ่ศักดิ์สิทธิ์บัญชามากมายอันก่อจากสายฟ้าลงทัณฑ์ ดูน่ากลัวประหนึ่งจะล่ามโลกทั้งใบโดยแท้

วิ้ง!

ขณะเดียวกัน ร่มสำริดเริ่มหมุนวน สายปราณโกลาหลอันเก่าแก่พลันพวยพุ่งจากมัน ก่อวังวนโกลาหลขึ้น

หนึ่งเหตุชวนตะลึงบังเกิด กรงมหาเต๋าถูกวังวนนั้นดูดเข้าไป แหลกสลายพังทลายลงพร้อมเสียงครืนโครมสนั่นลั่นอย่างต่อเนื่อง

เฉินซีอดสูดหายใจเฮือกไม่ได้ มันต้องมีอำนาจท้าทายสวรรค์เพียงใดจึงสามารถทำเช่นนี้?

“ร่มรวนชะตาสวรรค์!” ในที่สุดเยี่ยเหยียนก็เหมือนจะยืนยันได้ และอุทานออกมาอย่างตกใจ

เปรี้ยง!

พริบตานั้นเอง กรงมหาเต๋าก็ถูกป่นทำลายอย่างสมบูรณ์ ขณะที่ร่มสำริดแค่สั่นรุนแรงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับสู่สภาวะปกติ

ทว่าก่อนที่เฉินซีจะทันถอนหายใจโล่งอก เมฆลงทัณฑ์ทมิฬบนท้องฟ้าก็ยิ่งทวีความหนาดำคล้ำเข้ม และเนตรทัณฑ์สวรรค์ก็ยิ่งดำทะมึนชวนหวาดผวา

มันเหมือนจะบันดาลโทสะ สั่งสมกำลังตั้งใจจะขยี้ร่มสำริดให้สิ้น

“แม่หนูน้อย ในเมื่อเจ้ามาแล้ว เช่นนั้นเรื่องนี้ก็ให้เจ้าจัดการ” ทันใดนั้น หนึ่งเสียงอันยิ่งใหญ่ทรงอำนาจก็ดังขึ้นในฟ้าดิน ซึ่งก็คือเสียงของเทพธิดา

เสียงของนางยังไม่ทันสิ้น ร่มสำริดก็พับตัวเองเก็บ หายไปจากบนฟ้าเหนืออารามไท่ชูอย่างเฉียบพลัน

เฉินซีผงะไปทันที นั่นมันเนตรทัณฑ์สวรรค์ แต่นางกลับอุ่นใจจนเก็บร่มไป? หรือนางจะคิดว่าแค่บรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลหนึ่งคนอย่างเยี่ยเหยียนจะเพียงพอสกัดเรื่องทั้งหมดนี้ได้?

“ฮึ!” เยี่ยเหยียนเหมือนอ่านความคิดเฉินซีออก และอดแค่นเสียงอย่างเย็นชาไม่ได้

อึดใจต่อมา มือเรียวขาวของนางก็เคลื่อนขยับ ยันต์ลึกลับสีดำชิ้นหนึ่งทะยานสู่เวหา แผ่ปราณยิ่งใหญ่อันคลุมเครือน่าสะพรึงกลัว

มันดูเล็กจ้อยไม่สลักสำคัญ ทว่าทันทีที่มันปรากฏ เนตรทัณฑ์สวรรค์พลันสั่นสะท้านและหยุดทุกการกระทำลง

เปรี้ยง!

ไม่นานนัก เมฆลงทัณฑ์บนท้องฟ้าก็ระเบิดเปรี้ยง กลายเป็นซากเมฆาทมิฬน้อยใหญ่สลายไปรอบ ๆ ขณะเดียวกัน เนตรทัณฑ์สวรรค์ก็หายวับไป ไม่อาจหาพบได้อีก

“เฮือก!” เฉินซีอดสูดหายใจเฮือกไม่ได้ ยันต์สีดำนั่นคือสิ่งใดแน่? มันหยุดทัณฑ์สวรรค์ได้ด้วยหรือ?

