บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1987

บทที่ 1987 หม้อมาจากไหน?

………………..

บทที่ 1987 หม้อมาจากไหน?

พรวด!

เสวี่ยอิ้งไห่ผู้ถูกลดเหลือเพียงสวะพิการถูกแขวนสูงเหนือตะแลงแกง และเสวี่ยอวิ๋นก็พิพากษ์โทษประหารเขาต่อหน้าต่อตาปวงชนจากตระกูลเสวี่ย

โลหิตสาดกระเซ็นย้อมนภา

ทว่าเหล่าคนตระกูลเสวี่ยล้วนไม่มีแม้แต่ความสงสารแม้เพียงน้อย กลับกัน พวกเขากลับสุดแสนยินดียามเห็นเสวี่ยอิ้งไห่ถูกพิพากษ์ประหาร

พวกเขาตระหนักดีว่าหากเสวี่ยอวิ๋นไม่ได้พาศิษย์สายตรงของเขาเทพพยากรณ์ เฉินซีมากับนางด้วย ตระกูลเสวี่ยคงสูญสิ้นไปโดยแท้!

แม้เรื่องทั้งหมดนี้จะเกิดขึ้นเพราะปราณวิญญาณหิมะเจ็ดอัศจรรย์ แต่ต้นตอก็คือเสวี่ยอิ้งไห่อย่างไร้กังขา

ดังนั้นจึงไร้ผู้สงสารยามเห็นเสวี่ยอิ้งไห่ถูกประหาร

หลังทำเรื่องทั้งหมดนี้เสร็จสิ้น เสวี่ยอวิ๋นก็พาหลีเหวินไท่และผู้อาวุโสใหญ่ของตระกูลเสวี่ย เสวี่ยเวิ่นชิงไปหาถูเมิ่ง

วูบ!

ปวงชนแหวกทางทันใด สายตาของพวกเขาพากันมาหยุดที่ถูเมิ่งซึ่งยืนอยู่ไกล ๆ นอกจากนั้น สีหน้าของพวกเขายังอดเผยความสงสัยใคร่รู้กันมิได้ แต่ก็ยังมีความนอบน้อมซาบซึ้งเป็นส่วนใหญ่

ขณะนี้ พวกเขาล้วนตระหนักชัดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ และทราบดีว่าถูเมิ่งเป็นศิษย์ผู้หนึ่งของเขาเทพพยากรณ์ นอกจากนั้น ยังเป็นถูเมิ่งที่เข้าช่วยเหลือยามคับขัน ขจัดอันตรายให้ตระกูลของพวกเขา

คนเช่นนี้ย่อมควรค่าให้นับถือชื่นชมจากใจ

“สหายเต๋าถูเมิ่ง ครั้งนี้ขอบคุณมาก” เสวี่ยเวิ่นชิงประสานกำปั้นโค้งตัว เขาคือผู้อาวุโสใหญ่แห่งตระกูลเสวี่ย ยามนี้เมื่อผู้นำตระกูลเสวี่ยฉางคงหมดสติอยู่ ผู้จัดการเรื่องราวต่าง ๆ ในตระกูลจึงย่อมเป็นเสวี่ยเวิ่นชิง

ถูเมิ่งแย้มยิ้มบาง “อย่าพูดถึงมันเลย อาจารย์อาของข้าเป็นสหายกับแม่นางเสวี่ยอวิ๋น จึงเป็นสิ่งที่ข้าควรกระทำอยู่แล้ว”

“เช่นนั้น ขอบังอาจถาม… ข้าขอพบสหายเต๋าเฉินซีได้หรือไม่?” เสวี่ยเวิ่นชิงลังเลอยู่ครู่สั้น ๆ สุดท้ายก็มิอาจรั้งตนเองได้

เหมือนเช่นผู้อื่นทั่วไป นามของเฉินซีเลื่อนลั่นเช่นอัสนีสะเทือนโสต เสวี่ยเวิ่นชิงก็ทราบวีรกรรมของเฉินซีเป็นอย่างดี

ดังนั้นเมื่อเขาพบว่าหายนะนี้ถูกคลี่คลายลงโดยศิษย์สายตรงในตำนานของเขาเทพพยากรณ์ เสวี่ยเวิ่นชิงจึงสุดตื่นเต้นในใจ

ถูเมิ่งกล่าวเสียงเรียบ “ขออภัยด้วย อาจารย์อากำลังปิดด่านบ่มเพาะ เขาตัดสินใจอยู่ที่นี่เป็นการชั่วคราวเพื่อป้องกันมิให้ตระกูลกงเหย่มาโจมตีซ้ำ”

เพียงวาจาเหล่านี้ลำพัง ร่างของเสวี่ยเวิ่นชิงก็สะท้าน ใบหน้าปรากฏเค้าความตื่นเต้น เดิมทีเขากังวลกับปัญหานี้อยู่ เพราะถึงอย่างไร จักรพรรดิถึงแปดคนของตระกูลกงเหย่ก็มาตายในตระกูลเสวี่ย

แม้เฉินซีกับถูเมิ่งจะช่วยพวกเขาพ้นอันตรายนี้ได้ แต่หากตระกูลกงเหย่มาล้างแค้นหลังเฉินซีไปแล้วเล่า?

