บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1938

บทที่ 1938 คำพยากรณ์แห่งบรรพพุทธะ

………………..

บทที่ 1938 คำพยากรณ์แห่งบรรพพุทธะ

กุญแจทองเหลืองนั้นเก่าแก่และเย็นเยียบ พื้นผิวปกคลุมด้วยอักขระประหลาดหนาแน่น เป็นสมบัติที่จักรพรรดิเหยียนปิงมอบแก่เฉินซีก่อนสิ้นใจ

จากคำพูดจักรพรรดิเหยียนปิง กุญแจทองเหลืองนี้เป็นสมบัติที่เขาได้มาโดยบังเอิญยามเดินทางในแดนรวนเรลืมเลือนเมื่อนานมาแล้ว กระทั่งเขายังไม่ทราบว่ามันซ่อนปริศนาเช่นไรไว้

ขณะนั้น เฉินซีตรวจสอบมันอย่างระมัดระวัง ทว่าสุดท้ายก็ไม่อาจพบเงื่อนงำใด สังหรณ์บอกเขาเพียงว่าสิ่งนี้ไม่มีทางธรรมดา

แต่หลังประสบเรื่องราวทุกอย่างที่นี่ โดยเฉพาะหลังประจักษ์แผนการของเหล่าผู้ผิดบาป เฉินซีก็ระแวดระวังตัวมากกว่าเก่า

ถึงขนาดที่เขาเกิดเค้าความเคลือบแคลงต่อกุญแจทองเหลืองดอกนี้

ในเมื่อหวังจงจงใจให้เขาชิงแผ่นหนังสัตว์ชิ้นสุดท้ายไปได้ แล้วกุญแจทองเหลืองนี้จะเป็นเหตุการณ์ทำนองเดียวกันหรือไม่?

เพราะถึงอย่างไร จักรพรรดิเหยียนปิงก็เผชิญหายนะเฉียบพลันหลังได้กุญแจทองเหลืองนี้มา ต้องถูกจับตัว ติดอยู่ในแท่นสังเวยมนตราศักดิ์สิทธิ์แสนนาน

หากมานั่งคิดดี ๆ ก็พบว่าไร้ทางเลือกนอกจากต้องสงสัยว่า หายนะที่จักรพรรดิเหยียนปิงเผชิญอาจเกี่ยวข้องกับกุญแจทองเหลืองนี้!

“หือ? เจ้าก็มีกุญแจแบบนี้เหมือนกันหรือ?” ทันใดนั้น คงโหยวหรานก็จ้องมองกุญแจทองเหลืองในมือเฉินซี ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างประหลาดใจ

“แปลกแท้!” ขณะเดียวกันนั้นเอง ดวงตาของเย่เฉินและอวี้จิ่วหุยก็หรี่ลง

“อะไรนี่? พวกเจ้าก็มีกุญแจแบบนี้อยู่เหมือนกันหรือ?” สีหน้าของเฉินซีเคร่งขรึม

คงโหยวหราน เย่เฉิน และอวี้จิ่วหุยมองหน้ากัน ก่อนจะพลิกมือ แล้วกุญแจทองเหลืองรูปร่างเหมือนกันทุกประการก็ปรากฏขึ้นในฝ่ามือของพวกเขา

พริบตานั้น เฉินซีหรี่ตาลง สังหรณ์ร้ายเกิดขึ้นในใจ

“ข้าก็มีชิ้นหนึ่งเหมือนกัน” จ้าวชิงเหยาก็นำกุญแจทองเหลืองออกมาอีกชิ้นเช่นกัน

พริบตานั้น พวกเขาทุกคนต่างเงียบเสียง ต่างตระหนักถึงความร้ายแรงของปัญหาเหมือนเฉินซี

“นี่ไม่มีทางเป็นเรื่องบังเอิญได้” เฉินซีกล่าวอย่างจริงจัง “ข้าสงสัยว่า เหตุผลที่พวกเจ้าไปเจอพวกชุดดำ ล่อลวงพวกเจ้ามาที่นี่ก็น่าจะเป็นเพราะพวกเจ้ามีกุญแจเหล่านี้อยู่!”

ใบหน้าของพวกเขาดำคล้ำ ตระหนักไม่ต่างกัน

“ช้าก่อน” เฉินซีรีบร้อนหยุดเขา

พริบตานั้น ทุกสายตาหันมองเฉินซี

“เราสามารถฉวยโอกาสนี้สืบได้ว่ามันเป็นไปตามข้าคาดเดาหรือไม่ บางทีเราอาจกระทั่งได้ข้อมูลอันเป็นประโยชน์จากมันบ้าง” รอยยิ้มชวนขบคิดปรากฏที่มุมปากของเฉินซี “ขอกุญแจทั้งหมดของพวกเจ้าให้ข้าด้วย”

…

หกชั่วยามจากนั้น

วูบ!

