บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1848

บทที่ 1848 ตกตะลึงทั่วทั้งเมือง

………………..

บทที่ 1848 ตกตะลึงทั่วทั้งเมือง

ยอดฝีมือขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลอันบ่มเพาะจนแข็งแกร่งพอเข้าร่วมการถกวิถีเต๋านี้ย่อมไม่พ้นตัวตนตะลึงหล้า มีความคิดความอดทนเกินธรรมดาแน่แท้

ทว่ายอดฝีมือขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลจากนิกายอำนาจเทวะผู้นั้นกลับส่งเสียงร้องโหยหวนอย่างน่าเวทนา หลังถูกฟาดกระเด็นไป เขาก็ถูกบังคับส่งออกจากการถกวิถีเต๋าโดยไม่มีแม้แต่โอกาสขัดขืน

เขาไปเจอการโจมตีร้ายกาจเช่นไรกันแน่?

เขาเจ็บปวดเช่นไร?

ไร้ผู้ตระหนักทราบ

และยังไร้ผู้ทราบว่าเหตุใดเขาจึงพ่ายเร็วนัก!

ดังนั้นยามประจักษ์เหตุเหล่านี้ ผู้บ่มเพาะมากมายต่างตกตะลึง ตกใจกันเป็นอย่างยิ่ง

ไม่อาจคาดคิดได้ว่านี่คือฝีมือของเฉินซี

แต่ไม่ว่าอย่างไร สุดท้าย ยอดฝีมือจากนิกายอำนาจเทวะผู้นั้นก็ถูกตัดสิทธิ์

นี่คือสัจธรรม!

ในโถงบรรจบ รอยยิ้มที่มุมปากของเล่ยฝูชะงัก ม่านตาหดตัว สีหน้าดำคล้ำลงเฉียบพลัน

ฉือซงจื่อตะลึงนิ่ง ใบหน้าของเขาปรากฏเค้าประหลาดใจระคนฉงน เม้มปากรักษาความเงียบ

เมื่อเห็นเช่นนี้ ในที่สุดทุกผู้ในโถงก็เข้าใจความนัยเบื้องหลังวาจาของเหวินถิงเมื่อกาลก่อน

ผู้วอนความตายไม่เคยพบจุดจบที่ดี?

วาทะเหล่านั้นเหมือนจะเป็นความจริง

อวี้เจินชำเลืองเหวินถิงพลางกล่าวชมอย่างประหลาดใจ “อาจารย์อาเล็กของเจ้าไม่ธรรมดาจริง ๆ”

“แน่นอน” เหวินถิงแย้มยิ้มตอบตามจริง ความสามารถของเฉินซีสูงส่งเช่นนี้ได้ทำให้นางประหลาดใจระคนยินดี

สิ่งสำคัญที่สุดคือ นางประหลาดใจเมื่อสังเกตพบว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น!

ตู้ม!

ศึกในพิภพกุมภเต๋ายังคงดำเนินต่อ ฟ้าดินสั่นสะท้าน โลกหล้าป่วนโกลาหล

ความพ่ายแพ้ของยอดฝีมือจากนิกายอำนาจเทวะผู้นั้นเป็นเช่นสัญญาณ ทำให้สถานการณ์ซึ่งเดิมคานสมดุลเอียงเข้าหาเฉินซีอย่างเฉียบพลัน

เปรี้ยง!

เพียงครู่ต่อมา ปราณกระบี่สายหนึ่งทะยานเวหา เรืองประกายเย็นเยียบสะท้านดาราเก้าชั้นสรวง!

การออกกระบี่นี้เจิดจรัสยิ่งจริงแท้ น่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก ยอดฝีมือขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลผู้หนึ่งจากนิกายอำนาจเทวะกลายสภาพเป็นแสงสีขาว ถูกบังคับให้เคลื่อนย้ายออกจากพิภพกุมภเต๋าโดยไม่มีโอกาสแม้แต่จะแผดร้อง!

