บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1902

บทที่ 1902 ลอบโจมตี

………………..

บทที่ 1902 ลอบโจมตี

“ฆ่า!” ยามเฉินซีเพิ่งลืมตา หนึ่งเสียงเย็นเยียบเฉยชาก็กึกก้องข้างหู

เลื่อนลั่นเช่นอัสนี

พริบตานั้น ม่านตาของเฉินซีหดตัว ประสาทตึงเขม็ง ชักยันต์ศัสตราออกมาอย่างไม่ผ่านความคิด แล้วออกกระบวนท่าป้องกันอันร้ายกาจสูงสุดของตน โอบวลัย

โครม! โครม! โครม!

ม่านกระบี่โอบวลัยเพิ่งก่อตัว มันก็เผชิญการกระแทกรุนแรงสุดขั้ว ก่อนทันสลายอำนาจนั้นได้ การโจมตีอีกระลอกก็กระแทกลงอย่างรุนแรง

ดุจคลื่นถาโถมกระทบฝั่ง แต่ละลูกรุนแรงยิ่งกว่ากัน แรงกระทบนี้ทำให้เกิดประกายไฟเกินคณานับปะทุกระจาย โอบสุญตาขยี้เป็นผงท่ามกลางเสียงครืนโครมดังสนั่น

พรวด!

เฉินซีผู้ถูกโจมตีมิทันตั้งตัวถูกกระทบกระเทือนรุนแรงจนกระอักเลือดร่างเซถอย แทบมิอาจทนยืน

เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเร็วเกินไป ไร้ผู้ใดคาดคิดว่าพวกเขาจะถูกลอบโจมตีทันทีที่ปรากฏจากทางเชื่อมวังวนทมิฬ

เหล่าผู้ซุ่มโจมตีสั่งสมกำลังรออยู่นานแล้วอย่างเห็นได้ชัด และจู่โจมเฉินซีมิให้ตั้งตัวในเฉียบพลัน ถึงขนาดที่หากเขาไม่มีประสบการณ์ต่อสู้โชกโชน ปฏิกิริยาฉับไวเกินธรรมดา เพียงการโจมตีระลอกนี้ลำพังก็สามารถสังหารเขาลงทันทีได้!

“ฆ่า!” พิรุณแสงเฉิดฉันโปรยปรายทั่วทิศ ขณะที่การโจมตีกระหน่ำลงเช่นพายุคลั่ง ก่อนการโจมตีเหล่านี้จะทันกระทบลง การโจมตีอันน่าสะพรึงกลัวมากมายก็กระหน่ำโถมจากทั่วทิศอีกครั้ง

ถึงขนาดที่เฉินซีไม่มีโอกาสคาดคิดด้วยซ้ำว่าคู่ต่อสู้คือใคร!

เวรเอ๊ย! สีหน้าของเฉินซีดำคล้ำถึงขีดสุด สายตาเฉียบคมเยี่ยงอัสนี กู่คำรามดังลั่น เหวี่ยงยันต์ศัสตราสุดแรงด้วยอำนาจทั้งหมดที่มี

เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!

เสียงกระทบกระแทกดังระรัวเยี่ยงรัวกลองต่อเนื่อง ทุกการโจมตีอันตรายสุดขั้ว เป็นทักษะวิชาชั้นสูงสุดในโลกหล้า นอกจากนั้น พวกมันยังถูกใช้ผ่านสมบัติวิญญาณธรรมชาติอันมีอำนาจทำลายล้างชวนตะลึง

นอกจากนั้น ยังเห็นได้ชัดเจนว่าคู่ต่อสู้มิได้มีเพียงสองสามคน แต่เป็นคณะใหญ่ พวกเขาแต่ละคนล้วนมีอำนาจต่อสู้แข็งแกร่งยิ่ง และเป็นยอดยุทธ์สูงสุดในขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาล

ด้วยเหตุนี้ แม้เฉินซีจะทุ่มสุดกำลัง เขาก็ยังถูกต้อนโจมตีจนกระอักเลือด แก่นโลหิตทั่วกายปั่นป่วน กระดูกดูจะแหลกแยกจากกัน

ทว่าขณะนั้นเอง ในที่สุดเขาก็เห็นหน้าตาผู้โจมตีชัดเจน ปรากฏว่าพวกเขาก็คือเหลิ่งซิงหุน ตงหวงอิ่นเซวียน และพรรคพวกจากสำนักทั้งสอง!

