บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2011

บทที่ 2011 เชือดไก่ให้ลิงดู

………………..

บทที่ 2011 เชือดไก่ให้ลิงดู

นอกเคหาเป็นลานโล่งกว้าง

ขณะนี้ หนึ่งเสาอัคคีทะยานเวหาเรืองโรจน์ สาดซัดรัศมีศักดิ์สิทธิ์ร้อนแรง ผลาญแผดกระทั่งสุญตารอบข้าง

หนึ่งบุคคลถูกล่ามกับเสาอัคคี ทั่วร่างถูกโซ่ศักดิ์สิทธิ์สีม่วงรัดพัน ทำให้เขาไม่มีทางดิ้นหลุด เป็นเช่นเชลยรอรับทัณฑ์

เมื่อมองดี ๆ เส้นผมของคนผู้นั้นยุ่งกระเซิง อาภรณ์ถูกโลหิตย้อมแดง ใบหน้าบูดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ทราบได้ไม่ยากว่าเขาคือเฉินหงซิ่ว!

ชายหนุ่มขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลผู้มาเยือนและเตือนเฉินซีเมื่อไม่กี่วันก่อน

เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!

อัสนีสีม่วงแลบแปลบปลาบกลางนภา สายฟ้าคมกริบเช่นคมมีดฟาดลงกระแทกร่างของเฉินหงซิ่ว ความเจ็บปวดทำให้ร่างของเขากระตุกชักรุนแรง แม้จะอดทนสุดกำลัง เขาก็ยังเปล่งเสียงโอดอู้อี้ดุจเสียงหายใจสัตว์ร้ายมิได้ เป็นภาพอันชวนสะพรึงยิ่งนัก

เมื่อรวมกับเพลิงศักดิ์สิทธิ์อันแผดผลาญบนเสาอัคคี มันก็ทรมานเฉินหงซิ่วเสียจนผิวกายปอกเปิด รวดร้าวถึงขีดสุด

เฉินซีเห็นภาพนี้ทันทีที่เดินออกจากเคหา ดวงตาของเขาหรี่ลง สีหน้าเย็นเยียบเฉยชาอย่างช่วยมิได้

เคหาที่เขาอาศัยอยู่ชั่วคราวตั้งอยู่ที่นี่ แต่ยามนี้ เฉินหงซิ่วกลับถูกล่ามบนเสาอัคคี ถูกทัณฑ์อัสนีฟาดร่าง แล้วทั้งหมดนี้เตรียมไว้เพื่อใคร?

สายตาของเฉินซีเบนออกไป และพบคนกลุ่มหนึ่งยืนหน้าแท่นบงกชสีม่วงอันลอยล่องบนฟ้าด้านข้าง ดุจหมู่ดาราล้อมจันทร์

แท่นบงกชสีม่วงนั้นกระจ่างใสเช่นหยก เรืองปราณเต๋าอันยิ่งใหญ่โดยธรรมชาติ ขณะนั้น หนึ่งร่างอันทะนงหยิ่งผยองทอดกายเอกเขนกบนนั้น

ร่างนั้นสวมอาภรณ์สีทองตัวหลวมอันประณีตงาม ผมสีม่วงสยายยาว รูปลักษณ์เย็นชา หยิ่งผยอง ชั่วร้ายแต่หล่อเหลา

ดวงตาหรี่เรียวเยี่ยมมีดดาบ ผิวขาวเช่นหยก ริมฝีปากยกยิ้มเย็นเยียบอำมหิตแผ่วบาง เอนกายเอกเขนกบนแท่นบงกชสีม่วง ดูสุดเฉื่อยชา ทว่าทั่วร่างกลับแผ่บรรยากาศเหนือล้ำ ชวนให้หัวใจผู้มองเต้นตุ้มต่อม

เขาไม่ธรรมดา อย่างน้อย ๆ ก็มีฤทธาเป็นจ้าวเอกภพเจ็ดดารา!

ดวงตาของเฉินซีหรี่ลงเมื่อสังเกตเห็นชายผมม่วงในชุดทองผู้นี้ เพียงปราณลำพัง เฉินซีก็ตัดสินได้ว่าความแข็งแกร่งของคนผู้นี้ร้ายกาจยิ่ง เลิศล้ำเสียยิ่งกว่าจ้าวเอกภพคนใดที่เฉินซีเคยพบพาน!

เห็นได้ชัดว่าชายชุดทองผู้นี้คือผู้สั่งการให้ล่ามลงทัณฑ์เฉินหงซิ่วที่นี่ นอกจากนั้น เจตนาที่เขาเลือกลงทัณฑ์เฉินหงซิ่วต่อหน้าเคหาของเฉินซีก็ชัดเจนในตัว เขาตั้งใจทำให้เฉินซีเห็น!

