บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1916

บทที่ 1916 เหวใต้ดิน

………………..

บทที่ 1916 เหวใต้ดิน

เขาถูกขังอยู่ที่นี่มาหนึ่งหมื่นแปดพันปีแล้ว!

ทั้งเฉินซีและกู่เยี่ยนล้วนต่างก็ตกตะลึง อันที่จริง ตั้งแต่พริบตาที่ยืนยันว่าอีกฝ่ายคือจักรพรรดิเหยียนปิง ทั้งคู่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เพราะนี่คือแดนรวนเรลืมเลือน มันเหมือนกับพื้นที่ต้องห้ามที่มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถก้าวเข้าไปในนั้นได้ ซึ่งแม้แต่พวกเขายังต้องอาศัยพลังของห้านิกายใหญ่เพื่อสร้างช่องทางเข้าสู่ที่นี่

แต่จักรพรรดิเหยียนปิงกลับทำสิ่งนี้สำเร็จเมื่อหลายปีก่อนได้อย่างไร?

“ในเมื่อเป็นศิษย์ของนายท่านใหญ่ ดังนั้นจงฟังข้า รีบออกไปซะและอย่าก้าวเข้ามาที่นี่อีก!”

ก่อนที่เฉินซีและกู่เยี่ยนจะตอบกลับ จักรพรรดิที่ติดอยู่ภายในเสาน้ำแข็งก็กล่าวอีกครั้ง น้ำเสียงทั้งทุ้มลึกและเคร่งขรึม “แม้แต่มหาเทพเต๋าก็ไม่สามารถหลบหนีจากสถานที่แห่งนี้ได้…”

เฉินซีไม่ได้ถูกโน้มน้าวด้วยคำพูดเหล่านี้ เขาไตร่ตรองอย่างลึกซึ้งครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวว่า “ผู้อาวุโส ท่านอาจไม่ทราบ แต่ไม่ใช่แค่ศิษย์ของเขาเทพพยากรณ์ของข้าที่มาถึงแดนรวนเรลืมเลือนเท่านั้น ศิษย์ของอีกสี่มหาอำนาจก็อยู่ที่นี่เช่นกัน วัตถุประสงค์ของการมาถึงของเราคือการสร้างเอกภพใหม่ เพื่อที่จะขึ้นสู่ตำแหน่งจ้าวเอกภพ….”

“ด้วยเหตุนี้ เจ้าทั้งคู่คงไม่จากไป ไม่ว่าข้าจะกล่าวอะไรก็ตามสินะ?” จักรพรรดิเหยียนปิงกล่าวด้วยเสียงทุ้มลึก

จักรพรรดิเหยียนปิงถอนหายใจและรู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อย

“แล้วเจ้ารู้หรือไม่ ว่าเจ้าจะต้องเผชิญกับอันตรายเช่นใดเมื่อขึ้นสู่ตำแหน่งจ้าวเอกภพ?”

จักรพรรดิเหยียนปิงถามคำถามสองข้อ จากนั้นก็กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมที่กระทบจิตใจโดยตรง “เจ้าทั้งคู่รู้หรือไม่ จะต้องเผชิญกับชะตากรรมเช่นใด เมื่อเจ้าถูกพวกนอกรีตจากยุคก่อนจับตัวไป?”

ก่อนที่ทั้งสองจะตอบคำ จักรพรรดิเหยียนปิงก็กล่าวต่อด้วยเสียงทุ้มลึก “งั้นข้าจะบอกแก่เจ้า”

“เมื่อเจ้ากลายเป็นจ้าวเอกภพ เจ้าจะถูกจับเหมือนเหยื่อโดยพวกนอกรีตเหล่านั้น!

“กฎแห่งเต๋าศักดิ์สิทธิ์ที่เจ้าครอบครองจะถูกช่วงชิงไปโดยพวกมัน!

“พลังงาน จิตวิญญาณ และแก่นแท้จะถูกกลืนกินโดยสัตว์อสูรจ้าววิญญาณของพวกมัน!

“ถึงขนาดที่ร่างกายจะถูกใช้กลายเป็นสัตว์ประหลาดที่ไม่ใช่มนุษย์ ภูติผี เทพ หรือปีศาจ เจ้าจะไม่สามารถตายตาหลับไปตลอดกาล!”

