บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1931

บทที่ 1931 เหตุการณ์เกินคาดฝัน

………………..

บทที่ 1931 เหตุการณ์เกินคาดฝัน

มิเพียงเฉินซี กระทั่งเหลิ่งซิงหุนยังผงะไปยามได้ยินเงื่อนไขนี้ เขากระทั่งรู้สึกเหลือเชื่อเล็กน้อย

แต่ไม่ว่าอย่างไร คำเสนอนี้ก็ยังทำให้เหลิ่งซิงหุนมีกำลังใจเพิ่มขึ้น สติอันท้อแท้ปรากฏความหวังรำไร

เขาไม่อยากตาย!

ไม่อยากตายด้วยมือเฉินซี!

ขณะนี้ เฉินซีเงียบไป

จ้าวชิงเหยาเป็นศิษย์ผู้หนึ่งของวังวิหคอมตะ นางและจ้าวไท่ฉือมีความสัมพันธ์ต่อกัน เมื่อครู่ นางกระทั่งช่วยเขาสังหารตงหวงอิ่นเซวียน

เฉินซีจึงไม่อาจทนมองนางถูกฆ่าไปได้

แต่เขาก็ไม่ค่อยเต็มใจปล่อยเหลิ่งซิงหุนไปเช่นกัน

บรรยากาศเงียบกริบเช่นป่าช้า

ไร้ผู้ใดเอ่ยวาจา สายตาทุกคู่จ้องมองเฉินซี รอคำตอบจากเขาอยู่เงียบ ๆ

ครู่ใหญ่ ๆ ต่อมา เฉินซีก็ดูเหมือนจะตัดสินใจได้ เขากล่าวกับหวังจงผู้ยืนอยู่ห่าง ๆ อย่างเฉยชา “ครั้งก่อนยามเจ้าหนีไป เจ้าบอกว่าจะไปหาร่างจริงของตัวเองให้พบ หวนบรรจบคราวหน้า จะเป็นวันตายของข้า ยังจำวาจาเหล่านี้ได้หรือไม่?”

หวังจงแย้มยิ้ม “จำได้แน่สิ แต่ข้าเปลี่ยนใจแล้ว ฆ่าเจ้ามิต้องรีบร้อน ขอเพียงเจ้ายังอยู่ในแดนรวนเรลืมเลือน ข้าก็กำจัดเจ้าได้ทุกเมื่อ”

คำพูดของเขาห้วนสั้น เย่อหยิ่งมั่นใจถึงขีดสุด

เฉินซีพยักหน้า “ข้าก็เช่นกัน ไม่ช้าก็เร็วจะฆ่าเจ้าอยู่แล้ว รีบร้อนไปก็เท่านั้น”

ว่าแล้ว เขาก็สูดหายใจลึก ๆ “ปล่อยนางก่อน แล้วข้าจะเห็นชอบต่อเงื่อนไขของเจ้า”

ดวงตาของหวังจงหรี่ลง ก่อนจะแย้มยิ้ม “ก็ได้ บอกเจ้าตามตรง นี่แหละสิ่งที่ข้าชื่นชมเจ้าที่สุด เจ้าซื่อสัตย์และรับผิดชอบได้ดี ข้าเชื่อว่าเจ้าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง”

ว่าแล้ว เขาก็เหวี่ยงมือโยนร่างของจ้าวชิงเหยาออกไปอย่างเรียบเฉย

วูบ!

เมื่อคืนอิสระ ร่างของนางก็วูบไหวไปยืนกลางสุญตาห่างออกไป สีหน้าเย็นเยียบดุจน้ำแข็งเผยเค้าความแค้น ดวงตาเย็นเยียบจ้องตรงที่หวังจง

หวังจงดูประหนึ่งไม่รู้เห็น สายตายังคงมองจ้องเฉินซี “เอ้า ถึงคราวเจ้าเติมเต็มคำสัญญาแล้ว”

“เจ้ากลัวว่าข้าจะกลับคำ ฆ่าเขาเสียยามนี้หรือ” เฉินซีไม่ได้ปล่อยเหลิ่งซิงหุนทันที แต่กล่าวเบา ๆ ขณะมองหวังจงอย่างเฉยชา

“ข้าเชื่อว่าเจ้าไม่ทำเช่นนั้นหรอก” หวังจงเงียบไปเพียงครู่ก่อนจะคลี่ยิ้ม “ข้ากระทั่งกล้าพูดด้วยซ้ำ ว่าหากเจ้าทำเช่นนั้น เจ้านั่นแหละที่จะเสียใจ”

“โอ้ เหตุใดจึงพูดเช่นนั้น?” เฉินซีหรี่ตาลงเล็กน้อยขณะถามอย่างสุขุม

เขายังคงกำคอของเหลิ่งซิงหุนไว้แน่น ทำให้ใบหน้าของเหลิ่งซิงหุนม่วงคล้ำด้วยขาดอากาศ เส้นเลือดทั่วใบหน้าปูดโปน ไม่อาจกล่าวคำใด ๆ ได้

หวังจงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้าถอนหายใจ “ดูเหมือนข้าจะประเมินเจ้าผิด เฉินซี เจ้ามิได้ซื่อตรงต่อวาจาเช่นที่เจ้าแสดงออก เสแสร้งไม่ต่างจากสรรพชีวิตบนโลกหล้าเลย”

“ผิดแล้ว ระหว่างสหายและศัตรูนั้นแตกต่าง เจ้าเป็นศัตรู ข้าย่อมไม่กลัวหากจะใช้กลวิธีใดๆ ก็ตามกับเจ้า” เฉินซีกล่าวเสียงเรียบ

“ว่าไปก็ถูก หากข้าเป็นเจ้า คงไม่มีทางยอมรับเรื่องนี้ได้เช่นกัน” หวังจงหาโกรธเคืองไม่ เขาดูสุดแสนเห็นด้วย ก่อนจะทอดถอนใจชื่นชม “หากมิใช่ข้าแน่ใจว่าเรามีแต่ต้องเป็นศัตรู ข้าคงไม่อาจยั้งตนเอง ผูกมิตรกับเจ้าเป็นแน่”

เขาพูดอย่างจริงจัง เห็นได้ชัดว่ามิได้เสแสร้ง

ทว่าเฉินซีเดียดฉันท์นัก เพราะภูมิหลังของหวังจงน่าสงสัย และน่าจะเกี่ยวข้องใกล้ชิดกับเหล่าผู้ผิดบาปอันอยู่รอดมาจากยุคก่อน

ด้วยเหตุนี้ การที่เฉินซีมิได้ฆ่าหวังจงก็นับว่าสุดแสนเมตตาแล้ว

“หากเจ้ายังถ่วงเวลาต่อไป เจ้านี่ได้ตายเพราะเจ้าแน่” เฉินซีกล่าวอย่างสุขุม เพิ่มแรงกำมือ ทำให้เสียงกร๊อบดังออกมาจากคอของเหลิ่งซิงหุน ประหนึ่งคอเจียนหักเต็มที

ในที่สุดสีหน้าของหวังจงก็เคร่งขรึม เพียงหนึ่งพลิกมือ หนังสัตว์โบราณอันเสียหายชิ้นหนึ่งพลันปรากฏขึ้น เต็มไปด้วยคลื่นพลังอันคลุมเครือ ทำให้ผู้อื่นมิอาจตรวจสอบเนื้อหาของมันได้

“เจ้าคงรู้จักสมบัตินี้กระมัง?” หวังจงกล่าวช้าๆ

หัวใจของเฉินซีสั่นสะท้าน หากเข้าใจไม่ผิด หนังสัตว์เสียหายในมือหวังจงนี้คล้ายคลึงหนังสัตว์ห้าชิ้นที่เขามีมากนัก และทุกชิ้นเชื่อมตรงกับหนึ่งวาสนาในพื้นที่ปริศนา ณ แดนรวนเรลืมเลือนนี้!

วาสนานั้นถึงขนาดที่อาจจะเกี่ยวเนื่องกับความลึกล้ำแท้จริงของมหาวิถี

“ปล่อยเขาไป แล้วข้าจะแลกเปลี่ยนกับเจ้าอีกครั้ง แลกกับม้วนหนังสัตว์ลึกลับนี้” หวังจงหัวเราะคิกอย่างดูมั่นใจ สุดแสนแน่วแน่ว่าเฉินซีไม่มีทางปฏิเสธเงื่อนไขนี้

เฉินซีถามเสียงเรียบ “หากข้าฆ่าเจ้าเสียยามนี้ แล้วชิงหนังสัตว์ม้วนนั้นไปเล่า?”

หวังจงหัวเราะร่า “หากเจ้าทำเช่นนั้นจริง หนังสัตว์ม้วนนี้จะถูกทำลายแน่นอน สิ่งสำคัญเหนือใดคือ เจ้าไร้โอกาสฆ่าข้า หากไม่เชื่อก็ลองดูได้ตามสบายเลย”

เฉินซีเงียบไป

ขณะนี้ หวังจงดูสุดแสนมั่นใจ เหมือนมิได้อวดโอ่ข่มอำนาจเพียงวาจา สิ่งนี้ทำให้เฉินซีรู้สึกคลับคล้ายว่าคนผู้นี้จะซ่อนไพ่ตายบางอย่างเอาไว้

ดังนั้นท้ายที่สุด เฉินซีจึงฝืนสะกดจิตสังหารไว้ในใจ “เจ้าต้องการสิ่งใดแลกเปลี่ยน?”

“ปล่อยเขาก่อน” หวังจงชี้เหลิ่งซิงหุน

เฉินซีเหลือบมองเหลิ่งซิงหุนในกำมือ สีหน้าของอีกฝ่ายบิดเบี้ยวแดงก่ำ ทว่าสายตาของเหลิ่งซิงหุนกลับแฝงความกระหยิ่มยิ้มย่อง ดูจะแน่ใจเหลือเกินว่าเฉินซีจะไม่กล้าทำอันใดกับเขาในช่วงกาลนี้

แล้วหวังจงจะไม่มีโทสะได้อย่างไร?

