บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1766

บทที่ 1766 หยิ่งผยองเกินใคร

………………..

บทที่ 1766 หยิ่งผยองเกินใคร

ท่าทางของเส้าเฮ่าอวี่ดูสงบนิ่ง ทำตัวราวกับอยู่ในสวนหลังบ้านของตัวเอง แต่กลับมีกลิ่นอายที่เอาแต่ใจและทีเล่นทีจริง

ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่เคยสนใจเฉินซีและเป่าน้อยเลย ซึ่งเห็นได้ชัดว่าไม่สนใจการมีอยู่ของพวกเขา

หากผู้บ่มเพาะคนอื่นที่ไม่รู้ความจริงเห็นเหตุการณ์นี้ พวกเขาย่อมคิดว่า เส้าเฮ่าอวี่เป็นเจ้าของสวนศักดิ์สิทธิ์ไท่ชูอย่างแน่นอน

เยี่ยเหยียนตัวแข็งทื่อ สีหน้าแปรเปลี่ยนไปมาไม่รู้จบ

แต่ดูเหมือนเส้าเฮ่าอวี่จะไม่สนใจแต่อย่างใด พลางเดินตรงไป ในขณะที่รอยยิ้มปรากฏที่มุมปาก ซึ่งดูเหมือนเยาะเย้ยและพึงพอใจ

แต่ไม่นานนัก เขาก็หยุดเคลื่อนไหว และเลิกคิ้วขึ้น

เพราะจู่ ๆ เฉินซีก็ขยับกายมายืนขวาง ดวงตาไร้คลื่นอารมณ์ใด ๆ

เมื่อเห็นสิ่งนี้ เส้าเฮ่าอวี่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ และหันกลับมาถาม “เยี่ยเหยียน อารามไท่ชูมีศิษย์เช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด?”

แท้จริงแล้ว เขายังคงเพิกเฉิยต่อเฉินซี และถึงขั้นที่ไม่อยากเสวนาเลยด้วยซ้ำ

บรรยากาศเงียบงันเล็กน้อย

รอยยิ้มที่มุมปากของเส้าเฮ่าอวี่ค่อย ๆ เลือนหายไป เขาหันกลับมามองเฉินซีเป็นครั้งแรก แต่สายตากลับมีกลิ่นอายเย่อหยิ่งและไม่แยแส “เจ้าหนุ่ม หากเจ้าเป็นศิษย์ของอารามไท่ชู ดังนั้นจงแจ้งแก่นายท่านแห่งอาราม ว่าทายาทของตระกูลเส้าเฮ่า เส้าเฮ่าอวี่มาเยี่ยมนาง”

เขาหยุดครู่หนึ่ง จากนั้นแววตาที่ขี้เล่นก็ปรากฏในดวงตา “แต่หากไม่ใช่ การขัดขวางเส้นทางของนายน้อยผู้นี้ก็ถือเป็นการยั่วยุ และเจ้าควรถอยออกไปหากไม่อยากตาย จงจำคำของนายน้อยผู้นี้ไว้ เพราะข้าไม่ได้ล้อเล่น!”

ทันทีที่สิ้นเสียงรอยยิ้มเยาะเย้ยก็ปรากฏที่มุมปาก

เมื่อเห็นเช่นนี้ เฉินซีก็แย้มยิ้มเช่นกัน เป็นรอยยิ้มที่ยอดเยี่ยมมาก แต่กลับไปไม่ถึงดวงตา จากนั้นก็เปิดปากและกล่าวคำออกมาสามคำสั้น ๆ

“ไสหัวไป!”

เพียงไม่กี่คำ แต่กลับทำให้บรรยากาศที่นี่เยียบเย็นจนเป็นน้ำแข็งทันที

เส้าเฮ่าอวี่ยังคงยิ้ม แต่ดวงตากลับทอประกายสายฟ้าที่น่าพรั่นพรึงและเย็นชา เขากล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “นี่เจ้า… กำลังกล่าวกับนายน้อยผู้นี้หรือ?”

