บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1961

บทที่ 1961 ทินกรอัสดง

………………..

บทที่ 1961 ทินกรอัสดง

คัมภีร์โบราณรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัสโปร่งแสงสกาวราวแผ่นหยก แฝงไปด้วยรัศมีอันเยือกเย็นและเก่าแก่อย่างไม่อาจพรรณนาเป็นคำพูดได้

ที่ด้านหน้าของมันคือคำสองคำที่ถูกเขียนไว้ด้วยลายเส้นอันทรงพลัง ระเบียนแดนมรณะ!

พรึ่บ!

ทันใดนั้น ระเบียนแดนมรณะก็กางออก ฟ้าดินพลันหมุนวนกลับทิศ ราวกับว่ายุคสมัยใหม่และวัฏจักรแห่งสังสารวัฏได้บังเกิดขึ้นอีกครั้ง!

ภาพแรกที่ปรากฏขึ้นมาคือดอกไม้สีเพลิงที่วับวาวราวโลหิตต้องแสง กลีบสีแดงสุกใสที่กวัดไกวไปทั่วบริเวณโดยรอบของมันสำแดงซึ่งพลังที่คล้ายจะสูบกลืนวิญญาณของผู้คนไปเสียให้ได้

ทุ่งดอกปารมิตา!

ดอกปารมิตามีอีกชื่อหนึ่งว่าดอกมัญชูษกะ*[1] หรือดอกไม้แห่งปรโลกที่นำทางดวงวิญญาณของผู้ตายไปสู่ดินแดนหลังความตาย และปารมิตาก็นับเป็นหนึ่งในกฎสูงสุดของยมโลก

ทันใดนั้น ดอกปารมิตาพลันบานสะพรั่งไปทั่วฟ้าดิน แต่งแต้มผืนปฐพีให้กลายเป็นมหาสมุทรเลือด ประหนึ่งประตูแห่งยมโลกได้ถูกเปิดออกในบัดดล

การโจมตีที่หมายจะเอาชีวิตของอาลูเย่นั้นน่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง กระนั้นทันทีที่มันสัมผัสกับผืนสมุทรแห่งบุปผาปารมิตา มันกลับละลายเหมือนหิมะที่ตกลงสู่ธารน้ำ สลายเถ้าไปในพลันคล้ายไม่เคยมีอยู่!

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นภายในระยะเวลาอันรวดเร็ว ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าเหตุการณ์ที่ชวนให้พรึงเพริดจะเกิดขึ้นในช่วงเวลาอันคับขันนี้

ดอกไม้สีแดงเลือดเบ่งบานอย่างไร้สุ้มเสียง มันทำลายการโจมตีอันฉกาจของอาลูเย่ลงง่ายดาย!

“หืม?” สีหน้าของอาลูเย่เผยให้เห็นความหวาดกลัวที่วูบไหวในดวงตา เต๋ารู้แจ้งแห่งปารมิตา วิถีที่ลุกโชนด้วยเปลวเพลิง!

“นี่มัน…” ร่างของสืออวี๋และคนอื่น ๆ ชะงัก เดิมทีพวกเขาตั้งใจจะพุ่งตัวเข้าไปในแท่นสังเวยวิญญาณมนตราเพื่อช่วยเหลือเฉินซี กระนั้นพวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าสถานการณ์จะพลิกผันไปเช่นนี้

คืออะไรกันแน่?

พลังปารมิตาอย่างนั้นหรือ? สืออวี๋และคนอื่น ๆ ตกตะลึง ร่างกายของพวกเขาแข็งทื่อในทันที

“ปารมิตาปรากฏขึ้นแล้ว สังสารวัฏอยู่ใกล้เพียงเอื้อม!” หัวใจของเจียหนานสั่นระริกอย่างไม่อาจควบคุมไปชั่วขณะ ทันใดนั้น คำทำนายที่พระพุทธองค์ได้มอบไว้เมื่อนานมาแล้วก็ดังก้องในโสตประสาทของเขา วันโลกาวินาศซ่อนกายใต้หุบเหวลึก กรรมทัณฑ์สังสารวัฏก่อกำเนิด!