หนึ่งคลื่นมิติพลันกระเพื่อมในท้องนภาพร่างพราวอันไร้ขอบเขต ร่างในชุดดำเดินออกมา

เขาสวมชุดดำ คลุมทับด้วยเสื้อคลุม ทั่วร่างบดบังด้วยหมอกดำ ให้บรรยากาศน่าสะพรึงประหนึ่งเทพมารอันปีนป่ายขึ้นจากขุมนรก

พรึ่บ!

ทันทีที่เขาปรากฏตัว จำนงก็ถูกปลดปล่อยสาดซัดเช่นนทีธาร ปกคลุมท้องนภาพร่างพราวนี้ทันใด!

“หืม?” ชายชุดดำเหมือนสังเกตเห็นบางสิ่ง เขาอุทานขึ้นอย่างตกใจ

วูบ!

พริบตาต่อมา เขาก็ปรากฏขึ้นยังหนึ่งดวงดาวในละแวกใกล้เคียง ยื่นมือขยุ้มบดขุนเขาใหญ่เป็นผุยผง

ปรากฏว่ามีกุญแจทองเหลืองมากมายกองอยู่ใต้ภูเขานั้น!

“เวร! พวกเขาสังเกตเห็นแล้ว!” ชายชุดดำดูสุดเดือดดาล แผดเสียงเย็นเยียบทุ้มต่ำ เพียงเสียงนั้นลำพังก็ระเบิดดวงดารามหึมานี้เป็นเสี่ยง สลายเป็นผุยผงกระจายหาย!

พรึ่บ!

ชายชุดดำเลิกลังเล ร่างของเขาวูบไหวทะยานไปไกล

“เรื่องนี้ต้องรีบรายงานต่อสมาชิกโถงศักดิ์สิทธิ์โดยไวที่สุด!” ชายชุดดำตระหนักชัดว่าภารกิจของพวกเขาครานี้ซับซ้อนยิ่งใหญ่ เตรียมการรอคอยมานานจนถึงวันนี้ หากเกิดเหตุไม่คาดฝันใดเข้า ผลที่ตามมาจะเกินคาดคิด

เปรี้ยง!

แย่ล่ะ! ติดกับแล้ว!

หัวใจของชายชุดดำสะท้าน เพลิงทมิฬอันเรืองฤทธาทะยานออกด้วยหนึ่งสะบัดมือ ปกคลุมทั่วฟ้าดิน ผลาญแผดกระทั่งสุญตา

ครืน!

ม่านแสงจากโซ่ศักดิ์สิทธิ์ไร้สีสั่นสะท้านรุนแรง เริ่มผลาญเผาตัว ดูประหนึ่งเจียนถูกทำลายทุกเมื่อ

ทว่าก่อนชายชุดดำจะทันโล่งใจ หนึ่งเหตุเกินคาดคิดก็อุบัติ….

วูบ!

หนึ่งกระบี่อันขาวโพลนเช่นหิมะแหวกเวหา ยิ่งใหญ่ เลิศล้ำ เรืองรองด้วยรัศมีโรจน์รุ่ง

วิ้ง!

หนึ่งตะวันสีทองโรยลงจากฟ้า เรืองรองทั่วโลกหล้ายามกระแทกลง

พรึ่บ!

“ถูกต้อง ยามนี้เราอยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่เหมาะแล้ว ต้องย้ายที่โดยเร็วที่สุด” เย่เฉินขมวดคิ้ว เอ่ยออกมาเช่นกัน

“ไป? ออกจากที่นี่แล้วจะไปไหน? ยังมีเวลาอีกเกือบสามปีก่อนที่เราจะมีโอกาสกลับแดนเทพโบราณ ระหว่างชั่วกาลนี้ พวกผู้ผิดบาปจะจับตัวเราให้ได้ในทุกวิถีทางเป็นแน่ ดังนั้นไม่ว่าเราจะไปที่ใด ก็มีแต่อันตรายสุดขั้วรออยู่” สืออวี๋กล่าวด้วยสีหน้าง้ำงอ

เขาไม่ได้กลัวผู้ผิดบาปเหล่านั้น แต่เป็นเพราะจนบัดนี้ พวกเขายังไม่รู้เลยว่าศัตรูมีกันกี่คน อำนาจต่อสู้สูงต่ำเพียงไร ทุกสิ่งล้วนเป็นปริศนา จึงทำให้พวกเขาเสียเปรียบอย่างยิ่ง