ชายหนุ่มตกตะลึงอีกครั้ง

“ฮึ!” เยี่ยเหยียนแค่นเสียงเย็น แต่หนนี้เต็มไปด้วยความย่ามใจ เหมือนกำลังล้อเลียนเฉินซีที่ไม่รู้ประสา

“น่าเสียดาย” แต่ไม่นาน นางก็ขมวดคิ้ว ดวงตาปรากฏเค้าความเสียดาย เห็นได้ชัดว่าการเสียยันต์สีดำลึกลับนั้นไปก็เป็นเรื่องแสนเจ็บปวดสำหรับนางเช่นกัน

…

ไม่ว่าจะเกิดเรื่องใดขึ้น ก็กล่าวได้ว่าเยี่ยเหยียนมีส่วนช่วยผ่านทัณฑ์ครั้งนี้เป็นอย่างมาก ทำให้เทพธิดาไม่ต้องแบ่งสมาธิรับมือมัน

สิ่งนี้ทำให้ยาเม็ดแห่งโชคชะตาและวิชชาเลี่ยงการถูกทัณฑ์สวรรค์ทำลายลงไปได้สำเร็จ

ทำให้เฉินซีเปลี่ยนมุมมองต่อเยี่ยเหยียนอย่างมหาศาล แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะยกโทษให้นางอย่างสมบูรณ์

ทว่าขณะที่ยังไปไม่ถึง จู่ ๆ เป่าน้อยก็หยุดเคลื่อนไหว นั่งลงบนก้อนหินข้างทาง เกาหูเกาแก้มเอ่ยขึ้น “เหตุใดเจ้านั่นจึงมาโดยไม่ได้รับเชิญกัน? หยาบคายยิ่งนัก”

เฉินซีและเยี่ยเหยียนผงะไป ก่อนจะหยุดเคลื่อนไหวเช่นกัน

เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่เสียงของวิหคเพียงหนึ่ง เพราะบ้างกระจ่างใส บ้างทุ้มต่ำ บ้างเสียดแหลม บ้างหนักแน่น พวกมันดังขึ้นในขณะเดียวกันดุจหมื่นวิหคคำนับปักษาเพลิง เป็นภาพยิ่งใหญ่อย่างยิ่ง

อสูรนภาบางตนซึ่งอยู่ในป่าไผ่ม่วงยังถูกชักนำให้ร้องประสานตามไปด้วย

เห็นเช่นนี้ ดวงตาของเฉินซีก็หรี่ลงอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่ชอบใจเหตุการณ์ที่เห็นเล็กน้อยเพราะมันเอะอะเกินไป และเป็นเรื่องเกินอภัยหากไปรบกวนการหลอมโอสถของเทพธิดาในอารามไท่ชูเข้า

“เป็นเขาจริง ๆ ด้วย!” ใบหน้างดงามเปี่ยมเสน่ห์ของเยี่ยเหยียนดำคล้ำ เย็นชาและไร้อารมณ์ขึ้นมาทันที

ในที่สุดเฉินซีก็เห็นแสงศักดิ์สิทธิ์สายหนึ่งทะยานมาจากฟ้าแสนไกล แปรเปลี่ยนเป็นชายผู้หล่อเหลาโดดเด่นคนหนึ่ง

คนผู้นั้นสวมอาภรณ์สีทอง ครอบมงกุฎขนนก รูปลักษณ์หล่อเหลา ริมฝีปากแดง ซี่ฟันขาว สองมือไพล่หลัง เผยบรรยากาศเรียบง่ายสง่างาม

นอกจากนั้น รอบกายยังรายล้อมด้วยวิหคศักดิ์สิทธิ์นานา มีทั้งวิหคเพลิงนภา นางแอ่น กระเรียนขาว นกขมิ้น…. พวกมันล้วนเป็นวิหคมงคลสูงส่ง ดุจฝูงปักษาคารวะวิหคเพลิง ทำให้บรรยากาศของชายชุดทองยิ่งดูเลิศล้ำ