บริเวณโดยรอบเงียบกริบไปในทันที ฟ้าดินพลันสว่างไสวด้วยถูกย้อมเป็นสีแดงฉานจากดอกปารมิตา นับเป็นฉากที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง

ร่างของเฉินซีที่อาบไปด้วยเลือดจวนจะแตกสลายทุกขณะ ถึงอย่างนั้น ดวงตาของเขาก็ยังคงสดใสสะท้อนนัยน์เรียบเฉย ราวกับว่าเขาได้กลายเป็นคนที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

ระเบียนแดนมรณะส่องสว่างอยู่เบื้องหน้า มันเปล่งรัศมีเทวะอันเยือกเย็นและลึกล้ำประหนึ่งหุบเหวไร้ก้นบึ้งออกมา ส่งผลให้รัศมีอันสง่างามเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม มันยิ่งใหญ่เสียจนเสียดแทงเข้าไปในหัวใจของผู้ที่ได้พบเห็น

คล้ายกับว่าบัดนี้เขาสูญสิ้นซึ่งอารมณ์ความรู้สึกทั้งปวง และกลายเป็นเทพชั้นสูงที่ปกครองทุกสรรพสิ่งในยมโลกท่ามกลางกาลเวลาที่ผันผ่านไปอย่างยาวนาน

ตึกตัก!

หัวใจของอาลูเย่สั่นไหว ในที่สุดเหตุการณ์ที่เขาไม่อยากเจอมากที่สุดก็บังเกิดขึ้นจนได้!

อาลูเย่ไม่มีเวลาจะมานั่งรำพันทุกข์ เขาปลดปล่อยแสงศักดิ์สิทธิ์จำนวนมหาศาลออกมาตามสัญชาตญาณ พร้อมกันนั้น เขาก็คำรามเสียงดังก่อนจะเปิดฉากโจมตีอีกครั้งด้วยกระบี่ศักดิ์สิทธิ์แห่งจ้าววิญญาณในมือ

โครม!

บัดนี้ ร่างของมนุษย์โบราณผู้ทรงพลังจำนวนมากได้ปรากฏขึ้นรอบ ๆ กระบี่ พวกเขาเป็นเหมือนกับจ้าววิญญาณผู้ไร้เทียมทานจากยุคอดีต!

เสียงร่ายมนตราที่ก้องกังวานไปทั่วแผ่นดินเปล่งพลังอันไร้ขอบเขตบรรจบกับกระบี่อย่างสมบูรณ์

แกรก! แกรก!

ทันใดนั้น พื้นที่ของแท่นสังเวยวิญญาณมนตราไม่อาจต้านทานต่อพลังที่มาบรรจบกันภายในกระบี่ได้อีกต่อไป มันเริ่มแตกออกจากกันด้วยแรงสั่นสะเทือนมหาศาล ทุกสรรพสิ่งที่อยู่โดยรอบถูกบดขยี้จากพลังภายในกระบี่เพียงพริบตา

พลังโจมตีนี้น่ากลัวยิ่งกว่าคราวก่อนมาก มันทำให้สืออวี๋และคนอื่น ๆ ตัวสั่นด้วยความกลัว สีหน้าซีดเผือดราวกระดาษขาว ความหวาดหวั่นก่อตัวขึ้นในใจอย่างยากจะควบคุม บัดนี้พวกเขาไม่ต้องการอะไรไปมากกว่าการหอบพาตัวเองหลีกหลีไปจากที่แห่งนั้น

“ตายซะ!” อาลูเย่แผดเสียงผยอง พลังของเขารุนแรงไร้ขอบเขต ดูเหมือนว่าเขาตั้งใจที่จะใช้การโจมตีนี้สร้างฟ้าดินขึ้นใหม่

อย่างไรก็ดี ไม่มีใครรู้เลยว่าท่ามกลางเสียงที่คำรามคร้ามนั้น มันซ่อนความกลัวที่ยากจะสลัดหลุดออกไปได้ไว้ภายใน

หวือ!

เฉินซียังคงยืนนิ่งไม่ขยับไหวประหนึ่งไม่ได้สนใจในสิ่งที่เกิดขึ้นรอบกาย มีเพียงดวงตาของเขาเท่านั้นที่ทอดมองอาลูเย่อย่างเฉยเมย

ทันทีที่อาลูเล่เริ่มโจมตี อีกหน้าหนึ่งของระเบียนแดนมรณะก็พลันเปิดออก

ฉับพลัน มหาสมุทรแห่งดอกปารมิตาดับสลาย มันถูกแทนที่ด้วยทะเลที่กว้างใหญ่ไร้ขอบเขตซึ่งเต็มไปด้วยโคลนตม

ทะเลกว้างใหญ่นี้เปี่ยมไปด้วยพลังแห่งการลืมเลือน ภายใต้ผืนน้ำทอดไกล เทพอสูรจำนวนนับไม่ถ้วนกู่คำราม เหล่าปราชญ์ส่งเสียงครวญคร่ำ พวกเขาถูกสะกดกั้นไว้ในที่แห่งนั้นชั่วนิรันดร์กาล ไร้ทางจะหลบหนีไปได้

ทะเลทุกข์!

