บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1905

บทที่ 1905 เต๋าสวรรค์ที่ผิดปกติ

………………..

บทที่ 1905 เต๋าสวรรค์ที่ผิดปกติ

อาเหลียง?

ดวงตาของเฉินซีหรี่ลง เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าองค์หญิงแห่งเผ่าจุลบรรพกาลจะตื่นขึ้นมาในช่วงเวลาวิกฤตินี้

“อาเหลียง ตอนนี้ที่นี่ยังอันตรายอยู่ ไว้ข้าจะปล่อยเจ้าออกมาในภาย…”

เฉินซียังกล่าวไม่ทันจบ เสียงดังโครมครามพลันดังขึ้น พร้อมกับเลือดสีแดงที่แผ่ลงมา หมายมาดปกคลุมร่างของเฉินซี

โครม

แม้ว่าเขาจะหลบเลี่ยงมันได้ ทว่าการโจมตีนี้ก็รุนแรงจนร่างกายของเขาได้รับบาดเจ็บ จนแทบกระอักเลือดออกมา

“อาจารย์อา ท่านปลอดภัยหรือไม่?” กู่เยี่ยนรีบเข้ามาสนับสนุนเฉินซี

“ข้าสบายดี” ขณะที่กล่าว เฉินซีนำธงจักรวาลหยินหยางออกมาด้วยความตั้งใจที่จะระเบิดมัน

“คุณชาย คุณชาย ให้อาเหลียงออกไป อาเหลียงสามารถจัดการกับต่อรากษสโลหิตเหล่านั้นได้!” เสียงของอาเหลียงดังขึ้นอีกครั้ง และมันเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

ต่อรากษสโลหิตเหรอ?

อาเหลียงสามารถจัดการกับพวกมันได้? ดวงตาของเฉินซีหรี่ลง เกิดความลังเลเล็กน้อย

โครม!

ในขณะเดียวกัน ซากสังขารเทพอสูรทั้งสองที่สูงตระหง่านก็พุ่งปราดมาจากทั้งสองด้าน ร่างกายของพวกมันถูกห่อหุ้มด้วยพายุสายฟ้าสีแดงเลือด กลิ่นอายรุนแรงถึงขีดสุด จนทำให้ผู้อื่นแทบหายไม่ออก

“คุณชาย เร็วเข้า!” น้ำเสียงของอาเหลียงแฝงความกังวลมากขึ้นทุกขณะ

สถานการณ์กำลังคับขัน และพวกเขาก็ตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต!

ในท้ายที่สุด เฉินซีขบฟันแนบแน่น แล้วดึงกล่องทองสัมฤทธิ์ออกมา

ฟุ่บ!

อาเหลียงผู้สวมชุดเรียบ ๆ และมงกุฎดอกไม้ ผมยาวพาดบ่า มีรูปลักษณ์งดงามอย่างไร้ที่เปรียบได้เหินทะยานออกมาจากภายในกล่องอย่างรวดเร็ว

นางตัวเล็กมาก ดุจภูติน้อย ซึ่งเปล่งรัศมีอันบริสุทธิ์และสง่างาม

ในขณะที่หลบเลี่ยงการโจมตีของศัตรู เฉินซีก็กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “อาเหลียง เจ้าไม่ได้เผชิญหน้ากับต่อรากษสโลหิตเพียงตัวเดียว ดังนั้นเจ้าต้องระวัง หากเจ้าไม่สามารถต้านทานพวกมันได้…”

โอม!

ในขณะที่เฉินซีกำลังเตือนนาง อาเหลียงได้ดึงกลองหนังสัตว์ร้ายโบราณออกมา พื้นผิวของกลองปกคลุมไปด้วยลวดลายของอักขระเต๋าที่แปลกประหลาดและหนาแน่น

กลองตะบันเทพ!

ตุม!!

ก่อนที่เฉินจะทันกล่าวจบ อาเหลียงพลันตบเบา ๆ ทันใดนั้น กลองตะบันเทพที่ลอยอยู่กลางอากาศก็สั่นสะเทือน จากนั้นเปล่งแสงศักดิ์สิทธิ์อันแพรวพราวออกมาขณะทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า

ทั้งหมดนี้มีเสียงกลองตามมาด้วย

เสียงนี้หนักแน่นและลุ่มลึกราวกับกองทัพที่เหยียบย่ำผ่านแผ่นดิน ดุจสายฟ้าที่โหมกระหน่ำไปทั่วโลกา สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งฟ้าดิน!