น้ำเสียงของเขาเคร่งขรึม เปี่ยมล้นด้วยความเกลียดชังและความโกรธแค้นอย่างยิ่ง มันทำให้ทั้งเฉินซีและกู่เยี่ยนอึ้ง ซึ่งพวกเขาก็ตกตะลึงในใจอย่างมาก

จักรพรรดิเหยียนปิงกล่าวด้วยเสียงทุ้มลึก “ข้าถูกขังอยู่ที่นี่มาหนึ่งหมื่นแปดพันปีแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเคล็ดวิชาลับที่ข้ามี ซึ่งสามารถป้องกันการบุกรุกของพลังงานที่มีอยู่ในแท่นสังเวยได้ ข้าก็คงไม่สามารถยืนหยัดไว้ได้นานเพียงนี้ กฎเต๋าศักดิ์สิทธิ์ จิตวิญญาณ พลังงาน แก่นแท้ และแม้แต่ร่างกายของข้าคงถูกช่วงชิงไปแล้ว!”

เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี่ เสียงของเขาก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความโกรธอันหนักหน่วง

“แต่น่าเสียดาย ข้าแทบจะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว…. ในเวลานั้น กฎแห่งเต๋าศักดิ์สิทธิ์ จิตวิญญาณ พลังงาน แก่นแท้ และแม้แต่ร่างกายของข้าจะถูกช่วงชิงไป ซึ่งข้าจะกลายเป็นสัตว์ประหลาดในที่สุด!”

สีหน้าของกู่เยี่ยนเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน และเขาไม่สามารถอดกลั้นตัวเองได้ “ผู้อาวุโส แท้จริงแล้วพวกนอกรีตที่รอดชีวิตจากยุคก่อนนั้นน่ากลัวเพียงใดหรือ?”

จักรพรรดิเหยียนปิงยังคงเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวว่า “ข้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ข้าแน่ใจว่าเจ้าจะไม่สามารถต่อสู้กับพวกมันได้ แม้ว่าเจ้าจะขึ้นสู่ตำแหน่งจ้าวเอกภพแล้วก็ตาม”

สีหน้าของกู่เยี่ยนยิ่งเคร่งขรึมมากขึ้น “แล้วไยเราถึงไม่พบการดำรงอยู่เช่นนี้ในระหว่างทางเลย?”

จักรพรรดิเหยียนปิงตอบอย่างไม่ลังเล “เจ้าจะมีประโยชน์กับพวกมันก็ต่อเมื่อเจ้าได้ขึ้นสู่ตำแหน่งจ้าวเอกภพแล้วเท่านั้น”

ความหมายของถ้อยคำนี้ คือการดำรงอยู่ในขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลเช่นเดียวกับพวกเขา ไม่สามารถดึงดูดความสนใจของพวกนอกรีตได้

“รีบออกไปซะ จงคว้าช่วงเวลาก่อนที่อันตรายที่แท้จริงจะมาเยือน เพื่อออกจากต้นตอหายนะนี้อย่างรวดเร็ว และอย่าได้กลับมาอีก ที่นี่… ไม่ใช่สถานที่ที่ผู้บ่มเพาะของแดนเทพโบราณสามารถล่วงล้ำเข้าไปได้เลย!” จักรพรรดิกล่าวโน้มน้าวอีกครั้ง

บัดนี้ความมั่นใจของกู่เยี่ยนเริ่มสั่นคลอนเล็กน้อย และมองเฉินซีอย่างขอความเห็น

ในขณะนี้ เฉินซีที่นิ่งเงียบมาจนถึงตอนนี้ก็เงยหน้าขึ้น นัยน์ตาสีดำดุจหุบเหวคู่หนึ่งที่เต็มไปด้วยแสงสลัว ๆ จ้องตรงไปที่เสาน้ำแข็งสูงตระหง่าน “ไว้ค่อยคิดหลังจากช่วยชีวิตท่านออกมาก็แล้วกัน”

“ว่าอะไรนะ?” จักรพรรดิเหยียนปิงตกใจตะโกนสุดเสียง “ไม่ได้เป็นอันขาด! แท่นสังเวยมนตราศักดิ์สิทธิ์ถูกปกคลุมไปด้วยพลังทัณฑ์สวรรค์สะกดเต๋า อย่างว่าแต่เจ้าเลย แม้แต่มหาเทพเต๋าก็ยังต้องพินาศจากการถูกทำให้แปดเปื้อน!”