มีเพียงนิพพานเท่านั้นที่เป็นทางออกไปจากทะเลทุกข์ หากพลาดเผลอร่วงหล่นลงไป ก็ไม่ต่างอะไรจากการถูกพันธนาการนับนิรันดร์!

นี่คือหนึ่งในมหาเต๋าชั้นยอดของยมโลก มหาเต๋าแห่งการลืมเลือน!

ตู้ม!

เหตุชวนให้ทั้งโลกตกตะลึงปรากฏขึ้นโดยพลัน แม้ว่าการโจมตีของอาลูเย่จะแฝงไปด้วยพลังอันกล้าแกร่ง ทว่าในทันทีที่มันเข้าสู่ทะเลทุกข์ มันก็ถูกสะกดไว้ด้วยพลังที่มองไม่เห็นและจมลงสู่ก้นทะเลลึกโดยสมบูรณ์!

ร่างของจ้าววิญญาณเหล่านั้นต่อสู้ดิ้นรนทั้งเสียงโหยหวน หากสุดท้ายกลับคว้าได้เพียงความปราชัย!

ด้านหนึ่ง พลังที่สนับสนุนการโจมตีของอาลูเย่ถูกทำลายล้างโดยผลจากทะเลทุกข์ในทันที มันกระจัดกระจายไปสู่ความว่างเปล่า

หากอาลูเย่หลบหนีไม่ทันการณ์ เขาก็คงจะถูกกักขังอยู่ในทะเลทุกข์อันกว้างใหญ่!

นี่เป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่ออย่างยิ่ง

หากพินิจอีกครั้งจะเห็นว่าเฉินซีเพิ่งก้าวเข้าสู่การเป็นจ้าวเอกภพไม่นาน ในขณะที่ความแข็งแกร่งของอาลูเย่นั้นไม่ได้ด้อยกว่าจ้าวเอกภพเก้าดาราเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งก่อนหน้านี้ เขาก็ได้จัดการเฉินซีด้วยความแข็งแกร่งขนาดที่อีกฝ่ายไม่สามารถต้านทานการโจมตีของเขาได้มาแล้ว

ทว่าตอนนี้สถานการณ์กลับพลิกผันไปอย่างกะทันหัน!

ทั้งที่การโจมตีของเขานั้นน่ากลัวยิ่งกว่าเมื่อก่อนมาก จิตสังหารเข้มข้นกว่าคราวไหน ๆ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น เขากลับถูกขัดขวางซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่เพียงแต่เขาไม่สามารถทำร้ายเฉินซีได้ หากยังเกือบจะถูกโจมตีด้วยน้ำมือของเฉินซีแทน!

ตู้ม!

เสียงระเบิดดังอึกทึก ทันทีที่กระบี่ศักดิ์สิทธิ์แห่งจ้าววิญญาณถูกย้อมด้วยแสงอัสดง มันก็ค่อย ๆ แตกร้าวก่อนที่จะสลายสู่ความว่างเปล่า

เปรี้ยง!

อาลูเย่คล้ายถูกฟ้าผ่า ร่างถูกซัดกระเด็นพร้อมเลือดที่กระอักท่วมปาก แววตาคู่นั้นเผยให้เห็นความประหลาดใจลึกซึ้ง

การโจมตีอย่างเต็มกำลังของเขาถูกทำลายอย่างไร้ความปรานีภายใต้แสงอัสดง!

นี่คือพลังแห่งจุดจบ!

แก่นแท้ที่ก่อตัวขึ้นจากสังสารวัฏ

ในช่วงต้นยุคบรรพกาลของสามภพ ฝนเลือดจำนวนนับไม่ถ้วนโปรยปรายจากพลังต้องห้ามนี้ มันทำให้ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งหลายในโลกต่างโกรธเคือง และจบลงที่ความตายของจักรพรรดิยมโลกองค์ที่สาม

ตั้งแต่นั้นมา พลังต้องห้ามนี้ก็ได้หายไปตามกาลเวลาและไม่เคยปรากฏขึ้นอีกเลยในโลกนี้ ใครจะคิดเล่าว่าตะวันลับฟ้าแห่งทวยเทพจะปรากฏขึ้นอีกครั้งในเวลานี้!