ดังนั้นเมื่อได้ยินคำตอบจากถูเมิ่ง มันก็เหมือนพิรุณโปรยยามแล้งหนักสำหรับเสวี่ยเวิ่นชิง ทำให้เขารู้สึกขอบคุณเฉินซีเป็นอย่างยิ่ง

ตุบ!

ทันใดนั้น เสวี่ยเวิ่นชิงก็คุกเข่าลงโขกหัวให้ถูเมิ่ง “ขอบคุณ ขอบคุณสหายเต๋านักที่ช่วยเหลือกันอย่างอารี หากภายหน้าสหายเต๋ามีสิ่งใดจะไหว้วาน เราตระกูลเสวี่ยยินดีสู้ตายถวายชีวิตช่วยเหลือ!”

ถูเมิ่งผงะไปทันใด หาคาดคิดไม่ว่าจักรพรรดิจากตระกูลเสวี่ยผู้นี้จะคุกเข่าขอบคุณเขา

แต่อึดใจต่อมา เหตุอันชวนตกใจยิ่งกว่าก็บังเกิด หลังจากเสวี่ยเวิ่นชิงคุกเข่าลง สมาชิกตระกูลเสวี่ยทุกคนรวมถึงเสวี่ยอวิ๋นก็คุกเข่าลงอย่างพร้อมเพรียง พูดเป็นเสียงเดียวกัน….

“เรายินดีสู้ตายถวายชีวิต!”

“เรายินดีสู้ตายถวายชีวิต!”

“เรายินดีสู้ตายถวายชีวิต!”

เสียงอันผสานเป็นระเบียบของพวกเขากึกก้องทั่วฟ้าดิน ทำให้บรรยากาศดูเคร่งขรึมเป็นปึกแผ่น

ถูเมิ่งรีบประคองเสวี่ยเวิ่นชิงลุกขึ้น จากนั้นก็ยิ้มเจื่อนอยู่ในใจ ยามนี้ต่อให้อยากไป เราก็ไปไม่ได้แล้ว….

ทว่าเมื่อได้ประจักษ์สภาพการณ์น่าตกใจเช่นนี้ ถูเมิ่งก็อดทอดถอนในใจอกมิได้ว่า ตระกูลเสวี่ยนี้รู้จักทดแทนบุญคุณดีแท้ อาจารย์อากับข้ามิได้ช่วยพวกเขาเสียเปล่าจริง ๆ

…

เฉินซีย่อมหารู้เรื่องนี้ไม่ ขณะนี้เขากำลังบ่มเพาะ ณ จักรวาลในกายถูเมิ่ง

ก่อนหน้านี้ เหตุที่เขาให้ถูเมิ่งขอให้ตระกูลเสวี่ยปิดปากเงียบ ไม่เผยที่อยู่ของพวกเขานั้นก็ง่ายนัก เขามีศัตรูในแดนเทพโบราณมากมายเกินไป และยามนี้ยังอ่อนแอไม่สมบูรณ์ ดังนั้นหากศัตรูทราบข่าวนี้แล้วเร่งรุดมา ผลที่ตามมาจะเกินคาดคิด

เฉินซีแน่ใจอย่างยิ่งว่าบัณฑิตหนุ่มจะไม่แพร่ข่าวหลังหนีไปได้อย่างเด็ดขาด เพราะถึงอย่างไร ตัวตนของเฉินซีก็เลื่องลือยิ่งใหญ่เกินไป หากเขาเทพพยากรณ์ทราบเข้า ตระกูลกงเหย่ต้องเผชิญหายนะแน่นอน

เป็นไปเช่นเฉินซีคาดการณ์ หลังศึกจบลง ข่าวศึกทั้งหลายก็ถูกปิดเงียบ โลกภายนอกไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในอาณาเขตของตระกูลเสวี่ยแห่งดาราจักรนางแอ่นสงัดเกิดหนึ่งศึกอันชวนสะพรึงขึ้นมาก่อน

กาลเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ในเดือนแรกที่เฉินซีบ่มเพาะ ในที่สุดเขาก็อาศัยพลังชีวิตเคลื่อนพลังเอกภพในกายเขาได้