ในตอนนี้ เยี่ยเหยียนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ในขณะที่ความรู้สึกกังวลที่อธิบายไม่ได้ผุดขึ้นในใจ นางตัดสินใจกัดฟันและไปยืนขวางหน้าเฉินซีทันที

ตามความตั้งใจเดิม นางก็หวังที่จะดูเส้าเฮ่าอวี่สั่งสอนเฉินซี เพื่อระบายความโกรธที่สะสมอยู่ในใจของนาง แต่ในเวลาเดียวกัน นางก็ไม่สามารถเห็นเหตุการณ์เช่นนั้นเกิดขึ้นได้

เนื่องจากในใจของเยี่ยเหยียนนั้น เมื่อเทียบกับเฉินซี เส้าเฮ่าอวี่ดูน่ารังเกียจยิ่งกว่าเสียอีก

“ก่อเรื่องเหรอ?” เส้าเฮ่าอวี่หัวเราะเบา ๆ “เยี่ยเหยียน หรือว่ามีบางอย่างระหว่างเจ้ากับเด็กคนนี้? นี่เจ้ากล้าทำให้นายน้อยผู้นี้ขุ่นเคืองเพียงเพื่อปกป้องมันเหรอ?”

“เจ้าพูดบ้าอะไร!?” เยี่ยเหยียนโกรธมากจนหายใจเข้าออกแรง ๆ เพื่อระงับเพลิงโทสะในใจ

“หลีกทางซะ!” ท่าทางของเส้าเฮ่าอวี่กลายเป็นเย็นชาและไม่แยแส พร้อมกับกล่าวด้วยน้ำเสียงดูแคลน “นายน้อยผู้นี้ต้องการให้สตรีอย่างเจ้า มาบอกข้าว่าต้องทำอะไรตั้งแต่เมื่อไหร่?”

ขณะที่กล่าว สายตาคมปลาบดุจสายฟ้าก็จับจ้องไปที่เฉินซี ทั้งยังแฝงด้วยกลิ่นอายคุกคามน่าเกรงขาม “เจ้าหนุ่ม ไม่ได้ยินที่ข้าถามหรือ? ไยถึงกลายเป็นใบ้ไปแล้วเล่า?”

เคร้ง!

กระบี่เปลื้องมลทินปรากฏบนฝ่ามือของเฉินซี “ไสหัวไปซะ ไม่งั้นข้าจะส่งเจ้าออกไป”

“ฮ่า ฮ่า! เจ้าตั้งใจจะลงมือกับข้าเหรอ?” เส้าเฮ่าอวี่ดูเหมือนเผชิญกับเรื่องที่น่าขบขันอย่างยิ่ง และแผดเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“ฮ่า ฮ่า! ฮ่า ฮ่า! เจ้าหนุ่ม เจ้าทำให้นายผู้นี้ขุ่นเคือง รู้หรือไม่?”

โครม!

ทันใดนั้น กลิ่นอายอันน่าเกรงขามของเส้าเฮ่าอวี่ก็เปลี่ยนไป ร่างกายเต็มไปด้วยแสงสีทอง ดูเหมือนเทพสงครามที่อาบย้อมด้วยรัศมีสีทอง จากนั้นกลิ่นอายก็พุ่งทะยานขึ้นสู่เก้าชั้นฟ้า บันดาลให้รู้สึกหนาวเหน็บเป็นอย่างยิ่ง

“คุกเข่า!” ในขณะที่ตวาด อักขระลึกลับและโบราณจำนวนหนึ่งก็ลอยขึ้นมาจากฝ่ามือของเส้าเฮ่าอวี่ พวกมันเปล่งแสงศักดิ์สิทธิ์สีเงินที่เปล่งประกายและเจิดจ้าอย่างยิ่ง จากนั้นพลันตวัดฝ่ามือฟาดไปที่ศีรษะของเฉินซีอย่างแรง