กล่าวคือ ศิษย์ทั้งหมดจากนิกายอำนาจเทวะและสำนักศักดิ์สิทธิ์ที่เข้ามาในแดนรวนเรลืมเลือนซุ่มโจมตี หมายลอบสังหารเฉินซีที่นี่

“ฆ่า!” หนึ่งเสียงเย็นเยียบไร้อารมณ์กึกก้องขึ้นอีกครั้ง

เฉินซีเดือดโทสะถึงขีดสุด พวกสารเลวสมควรตายนี่! ทำกระทั่งโจมตีทันทีที่เรามาถึงแดนรวนเรลืมเลือน! เป็นความจริงที่กระทั่งตัวตนอย่างเฉินซียังผงะไม่ทันตั้งตัวยามถูกลอบโจมตีเช่นนี้ เขาเกือบเผชิญหายนะไปเสียแล้ว

มิคาดคิดเลยว่าเรื่องเช่นนี้จะบังเกิด

เพราะถึงอย่างไร หากเป็นปกติ ปฏิกิริยาแรกที่จะมีต่อสถานที่ลึกลับ อันตรายเกินคาดหยั่งล้วนเป็นต้องตรวจสอบว่าตนอยู่ในอันตรายหรือไม่กันทั้งสิ้น

แต่เห็นได้ชัดยิ่งว่าเหลิ่งซิงหุน ตงหวงอิ่นเซวียน และคณะของพวกเขามิได้ทำเช่นนั้น แต่กระทำตรงกันข้าม ฉวยโอกาสนี้ลอบโจมตีเฉินซี เป็นสิ่งที่ย่อมทำให้ทุกคนประหลาดใจ

แต่เห็นได้ชัดว่าการมัวคิดเรื่องเหล่านี้ในปัจจุบันเป็นการสายเกินไป เฉินซีอยู่ในสถานการณ์อันตราย ขณะที่เหลิ่งซิงหุน ตงหวงอิ่นเซวียน และคนอื่น ๆ ย่อมไม่มีทางปล่อยโอกาสสังหารเฉินซีไป!

โครม!

สารพัดการโจมตีอันน่าสะพรึงกลัวปกคลุมทั่วฟ้าดินกระหน่ำมา ทำให้เฉินซีทำได้เพียงปัดป้องดุจสัตว์ร้ายจนมุม

“ศิษย์น้องถูเมิ่ง!” ทันใดนั้น หนึ่งเสียงแผดกร้าวก็สนั่นทั่วฟ้าดิน ทำให้หัวใจของเฉินซีสะท้าน ชายหนุ่มหันกลับไปมอง และเห็นทันทีว่าถูเมิ่งตกอยู่ในวงล้อมแน่นหนา นอกจากนั้นอาภรณ์ยังถูกโลหิตย้อมแดง พร้อมตกตายได้ทุกเมื่อ!

พริบตานั้น โทสะอันเกินบรรยายแผ่พล่านดุจศิลาหลอมทั่วกายเฉินซี ทำให้ดวงตาแดงฉาน

พวกสารเลวสมควรตายนี่!

เฉินซีกัดฟัน นำระฆังสีแดงเลือดขนาดใหญ่ออกมาใบหนึ่ง ทะยานสู่เวหาพลางสั่นสะท้านต่อเนื่อง ซึ่งนั่นก็คือระฆังวิเวกโลหิตศักดิ์สิทธิ์

“ระเบิด!”

เพียงหนึ่งถ้อยคำ แต่กลับทำให้ระฆังวิเวกโลหิตศักดิ์สิทธิ์สะท้านเฉียบพลันแล้วระเบิดเป็นเสี่ยง ส่งแรงระเบิดพลังธรรมชาติมหาศาลไปทั่วทิศ

“แย่แล้ว!”

“รีบหลบเร็ว!”

เสียงเอะอะดังก้อง

เฉินซีฉวยโอกาสนี้ไหวกายไปหาถูเมิ่ง คว้าตัวคนทะยานจากไปไกล

เปรี้ยง!

ทว่าพริบตานั้นเอง คมดาบสีดำสนิทก็ปรากฏขึ้นอย่างไร้เสียง ฟาดฟันใส่หลังเฉินซีอย่างรุนแรง

การโจมตีนี้รวดเร็วกะทันหันเกินไปโดยแท้ ดูประหนึ่งรอมาเนิ่นนานเพื่อลงดาบประหาร

เห็นได้ชัดว่าคนผู้นี้สัมฤทธิ์หวังแล้ว!

การโจมตีนี้รวดเร็วเกินเฉินซีจะหลบได้ มันกระทบเข้ากับแผ่นหลังเข้าอย่างจัง

เปรี้ยง!

