บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1945

บทที่ 1945 มาอย่างเปี่ยมเจตนาร้าย

………………..

บทที่ 1945 มาอย่างเปี่ยมเจตนาร้าย

ประตูสูงแสนจั้งอันปกคลุมด้วยโครงกระดูกผุดขึ้นจากพื้น ตั้งตระหง่านสูงใหญ่ ทำให้ผู้พินิจมันรู้สึกเล็กจ้อยดั่งมด

มันสูงตระหง่านเกินไปโดยแท้จริง เกิดเป็นแรงกดดันอันชวนสะพรึงกลัว

ฟู่!

ทันใดนั้น วาตะอัสนีพักคลุ้งทั่วทิศ สายฟ้าลูกแล้วลูกเล่าอันมีขนาดหนาใหญ่ดุจขนดมังกรโอบล้อมรอบบานประตู มันคือทัณฑ์อัสนีโลกาวินาศอันเรืองฤทธิ์เกินคะเน

สุญตาทุกอณูที่นี่เหมือนจะเต็มไปด้วยปราณทำลายล้างเกินประมาณ ชำแรกความกลัวสู่หัวใจทุกดวง

ประตูแห่งวันโลกาวินาศ!

เฉินซีและคณะไม่ต้องคิดแม้แต่น้อย ก็ตัดสินได้ว่าประตูลึกลับแสนจั้งนี้ก็คือประตูแห่งวันโลกาวินาศ!

มันลึกลับอย่างยิ่ง ซ่อนอยู่ที่ก้นหุบเหวทัณฑ์หายนะ มีตัวตนอยู่มานานเกินนับ

โลกาวินาศ!

แทนความวิบัติแห่งมวลวิชา หมื่นเต๋าพังทลาย!

ยามทัณฑ์โลกาวินาศมาถึง ทุกทักษะวิชาและเต๋าในโลกหล้าจะถูกลบล้าง ผู้บ่มเพาะทั้งหลายจะเสียรากฐานชีวิตของตนไป!

จากตำนานว่าไว้ อำนาจทัณฑ์อันสามารถทำลายหนึ่งยุคสมัยได้ถูกเก็บไว้ในประตูแห่งวันโลกาวินาศ

ขณะนี้ เฉินซีและคณะต่างมีสีหน้าเคร่งขรึม มองไปยังประตูแห่งวันโลกาวินาศอันลึกลับตั้งตระหง่านอยู่ไกล ๆ ทั่วร่างรู้สึกหนาวเยือกเล็กน้อย

“ก่อนหน้านี้ ข้าพยายามสะกดทุกสิ่งที่นี่ด้วยกำลังข้า น่าเสียดายที่ข้าเพิ่งตระหนักยามนี้ว่าประเมินความสามารถตัวเองสูงเกินไป….” เจียหนานกระอักเลือด ใบหน้าซีดขาว ดวงตาหม่นหมองสุดขีด นอกจากนั้น น้ำเสียงยังแฝงความเศร้าหมองและจนใจอย่างลึกล้ำ

ยามนี้เอง ผู้อื่นจึงตระหนักว่าเหตุที่เจียหนานมานั่งขัดสมาธิบริกรรมที่นี่ แท้จริงก็เพื่อหยุดการปรากฏของประตูแห่งวันโลกาวินาศ!

น่าเสียดายที่สุดท้ายเขาก็ล้มเหลว ทำให้เขาต้องกระอักเลือดไม่จบสิ้น ดูหมองหม่นอิดโรย

“สหายเต๋าทุกท่าน ข้าไม่อาจช่วยอะไรได้แล้ว” เจียหนานยิ้มเจื่อนพลางรำพึง

“เจียหนาน เจ้าช่วยเราได้มากแล้ว อย่างน้อยที่สุด หากมิใช่เพราะเจ้า เราคงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับที่นี่เลย” เฉินซีสูดหายใจลึก ๆ “ที่เหลือให้เราจัดการเอง ไม่ว่าอย่างไร ข้าจะพยายามสุดความสามารถเพื่อนำทุกท่านกลับสู่แดนเทพโบราณให้ได้!”

เสียงของเขาสุขุม ทว่าเด็ดเดี่ยว

ทว่ามีเพียงเฉินซีที่ตระหนักชัดว่า หากทุกสิ่งเป็นไปตามคำพูดเจียหนาน โอกาสเดียวที่พวกเขาจะออกจากที่นี่ได้ก็จะชี้ชัดได้ด้วยการเปิดประตูแห่งวันโลกาวินาศเท่านั้น

แต่หากทำเช่นนั้น….