สีหน้าของเฉินซีเฉยชาราบเรียบ ไม่ว่าชายชุดทองจะมีเจตนาเช่นไร ก็เป็นที่ชัดเจนว่าอีกฝ่ายมีเจตนาร้าย

ขวับ!

พริบตาที่เฉินซีเดินออกจากเคหา สายตามากมายรอบกายชายชุดม่วงก็พากันหันมอง สีหน้าของพวกเขามีทั้งดูแคลน มาดร้าย ล้อเลียน เย้ยเยาะ และอื่น ๆ มากมาย

มีเพียงชายชุดทองที่ฉีกยิ้มให้เฉินซี ก่อนจะเบนสายตาไปมองเฉินหงซิ่วซึ่งถูกล่ามไว้บนเสาอัคคีช้า ๆ

“เฉินหงซิ่ว เจ้ารู้ความผิดหรือไม่?” ชายชุดทองกล่าวเสียงนุ่มนวลแผ่วเบา ฟังดูชวนขนลุกไม่น้อย

เฉินหงซิ่วส่งเสียงโอดอู้อี้ ดวงตาแดงฉาน แม้จะเจ็บปวดเหลือแสน แต่ก็ยังกัดฟันไม่ยอมพูด

“คนทรยศ เจ้ายังไม่ยอมสำนึกผิดอีกหรือ? เช่นนั้นก็รอดูว่าเจ้าจะทนได้เท่าไร!” ชายร่างกำยำผู้หนึ่งข้างกายชายชุดทองพลันสาวเท้าเข้ามาชี้หน้าด่าเฉินหงซิ่ว

เปรี้ยง! เปรี้ยง!

ไม่ทันสิ้นเสียง อัสนีม่วงเข้มขนาดมหึมามากมายพลันโปรยลงจากฟ้า กระแทกเข้าใส่ร่างเฉินหงซิ่วอีกครั้ง เพียงพริบตา ผิวเนื้อของเฉินหงซิ่วก็ปริแตก โลหิตสาดซัดทั่วทิศ กระทั่งกระดูกยังปรากฏรำไร

ขณะเดียวกัน ดวงตาของเฉินหงซิ่วเหลือกกลอกด้วยความเจ็บปวด หมดสติไป

แม้เขาจะเป็นเทพโดยกำเนิด แต่เขาก็ยังไม่อาจทนรับทัณฑ์อันโหดร้ายเช่นนี้ได้นานนัก

เฉินซีเห็นเช่นนี้ก็อดขมวดคิ้วมิได้ คนตระกูลเฉินไร้โหดเหี้ยมจริง ๆ กระทั่งญาติร่วมสายเลือดยังทำร้ายกันได้อย่างไร้ปรานี น่ารังเกียจยิ่งนัก

“ปลุกเขาขึ้นมา เรื่องยังไม่จบ จะปล่อยเขาหมดสติไปได้อย่างไร?” ชายชุดทองหัวเราะเบา ๆ ขณะลูบคางกล่าวด้วยน้ำเสียงเฉยชาไร้ปรานีเนิบช้า

“หึหึ! ข้ากำลังจะทำอยู่พอดีเชียว” ชายร่างกำยำฟาดฝ่ามือจากไกล ๆ ท่ามกลางเสียงหัวเราะเหี้ยมเกรียม

เพียะ!

เฉินหงซิ่วถูกตบหน้าอย่างแรง ทำให้ใบหน้าของเขาบวมแดง สะดุ้งตื่นจากสภาวะหมดสติ

“เฉินเซียวอวิ๋น! กล้าก็ฆ่าข้าสิ! กล้าหรือไม่?” ครั้งนี้เฉินหงซิ่วไม่เงียบเสียง เขาถลึงตามองชายชุดทองขณะแผดเสียงราวสัตว์ป่า

เฉินเซียวอวิ๋น ที่แท้ก็เป็นเขา….

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ในที่สุดเฉินซีก็ทราบตัวตนของชายชุดทอง เขาเคยได้ยินเฉินหงซิ่วกล่าวถึงคนผู้นี้ ในหมู่จ้าวเอกภพของตระกูลเฉินมีสามผู้ยิ่งใหญ่ มีอำนาจต่อสู้เลิศล้ำเกินผู้ใดในขอบเขตเดียวกัน

เฉินเซียวอวิ๋นคือหนึ่งในนั้น

“ฆ่าเจ้า? นั่นมิเท่ากับช่วยคนทรยศอย่างเจ้าไปสบายหรือ?” เฉินเซียวอวิ๋นผู้เอนกายเอกเขนกบนแท่นบงกชม่วงลุกขึ้นอย่างเนิบช้า สองมือไพล่หลัง กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงยานคาง “เฉินหงซิ่ว แม้เจ้าไม่ยอมรับ แต่ก็ปฏิเสธมิได้อยู่ดีว่าเจ้าร่วมมือกับคนนอก ทรยศตระกูลเรา ต่อให้ข้าฆ่าคนทรยศอย่างเจ้าไป ข้าก็เชื่อว่าไร้ผู้ใดคัดค้าน”

กล่าวถึงตรงนี้ ดวงตาหรี่ปรือก็กวาดมองคนอื่น ๆ รอบกาย “ใช่หรือไม่?”