ฟ้าดินอันกว้างใหญ่นี้ตกอยู่ในความสับสนวุ่นวายทันที มันพังทลายลงทีละนิด ในขณะที่ก้อนและฝุ่นผงพุ่งกระเด็นสู่บริเวณโดยรอบ ส่งผลให้กลิ่นอายของเส้าเฮ่าอวี่ดูน่าเกรงขามยิ่งขึ้น

“ระวัง!” เยี่ยเหยียนร้องอุทานขึ้น ในขณะที่หัวใจของนางอดไม่ได้ที่จะบีบรัด

นางตระหนักดีว่า แม้เส้าเฮ่าอวี่ดูเหมือนจะเอาแต่ใจและไม่เอาอ่าว แต่แท้จริงแล้วเขาดำรงอยู่มานานกว่าสามหมื่นเจ็ดพันปี ทั้งยังติดอันดับที่เจ็ดสิบสองของเทียบอันดับรู้แจ้งจักรวาล!

ฟึ่บ!

ประทีปเคลื่อนคล้อย!

เมื่อต้องรับมือกับการต่อสู้ที่ไม่คาดคิดเช่นนี้ กระบวนท่าที่รวดเร็วที่สุดในบรรดาเคล็ดกระบี่ลึกล้ำฤทัย ถือเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย

โครม!

สิ่งนี้ทำให้เยี่ยเหยียนซึ่งแต่เดิมกังวล นิ่งอึ้งราวกับถูกฟ้าผ่า ดวงตาสุกใสงดงามเบิกกว้าง ในขณะที่นางเกือบคิดว่ากำลังมองเห็นภาพหลอน

แต่เฉินซีกลับรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ไม่ใช่ที่เส้าเฮ่าอวี่อ่อนแอมาก แต่เป็นเพราะสังเกตเห็นชุดเกราะสีเขียวเข้มที่คนผู้นี้สวม

น่าประหลาดใจที่มันเป็นสมบัติวิญญาณธรรมชาติ และเป็นเพราะชุดเกราะนี้เองที่ทำให้เส้าเฮ่าอวี่สามารถต้านพลังของเพลงกระบี่ก่อนหน้านี้ได้

แต่ถึงกระนั้น อานุภาพของเพลงกระบี่นี้ก็น่าตกใจอย่างยิ่ง แรงกระแทกที่เกิดขึ้นทำให้เส้าเฮ่าอวี่ สั่นสะท้านจนเลือดทะลักออกจากทวารทั้งเจ็ด และกระดูกในร่างแทบป่นปี้

เห็นได้ชัดว่า หากเส้าเฮ่าอวี่ไม่ได้สวมชุดเกราะนั้น เขาคงถูกปลิดชีพตั้งแต่กระบวนท่าแรกแล้ว!

ในเมื่อเฉินซีกล้าที่จะฆ่าลั่วฉ่าวหนงและมหาเทวาวิญญาณเหล่านั้น ทั้งยังกล้าถือว่าผู้อาวุโสของนิกายอำนาจเทวะอย่างเยี่ยเหยียนเป็นศัตรู แล้วเฉินซีจะเกรงกลัวต่อฐานะที่ไม่ธรรมดาของเส้าเฮ่าอวี่ได้อย่างไร

“บัดซบ! บัดซบ! มันเป็นไปได้อย่างไรกัน!?” เส้าเฮ่าอวี่คำรามอย่างเดือดดาล ขณะค่อย ๆ พยุงตัวลุกขึ้น แทบไม่อยากเชื่อว่าชายหนุ่มในขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลขั้นต้นจะสามารถเอาชนะเขาได้ภายในสองกระบวนท่า และหมายสังหารเขาจริง ๆ!

