บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 191

บทที่ 191 ฉู่เทียนจวี่

หอขุมทรัพย์สวรรค์มีภูมิหลังอันยิ่งใหญ่และกองกำลังแข็งแกร่ง มันรวบรวมสมบัติล้ำค่าหายากทั้งหลายในใต้หล้าไว้ ผู้ที่สามารถเป็นลูกค้าของหอขุมทรัพย์สวรรค์ได้นั้น หากไม่ร่ำรวยก็จะต้องสูงส่ง และยังเป็นสถานที่มีชื่อด้านการใช้เงินตราในราชวงศ์ซ่งอีกต่างหาก

แม้ว่าหอขุมทรัพย์สวรรค์แห่งเมืองห้วงทะเลทรายมรณะจะไม่ยิ่งใหญ่และงดงามเท่ากับศาลาชุมนุมเซียนแห่งเมืองทะเลสาบมังกร แต่ก็เป็นสถานที่ท่องเที่ยวยอดเยี่ยมในเมืองห้วงทะเลทรายมรณะทีเดียว มีทั้งคนหนุ่มสาวมากความสามารถหลากหลายคนจากแดนเถื่อนทางตอนเหนือ ที่ราบตอนกลาง และทะเลตะวันออก ที่ไหลเข้ามาสู่เมืองห้วงทะเลทรายมรณะ กิจการของหอขุมทรัพย์สวรรค์อาจกล่าวได้ว่าเป็นไปได้ด้วยดี

ตอนที่เฉินซีเพิ่งมาถึงก่อนหน้านี้ ห้องโถงใหญ่อันหรูหราครอบคลุมพื้นที่ร้อยจั้งเต็มไปด้วยผู้บ่มเพาะในชุดราคาแพงมากมาย ท่าทางดูดี ทุกการเคลื่อนไหวเผยให้เห็นถึงรัศมีความสูงส่งหยิ่งผยอง ไม่มีใครส่งเสียงดังหรือก่อปัญหาใด ล้วนทำธุระตนไปเงียบ ๆ ทำให้ดูเป็นผู้มีวัฒนธรรมมาก

แต่ตอนนี้ เสียงร้องลั่นของลูกสมุนในชุดสีดำคนหนึ่งพลันทำลายบรรยากาศสงบเงียบ ส่งผลให้ทุกสายตาโดยรอบมาบรรจบกันที่จุดนี้ สายตาของพวกเขากวาดผ่านเฉินซี ก่อนจะหยุดลงที่ชายคนนั้นและผู้หญิงสองคนที่อยู่เบื้องหลังอย่างรวดเร็ว

หญิงสาวทั้งสองไม่มีสิ่งใดควรค่าแก่การใส่ใจ แต่สิ่งที่กระตุ้นความสนใจของพวกเขาคือชายหนุ่มคนนั้นต่างหาก ชายคนนี้สูงและมีหน้าตาหล่อเหลา สวมมงกุฎแบน เสื้อคลุมยาวสีเงิน รองเท้าหุ้มชุบทองลายเมฆ ที่ผมมีเงาสีม่วงอ่อน ๆ ยามมันไหวไปตามลม เผยให้เห็นรัศมีสูงส่งแผ่ออกมา

“เอ๊ะ ฉู่เทียนจวี่แห่งนิกายนภาจรัสแสงที่ราบตอนกลางก็มาด้วยหรือ?”

“ฉู่เทียนจวี่? ศิษย์รุ่นเยาว์ผู้โดดเด่นของนิกายนภาจรัสแสงหรือ? ได้ยินว่าตอนนี้เขาอายุเพียงยี่สิบสามปี แต่กลับบ่มเพาะไปถึงขอบเขตแกนทองคำหยินหยางขั้นกลางและเข้าใจเจตจำนงเต๋าถึงเก้าประเภทแล้ว เขาเป็นคนหนุ่มที่มีทั้งพรสวรรค์และชื่อเสียงอย่างกว้างขวาง กระทั่งในที่ราบตอนกลางก็เถอะ น่าเกรงขามเป็นอย่างยิ่ง”

“คือเขาล่ะ เด็กคนนี้เป็นศิษย์สายหลักของนิกายนภาจรัสแสง ข้าไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะมาที่เมืองห้วงทะเลทรายมรณะ เขาอาจต้องการมาที่นี่เพื่อกลั่นร่างฝึกฝนตนเอง เตรียมพร้อมสำหรับการชุมนุมดาวรุ่งที่จะจัดขึ้นในอีกห้าปีข้างหน้ากระมัง”

“คราวนี้มีของดีให้ดูล่ะนะ แต่ความแข็งแกร่งของเด็กขอบเขตเคหาทองคำนั่นด้อยกว่าเล็กน้อยนี่ อาจจะกลัวอำนาจของฉู่เทียนจวี่แล้วยอมไม่เอาห้องพิเศษกระมัง?”

