บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1992

บทที่ 1992 ทั่วหล้าไร้คู่เปรียบ

………………..

บทที่ 1992 ทั่วหล้าไร้คู่เปรียบ

เปรี้ยง!

ศึกดำเนินต่อ รัศมีศักดิ์สิทธิ์แหลกสลาย ทั่วทิศรวนเรปั่นป่วน

ความตายของสหายทั้งสองทำให้บัณฑิตหนุ่มและคณะบ้าคลั่งไปอย่างสิ้นเชิง ดวงตาของพวกเขาเจียนถลนหลุด รีดเร้นทุกฝีไม้ลายมือ ไม่ต่างจากการสู้เดิมพันชีวิตอย่างสิ้นหวัง

ฟ้าดินทั่วทิศเริ่มพังทลายสู่สุญตา ศึกระหว่างจ้าวเอกภพมาถึงระยะร้ายแรงสุดขั้ว

เหล่าสมาชิกตระกูลเสวี่ยซึ่งยืนอยู่ห่าง ๆ ต่างตกตะลึง พวกเขายิ่งรู้สึกโชคดีกว่ายามใด ทุกคนล้วนตระหนักดีว่าหากมิใช่เพราะเฉินซี พวกเขาทั้งตระกูลคงถูกกำจัดสิ้นไปนานแล้ว

“ไม่ไหวแน่ อำนาจต่อสู้ไอ้บ้านั่นแข็งแกร่งเกินไป ข้าพยายามเต็มที่แล้ว แต่เราก็ยังไม่อาจเปลี่ยนสถานการณ์ได้ พวกเราแย่แน่!” ครู่ต่อมา ชายวัยกลางคนในชุดคลุมขนกระเรียนผู้หนึ่งก็แผดเสียงสนั่นลั่น เขาถูกเฉินซีต้อนเสียจนเจียนสิ้นสติ

มิเพียงชายวัยกลางคนผู้นี้ คณะของพวกเขาต่างอยู่ในสถานการณ์ไม่ต่างกัน ถูกเฉินซีรุกไล่เสียจนแรงกดดันที่เผชิญทวีสูง ไม่อาจตอบโต้ใด ๆ ได้เลย

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป พวกเขาก็คงได้ตายวันนี้แน่!

เราควรทำเช่นไร? หรือเราต้องหนี?

ความคิดนี้พลุ่งพล่านในหัวใจบัณฑิตหนุ่มและคณะแทบจะพร้อมกัน

มิใช่พวกเขากลัวศึก แต่เป็นเพราะฝีมือที่เฉินซีแสดงร้ายกาจบ้าบอเกินไป เขาเป็นเพียงจ้าวเอกภพสามดาราแท้ ๆ แต่กลับเผยอำนาจต่อสู้ท้าทายสวรรค์เพียงนี้ แม้พวกเขาจะเดือดดาลไม่ยินยอมเพียงไร ก็ยังต้องพิจารณาความปลอดภัยของตนเองอย่างช่วยไม่ได้

พรวด!

เพียงไม่นาน ปราณกระบี่สายหนึ่งก็แผ่วพลิ้วเช่นหมอกควันไร้ลักษณ์จากอากาศธาตุ เพียงตวัดแผ่วเบา ศีรษะของชายวัยกลางคนในชุดคลุมขนกระเรียนก็สะบั้นจากบ่า ไม่อาจแม้แต่จะไหวตัว!

วูบ!

โลหิตแดงสดสาดทะลัก ศีรษะกระเด็นสู่เวหา

จ้าวเอกภพถูกสังหารไปอีกหนึ่ง!

เหตุการณ์นี้เป็นดั่งเส้นฟางสะบั้นหลังอูฐ ทำให้บัณฑิตหนุ่มและคณะสิ้นสติอย่างสมบูรณ์

ชายวัยกลางคนในชุดคลุมขนกระเรียนผู้นั้นมีนามว่าคุนอู๋ชง เป็นจ้าวเอกภพสี่ดาราผู้แข็งแกร่งไร้เทียมทาน! เป็นตัวตนสูงสุดในหมู่พวกเขา แต่ยามนี้ กลับถูกเฉินซีบั่นหัว!

พวกเขาจะไม่ตกใจได้หรือ?

กระทั่งคุนอู๋ชงยังถูกบั่นหัว แล้วพวกเขาจะเหลืออะไร?

“เผ่น!”

“หากยังไม่หนี พวกเราตายที่นี่แน่!”

“แค้นนัก! เจ็บใจโว้ย!!”

