บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1924

บทที่ 1924 เจตจำนงสวรรค์ไร้ความชัดเจน

………………..

บทที่ 1924 เจตจำนงสวรรค์ไร้ความชัดเจน

ให้กงล้อแห่งกาลเวลาย้อนกลับไปก่อนที่พวกเฉินซีจะพบกันแท่นสังเวยมนตราศักดิ์สิทธิ์

เกือบ ๆ เมื่อหกปีก่อน ตอนที่หลี่หลูเฟิงแห่งสำนักเต๋าได้เป็นศิษย์คนแรกที่ขึ้นเป็นจ้าวเอกภพ

ในตอนนั้น พวกเฉินซีเพิ่งจะมาถึงทุ่งหิมะที่เต็มไปด้วยหิมะขาวโพลนและลมกระโชกแรง

…

เมื่อหลี่หลูเฟิงได้เป็นจ้าวเอกภพ กลิ่นอายดุดันของเขาก็ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง เต็มไปด้วยความสูงส่ง เหนือกว่าผู้ใด

เขาจึงกลายเป็นหัวหน้ากลุ่มของสำนักเต๋าแทนเย่เฉินและอวี้จิ่วหุย พาทุกคนตามหาเอกภพต่าง ๆ

แต่ผ่านไปได้แค่เดือนเดียว เย่เฉินและอวี้จิ่วหุยก็แยกตัวจากกลุ่มหลี่หลูเฟิงเพราะมีปัญหากัน จึงเริ่มออกเดินทางไปเพียงสองคนเท่านั้น

เรื่องเกิดขึ้นเป็นเพราะแก่นแท้เอกภพ เป็นเอกภพที่คงโหยวหรานและคนตำหนักเต๋าหนี่หวาพบ

ตามความคิดเห็นของเย่เฉิน เขาย่อมไม่อยากมีปัญหากับคนตำหนักเต๋าหนี่หวาในตอนนี้ ไม่คิดเลยว่าหลี่หลูเฟิงที่ขึ้นเป็นจ้าวเอกภพแล้วจะไม่คิดเชื่อฟังคำแนะนำ เข้าโจมตีกลุ่มของคงโหยวหรานทันใด

สุดท้ายแม้ว่าเย่เฉินและอวี้จิ่วหุยจะพยายามยับยั้งทั้งสองฝ่าย ก็ยังมีคนตำหนักเต๋าหนี่หวาต้องตายตกไปด้วยน้ำมือหลี่หลูเฟิง ส่วนคงโหยวหรานและคนตำหนักเต๋าหนี่หวาก็ถูกบีบให้หนีไป แก่นแท้เอกภพแห่งนี้จึงตกอยู่ในกำมือสำนักเต๋า

เช่นนี้แล้ว เย่เฉินและอวี้จิ่วหุยจึงไม่พอใจการกระทำของหลี่หลูเฟิง แต่พร้อมกันนั้น หลี่หลูเฟิงเองก็รังเกียจความคิดเห็นของสองคนนี้ เพราะเขาคิดหากเย่เฉินและอวี้จิ่วหุยไม่ยั้งตนไว้ นอกจากสืออวี๋ที่กำลังบ่มเพาะอยู่ภายในแก่นแท้เอกภพ เขาคงสามารถกำจัดพวกคนตำหนักเต๋าหนี่หวาไปได้หมด

ในเมื่อระหว่างสองฝ่ายทะเลาะกันจนแตกหัก เย่เฉินและอวี้จิ่วหุยจึงเลือกแยกทางกับหลี่หลูเฟิง

แต่พวกเขาก็ต้องรู้สึกผิดหวังเมื่อศิษย์สำนักเต๋าไม่คิดจากไปพร้อมกัน เลือกที่จะเดินตามหลี่หลูเฟิงต่อไป

เห็นได้ชัดว่าให้ความสำคัญกับอำนาจของหลี่หลูเฟิงซึ่งขึ้นเป็นจ้าวเอกภพมากกว่า

…

หนึ่งปีให้หลัง นับเป็นปีแรกที่เฉินซีบ่มเพาะอยู่ภายในเอกภพแปลกประหลาดแห่งนั้น

ตงหวงอิ่นเซวียนก็กลายเป็นจ้าวเอกภพ!