ทว่าเฉินซีกลับขมวดคิ้ว บรรยากาศของคนผู้นี้ดูยิ่งใหญ่ เจิดจรัสและเป็นมงคล แต่กลับสังเกตเค้าความชั่วร้ายจากมันได้

“ฮ่า ๆ ๆ! แม่นางเยี่ยเหยียน ที่แท้เจ้าก็มาถึงก่อนแล้ว” ชายผู้นั้นสาวเท้าเข้ามาหัวเราะร่าให้เยี่ยเหยียน ประหนึ่งสุดแสนดีใจ เมินเฉินซีไปอย่างสิ้นเชิง

“คุณชายผู้นี้อดเป็นกังวลมิได้น่ะสิ หากเรื่องสำคัญเช่นนี้ลุล่วง ตระกูลเยี่ยของเจ้า ตระกูลเส้าเฮ่าของเรา และนิกายอำนาจเทวะก็จะเป็นหนึ่งครอบครัวใหญ่นะ” ชายชุดทองยังคงเมินเฉยท่าทีเย็นชาของนาง สองมือไพล่หลังเสสรวล กล่าวขึ้นช้า ๆ “อีกอย่าง นี่คืองานแต่งระหว่างน้องสาวของเจ้าและคุณชายผู้นี้ แล้วข้าจะให้พี่สาวของนางลำบากได้อย่างไร ข้าย่อมต้องมาจัดการกับมันเองอยู่แล้ว”

แต่งงาน? เฉินซีคิดในใจ หรือเจ้านี่คิดจะเป็นคู่บำเพ็ญเพียรกับฮุ่ยฉง?

“เจ้าไม่เชื่อใจข้าหรือ?” สีหน้าของเยี่ยเหยียนยิ่งเกินรับ

ชายชุดทองระเบิดหัวเราะขึ้นอีกครั้ง เดินเข้าไปหาเยี่ยเหยียนก่อนจะเชยคางนางขึ้นอย่างสนิทสนม มุมปากยกยิ้มน้อย ๆ ขณะกล่าวช้า ๆ อย่างรักใคร่ลึกล้ำ “เยี่ยเหยียน เดิมทีคุณชายผู้นี้ตั้งใจจะเป็นคู่บำเพ็ญเพียรกับเจ้า แต่เจ้ากลับปฏิเสธ คราวนี้… หรือเจ้าจะคิดแทรกแซงการแต่งงานของน้องสาวเจ้าอีก? มันจะเกินไปหน่อยนะ”

น้ำเสียงนั้นอ่อนโยน แต่กลับแฝงด้วยคำเตือนแผ่วบาง เมื่อผนวกกับท่าทีกะลิ้มกะเหลี่ยมากตัณหา สีหน้าของเยี่ยเหยียนก็แย่ลงอย่างสมบูรณ์

แต่สุดท้าย นางก็สูดหายใจลึก ๆ แล้วออกแรงปัดมือของอีกฝ่ายให้พ้นตัว กล่าวเสียงเย็นขณะสะกดโทสะในอก “เส้าเฮ่าอวี่ ชักจะเหิมเกริมไปแล้วนะ!”

“เหิมเกริม? เดิมทีคุณชายผู้นี้ตั้งใจจะรับทั้งเจ้าและน้องสาวเจ้าเป็นภรรยา แต่ข้าในยามนี้แต่งงานกับเพียงน้องสาวเจ้า นี่ถือว่าเหิมเกริมได้ด้วยหรือ?” เส้าเฮ่าอวี่ระเบิดหัวเราะออกมาอีกครั้ง แล้วเดินต่อไป “เข้าพบนายท่านแห่งอารามกับคุณชายผู้นี้สิ ว่าไปแล้ว ข้าก็ไม่ได้พบฮุ่ยฉงมาหลายปี สงสัยจริงว่าแม่หนูนั่นจะงามเช่นเจ้าในยามนี้หรือไม่ ตั้งตารออยู่ทีเดียวล่ะ”

………………..