“ข้ารู้ดี” เฉินซีพยักหน้า เผยท่าทีสุขุมและสงบเป็นพิเศษ

“อย่า!” ทว่าเมื่อเผชิญกับการตัดสินใจของเฉินซี จักรพรรดิเหยียนปิงดูจะกระวนกระวายใจมาก

เฉินซีตกตะลึง จากนั้นจึงกล่าว “ผู้อาวุโส เชื่อข้าเถอะ ข้าสามารถช่วยท่านได้อย่างแน่นอน”

จักรพรรดิเหยียนปิงนิ่งเงียบอยู่นาน “เจ้า… ทำสำเร็จได้จริง ๆ เหรอ?”

เฉินซีกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว “ใช่”

เสียงของเขาค่อย ๆ เบาลง ก่อนจะเลือนหายไป

ร่างกายของจักรพรรดิเหยียนปิงสูญเสียพลังทั้งหมด ดวงตาปิดสนิทราวกับกำลังหลับใหล ยอดคนผู้ที่มีการบ่มเพาะขอบเขตมหาราชเทวาซึ่งถูกขังอยู่ที่นี่เป็นเวลาหนึ่งหมื่นแปดพันปีได้สิ้นใจแล้ว

เฉินซีถือกุญแจทองเหลืองและจ้องมองใบหน้าสงบและโล่งใจของจักรพรรดิเหยียนปิง หน้าอกพลันหนักอึ้งและหายใจไม่ออก

แม้ว่าพวกเขาจะเพิ่งพบกัน แต่จักรพรรดิเหยียนปิงก็เผยให้เห็นความใจกว้างของผู้อาวุโส โน้มน้าวให้พวกเขาออกไป ทุกสิ่งที่เขากล่าวล้วนจริงใจ

สิ่งนี้ทำให้เฉินซีรู้สึกสะเทือนใจอย่างมาก เดิมทีเขาคิดว่าการช่วยเหลือจักรพรรดิเหยียนปิง ถือได้ว่าเป็นการแสดงความเมตตา แต่ไม่คิดเลยว่าเรื่องเช่นนี้จะเกิดขึ้น!

ชั่วขณะหนึ่ง เฉินซีรู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง สีหน้ามืดมนเศร้าหมอง

“อาจารย์อา….” กู่เยี่ยนมองเฉินซีด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อย

“ข้าสบายดี” เฉินซีหายใจเข้าลึก ๆ และควบคุมอารมณ์ในใจ “ข้าแค่คิดว่าถ้าข้ามีโอกาส ข้าอยากลองดูว่าพวกนอกรีตที่รอดชีวิตจากยุคก่อนจะมีความสามารถแค่ไหน!”

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยอาฆาต และมีปณิธานอันแน่วแน่

กู่เยี่ยนรู้สึกเศร้าโศกและขุ่นเคืองไม่ต่างกัน จ้าวเอกภพผู้สง่างามกลับถูกขังอยู่ที่นี่และต้องทนทุกข์ทรมานอย่างขมขื่นเป็นเวลาหนึ่งหมื่นแปดพันปี แม้จะหนีออกมาได้ แต่ก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงความตายได้

วิธีการทรมานที่โหดร้ายเช่นนี้ ทำให้เลือดในกายเดือดพล่าน ทั้งน่ารังเกียจและอำมหิตถึงขีดสุด!

โครม!

ในขณะเดียวกัน ‘แท่นสังเวยมนตราศักดิ์สิทธิ์’ สีดำแปลกประหลาดและเก่าแก่ ก็เกิดเสียงดังก้อง ก่อนจะค่อย ๆ พังทลายลง

พื้นดินแตกระแหง พื้นที่ในรัศมีสองหมื่นห้าพันลี้ ก็พังทลายลงตาม ๆ กัน เกิดเป็นหลุมที่ดูเหมือนเหวไร้ก้น

ครืน!

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง แรงดูดที่ไม่อาจต้านทานได้พุ่งออกมาจากภายในหลุมนั่น มันรวดเร็วจนทำให้พวกเขาไม่สามารถหลบเลี่ยงได้ทันเวลา

เวร! สีหน้าของเฉินซีและกู่เยี่ยนเปลี่ยนไปพร้อมกัน พวกเขาพยายามต่อสู้อย่างสุดกำลังเมื่อร่างถูกพลังอันน่าสะพรึงกลัว ลากเข้าไปในหลุมอย่างควบคุมไม่ได้และหายไปในที่สุด

………………..