ตู้ม!

อากาศถูกระเบิดออกเป็นเสี่ยง ๆ คลื่นเสียงจากกลองดูเหมือนจับต้องได้ราวกับวัตถุ และสั่นสะเทือนซากสังขารเทพอสูรที่สูงตระหง่านเหล่านั้นในทันที

ฉับพลัน ซากสังขารทั้งสองที่ประชิดใกล้เข้ามาอย่างน่ากลัวนั้น ดูเหมือนถูกฟ้าผ่าเข้าอย่างจัง ร่างแข็งทื่อโดยพลัน ประหนึ่งรูปปั้นศิลาแลง

อะไรกัน?!?

กู่เยี่ยนตะลึงลาน ไม่คิดว่าการตีกลองเพียงครั้งเดียว จะทำให้เกิดผลอันน่าสะพรึงกลัวและน่าอัศจรรย์เช่นนี้ได้

เพราะซากสังขารทั้งสองนั้นเทียบได้กับจักรพรรดิสามดารา!

“ไปกันเถอะ!” เฉินซีจะปล่อยให้โอกาสที่หายากเช่นนี้หลุดลอยไปได้อย่างไร? เขาไม่ลังเลที่จะพากู่เยี่ยนและอาเหลียงออกไปจากที่นี่ทันที

ในเวลาต่อมา อาเหลียงวาดมือซ้าย จากนั้นไม้เท้าศักดิ์สิทธิ์อันวิจิตรงดงามซึ่งทำจากหยกทั้งชิ้น และมีแสงสีทองเจิดจ้าก็ปรากฏในมือของนาง

ไม้เท้าศักดิ์สิทธิ์แห่งการเผาผลาญ!

เช่นเดียวกับกลองตะบันเทพ มันเป็นสมบัติที่สืบทอดในเผ่าจุลบรรพกาล และมีพลังที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้

ฟึ่บ!

ในขณะเดียวกัน เฉินซีสังเกตเห็นว่าซากสังขารทั้งสองนั่นยังคงแน่นิ่งราวกับถูกแช่แข็ง เพียงชั่วพริบตา ฝูงต่อรากษสโลหิตก็ร่วงหล่นลงมาดุจธารน้ำจากภายในซากนั่น

ในขณะนี้ ตัวต่อลึกลับที่แต่เดิมดุร้าย กระหายเลือด และเยือกเย็น คล้ายหมดสติไป ร่วงหล่นจากซากสังขารของเทพอสูรทั้งสองไม่ขาดสาย

“เพลิงสวรรค์หลอมรวมเป็นหนึ่ง เผาผลาญความชั่วร้ายทั้งปวง!” ท่ามกลางเสียงร่ายมนตร์อันนุ่มนวล และไพเราะ อาเหลียงเผยสีหน้าเคร่งขรึม พลางโบกไม้เท้าศักดิ์สิทธิ์แห่งการเผาผลาญเบา ๆ ในอากาศ

“พวกเขาถูกควบคุมโดยความชั่วร้าย และไม่สามารถพักผ่อนชั่วนิรันดร์อยู่ใต้พื้นดินได้ ช่างน่าเศร้าจริง ๆ” เฉินซีทอดถอนใจ เขาเดินไปข้างหน้าและโค้งคำนับสามครั้งต่อซากสังขารทั้งสอง หลังจากนั้นก็สะบัดแขนเสื้อ เปลวไฟศักดิ์สิทธิ์ก็พุ่งออกมา เผาร่างทั้งสองจนมอดไหม้ในไม่กี่ลมหายใจ

“เราออกจากที่นี่กันเถอะ” หลังจากที่ทำทั้งหมดนี้เสร็จแล้ว เฉินซีก็หันสั่งกู่เยี่ยนและอาเหลียง

“ขอบคุณ”

“ขอบคุณ”

เมื่อกลุ่มของเฉินซีกำลังจะจากไป เสียงสองเสียงอันลึกล้ำและสิ้นหวังก็ดังก้องขึ้นในเวลาเดียวกัน

เฉินซีตกตะลึง จากนั้นจึงหันกลับมาและมองไปยังจุดที่ฝังอัฐิของเทพอสูรทั้งสองนั้น แต่กลับไม่เห็นอะไรเลย