แม้ว่าเสียงสนทนาโดยรอบจะแผ่วเบา แต่ก็ยังดังเข้าหูเฉินซีครบทุกคำพูด เขาเองก็ถอนหายใจออกมาเช่นกัน ผู้บ่มเพาะขอบเขตแกนทองคำหยินหยางอายุยี่สิบสามปีย่อมมีคุณสมบัติพอจะทำหยิ่งผยองได้แล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยสายตาของเฉินซี เขาย่อมสามารถแยกได้ว่าลูกน้องชุดดำทั้งสี่คนที่อยู่ฝั่งฉู่เทียนจวี่นั้นอยู่ขอบเขตเคหาทองคำ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าสถานะของฉู่เทียนจวี่นั้นพิเศษเพียงไหน

“ไอ้หนู แกมายืนทำอะไรโง่ ๆ อยู่ตรงนั้น รีบออกไปเสีย ไม่เช่นนั้นอย่าโทษที่ข้าโยนเจ้าออกไปเล่า!” เมื่อเขาเห็นเฉินซียืนอยู่ตรงนั้นเหมือนคนโง่ ลูกน้องเสื้อดำก็พูดออกมาอีกครั้ง ความเหยียดหยามในน้ำเสียงยิ่งชัดเจน

คนผู้นี้มีใบหน้ายาวแคบ ดวงตาทรงสามเหลี่ยม มีนามว่าหวงเหลียง แม้ว่าจะเป็นลูกน้อง แต่หว่างคิ้วก็เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจและหยิ่งผยอง ราวกับว่าการเป็นลูกน้องของฉู่เทียนจวี่เป็นเรื่องที่มีเกียรติอย่างยิ่ง

อีกด้านหนึ่ง ฉู่เทียนจวี่ดูไม่เคร่งเครียด เริ่มตรวจดูสภาพแวดล้อมโดยรอบและหยอกล้อหญิงสาวสองคนที่อยู่ข้างกายเป็นครั้งคราว ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่ได้เหลือบมองเฉินซีเลย นิสัยชอบปฏิบัติต่อผู้อื่นด้วยความดูถูกนี้ดูหยิ่งผยองเกินทน น่ารังเกียจกว่าชายสวมชุดดำเสียอีก

“ผู้อาวุโส ฉู่เทียนจวี่ผู้นี้มีภูมิหลังที่ลึกล้ำ เขาไม่เพียงแต่เป็นศิษย์สายหลักของนิกายนภาจรัสแสงเท่านั้น แต่ยังเป็นหนึ่งในผู้สืบทอดของตระกูลฉู่แห่งที่ราบตอนกลางอีกด้วย ในความคิดข้า เหตุใดท่านไม่มอบห้องพิเศษให้เขาล่ะ?” ผู้ดูแลหญิงคนหนึ่งส่งเสียงผ่านกระแสปราณ เอ่ยด้วยความระมัดระวัง

“ผู้อาวุโส ท่านเปลี่ยนเป็นห้องอื่นดีไหมเจ้าคะ” ผู้ดูแลหญิงอีกคนแนะนำอย่างระมัดระวัง

“ข้ามาถึงที่นี่ก่อน ตั้งแต่เมื่อไรกันที่อนุญาตให้คนมาทีหลังได้ของเป็นคนแรก? เจ้าไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ไม่ว่าใครจะมาที่นี่ในวันนี้ข้าก็จะไม่ยอมแพ้ เขาเป็นนายน้อยแล้วอย่างไรเล่า?” เฉินซีส่ายหัวแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่แยแส “ไปกันเถอะ เหตุผลที่ข้าเลือกที่จะอยู่ในหอขุมทรัพย์สวรรค์นั้นเพราะคำนึงถึงความปลอดภัยเป็นหลัก หากหอขุมทรัพย์สวรรค์ของเจ้าไม่สามารถรับประกันเรื่องนี้ได้ ก็นับว่าพวกเจ้ากำลังทำลายชื่อเสียงตัวเองแล้ว”

“อะไรกัน?” ผู้ดูแลหญิงเหล่านั้นตกใจเมื่อได้ยินคำพูดของเฉินซี พวกนางรู้ว่าเฉินซีไม่เต็มใจ แต่ก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ จึงอดตกตะลึงไปชั่วขณะไม่ได้ หรือว่าคนผู้นี้จะไม่กลัวทำฉู่เทียนจวี่โกรธ ไม่กลัวถูกสังหารเมื่อออกจากหอขุมทรัพย์สวรรค์อย่างนั้นหรือ?

“เจ้ามันรนหาที่ตาย!” สีหน้าของลูกน้องชุดดำที่ชื่อว่าหวงเหลียงขรึมลง ในขณะที่นัยน์ตาฉายจิตสังหารลึกล้ำ “เจ้าพูดสิ่งต้องห้ามออกมาแล้ว คุกเข่าลงและยอมรับความตายเสีย!”