จ้าวเอกภพอีกเก้าคนที่หลงเหลือ รวมถึงบัณฑิตหนุ่มล้วนแตกฮือหนีกระจายทุกทิศทางดุจวิหคตื่นเกาทัณฑ์

ขณะนี้ พวกเขาล้วนไร้ความหยิ่งผยองกร่างกำแหง ดูประหนึ่งสุนัขวิ่งหนีหางจุกก้น

แต่เฉินซีก็เหมือนคาดการณ์นี้ไว้แล้ว ยันต์เทวะอันโอ่อ่านับไม่ถ้วนโผจากพื้นสู่เวหา อักขระยันต์หลากทะลักเชื่อมต่อกันจากไกล ๆ โอบล้อมโลกหล้าทั่วทิศไว้จนสิ้น

ยันต์เทวะเหล่านี้หนาแน่นกว้างไกลดุจท้องนภาอันสุกสกาว ลึกลับ และน่าสะพรึงกลัว เรืองฤทธายิ่งใหญ่ทะยานเวหา ส่งวจีเคลื่อนคลั่งสั่นคลอนทันทีที่พวกมันปรากฏ

มหาค่ายกลยันต์เทวะ!

วิ้ง!

ขณะเดียวกันนั้นเอง ยันต์ศัสตราในมือเฉินซีก็โผนทะยานสู่ฟ้า ด้ามชี้ฟ้า ปลายชี้ดิน ลอยนิ่งใจกลางมหาค่ายกลอันสร้างจากยันต์เทวะมากมาย เรืองประกายแสงพร่างพรมโปรยปราย!

มันพรมลงมาสร้างเป็นอักขระเต๋าลึกลับผสานลงกับค่ายกล ทำให้ฤทธามหาค่ายกลยิ่งทวีความแข็งกล้า

เพียงพริบตา มันก็ปกคลุมร่างของบัณฑิตหนุ่มและคณะซึ่งหนีกระเจิงไว้!

มุมปากถูเมิ่งซึ่งเห็นเหตุนี้จากไกล ๆ อดกระตุกไม่ได้ ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าตนมิได้มีเพียงการบ่มเพาะที่ล้าหลังอาจารย์อามากนัก กระทั่งการบรรลุเต๋าแห่งยันต์อักขระยังห่างไกลเกินเทียบได้!

เฉินซีสร้างมหาค่ายกลยันต์เทวะแห่งหนึ่งได้ในพริบตา นี่เป็นสิ่งที่มิใช่ใครก็ทำได้ ในเขาเทพพยากรณ์ ผู้ที่บรรลุถึงขั้นนี้ เกรงว่านิ้วมือตนยังนับถึง!

ขณะนี้ ในที่สุดเหล่าสมาชิกตระกูลเสวี่ยก็ได้ประจักษ์ถึงมรดกเต๋าแห่งยันต์อักขระของเขาเทพพยากรณ์ หัวใจของพวกเขาสั่นสะท้านเกินสงบได้เนิ่นนานเกินระงับ

จองจำโลกหล้าในพริบตาเดียว!

หากเต๋าแห่งยันต์อักขระเช่นนี้ถูกใช้สร้างแนวป้องกันในตระกูล พวกเขาหรือจะห่วงศัตรูบุกโจมตี?

ค่ายกลศักดิ์สิทธิ์หมุนวน แปรเปลี่ยนซับซ้อนไร้สิ้นสุด สาดรัศมีเรืองรองในโลกหล้า

บัณฑิตหนุ่มและคณะติดอยู่ในค่ายกล ร่างของพวกเขาปลาสนาการ กระทั่งเสียงยังเงียบกริบ ไม่อาจเอะอะได้แม้แต่น้อย

ให้ความรู้สึกราวพวกเขามิได้ถูกขังในค่ายกล แต่ตกสู่หุบเหวไร้ก้นบึ้งเสียแทน!

เช้ง!

พวกเขาล้วนเป็นจ้าวเอกภพ ทุกคนล้วนมีฤทธาทลายเอกภพ แต่ยามนี้ พวกเขากลับถูกฆ่าที่นี่ ไร้ผู้ใดเหลือรอด เป็นภาพอันน่าสยดสยองชวนตะลึง

ขณะเดียวกัน เฉินซีกลับออกมาจากทะเลเลือดแห่งนั้น ใบหน้าของเขาหล่อเหลาสงบเงียบ ดวงตาลึกล้ำเช่นหุบเหว แม้อาภรณ์จะถูกโลหิตย้อมแดง นั่นก็คือโลหิตศัตรู มิเพียงไม่อาจทำให้เขาดูสะบักสะบอม แต่กลับเพิ่มอำนาจกดดันแก่เขาด้วย

เขาเดินอย่างเรียบเฉยราวเรื่องที่ทำสุดแสนธรรมดา แต่ขณะนี้ เหล่าสมาชิกตระกูลเสวี่ยล้วนบังเกิดความนับถือจากใจอย่างอดมิได้ แค่หายใจแรงยังมิกล้า

นี่คืออำนาจและอิทธิพลของเขา

เฉินซีกำจัดมวลศัตรู หวนปรากฏต่อหน้าพวกเขาทั้งหลายด้วยฤทธายิ่งยง จึงเป็นที่ชัดเจนว่าเหตุการณ์นี้น่าตกใจเพียงไร

เพราะนั่นคือจ้าวเอกภพสิบสองคน!