“ยามนี้เขาหนีไป ก็ไม่รู้ว่าจะเจอเขาอีกยามไหน น่าเสียดายจริง ๆ….” เพียงครู่ต่อมา ตงหวงอิ่นเซวียนก็รำพึงด้วยเสียงเจือโทสะ

เพื่อลอบจู่โจมเฉินซี พวกเขาร่วมมือโจมตีสุดกำลังอย่างไม่ลังเลสักนิด มิได้ประเมินเฉินซีต่ำแม้แต่น้อย

ถึงขนาดที่เพราะตระหนักในอำนาจอิทธิฤทธิ์ของเฉินซีดี จึงเร่งลงมืออย่างสุดแรงทันทีตั้งแต่แรก ทว่าสุดท้าย….

ก็ยังล้มเหลวไม่เป็นท่า!

“ไม่เป็นไรหรอก เราจะอยู่กันในแดนรวนเรลืมเลือนอย่างน้อย ๆ ก็สามปีห้าปี อาจลากยาวไปจนสิบปีด้วยซ้ำ เราจะมีโอกาสพบเขาอีกแน่นอน” เหลิ่งซิงหุนสูดหายใจลึก ฝืนสะกดความขุ่นเคืองโกรธแค้นในใจ แล้วจึงกล่าวเสียงเบา “เรื่องสำคัญยามนี้คือหาเอกภพใหม่ให้ได้โดยเร็วที่สุด จากนั้นก็แปรสภาพดูดซับพลังเอกภพจากพวกมัน หากเราสามารถก้าวขึ้นสู่ขอบเขตมหาราชเทวาได้โดยเร็วก็ยิ่งดี”

ตงหวงอิ่นเซวียนได้ฟังแล้วก็หรี่ตา ก่อนจะเห็นด้วยอย่างยิ่ง “หากเราฉวยโอกาสนี้บรรลุสู่ขอบเขตมหาราชเทวา การรับมือเฉินซีก็ย่อมไม่ยากเย็น”

สีหน้าของคนอื่น ๆ ผ่อนคลายลงเช่นกัน ก่อนจะเริ่มคิดว่าพวกตนจะทำเช่นไรต่อในแดนรวนเรลืมเลือนนี้

“แต่ทุกคนต้องระวังด้วย ท้ายที่สุดที่นี่ก็คือแดนรวนเรลืมเลือน อันตรายอย่างยิ่ง ห้ามผู้ใดกระทำการโดยผลีผลาม!” เหลิ่งซิงหุนชำเลืองคนทั้งหลายพลางเตือนเสียงเข้ม

“แน่นอน” คนอื่น ๆ รวมถึงตงหวงอิ่นเซวียนต่างรับปากพร้อมเพรียง

ในเวลาเช่นนี้ การร่วมมือย่อมปลอดภัยกว่าแยกทาง เพราะถึงอย่างไร จากคำพูดหลิวเซินจี กระทั่งจ้าวเต๋าคุนเผิงยังตกตายที่นี่!

พวกเขาจึงไร้ผู้กล้าเลินเล่อ

เหลิ่งซิงหุนหารือกับพวกเขาอย่างคร่าวๆ ก่อนจะรีบทะยานจากไปไกล

…

หลังพวกเขาจากไปได้ไม่นาน หนึ่งร่างพลันปรากฏขึ้นบนสมรภูมิอันรกร้างนี้

เขาสวมอาภรณ์ปักลาย สวมมงกุฎขนนก ดูเลิศล้ำสง่างามประหนึ่งขุนนางหนุ่มในแดนปุถุชน ปรากฏว่าเขาก็คือศิษย์จากเกาะคางคกทอง หวังจง!

“หึหึ! สู้กันต่อไปสิ ยิ่งรุนแรงยิ่งดี” เขากวาดตามองรอบข้าง ก่อนจะเผยรอยยิ้มประหลาดที่มุมปาก

แล้วเขาก็ยืดเส้นสาย สองมือไพล่หลัง เดินจากไปไกล “มิคาดคิดเลยว่ากลับมาหนนี้ ข้าจะได้ดูอะไรดี ๆ น่าสนใจจริง ๆ….”

สีหน้าของเขายามเดินในแดนรวนเรลืมเลือนผ่อนคลาย ราวเดินเล่นในสวนหลังบ้าน ไร้ความกังวลแม้แต่น้อย

ให้ความรู้สึกราวเขาเป็นดั่งมัจฉาคืนวารี พญาเหยี่ยวโผนกลับนภา ดูสุดแสนคุ้นเคยกับที่นี่….

ไม่นาน ร่างของหวังจงก็หายไป

“ในสามปี ข้าจะมองเจ้าออกให้จงได้!” ทันใดนั้น ร่างของเจียหนานก็ปรากฏขึ้นบนสมรภูมิร้างเช่นกัน และจุดที่เขายืนอยู่ก็คือจุดเดิมที่หวังจงเคยยืน

สายตาลึกล้ำทอดมองไปไกล สีหน้าอันหนักแน่นสงบเงียบเผยเค้ามาดมั่น

………………..