“ใช่!” พวกเขาตอบรับเป็นเสียงเดียว หลายคนกระทั่งตะโกนให้ฆ่าเฉินหงซิ่วเสียยามนี้ มิให้ผู้อื่นใช้เป็นเยี่ยงอย่าง

เพียะ!

ทว่าก่อนที่พวกเฉินเซียวอวิ๋นจะทันย่ามใจ หนึ่งเสียงตบก็ดังสนั่น แล้วร่างของชายร่างกำยำก็ถูกตบกระเด็น!

โลหิตพรั่งพรูจากจมูกปาก ซี่ฟันมากมายกระเด็นหลุด ส่งเสียงแผดร้องโหยหวนชวนเวทนา

ตุบ!

ร่างของเขากระแทกลงกับพื้น ใบหน้าปูดบวมดุจหัวหมู เป็นภาพชวนสะพรึงสะอิดสะเอียน

ชายร่างกำยำก็เป็นจ้าวเอกภพผู้หนึ่งเช่นกัน แต่ยามนี้ มิเพียงไม่อาจถีบเฉินซีกระเด็น ยังถูกตบกระเด็นเสียแทน สิ่งนี้แสดงชัดว่าฤทธาฝ่ามือของเฉินซีร้ายกาจเพียงไร

เพียงพริบตา เฉินเซียวอวิ๋นและคณะต่างเบิกตากว้าง เหมือนไม่กล้าเชื่อลงว่าชายร่างกำยำจะปวกเปียกได้เพียงนี้

ก่อนพวกเขาจะทันได้ฟื้นจากความตกใจ เฉินซีก็กล่าวเสียงเย็น “ข้าแค่ยืนเฉย ๆ เจ้ากลับจะให้ข้าไสหัวไป กระทั่งลงมือโจมตีข้า ดูเจ้ามีเจตนาคิดฆ่าข้าชัด ๆ เช่นนั้น ก็อย่าว่ากันยามข้าจัดการเจ้า!”

ฟ่าว!

ไม่ทันสิ้นเสียง ร่างของเขาก็พุ่งเข้าใส่ชายร่างกำยำแล้ว

มุมปากของเฉินเซียวอวิ๋นกระตุก รีบร้อนกล่าวขึ้น “ช้าก่อน!”

ครั้งนี้ เฉินซีก็ทำเหมือนไม่ได้ยิน เขายกเท้าขึ้นฟาดลงเยี่ยงแส้แหวกนภาใส่ชายร่างกำยำอย่างแรง

ก่อนหน้านี้ เขาพูดขึ้นหยุดชายร่างกำยำ แต่ไม่ว่าจะเป็นชายร่างกำยำและเฉินเซียวอวิ๋นหาสนใจเขาไม่ แล้วเขาจะสนใจเฉินเซียวอวิ๋นยามนี้ได้อย่างไร?

เขากำลังให้คนเหล่านั้นลิ้มรสดาบของตนเอง

ครืน!

ชายร่างกำยำกระเสือกกระสนขึ้นจากพื้น ตั้งใจเลี่ยงหลบแต่ก็ไม่อาจทำได้ทันกาล จึงทำได้เพียงเผชิญการโจมตีของเฉินซีตรง ๆ

ทว่าเพียงพริบตา เขาก็สัมผัสอำนาจหนึ่งอันยิ่งใหญ่ น่าสะพรึงกลัวเกินฝืนต้านกระแทกลงมาอย่างรุนแรง กระดูกแขนของเขาแหลก ทั้งร่างทรุดกระแทกลงพื้นราวอุกกาบาตในบัดดล ก่อให้เกิดหลุมขนาดมหึมาบนพื้น ฝุ่นควันฟุ้งตลบ

ชายร่างกำยำนั้นไม่อาจแยกแยะได้แล้ว ทั่วร่างของเขาอาบโลหิต ดวงตาเหลือกกลับหมดสติ

เหตุการณ์นี้ทำให้ดวงตาของเหล่าคนตระกูลเฉินเหลือกถลนด้วยโทสะ ใบหน้าบูดบึ้งเกินทนมอง

“วอนตาย!” เฉินเซียวอวิ๋นตะโกนพลางขยับตัว ร่างเปรียบดั่งแสงทองทะลวงมิติ พุ่งเข้าใส่เฉินซีอย่างรวดเร็ว

………………..