นับจากนั้นเป็นต้นมา ศิษย์สำนักศักดิ์สิทธิ์ก็ติดตามตงหวงอิ่นเซวียนเริ่มตามหาเอกภพแห่งใหม่

…

ระหว่างปีที่สอง ที่เฉินซีบ่มเพาะพลังอยู่ภายในเอกภพแปลกประหลาด

คงโหยวหรานก็พบกับเอกภพแห่งใหม่ จึงเริ่มทำการกลั่นและดูดซับแก่นแท้ที่นั่น

ภายในปีเดียวกันนั้นเอง เย่เฉินก็พบเอกภพแห่งใหม่ เริ่มกลั่นและดูดซับแก่นแท้เช่นกัน ทว่าก็ทำให้อวี้จิ่วหุยต้องเดินทางออกหาเอกภพแห่งใหม่ตามลำพัง

…

ภายในปีที่สาม

เหลิ่งซิงหุนกลายเป็นจ้าวเอกภพ นำสามศิษย์นิกายอำนาจเทวะที่เหลืออยู่ออกตามหาเอกภพแห่งใหม่อีกครั้ง

…

ภายในปีที่สี่

ในปีนี้เกิดเรื่องราวขึ้นมากมายหลากหลายอย่าง

แต่ไม่นานถูเมิ่งก็มีปัญหากับพวกหลี่หลูเฟิงระหว่างที่ออกตามหาเฉินซี ศึกระหว่างสองจ้าวเอกภพสร้างความเสียหายไปทั่วทุกหนแห่ง

สุดท้ายเมื่อถูเมิ่งถือไพ่เหนือกว่า กำลังจะสังหารหลี่หลูเฟิงได้ กลับถูกตงหวงอิ่นเซวียนที่เห็นการต่อสู้เข้าลอบโจมตี ทำให้ถูเมิ่งบาดเจ็บสาหัสต้องหลบหนีไป

เหตุผลที่ตงหวงอิ่นเซวียนช่วยหลี่หลูเฟิงนั้น ถูเมิ่งไม่อาจรู้เหตุผล แต่ก็มองศิษย์สำนักเต๋าเป็นศัตรูเหมือนมองนิกายอำนาจเทวะและสำนักศักดิ์สิทธิ์ไปแล้ว

และในปีนั้นเองเจียหนานก็พบเอกภพแห่งใหม่และเริ่มทำการบ่มเพาะ

…

ภายในปีที่ห้า

แดนรวนเรลืมเลือนพลันเกิดภัยพิบัติครั้งใหญ่ ส่งผลให้นิกายอำนาจเทวะ สำนักศักดิ์สิทธิ์ สำนักเต๋า และตำหนักเต๋าหนี่หวาต้องเกิดการสูญเสีย

นิกายอำนาจเทวะเสียศิษย์อีกคนไปจากพายุโลหิต เพราะเหลิ่งซิงหุนไม่อาจช่วยเหลือไว้ได้ทันแม้จะขึ้นเป็นจ้าวเอกภพแล้วก็ตาม

ตอนนี้หากนับเหลิ่งซิงหุนไปด้วยก็เหลือศิษย์นิกายอำนาจเทวะเหลืออยู่สามคนเท่านั้น

ส่วนด้านสำนักศักดิ์สิทธิ์นั้น ก็มีศิษย์คนหนึ่งหลงอยู่ในนภาพร่างดารา ไม่อาจหาทางออกมาได้ สุดท้ายก็ไม่อาจรอดชีวิต

หากไม่นับเขา ตอนนี้ศิษย์สำนักศักดิ์สิทธิ์ก็เหลืออยู่เพียงสี่คนเท่านั้น

ตำหนักเต๋าหนี่หวาเองก็เสียศิษย์ไปอีกคน แต่ไม่ได้ตายเพราะภัยธรรมชาติ แต่ต้องตายตกไปด้วยน้ำมือเหลิ่งซิงหุน

หากสืออวี๋ที่บ่มเพาะสำเร็จไม่รีบรุดเดินทางมา ศิษย์ตำหนักเต๋าหนี่หวาคนอื่น ๆ ก็คงไม่รอดเงื้อมมือเหลิ่งซิงหุนไปได้

ตอนนี้ตำหนักเต๋าหนี่หวาก็เหลือศิษย์เพียงสามคน หนึ่งในนั้นคือคงโหยวหรานที่ยังบ่มเพาะอยู่ในแก่นแท้เอกภพ

หากเป็นเพียงแค่นี้ ถูเมิ่งก็คงไม่รู้สึกเสียใจอะไร ด้วยรู้ว่าแม้เหลิ่งซิงหุนกับตงหวงอิ่นเซวียนจะร่วมมือกัน แต่ก็คงไม่อาจฝ่าพลังทัณฑ์สวรรค์ที่โอบล้อมแก่นแท้เอกภพเข้าไปได้

แต่สาเหตุที่ทำให้เขารู้สึกเสียใจเป็นเพราะเห็นว่าอาเหลียงกับกู่เยี่ยนกำลังยืนเฝ้าอยู่ด้านนอกแก่นแท้เอกภพ!