ในขณะนี้ สืออวี๋และคนอื่น ๆ ตกตะลึงเสียจนหัวใจแทบลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม

ริมฝีปากของเจียหนานสั่นระริก เสียงของเขาพึมพำซ้ำแล้วซ้ำเล่า “มันกำลังจะเกิดขึ้นจริง! มันกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว…”

“เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้! ยุคสุดท้ายกำลังมาถึง สังสารวัฏก็ดับสูญไปนานแล้ว มัน… มัน… มัน… เป็นไปไม่ได้เลยที่เจ้าจะครอบครองพลังแห่งสังสารวัฏ!” อาลูเย่แผดเสียงลั่นอย่างทุกข์ทน ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว เส้นผมกระเซอะกระเซิง สุ้มเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความหวาดผวาเหลือดี เขาในยามนี้เหมือนคนเสียสติที่ไม่กล้ายอมรับความจริง

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะโกรธแค่ไหน เขาก็ไม่กล้าเฉียดใกล้เฉินซีหรือกระทั่งเข้าไปในเขตแดนที่ปกคลุมไปด้วยแสงอัสดงเลยแม้แต่น้อย เนื่องจากท่ามกลางแสงนั้นภัยคุกคามถึงชีวิตกำลังรอเขาอยู่

แต่ถึงแม้ว่าอาลูเย่จะไม่กล้าลงมือ ระเบียนแดนมรณะก็ยังคงทำหน้าที่ของมันไปตามปกติ ปรากฏการณ์ประหลาดต่าง ๆ ยังคงฉายวนอย่างต่อเนื่อง

ทั้งทางที่สว่างไสวด้วยไฟสีแดงเลือด ทะเลทุกข์อันกว้างใหญ่ที่เต็มไปด้วยโคลนตม หกวิถีที่เต็มไปด้วยระเบียบเรียบร้อย ห้องโถงแห่งการพิพากษาบุญบาป นรกสิบแปดชั้นอันไร้ขอบเขต…

พวกมันล้วนแต่เป็นเหตุที่น่าทึ่ง!

น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง!

อย่างไรก็ตาม หน้าสุดท้ายกลับมีเพียงความว่างเปล่า เรื่องที่ไม่คาดคิดนี้ทำให้คนอื่น ๆ รู้สึกผิดหวัง

มันว่างเปล่า? หมายความว่าอย่างไรกัน? “ฮ่า ๆ ๆ! ไหนเล่าสังสารวัฏ? สังสารวัฏน่ะสิ้นไปนานแล้ว! หากปราศจากสังสารวัฏ ที่เจ้าดิ้นรนมาทั้งหมดมันก็ไร้ประโยชน์!” เมื่ออาลูเย่ซึ่งคล้ายคนเสียสติเห็นเหตุการณ์นี้ เขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะด้วยคล้ายว่าความรู้สึกอันหนักหน่วงและความหวาดกลัวได้คลายลงจากบ่าของตน

สายตาที่เขามองไปยังเฉินซีกลับมาเยือกเย็น เหี้ยมเกรียมอีกครั้ง

หือ? สืออวี๋และคนอื่น ๆ พลันรู้สึกประหลาดใจก่อนจะคร่ำครวญกับตัวเองอย่างเงียบ ๆ

เจียหนานตกตะลึง ความคิดต่าง ๆ นานา หมุนวนไม่สิ้นสุด มันจะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร?

บัดนี้ เฉินซีผู้ซึ่งนิ่งเฉยมาอย่างยาวนานคล้ายจะตื่นขึ้นจากความเงียบงัน เขาเหยียดแขนขวาออกไป พู่กันเย็นเฉียบสีดำสนิทที่เต็มไปด้วยแสงเรืองรองปรากฏขึ้นบนฝ่ามือ

หลังจากนั้น เขาก็ค่อย ๆ จรดปลายพู่กันลงบนหน้าสุดท้ายที่ว่างเปล่าของระเบียนแดนมรณะ

[1] ดอกมัญชูษกะ คือดอกฮิกังบานะ