บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1975

บทที่ 1975 เกินคิดเข้าใจ

………………..

บทที่ 1975 เกินคิดเข้าใจ

วิ้ง!

คลื่นพลังลึกลับทวีความรุนแรง ปกคลุมทั่วฟ้าดินเช่นกระแสน้ำ

เต๋าเห็นได้ชัดว่าตราประทับยุคสมัยของเฉินซีเรืองรัศมีลึกลับ ดุจประภาคารชักนำสายโลหิตอันพร่างพรมทั่วทิศกลับมารวมตัว

พิรุณโลหิตจากร่างอันแหลกเหลวของเฉินซีนั้น เดิมทีสาดกระเซ็นทั่วฟ้าดิน ทว่ายามนี้ พวกมันกลับไปกระจุกกันที่ตราประทับยุคสมัยของเฉินซีราวมีชีวิต เป็นภาพอันเกินคิดเข้าใจนัก

ขณะนี้ สีหน้าสุขุมทรงสง่าของเต๋าแปรเปลี่ยนเฉียบพลัน ม่านตาของเขาหดตัว เดือดดาลขึ้นทันใด

เขาไม่อาจควบคุมร่างกาย มิอาจปลดปล่อยพลังใด ๆ ถึงขนาดที่สติรู้คิดของเขายังถูกล้อมกรอบ ไม่อาจออกจากร่างได้!

ขณะนี้ เขาไม่ต่างกับนักโทษซึ่งถูกตอกติดกับกางเขน ไม่อาจขยับเคลื่อนได้แม้กระดิกตัว!

เป็นไปได้อย่างไร?!

เต๋ามั่นใจนักว่าอำนาจต่อสู้ปัจจุบันของเขาเพียงพอกำจัดสรรพสิ่งเพียงดีดนิ้ว กวาดล้างศัตรูใดได้ทั่วจักรวาล นอกจากเต๋าสวรรค์อันสูงส่งยิ่ง ก็ไร้สิ่งใดเทียบเคียงเขาได้!

ทว่าขณะนี้ เขากลับถูกล่ามตรวนโดยคลื่นพลังประหลาดไร้ลักษณ์ แค่จะกระดิกนิ้วยังทำไม่ได้ เขาจะไม่ตกใจเดือดโทสะได้หรือ?

มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? หัวใจของเต๋าสั่นสะท้านรุนแรง ยังคงไม่กล้าเชื่อลง เขาแน่ใจว่าเมื่อครู่ตนฆ่าเฉินซีไปแล้ว แต่ก็ไม่อาจหยั่งทราบเรื่องใดที่เกิดขึ้นตรงหน้านี้ได้เลย

วิ้ง!

คลื่นพลังลึกลับทวีความแข็งกล้า ส่งเสียงเลื่อนลั่นเสียดโสตยิ่งกว่าเก่า มันสะท้านเทิ้มทั่วฟ้าดิน ทำให้เต๋ายิ่งรู้สึกแสบหู ยิ่งกว่านั้น กระทั่งสติของเขายังเจียนถูกตรึงจองจำ!

“ไม่!!!” เต๋าแผดเสียงอย่างสุดพรั่นพรึง เดือดดาลและคับข้องใจ ทำไม? ทำไมจึงเกิดเรื่องนี้ขึ้น? ข้ารอคอยมาเก้ายุคสมัยเชียวนะ! เหตุใดจึงมาเกิดเหตุไม่คาดฝันเอายามนี้?

แต่เหตุการณ์ที่บังเกิดต่อจากนั้นทำให้ความเย็นเยียบเกินบรรยายแผ่ซ่านจากในหัวใจของเต๋า เพราะเขาสังเกตพบแล้วว่า กระทั่งเสียงยังไม่อาจเปล่งออกได้อีก!

ราวถูกอำนาจลึกลับไร้ลักษณ์บางอย่างล่ามตรวน กระทั่งเสียงยังมิอาจเปล่งแม้เพียงแอะ

หลังจากนั้น เต๋าก็ตะลึงจังงัง เพราะยามนี้ในคลองสายตา ตราประทับยุคสมัยของเฉินซีดูประหนึ่งก้อนโลหิต ปกคลุมเต็มไปด้วยเลือด

เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!

เสียงเต้นตุบจากก้อนโลหิตนั้นดังขึ้นเรื่อย ๆ จนไม่ต่างจากเทวารัวกลองทิพย์ สนั่นสะท้านทั่วฟ้าดิน ดูทรงพลังเหนือใด

พร้อมเสียงเต้นเป็นจังหวะนั้น ก้อนโลหิตดูจะก่อลักษณ์หนึ่งบุคคลขึ้นราง ๆ จากภายใน ดูดซับโลหิตทั่วทิศอย่างไม่จบสิ้น

เจ้านั่นจะฟื้นชีวิตกลับมาหรือ? ขณะนี้ ใบหน้าของเต๋าปรากฏเค้าพรั่นพรึงอย่างช่วยไม่ได้ ดวงตาเบิกโพลงเจียนถลน แม้เขาจะมีภูมิปัญญาเลิศล้ำ ก็ยังเกินคาดคิดว่าเรื่องเช่นนี้จะเกิดจริงในโลกหล้า

วิ้ง!