แต่เฉินซีกลับกวาดล้างพวกเขาได้ด้วยตัวคนเดียว ความสำเร็จเช่นนี้จึงถือได้ว่าทั่วหล้าไร้คู่เปรียบ!

หากข่าวนี้แพร่ไปถึงแดนเทพโบราณ ก็คาดคิดได้ว่าจะเกิดเสียงลือลั่นฮือฮาเพียงไร

แต่เฉินซีกลับไม่รู้สึกยินดียินร้ายมากนัก เขาเผชิญตัวตนที่แข็งแกร่งยิ่งกว่ามหาเทพเต๋ามาแล้วในแดนวิปโยค มีหรือเขาจะดื่มด่ำยินดียามฆ่าจ้าวเอกภพได้

เมื่อเขาได้พบได้เผชิญสิ่งที่สูงกว่า ทัศนวิสัยก็จะเปิดกว้าง ย่อมรู้สึกคุ้นชินกับเรื่องทั้งมวลนี้ เฉกเช่นเฉินซีในปัจจุบัน

ปัจจุบัน พื้นที่พำนักของตระกูลเสวี่ยทั้งหมดเหลือเพียงซาก เหลือเพียงความพินาศวังเวงชวนหดหู่เกินมอง

เสวี่ยฉางคงรีบร้อนส่ายหน้าไหวไหล่ “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรเลย พังไปก็สร้างใหม่ได้ แต่ตายแล้วฟื้นมิได้”

เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะสูดหายใจลึก ๆ แล้วก้มหัวกล่าว “เฉินซี ครั้งนี้ต้องขอบคุณเจ้ามาก ตระกูลเสวี่ยของเราจะจำบุญคุณนี้ไว้แน่นอน!”

ขณะนี้ สมาชิกตระกูลเสวี่ยคนอื่น ๆ ก็เหมือนฟื้นจากฝัน พวกเขาต่างก้มหัวลงด้วยสีหน้าสุดซาบซึ้งนอบน้อมอย่างพร้อมเพรียง

เฉินซีโบกมือ พลังไร้ลักษณ์สายหนึ่งประคองเสวี่ยฉางคงขึ้น พลางกล่าวว่า “ยามนี้เมื่อเรื่องจบ ข้ากับถูเมิ่งก็ไม่ขอรบกวนต่อ เราจะออกเดินทางกันเดี๋ยวนี้ หากภายหน้ามีโอกาส ก็ขอเชิญทุกท่านมาเยือนเขาเทพพยากรณ์ได้ ข้าจะรอคอยต้อนรับ”

เสวี่ยอวิ๋นยั้งตนเองมิได้ กล่าวขึ้นเป็นครั้งแรก “เจ้าจะไปแล้วหรือ?”

“ใช่ ข้ามีเรื่องสำคัญต้องจัดการมากมาย เลยไม่อาจอยู่ที่นี่ได้นาน” เฉินซีแย้มยิ้ม “แต่ข้าเชื่อนะว่า ทั้งตระกูลกงเหย่และกองกำลังอื่น ๆ คงไม่กล้าเล่นงานตระกูลเสวี่ยหลังจากนี้แล้วล่ะ”

หากเป็นก่อนหน้านี้ เฉินซีคงไม่กล้ารับประกัน แต่ยามนี้เมื่อเขากำจัดจ้าวเอกภพทั้งสิบสองที่มาโจมตีไป หากพวกเขายังกล้าจู่โจมตระกูลเสวี่ยอีก พวกเขาก็เท่ากับยั่วโทสะเฉินซีแท้ ๆ

การยั่วโทสะเฉินซีก็เทียบเท่ายั่วยุเขาเทพพยากรณ์ และเขาเชื่อว่าขอเพียงเข้าใจเรื่องนี้ ก็คงไร้ผู้ใดกล้ามาสร้างเรื่องกับตระกูลเสวี่ยอีก

เสวี่ยฉางคงและคณะก็ตระหนักเรื่องนี้ชัดเจนเช่นกัน พวกเขาจึงตื่นเต้นกันในใจ ทราบดีว่านี่เท่ากับพวกตนได้รับการคุ้มครองจากเขาเทพพยากรณ์จากนี้ไป เป็นประโยชน์ต่อการพัฒนาตระกูลอย่างเกินนับ!

………………..