สิ่งนี้หมายความว่า กฎแห่งฟ้าดินอันปกครองทั่วพิภพกุมภเต๋าตัดสินแล้วว่ายอดฝีมือจากนิกายอำนาจเทวะผู้นั้นไม่อาจรับหรือหลบฤทธาการโจมตีนี้ได้ หากถูกมันเข้า เขาตายแน่!

“พ่ายไปอีกคนแล้ว!”

หัวใจของผู้บ่มเพาะมากมายในโลกภายนอกเต้นกระตุก สูดหายใจเฮือกตาม ๆ กัน

ตู้ม!

ก่อนพวกเขาจะทันหายตะลึง เฉินซีก็ออกท่าเท้าลึกล้ำ ในมือมีกระบี่เปลื้องมลทิน ประหนึ่งมหาเทพกระบี่ไร้เทียมทาน เจตจำนงกระบี่เลิศล้ำเรืองรองทั่วนภา บดขยี้ยอดฝีมือไปอีกหนึ่ง!

เสียงอุทานดังเอ็ดอึง!

ตกใจ!

เหลือเชื่อ!

ในโลกภายนอก ขอเพียงผู้บ่มเพาะคนใดได้พบเห็น พวกเขาทุกผู้ล้วนจังงัง ตกตะลึงอย่างลึกล้ำโดยฤทธาอหังการของเฉินซี

ก่อนหน้านี้ ยามเฉินซีประชันศึกกับห้ายอดฝีมือจากนิกายอำนาจเทวะ ผู้บ่มเพาะส่วนใหญ่ก็ตระหนักแล้วว่าอำนาจต่อสู้ของเฉินซีร้ายกาจเกินธรรมดา

แต่ไร้ผู้ใดคาดคิดว่าเขาจะสามารถทำได้เช่นนี้แม้จะถูกหลายรุมหนึ่ง!

เปรี้ยง!

เพียงชั่วกาลอันสั้น ยอดฝีมืออีกคนจากนิกายอำนาจเทวะก็ถูกกำจัด อกถูกผ่าแบะ หากอำนาจฟ้าดินไม่ปรากฏขึ้นบังคับเคลื่อนย้ายทันเวลา เขาก็คงต้องทิ้งชีวิตไว้ที่นี่

ขณะนี้บรรยากาศในโถงบรรจบเงียบกริบไร้วจี ถึงขนาดเข็มสักเล่มตกยังได้ยินทันควัน

…

ฝุ่นควันจางตัว

ยอดฝีมือคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ของนิกายอำนาจเทวะตระหนักแล้วว่าสถานการณ์ย่ำแย่ จึงหันหลังทะยานหนีไปบนท้องนภา

หากมองดี ๆ ก็จะสังเกตเห็นได้ว่าใบหน้าของเขาบึ้งตึง ดวงตาเปี่ยมโทสะระคนหวาดผวา แม้จะกำลังหนี มือก็ยังสั่นสะท้านเกินควบคุม

เขากลัว ขวัญเสียอย่างแท้จริง

เขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าจะมาเจอคู่ต่อสู้น่าสะพรึงกลัวอย่างเฉินซีจากเหล่าบุคคลร่วมขอบเขตบ่มเพาะ มันเหมือนได้เผชิญภูผาสูงเกินสั่นคลอน ทำให้เขารู้สึกสิ้นหวังไร้กำลัง

ยามเห็นเหล่าสหายถูกสยบกำจัดอย่างน่าเวทนาทีละคน ประจักษ์ชัดถึงฤทธาปราณกระบี่ของเฉินซี กระทั่งดวงจิตแห่งเต๋าอันแข็งแกร่งยังสั่นสะท้าน มิอาจควบคุมกิริยาอย่างช่วยไม่ได้

ให้ความรู้สึกดุจแกะเผชิญสิงโตลอบสังหาร!

อำนาจฟ้าดินนี้มาจากหม้อต้นกำเนิดพลิกชะตา ครอบคลุมทั่วพิภพกุมภเต๋า ไม่ใช่สิ่งที่เขาสู้ได้เลย

จากการอนุมานของเฉินซี กระทั่งจักรพรรดิยังน่าจะไม่อาจฝืนอำนาจฟ้าดินเช่นนี้ได้

เว้นแต่… จะเป็นมหาเทพเต๋า!