คลื่นพลังลึกลับนี้กวาดกระหน่ำทั่วฟ้าดิน ขณะที่ก้อนเลือดยังคงเต้นตุบไม่จบสิ้น นอกจากนั้น เค้าลางบุคคลภายในก้อนเลือดยังเริ่มชัดเจนขึ้น….

ขณะที่เต๋า บุคคลเลิศล้ำผู้อยู่มาเจียนเก้ายุคสมัยเปรียบเป็นนักโทษในคุมขัง ทำได้เพียงมองเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นตรงหน้า ทำให้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความพรั่นพรึงระคนอึดอัดใจ

เหตุนี้ดูสุดแสนเกินเข้าใจ น่าสะพรึงกลัวและเกินคาดคิดนัก!

แผนภาพวารีหลาก! ใช่แล้ว! ต้องเป็นแผนภาพวารีหลากแน่ ๆ!! ทันใดนั้น เต๋าก็เหมือนฉุกคิดบางเรื่องได้ สีหน้าพลันเหยเกเปี่ยมอารมณ์รุนแรง

ต้องเป็นเจ้าสิ่งสมควรตายนั่นแน่! มันเป็นสิ่งเดียวในโลกหล้าที่แผลงฤทธิ์สยบข้าได้! เวรเอ๊ย! ทำไม! เหตุใดไอ้หนูบ้านั่นจึงนำมันผ่านประตูแห่งวันโลกาวินาศมาได้? หรือยุคสมัยนี้ไม่เหมือนยุคสมัยอื่น ๆ กัน?

เต๋าแผดเสียงซ้ำ ๆ แต่ไม่ว่าเขาจะดิ้นรนเพียงไร ก็ไม่อาจสลัดหลุดจากพันธนาการ สิ่งนี้ทำให้เขาข่มเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างเคืองแค้น ดูประหนึ่งเป็นบ้า

ขณะนี้ แม้เต๋าจะยังจับต้นชนปลายไม่ได้ว่าเหตุตรงหน้าคืออะไรกันแน่ แต่เขาก็แน่ใจว่ามันต้องมาจากแผนภาพวารีหลาก!

มิเช่นนั้น เฉินซีคงไม่มีทางทำเช่นนี้ได้ด้วยความสามารถจ้อยร่อยที่มี!

มีเพียงแผนภาพวารีหลากเท่านั้นที่ทำให้เขากลัวได้เช่นนี้ เพราะนับแต่เริ่มบ่มเพาะมา ที่มาความแข็งแกร่งของเขาก็ใกล้ชิดเกี่ยวพันกับแผนภาพวารีหลาก

เขาคือผู้ช่วงชิงของยุคสมัยแรก และผู้รู้แจ้งแผนภาพวารีหลากเช่นกัน!

แต่ยามนี้ ก็อาจเป็นเพราะแผนภาพวารีหลากที่ทำให้เต๋าถูกพันธนาการ กลายเป็นแกะน้อยรอถูกเชือดอยู่เช่นนี้ เต๋าจึงเดือดดาลถึงขีดสุด

หรือนี่จะเป็นวงจรแห่งกรรม?

แผนภาพวารีหลากตั้งใจชิงอำนาจที่ข้าได้จากมันคืน?

เต๋าไม่กล้าคิดมากกว่านั้น เพราะหากเป็นจริงขึ้นมา ก็เป็นเรื่องชวนตะลึงสิ้นดี

เปรี้ยง!

ขณะนั้นเอง หนึ่งเสียงระเบิดดังเลื่อนลั่นดุจความโกลาหลถูกผ่าแยก หนึ่งอำนาจน่าสะพรึงกลัวสะท้านใจก็ปรากฏขึ้น

จากนั้น เต๋าก็สังเกตเห็นว่าก้อนโลหิตอันก่อขึ้นจากตราประทับยุคสมัยของเฉินซีระเบิดออก หนึ่งร่างสูงใหญ่เดินออกมา

ร่างนั้นมีรูปลักษณ์หล่อเหลา ดวงตาลึกล้ำเยี่ยงท้องนภาพร่างพราว เรือนผมดำดกหนาพลิ้วไสวตามลม สีหน้าสุขุมเฉยชา

โชคยังดีที่แผนภาพวารีหลากมิได้ทำให้เฉินซีผิดหวัง

ขณะนี้ เต๋ามีสีหน้าซับซ้อนยิ่งนัก เขาเงียบไปเนิ่นนาน จึงรำพึง “คาดไม่ถึงเลยว่า แม้ข้าจะไม่พ่ายด้วยมือใคร แต่กลับมาพ่ายเพราะแผนภาพวารีหลาก เรื่องราวในโลกหล้า… มิอาจคาดการณ์โดยแท้”

เฉินซีกล่าวอย่างสุขุม “นี่คือชะตา เจ้ารับมันเสียเถอะ”

เต๋าได้ยินแล้วก็นิ่งไป ก่อนจะพลันแย้มยิ้ม “ไม่ ข้ารอดจากยุคแรกมาจนบัดนี้ กระทั่งเต๋าสวรรค์ยังทำอะไรข้ามิได้ อย่าว่าแต่ยามนี้!”