“คุณชาย นั่นเป็นความปรารถนาของเหล่าเทพอสูรโดยกำเนิด ในที่สุดพวกเขาก็เป็นอิสระ สามารถเวียนว่ายในสังสารวัฏ ดังนั้นพวกเขาจึงขอบคุณคุณชาย” อาเหลียงได้ยินเสียงเหล่านั้นเช่นกัน นางมองเฉินซีด้วยความชื่นชมจากใจ

“ข้าไม่ได้ทำเพื่อรับคำขอบคุณของพวกเขา” เฉินซียิ้มและยังคงไม่แยแส แล้วหันหลังจากไป

…

ครึ่งชั่วยามต่อมา กลุ่มของเฉินซีได้เดินทางข้ามพื้นที่ที่อันตรายได้อย่างปลอดภัย และได้พบสถานที่ที่ปลอดภัยในที่สุด

“พักกันสักเดี๋ยวเถอะ แล้วเราค่อยออกเดินทางอีกครั้ง” เฉินซีนั่งขัดสมาธิขณะจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ดวงดาวมากมายส่องแสงระยิบระยับอยู่ที่นั่น แต่พวกมันกลับดูไม่เป็นระเบียบ และไม่เผยให้เห็นแม้แต่ร่องรอยของรัศมีของม่านพลังคุ้มกัน

นั่นหมายความว่าจนถึงขณะนี้ ท้องฟ้าอันเต็มไปด้วยดวงดาวที่เขาจ้องมองยังคงไม่มีร่องรอยของเอกภพ

ทันใดนั้น จู่ ๆ เฉินซีก็ถาม “อาเหลียง เจ้ารู้จักต่อรากษสโลหิตได้อย่างไร? พวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตประเภทใดกัน?”

ในขณะนี้ อาเหลียงกำลังนั่งอยู่ในใบหูของเฉินซีเช่นเดียวกับในอดีต นางยิ้มพลางแกว่งขา สีหน้าสงบและไร้กังวล

เมื่อได้ยินคำถามของเฉินซี อาเหลียงเอียงศีรษะและคิดครู่หนึ่ง “อาเหลียงได้ยินมาจากท่านยาย เมื่อหลายปีก่อน จ้าวเต๋าคุนเผิงได้นำเผ่าจุลบรรพกาลของเราไปสู่แดนรวนเรลืมเลือน และต่อสู้กับต่อรากษสโลหิตหลายครั้ง”

นางหยุดครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวต่อ “ตามคำบอกเล่าของท่านยาย ตัวต่อเหล่านี้เป็นสิ่งที่มีเฉพาะในแดนรวนเรลืมเลือน พวกมันเกิดมาพร้อมกับความกระหายเลือดและนิสัยโหดเหี้ยม ชอบกลืนกินจิตวิญญาณ พลังงาน และแก่นแท้ของผู้บ่มเพาะเป็นพิเศษ พวกมันมักอาศัยอยู่ภายในซากศพและเนื้อที่เน่าเปื่อย ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่จะสังเกตเห็น”

เฉินซีเข้าใจทันที “แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมพวกมันถึงสามารถควบคุมศพของเทพอสูร และดึงพลังออกมาที่ไม่ด้อยไปกว่าจักรพรรดิสามดารา?”

อาเหลียงตอบโดยไม่คิด “มันง่ายมาก เหล่าสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในแดนรวนเรลืมเลือนนั้น ล้วนแต่ครอบครองพลังชนิดหนึ่ง ที่ช่วยให้สามารถควบคุมและดึงพลังเมื่อครั้งที่เจ้าของร่างยังมีชีวิตอยู่ได้”

“แต่นอกเหนือจากนี้ ท่านยายก็ไม่รู้เช่นกัน นางเพียงบอกว่ามันอาจเกี่ยวกับกฎแห่งเต๋าสวรรค์ในแดนรวนเรลืมเลือน”

เกี่ยวข้องกับกฎแห่งเต๋าสวรรค์?

หัวใจของเฉินซีสั่นสะท้าน หลังจากเข้ามาในแดนรวนเรลืมเลือน เขาก็สังเกตเห็นเช่นกันว่า กฎแห่งเต๋าสวรรค์ที่นี่มีกลิ่นอายแตกต่างไปจากแดนเทพโบราณอย่างสิ้นเชิง มันช่างรู้สึกไม่คุ้นเคย ลึกลับ และไม่อาจหยั่งรู้

………………..