ฟิ่ว!

เฉินซีหันกายจากสมรภูมินั้นไปอย่างไม่ลังเล

ที่นี่เกิดเสียงอึกทึกมากเกินไป และเขายังมีหม้อจารึกเต๋าโบราณใบหนึ่งกับตัว จึงสุดแสนง่ายดายที่จะดึงความสนใจของผู้อื่น

แต่เค้าความกังวลลึกล้ำเอ่อขึ้นมาในใจเฉินซี กระทั่งข้ายังเผชิญการลอบโจมตีเฉียบพลัน แล้ว… พวกกู่เยี่ยนเล่า?

พวกเขาก็ตกอยู่ในอันตรายเช่นนี้ด้วยหรือไม่?

…

คนจากโลกภายนอกหาตระหนักถึงความกังวลในใจเฉินซีไม่ เมื่อพวกเขาเห็นเฉินซีเอาชนะยอดฝีมือทขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลจากนิกายอำนาจเทวะทั้งห้า กำจัดออกจากการถกวิถีเต๋าด้วยตัวคนเดียว พวกเขาก็ระเบิดเสียงฮือฮากันอย่างช่วยไม่ได้

“ร้ายกาจ! ร้ายกาจเกินไปแล้ว! นี่หรืออำนาจต่อสู้ของเฉินซีแห่งเขาเทพพยากรณ์ หากข้าไม่ได้ประจักษ์ด้วยสองตานี้ ข้าหรือจะกล้าเชื่อว่าเขาร้ายกาจถึงเพียงนี้แล้ว?” ใครบางคนตกตะลึงกับอำนาจต่อสู้ของเฉินซี

“ด้วยศึกนี้ เฉินซีแห่งเขาเทพพยากรณ์ก็เทียบชั้นตัวตนอย่างเหลิ่งซิงหุน คงโหยวหราน ตงหวงอิ่นเซวียน และเย่เฉินได้เลย”

“ไม่ธรรมดา! ข้ารึก็คิดว่ากู่เยี่ยนแห่งเขาเทพพยากรณ์เท่านั้นที่แก้สถานการณ์ได้ แต่ยามนี้ เหมือนข้าจะประเมินความสามารถของเขาเทพพยากรณ์ต่ำไปหน่อย”

“เฉินซีผู้นี้บ่มเพาะเช่นไรกันแน่? ข้าได้ยินว่าเมื่อไม่กี่สิบปีก่อน เขายังเป็นเพียงเทวารู้แจ้งวิญญาณอยู่เลย แต่นี่เขาแข็งแกร่งเพียงนี้แล้วหรือ? คิดตามไม่ได้! นึกภาพไม่ออกจริง ๆ!”

ขณะเดียวกัน เฉินซีเด่นดังในชั่วข้ามคืน ผู้คนมากมายพูดถึงเขาอย่างออกรส

สู้ศัตรูห้าคนลำพัง แต่ยังสามารถกุมชัยสุดท้ายได้ สิ่งนี้ลำพังก็เหมือนปาฏิหาริย์อันเป็นไปไม่ได้ น่าตกใจอย่างยิ่ง

แต่พวกเขาก็ตระหนักดี ว่าการถกวิถีเต๋าเพิ่งเริ่มเท่านั้น ผลสุดท้ายจะเด่นชัดก็สามเดือนจากนี้

เพราะเหตุนี้เอง เสียงหารือของพวกเขาจึงเปี่ยมความลุ้นรอ

โถงบรรจบ

สีหน้าของเล่ยฝูเย็นเยียบเช่นน้ำแข็ง

ฉือซงจื่อเม้มปากเงียบกริบ

ไฮว่คงจื่ออุทานอย่างชื่นชมในใจ ตกตะลึงในความสามารถที่เฉินซีแสดง ทว่าเขาไม่อาจแสดงออกได้ด้วยต้องพิจารณาสถานการณ์

ขณะเดียวกัน เหวินถิงแย้มยิ้ม กระดกจอกสุราดื่มในรวดเดียว

………………..