เสียงของเขาสุดแสนมาดมั่นหยิ่งผยอง

เฉินซีขมวดคิ้ว ประหลาดใจกับปฏิกิริยาของเต๋าเล็กน้อย

“หากข้าเข้าใจไม่ผิด แผนภาพวารีหลากผนึกได้เพียงอำนาจของข้า แต่ฆ่าข้าไม่ได้” ยามนี้ เต๋าดูเหมือนสัตว์ร้ายจนมุมซึ่งพบความหวังรำไร ดูสุดแสนสงบสุขุม “ขณะเดียวกัน แม้ข้าจะยืนเฉย เจ้าก็ทำอะไรข้าไม่ได้เลยด้วยการบ่มเพาะจ้อยร่อยของเจ้า!”

เขานิ่งไปครู่หนึ่ง รอยยิ้มยิ่งฉีกกว้าง “สิ่งสำคัญเหนือใดคือ พลังของแผนภาพวารีหลากจะอ่อนแรงลงไม่ช้าก็เร็ว ถึงยามนั้น ข้าก็ยังเป็นผู้ชนะสุดท้ายอยู่ดี!”

เฉินซีฟังเต๋าพูดจบก็อดรู้สึกชื่นชมความสามารถในการคาดการณ์ของเต๋ามิได้ มันสมบูรณ์ไร้ที่ติ ทำให้เต๋าดูสุดแสนฉลาดล้ำมากประสบการณ์

ทว่านี่ไม่ใช่สิ่งเดียวที่เฉินซีเตรียมไว้รับมือเต๋า

เฉินซีเองก็เริ่มคลี่ยิ้มชวนคิดที่มุมปาก “ผลลัพธ์ชัดเจนแล้ว เจ้าแค่ยังไม่รู้ตัวเท่านั้น”

“โอ้?” เต๋าเลิกคิ้ว มองเฉินซีอยู่ครู่สั้น ๆ ก่อนจะอดหัวเราะหยันส่ายหน้ามิได้ “ข่มเก่งจริง! เจ้าหนู ข้าเผชิญเก้ายุคสมัยมาเต็ม ๆ ยิ่งเจ้าพูดเช่นนี้ ยิ่งพิสูจน์ว่าเจ้าหมดลูกไม้แล้ว หาไม่ เหตุใดเจ้าจึงไม่โจมตีปลิดชีพข้าเสียเดี๋ยวนี้เล่า?”

เฉินซีกล่าวเสียงเรียบ “อันที่จริง ข้าก็อยากฆ่าเจ้าเช่นที่เจ้าฆ่าข้าก่อนหน้านี้จริง ๆ มันตรงไปตรงมาที่สุด แต่ก็เหมือนเจ้าว่า กำลังข้าลำพังทำร้ายเจ้าไม่ได้ ข้าเลยทำได้เพียงรอ”

เต๋าหรี่ตาลง “รออะไร?”

รอยยิ้มมุมปากของเฉินซีปรากฏชัดขึ้น เหมือนเย้ยเยาะเต๋าและทอดถอนใจในเวลาเดียวกัน “หรือเจ้าจะยังไม่สังเกตเห็นมันอีก?”

คำนี้ลำพังก็ทำให้หัวใจของเต๋าเต้นกระตุก ความพรั่นพรึงเกินบรรยายบังเกิดขึ้นแผ่วบาง

แล้วสีหน้าของเขาก็แปรเปลี่ยนเฉียบพลัน ม่านตาหดตัวดุจเข็ม เส้นเลือดปูดโปนบนหน้าผาก ทั่วร่างสั่นสะท้านเกินยับยั้ง

“นี่… มัน….” เต๋าพูดเสียงสั่น เขาพรั่นพรึงและผงะถึงขีดสุด สังเกตแล้วว่าพลังในกายกำลังเหือดหายอย่างไร้สุ้มเสียง….

กระทั่งแก่นโลหิตในกาย พลังชีวิต อายุขัย… ทุกสิ่งกำลังหดวูบลดหาย อ่อนแอลงอย่างมหาศาลต่อเนื่อง!

พริบตานั้น ในที่สุดเต๋าก็เข้าใจว่าเฉินซีรออะไรอยู่!

………………..