เท่ากับว่าเขาลากฝูงหมาป่ามาที่นี่ ทำให้ชีวิตกู่เยี่ยนกับอาเหลียงตกอยู่ในอันตราย!

ถูเมิ่งอยากตีตัวเองให้ตายเสียตรงนี้ ไม่รู้เลยว่าครั้งนี้ตนเองโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่

มันก็แค่ทุ่งหิมะแห่งหนึ่ง แต่เขาดันมาเจอกับเหลิ่งซิงหุนกับตงหวงอิ่นเซวียนได้ นับว่าไม่ใช่โชคดีเลย

จากนั้นก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นในระหว่างการต่อสู้ ทำให้ถูกห้วงมิติลึกลับดูดเข้าไป ซึ่งก็นับว่าช่วยให้เขารอดตายทางอ้อม อันนี้อาจจะเรียกได้ว่าเป็นโชคดี

แต่สุดท้ายก็เห็นว่านอกจากจะหนีชะตาถูกไล่ล่าฆ่าสังหารไม่พ้นแล้ว เขายังลากกู่เยี่ยนกับอาเหลียงเข้ามาพัวพันด้วย อันนี้เรียกว่าโชคร้ายเป็นพิเศษ!

…

กู่เยี่ยนกับอาเหลียงนั้นเดิมทีหลบอยู่ภายในเงามืด แต่พอเห็นว่าถูเมิ่งปรากฏตัวขึ้นมา มีหรือจะไม่ออกมาจากเงาได้? ทั้งคู่จึงเผยกายออกมาต้อนรับ

แต่พอเห็นว่าถูเมิ่งอยู่ในสภาพดูไม่ได้ ทั่วร่างเต็มไปด้วยบาดแผล ความตื่นเต้นยินดีภายในใจจึงลดลงเป็นอย่างมาก

ยิ่งเมื่อเห็นว่าตงหวงอิ่นเซวียนและเหลิ่งซิงหุนไล่ตามถูเมิ่งมาด้านหลัง ใจก็เหมือนวูบลงเหว

อันตรายแล้ว!

พอได้ยินกระแสปราณที่ถูเมิ่งส่งมา ซึ่งเต็มไปด้วยความเสียใจและความประหม่า อาเหลียงกับกู่เยี่ยนจึงรู้ว่าแย่แน่แล้ว!

จะเอาอย่างไรดี? จะหนีก็คงไม่ได้ด้วย

กระทั่งถูเมิ่งที่ขึ้นเป็นจ้าวเอกภพยังตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ แล้วพวกเขาที่เป็นเพียงบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลจะเหลือหรือ

ในตอนนั้นไม่มีใครหวังว่าเฉินซีที่กำลังบ่มเพาะพลังอยู่จะสามารถช่วยเหลือพวกเขาได้ เพราะเฉินซีเองก็ตกที่นั่งลำบากเช่นกัน

ตรงหน้าเฉินซียังเหลือสองแก่นแท้เอกภพให้กลั่นและดูดซับอยู่ หากเขาวางมือตอนนี้ เวลาที่ผ่านมาก็จะสูญเปล่า เฉินซีที่ยังไม่ขึ้นเป็นจ้าวเอกภพก็คงไม่อาจสู้เหลิ่งซิงหุนกับตงหวงอิ่นเซวียนได้อีกด้วย!

จะหนีก็ไม่ได้ จะหวังให้ฉันซีช่วยก็ไม่ได้เช่นกัน จึงทำให้กู่เยี่ยน อาเหลียง และถูเมิ่งมีสีหน้าดูไม่สู้ดีนัก

เหมือนเป็นอสูรในกรงที่ทำอย่างไรก็ไม่อาจหนีต่อไปได้

“ไม่คิดเลยว่าเจ้าเฉินซีจะพบเอกภพแปลกประหลาดแห่งนี้ได้ ใครจะไปคิดว่าเอกภพที่เพิ่งถือกำเนิดขึ้นจะมาซ่อนตัวอยู่ภายใต้ผืนดินแห่งแดนรวนเรลืมเลือนกัน? ไม่ธรรมดาเลย! ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ! กระทั่งข้ายังรู้สึกชื่นชม” ท่ามกลางเสียงหัวเราะเย็นของใครหลายคน ตงหวงอิ่นเซวียนและเหลิ่งซิงหุนก็เคลื่อนกายมาถึง สายตากวาดมองกู่เยี่ยนและคนอื่น ๆ ก่อนจะหยุดอยู่ที่แก่นแท้เอกภพ ณ ที่ไกล สีหน้าเจือแววชื่นชมอยู่บ้าง

ทว่ากู่เยี่ยนและพวกกลับไม่เห็นว่านั่นเป็นคำชื่นชมด้วยซ้ำ!

………………..