มันจะเกินไปแล้วจริง ๆ!

สายตาของเขาเย็นเยียบน่าสะพรึง สายตาที่จ้องเฉินซีและจ้าวซินเหยาดุจคมมีด ก่อนจะกล่าวช้า ๆ ทีละคำ “พวกเจ้าสองคน… ทำข้าโกรธแล้วนะ!”

ขณะนี้ เฉินซีคลี่ยิ้ม “ไม่ว่าอย่างไร หนนี้เจ้าก็พ่ายหมดท่า เรื่องเดียวที่ทำให้ข้าประหลาดใจได้ก็คือเจ้าแข็งแกร่งกว่ากาลก่อนมากจริง ๆ และข้าก็เสียดายเล็กน้อยที่การโจมตีเมื่อครู่ฆ่าเจ้ามิได้”

ก่อนหน้านี้ ขณะที่เขาดูเหมือนเสวนากับหวังจงอย่างต่อเนื่อง แท้จริงแล้วเขาส่งกระแสปราณคุยกับจ้าวชิงเหยาอย่างลับ ๆ ขอให้นางเตรียมการทำศึก

หลังจากนั้น เขาก็แอบแทรกพลังแห่งจุดจบเข้าไปในเหลิ่งซิงหุน ก่อนจะโยนเหลิ่งซิงหุนให้หวังจง

ด้วยเหตุนี้เอง ปฏิบัติการของพวกเขาจึงราบรื่นสมบูรณ์แบบ

ท้ายที่สุดแล้ว การที่พวกเขากระทำเรื่องเหล่านี้ได้อย่างลุล่วง กุญแจก็อยู่ที่ความไม่คาดฝัน

ประการแรก หวังจงไม่ได้คาดคิดไว้เลยว่าเฉินซีจะกล้าโจมตีในเหตุการณ์เช่นนี้

สองคือ ความตายของเหลิ่งซิงหุนก็เกินคาดของหวังจงเช่นกัน

ท้ายที่สุด เฉินซีและจ้าวชิงเหยาฉวยโอกาสเล่นงานหวังจงอย่างไม่ทันตั้งตัวสุดขีด ทำให้เขาไม่อาจเตรียมตัวรับได้ทัน

เหตุเกินคาดฝันอันเกี่ยวเนื่องกันเป็นลูกโซ่นี้ทำให้พวกเขาสำเร็จได้เช่นปัจจุบัน มิเพียงฆ่าเหลิ่งซิงหุนได้ ยังกระทั่งชิงหนังสัตว์มาได้ด้วย!

ทว่าเฉินซีก็มิได้คาดคิดเลยว่า ยามใช้อำนาจเต๋ารู้แจ้งแห่งจุดจบสังหารเหลิ่งซิงหุน เขาก็ฆ่าศิษย์คนอื่น ๆ ของนิกายอำนาจเทวะไปทางอ้อมด้วยเช่นกัน

เพราะเหลิ่งซิงหุนซ่อนสหายไว้ที่จักรวาลในร่างเหมือนกับตงหวงอิ่นเซวียน และเมื่อเขาตกตายไปด้วยอำนาจแห่งจุดจบ สหายทั้งหลายก็ถูกสังหารไปพร้อมกับเขาอย่างเงียบงันไร้วจี สุดแสนน่าคับแค้นโศกา

ความตายเช่นนี้น่าขันไร้ค่าเสียยิ่งกว่ายามจูเชี่ยนอวี้ กงซุนมู่ และทาปาชวนตายเสียอีก

ทว่านี่แหละสัจธรรม มันยิ่งประหลาดแตกต่างจากความคิดความคำนึง

ขณะนี้ศิษย์ทั้งหมดของนิกายอำนาจเทวะและสำนักศักดิ์สิทธิ์ผู้เข้ามาในแดนรวนเรลืมเลือนถูกกวาดล้างสิ้นแล้ว!

หากผู้บ่มเพาะในแดนเทพโบราณได้รับรู้เรื่องนี้ คงคาดคิดได้ว่าจะเกิดเสียงฮือฮาลือลั่นเพียงไร เพราะทั้งนิกายอำนาจเทวะและสำนักศักดิ์สิทธิ์ ผลลัพธ์เช่นนี้ย่อมส่งผลกระทบสุดแสนสาหัส!

ศิษย์ทั้งหมดอันเป็นดั่งอัจฉริยะไร้เทียมทานตกตายไปในแดนรวนเรลืมเลือน ไม่เหลือผู้ใดรอด!

ไม่ว่าขุมกำลังใด ย่อมไม่อาจรับผลลัพธ์เช่นนี้ได้

ทว่าศัตรูของเฉินซีใช่จะหมดสิ้นสมบูรณ์

เพราะหวังจงผู้มีภูมิหลังลึกลับ ตัวตนเป็นปริศนายังคงยืนอยู่ตรงหน้าเขา!

………………..