ผลลัพธ์ก็จะเกินคาดหยั่ง!

ข้าควรทำเช่นไร? เฉินซีรู้สึกกดดันอย่างยิ่งในใจ สายตาจับจ้องประตูแห่งวันโลกาวินาศสูงแสนจั้งจากไกล ๆ อย่างเงียบงัน

ประตูแห่งวันโลกาวินาศนั้นปกคลุมไปด้วยโครงกระดูกทั่วบาน ไม่อาจเห็นลักษณ์แท้จริงของมันได้เลย

เจียหนานกล่าวว่า มีเพียงเฉินซีเท่านั้นที่เปิดประตูลึกลับบานนี้ได้ แต่ขณะนี้ เฉินซีไม่รู้เลยว่าจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร

“เฉินซี เราฉวยโอกาสนี้ไปกันดีหรือไม่?” สืออวี๋ถามเสียงเบา

“เป็นไปไม่ได้” เฉินซีไม่ทันเปิดปาก เจียหนานก็ส่ายหน้าตอบ “หุบเหวทัณฑ์หายนะนี้ เข้าได้ออกไม่ได้ หากพยายามหนีจาก ก็จะเผชิญทัณฑ์ตกตาย”

“ไม่ลองดู เราจะรู้ได้อย่างไร?” สืออวี๋ขมวดคิ้ว

“เห็นโครงกระดูกเหล่านี้หรือไม่? พวกเขาทำเช่นนั้นในอดีต แต่สุดท้ายก็ต้องตกตาย” เจียหนานถอนหายใจ “นี่คือทางตันไร้ทางออก วิธีเดียวที่จะออกจากที่นี่ได้คือต้องเปิดประตูแห่งวันโลกาวินาศ”

หัวใจทุกดวงยิ่งหนักอึ้งยามได้ยินเช่นนี้ พวกเขาไร้ทางหนี ทางออกเดียวคือต้องเปิดประตูแห่งวันโลกาวินาศ สิ่งนี้ทำให้พวกเขาจนมุมมืดแปดด้าน

เพราะหากเปิดประตูแห่งวันโลกาวินาศ พวกเขาจะรับผลกระทบสาหัสจากการกระทำนี้ได้หรือ?

มิต้องพูดถึงว่าตลอดกาลนานมา มีคนมากมายพยายามเปิดประตูบานนี้ แต่กลับต้องตกตายล้มเหลว พวกเขาจึงอาจไม่สามารถทำสำเร็จก็เป็นได้!

“เจียหนานพูดถูก เมื่อพวกเจ้ามาถึงในหุบเหวทัณฑ์หายนะ ก็ไร้หนทางกลับออกไป” ขณะนั้นเอง หนึ่งเสียงเสสรวลก็แว่วมาจากแสนไกลเบื้องบน พร้อมกันนั้น ตัวตนกลุ่มหนึ่งก็ทะยานเวหาเข้ามา

ผู้นำนั้นสวมชุดคลุมสีเลือด แผ่บรรยากาศดุร้ายเย็นชา ซึ่งก็คือหวังจง!

บุคคลชุดดำสิบกว่าคนติดตามเบื้องหลัง สวมชุดคลุมมิดชิด ปกคลุมอีกชั้นด้วยหมอกดำหนาทึบ มีปราณเย็นเยียบ ไร้อารมณ์ใด ๆ

พริบตานั้น ม่านตาของเฉินซีและคณะล้วนหดตัว

แม้พวกเขาจะตระหนักดีว่าทายาทจ้าววิญญาณโบราณอันอยู่รอดมาแต่ยุคก่อนจะปรากฏตัวขึ้นแน่ ยามเกิดเหตุขึ้นจริง หัวใจกลับอดรู้สึกหนักอึ้งเล็กน้อยมิได้

สิ่งที่ทำให้ประหลาดใจเป็นพิเศษก็คือ หวังจงเป็นผู้นำ!

รอยยิ้มพิกลพลันปรากฏที่มุมปากของอาลูเย่ เขากล่าวกับเฉินซีว่า “เฉินซีหนอ! เฉินซี! มิคาดเลยว่าจนบัดนี้ เจ้าก็ยังไม่รู้ตัวว่าตนเองคือกุญแจเปิดประตูแห่งวันโลกาวินาศอีกหรือ?”

สิ้นคำ หัวใจของคงโหยวหรานและคณะก็สั่นสะท้านรุนแรง ในที่สุดก็ยืนยันได้ว่าเจียหนานพูดถูก!

แท้จริง เฉินซีคือกุญแจเปิดประตูแห่งวันโลกาวินาศ!