“ไม่ว่าอย่างไร เราก็ไปจากที่นี่กันก่อนเถอะ” เฉินซีสูดหายใจลึก ๆ ขณะที่สีหน้าเยือกเย็นถึงขีดสุด “ตามที่ข้าเคยพูดไว้ เราจะอิงตามแผนเดิม ขอเพียงลงมืออย่างระมัดระวัง รอดชีวิตให้ได้สามปี ทุกอันตรายก็ผ่านไปได้สบาย ๆ”

“เฉินซี เช่นนั้นเจ้าก็ควรรับหน้าที่ดูแลทุกสิ่งจากนี้ไป เราที่เหลือจะทำตามคำสั่งเจ้า ข้าว่าคงไร้ผู้ใดคัดค้าน” คงโหยวหรานสูดหายใจลึก ก่อนจะพูดอย่างเคร่งขรึม

“ใช่เลย เฉินซี หากมีเจ้ารับหน้าที่ดูแล เราก็สบายใจได้แน่นอน” คนอื่น ๆ เห็นด้วยกับข้อเสนอของคงโหยวหราน

เฉินซีเงียบไปครู่หนึ่ง จึงกล่าวว่า “ข้าไม่กล้ารับประกันว่าพวกเจ้าทุกคนจะรอดไปได้ แต่ข้าจะทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อพาทุกคนกลับแดนเทพโบราณ”

เสียงของเขาสุขุม ไร้ความฮึกเหิมหรือเด็ดเดี่ยว แต่กลับทำให้หัวใจของผู้ฟังสงบนิ่ง

นี่แหละเฉินซีที่พวกเขารู้จัก เขาไม่พูดจาเกินจริง แต่ใช้การกระทำและปัญญา ทุ่มเทเพื่อบรรลุสรรพสิ่ง

คนเช่นนี้เชื่อถือได้ที่สุด

“เราไปจากที่นี่กันก่อนเถอะ” เฉินซีกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แล้วจึงเลือกทิศนำพวกเขาเคลื่อนย้ายมิติจากไป

ทิศที่เขาเลือกนั้นตรงข้ามกับทิศทางที่ปรากฏบนแผนที่หนังสัตว์อันสมบูรณ์อย่างสิ้นเชิง เห็นได้ชัดว่าเฉินซียังคงระแวงพื้นที่ลึกลับบนแผนที่หนังสัตว์

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงไม่มีทางนำคณะไปรับความเสี่ยง

…

ในพื้นที่ลึกลับแห่งหนึ่งในแดนรวนเรลืมเลือน

ครืน!

เพลิงศักดิ์สิทธิ์โรยตัวจากท้องนภาเยี่ยงศิลาหลอม

เมื่อมองจากไกล ๆ มันก็ดูประหนึ่งสมุทรเพลิงโปรยจากสวรรค์ ฉีกกระชากสุญตา พลุ่งพล่านลงสู่หนึ่งหุบเหวไร้สิ้นสุด

หุบเหวแห่งนี้ลึกเกินคะเน กว้างไกลไร้ขอบเขต ดุจรอยแยกในโลกหล้าอันนำตรงสู่ขุมนรก

น้ำตกอัคคีทะลักหลั่งจากท้องนภา ลับหายไปในหุบเหวในพริบตา ไม่ก่อให้เกิดการเคลื่อนไหวใด ๆ

“ยิ่งใหญ่ไร้ขอบเขต ต้นตอแห่งหายนะ จุดจบแห่งสังสารวัฏ….” ขณะนี้ เจียหนานผู้หายไปในแดนรวนเรลืมเลือนหลายปียืนอยู่ห่างจากหุบเหวลึกลับนี้ สายตาลึกล้ำ สีหน้าเมตตาต่อสรรพสิ่ง

เขายืนลำพัง ชายชุดพลิ้วปลิวตามลม บรรยากาศกระจ่างใส เคร่งขรึมทรงศักดิ์ ยามเทียบกับกาลก่อน อำนาจกดดันของเขายิ่งสำรวมสงบเงียบ

“โลกาวินาศอยู่ในมหาหุบเหว กรรมทัณฑ์สังสารวัฏบังเกิด…. คำพยากรณ์แห่งบรรพพุทธะกลายเป็นจริงขึ้นมาแล้ว กรรมทัณฑ์จากยุคก่อนมาปรากฏในยุคปัจจุบัน…” เจียหนานรำพึงยาวเหยียด สีหน้าปรากฏความกังวลอย่างไม่อาจลบล้าง

………………..