ในขณะที่เขากำลังจะโจมตีอีกครั้ง เงากระบี่สายหนึ่งก็แวบขึ้นมาต่อหน้าต่อตา เส้าเฮ่าอวี่ถูกกระบี่ฟาดหน้าทิ่มลงกับพื้น ทำให้ฟันหลุดออกมาสองสามซี่ และใบหน้าก็ปูดโปนจนน่าสยดสยองเกินกว่าจนทนดูได้

“นายน้อยผู้นี้จะฆ่าเจ้า! จะฆ่าเจ้าให้จงได้! ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร ก็ต้องชดใช้เป็นสิบเท่า! ไม่สิ! ร้อยเท่าสำหรับสิ่งที่เจ้าทำในวันนี้!” เส้าเฮ่าอวี่เปล่งเสียงร้องโหยหวนจากพื้นดิน มันเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและโกรธแค้น

เมื่อครั้งที่มาถึงที่นี่ เหินข้้ามาด้วยเมฆมงคล และทำให้อสูรนภาทั้งหมดกู่ร้องประหนึ่งแสดงความเคารพต่อวิหคอมตะ เขาทั้งสง่างาม ไม่ธรรมดา และหยิ่งผยอง และไม่คิดเหลือบแลเฉินซีเลยแม้แต่น้อย ยิ่งไปกว่านั้น ทุกการเคลื่อนไหวหรือการกระทำล้วนเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เหนือกว่า ถึงขนาดเยี่ยเหยียนยังขุ่นเคือง แต่กลับไม่กล้ากล่าวอะไรสักคำ ทำได้เพียงกล้ำกลืนคำดูถูกและความอัปยสที่ได้รับอย่างเงียบ ๆ เท่านั้น

ทว่าในขณะนี้ สภาพของเขาต่างกันราวฟ้ากับเหว

ส่วนเยี่ยเหยียนรู้สึกงุนงงเล็กน้อย นางมั่นใจว่าตนไม่ใช่คู่มือเฉินซี และไม่อาจเทียบเฉินซีกับในอดีตได้อีกต่อไป แต่ไม่คิดเลยว่าพลังฝีมือของเขาจะน่ากลัวขนาดนี้

แต่เมื่อนางสังเกตเห็นจิตสังหารที่เต็มหว่างคิ้วเฉินซี และเห็นว่าเขาตั้งใจจะสังหารเส้าเฮ่าอวี่จริง ๆ เยี่ยเหยียนก็ตัวสั่นสะท้านพลางกรีดร้องว่า “อย่าฆ่าเขา!”

เฉินซีตั้งใจที่จะชำระแค้นไอ้สารเลวคนนี้ แต่เมื่อเห็นเยี่ยเหยียนมีท่าทีเช่นนี้ ดวงตาของเขาก็อดไม่ได้ที่จะหรี่ลง

ท้ายที่สุด เขาก็หันไปสั่งเป่าน้อยเสียงเรียบ “โยนมันออกไป”

ฟึ่บ!

เป่าน้อยเข้ามาทันทีและยิ้มกว้างจนถึงใบหู “ดี ๆ ข้าสุดจะทนกับมันมานานแล้ว เจ้าทุบตีเขาได้ประเสริฐยิ่ง น่าชื่นชมจริง ๆ” ขณะที่กล่าว มันก็เหยียดอุ้งมือ คว้าคอเสื้อของเส้าเฮ่าอวี่ ก่อนที่จะพุ่งไปไกล

“เจ้าสัตว์หน้าขน! ปล่อยนายน้อยผู้นี้ซะ! ไอ้สารเลว!! เจ้า! เจ้า! เจ้า! เจ้ากล้าตบนายน้อยผู้นี้เหรอ!? เจ้าสัตว์หน้าขน!!” เสียงคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวและไม่พอใจของเส้าเฮ่าอวี่ยังคงดังก้องมาจากระยะไกล ก่อนจะตามมาด้วยเสียงตบที่ดังชัดเจนอย่างยิ่ง พร้อมกับเสียงหัวเราะของเป่าน้อยที่เต็มไปด้วยความสุข….

………………..