ดวงตาของเฉินซีหรี่ลง เสียงยังคงสงบสำรวม “เหตุใดจึงเป็นข้า?”

เฉินซีถามคำถามนี้กับเจียหนานมาแล้ว แต่เจียหนานทำเพียงส่ายหน้าเงียบไป

และเมื่ออาลูเย่ได้ยินคำถามนี้ เขาก็ส่ายหน้าไม่ยอมตอบเช่นกัน เขาทำเพียงฉีกยิ้มกล่าวว่า “ในเมื่อเจ้าไม่รู้ ก็ไม่รู้ตลอดไปนั่นแหละดีแล้ว”

เฉินซีขมวดคิ้ว “เจ้าไม่กลัวข้าไม่ยอมเปิดมันหรือไร?”

อาลูเย่เริ่มหัวเราะ แผดเสียงลั่นราวรู้สึกว่าคำถามของเฉินซีฟังดูเหมือนเด็กไร้เดียงสา จนสุดท้ายก็ต้องกลั้นหัวเราะจนไหล่สั่นพลางเอ่ยคำ “ดูเหมือนพวกเจ้าจะยังไม่รู้เลยสินะ ว่าชะตาของพวกเจ้าไม่อยู่ในกำมือตัวเองมานานแล้ว!”

กล่าวถึงตรงนี้ เสียงของเขาก็เต็มไปด้วยความมั่นใจราวชัยชนะอยู่ในกำมือ

“น่าขัน!”

“เจ้าทำเป็นแค่พูดจาอวดโอ่ให้ชาวบ้านกลัว แผลงฤทธิ์ดีแต่เปลือก ดูเหมือนพวกเจ้าทายาทจ้าววิญญาณโบราณก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรเลย!” คงโหยวหรานและคณะยิ้มเย้ยคำพูดอันเย่อหยิ่งเหมือนกุมชะตาของพวกเขาทั้งหมดของหวังจง

อาลูเย่ยิ่งหัวเราะเบิกบานเมื่อได้ยินเช่นนี้ ก่อนจะชี้นิ้วมาทางพวกเขา “ดูพวกเจ้าสิ เหล่าอัจฉริยะจากแดนเทพโบราณ ตัวตนชั้นนำเหล่าศิษย์รุ่นเยาว์จากห้าสุดยอดแห่งเอกภพจักรวรรดิ แต่ยามนี้ กลับเหมือนตัวตลกโง่เขลา สวรรค์ตาบอดแท้ ๆ ที่ให้พวกโง่อย่างเจ้าครอบครองแดนเทพโบราณ!”

คำพูดของเขาเสียดแทง หาแตกต่างจากคำดูหมิ่นไม่

พวกคงโหยวหรานเคยถูกเหยียดหยามเพียงนี้ด้วยหรือ? สีหน้าของพวกเขาพลันบูดบึ้ง โทสะคละคลุ้งในหัวใจ

เจ้าพวกผิดบาปสมควรตาย! คิดจริง ๆ หรือว่าเราเป็นเหยื่อที่จะฆ่าจะเชือดก็ได้ตามใจ!?

“ทุกท่านระวังด้วย มันอาจเป็นกลลวง! เจ้านี่อาจจงใจยั่วโมโหเรา” สายตาของเฉินซีเย็นเยียบ เตือนกลุ่มของเขา

ทันใดนั้น สีหน้าของอาลูเย่พลันเปลี่ยนเป็นเยือกเย็น กระทั่งเฉยชา “เห็นแก่ที่พวกเจ้าจะตายอยู่แล้ว ข้าบอกพวกเจ้าตรง ๆ ก็ได้ว่าเราจ้าววิญญาณโบราณวางแผนเรื่องนี้กันมานานนัก และรอกันมาเนิ่นนานเช่นกัน ไม่มีทางเลยที่พวกเจ้าจะขัดขืนเราได้ด้วยแค่ความแข็งแกร่งที่มี”

เขาเว้นช่วงเล็กน้อย จึงพูดต่อ “บอกที พวกเจ้าทั้งหลายอาจไม่เชื่อข้า แต่มันก็ไม่สำคัญแล้ว”

กล่าวถึงตรงนี้ รอยยิ้มลึกลับพลันปรากฏที่มุมปากเขา สายตาของอาลูเย่กวาดมองคนทั้งหลาย จึงเสริมขึ้น “แน่นอน เพื่อแสดงความจริงใจของเราเชื้อสายจ้าววิญญาณโบราณ พวกเจ้าเลือกวิธีตายของตัวเองได้เลย”

………………..