เมื่อเอกภพในกายเขาเริ่มโคจร มันก็ทำให้ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เงาทมิฬอันนิ่งงันตื่นขึ้นมาอีกครั้ง มันแผ่พลังศักดิ์สิทธิ์อันหนาแน่นบริสุทธิ์ไม่หยุดหย่อน

ดังนั้นชั่วกาลต่อจากนั้น ความแข็งแกร่งของเฉินซีจึงเริ่มฟื้นตัวอย่างรวดเร็วเกินคาดคิด ไม่ถึงครึ่งเดือน อำนาจต่อสู้ของเขาก็ฟื้นกลับมาเกินครึ่ง

แต่จากการอนุมานนี้ บางทีเหตุบางอย่างที่เขาไม่กล้าเชื่ออาจบังเกิดขึ้นยามเขาพบชิ้นส่วนที่เก้าของแผนภาพวารีหลากเข้าก็ได้

เฮือก!

ท้ายที่สุด เฉินซีสูดหายใจลึก ๆ และตื่นจากภวังค์ความคิด

เขาไม่อาจตัดสินได้ว่าตนคิดถูกหรือไม่ แต่เขาแน่ใจมากว่าจะเกิดเรื่องบางอย่างขึ้นยามรวบรวมแผนภาพวารีหลากได้สมบูรณ์แน่!

…

ไม่นานนัก เฉินซีก็ผละจากการบ่มเพาะ

“อาจารย์อา ท่านฟื้นตัวแล้วหรือขอรับ?” ถูเมิ่งประหลาดใจระคนยินดี

เฉินซีพยักหน้า เขาเพิ่งสังเกตยามนี้เองว่าพวกตนอยู่ในวังน้ำแข็งอันโอ่อ่าหรูหรา นอกจากนั้น ทั้งโถงยังมีเพียงถูเมิ่งและเฉินซี ทำให้มันดูแสนว่างโล่ง

เฉินซีถามเรียบ ๆ “ช่วงนี้มีสิ่งใดเกิดขึ้นบ้าง?”

ถูเมิ่งส่ายหัว “ผ่านไปสามเดือนแล้ว ตระกูลกงเหย่ก็ยังไม่เคลื่อนไหว อาจารย์อา ท่านคิดว่าพวกเขารามือสมบูรณ์แล้วหรือไม่ขอรับ?”

เฉินซีนิ่งไป ก่อนจะส่ายหัว “ไม่มีทาง การเสียจักรพรรดิไปแปดคนสาหัสอย่างยิ่งไม่ว่าสำหรับกองกำลังสูงสุดแห่งใดในเอกภพจักรวรรดิ ตระกูลกงเหย่ไม่มีทางยอมทนเฉย ๆ แน่นอน”

ถูเมิ่งขมวดคิ้ว “หรือพวกเขากำลังสั่งสมกำลังอย่างลับ ๆ แล้วคิดโจมตีปิดฉากในคราเดียว?”

เฉินซีคิดครู๋หนึ่ง “เป็นไปได้มาก ไม่ว่าอย่างไร ก็รอสักเดี๋ยวเถิด ยามนี้ข้าฟื้นตัวแล้ว ไม่รีบกลับสำนักหรอก”

ถูเมิ่งพยักหน้า ก่อนจะเหมือนคิดบางอย่างได้ เขาหัวเราะหึหึแล้วพลิกฝ่ามือ หม้อหยกอันเรืองประกายใบหนึ่งปรากฏขึ้น

“ท่านดูนี่สิ อะไรเอ่ย?”

“นั่นมัน…. หม้อหยกผสานเต๋าของตระกูลเสวี่ย? เหตุใดมันจึงมาอยู่กับเจ้า?” เฉินซีรู้ทันทีว่านี่คือหม้อหยกอันตั้งอยู่กลางโถงบวงสรวงตระกูลเสวี่ยเมื่อกาลก่อน มันเป็นสมบัติวิญญาณธรรมชาติหายากอันเทียบได้กับตาข่ายครอบคลุมสวรรค์และเหรียญทองแดงโปรยสมบัติ!

สิ่งสำคัญที่สุดคือ หม้อใบนี้น่าจะมีความเกี่ยวพันกับปราณวิญญาณหิมะเจ็ดอัศจรรย์!

แต่ยามนี้ มันกลับมาปรากฏในมือถูเมิ่ง

เกิดอะไรขึ้น?

เฉินซีชำเลืองถูเมิ่งอย่างงุนงง เขาคงไม่ได้บังคับขอมาจากตระกูลเสวี่ยหรอกใช่หรือไม่?

………………..