บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2016

บทที่ 2016 ปิดฉากเฉียบพลัน

………………..

บทที่ 2016 ปิดฉากเฉียบพลัน

หือ? ม่านตาของเฉินป้าหลิงหดตัวทันควัน เขาไม่อาจจับสัมผัสร่างของเฉินซีได้ ราวเฉินซีระเหิดหายสู่อากาศธาตุ

เหตุกะทันหันนี้ทำให้หัวใจของเขาสะท้านสั่น

แย่แล้ว! ในฐานะจ้าวเอกภพหกดารา เจตจำนงของเฉินป้าหลิงมหาศาลเกินธรรมดา แต่เขากลับไม่อาจทำได้กระทั่งตรวจจับคู่ต่อสู้พบ แล้วเขาจะไม่เพิ่มความระแวดระวังได้อย่างไร?

เขาไม่มีเวลาให้ขบคิด สลายกระบี่ยักษ์สีเขียวในมือเป็นอณูอันบางเบาเยี่ยงขนวัว ส่งพวกมันทะยานปกคลุมไปรอบ ๆ ลานประลองตามสัญชาตญาณ

ยามมองจากไกล ๆ พายุแสงสีเขียวอันบางเบาฟุ้งเช่นฝันสาดซัดลงเฉียบพลัน ทุกหยาดหยดล้วนแปรสภาพจากเจตจำนงกระบี่อันร้ายกาจ

การโจมตีอันกินพื้นที่ทั่วบริเวณเช่นนี้ ต้องบีบให้เฉินซีออกมาได้แน่!

นี่คือสิ่งที่เฉินป้าหลิงคิด

แต่แล้ว เขาก็ต้องประหลาดใจ เมื่อยามนี้เองที่หนึ่งปราณกระบี่สุดสามัญ เลือนรางเช่นม่านหมอกสายหนึ่งพลันปรากฏขึ้น

มันสุดแสนดาษดื่น แต่กลับเหมือนสัญญาณแห่งหายนะ ทันทีที่มันปรากฏ สรรพสิ่งบนลานประลองนี้ก็หยุดนิ่งเยี่ยงถูกสะกด ทั้งมิติ กระแสลม แสง เสียง… ล้วนสยบจำนน ทั่วทิศดูนิ่งค้างสมบูรณ์

กระทั่งหยาดหยดเจตจำนงกระบี่สีเขียวยังไม่มีเวลาแม้แต่จะแผลงฤทธิ์ พวกมันต่างนิ่งค้างไม่อาจขยับเขยื้อนอย่างกะทันหัน

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นรวดเร็วนัก ทั้งประหลาดและชวนตกใจยิ่ง!

หัวใจของเฉินป้าหลิงรู้สึกหนาวเยือกอย่างอธิบายไม่ถูก ผิวกายทุกชุ่นสั่นสะท้านประหนึ่งตกลงไปในโพรงน้ำแข็ง เขากระทั่งสัมผัสอันตรายถึงตายอย่างแรงกล้าสุดขีดได้

น่ากลัวนัก! ความหยิ่งผยองที่เขาแสดงปลาสนาการ การถือตนกร่างกำแหงไม่เหลือเค้า รู้สึกอึดอัดยิ่งกว่ายามใด

ไม่! มันจะเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร? เขาเป็นแค่ผู้น้อยงี่เง่าจากแดนเทพโบราณ เป็นแค่จ้าวเอกภพสี่ดารา! เหตุใดจึงมีการโจมตีน่ากลัวเช่นนี้?

เป็นภาพลวงตาแน่ ๆ!

เฉินป้าหลิงแผดเสียงในใจ ทั้งตกตะลึงและเดือดดาล เดิมทีเขาคิดบดขยี้เฉินซีในคราวเดียว เหยียบย่ำอีกฝ่ายต่อหน้าสายตาธารกำนัล ตั้งใจทรมานทุกวิถีทาง ก่อนจะทำลายการบ่มเพาะของเฉินซี

มิคาดคิดเลยว่าสถานการณ์จะแปรเปลี่ยนไปอย่างน่าตกใจทันทีที่เริ่มศึก!

เฉินป้าหลิงไม่อาจยอมรับเรื่องนี้ได้ ความภาคภูมิ สายเลือดในกาย และศักดิ์ศรีเทพโดยกำเนิดทำให้ไม่อาจยอมรับเรื่องทั้งหมดนี้

เปรี้ยง!

ความคิดในใจของเขาปั่นป่วน แต่ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในพริบตา ขณะนี้เมื่อเผชิญอันตรายถึงตาย เฉินป้าหลิงจึงเผยอำนาจเต็มที่

ร่างของเขาดูประหนึ่งถูกเพลิงผลาญ ดุจสัตว์ร้ายกราดเกรี้ยวจากโบราณกาล พลังโดยกำเนิดในสายเลือดแปรเปลี่ยนเป็นรัศมีสีเขียวเจิดจรัส พลุ่งพล่านจากกาย ทะยานสู่เวหา

เพียงพริบตา ฤทธิ์เดชของเฉินป้าหลิงก็ทบทวีเกินสองเท่าตัว!

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า ในฐานะยอดฝีมือผู้โดดเด่นยิ่งคนหนึ่งในขอบเขตจ้าวเอกภพของตระกูลเฉิน เฉินป้าหลิงผู้เป็นจ้าวเอกภพหกดาราไม่ธรรมดาจริงแท้ เขาไม่เพียงมีฝีมือลึกล้ำ อำนาจต่อสู้ยังพัฒนาไกลกว่าสหายร่วมขอบเขตด้วย

เพียงชั่วพริบตา เขาก็ตอบโต้อย่างเฉียบขาดตรงไปตรงมา

ลวดลายลึกลับสีเขียวปรากฏขึ้นตรงหน้า

ลวดลายลึกลับนี้ดูคลับคล้ายวิหคมิใช่ คลับคล้ายมัจฉามิเชิง อักขระเต๋าประหลาดคดเคี้ยวเลื้อยพันเกี่ยวอย่างซับซ้อน แผ่รัศมียิ่งใหญ่เจิดจรัส

เห็นได้ชัดว่านี่คือหนึ่งในไพ่ตายของเฉินป้าหลิง หากมิใช่เขากำลังเผชิญอันตรายสุดขั้ว คงไม่มีทางใช้ออกมาอย่างบุ่มบ่าม

ลวดลายนั้นเรืองรัศมีปกคลุม เผยบรรยากาศชวนผวา

สิ่งนี้ทำให้เฉินป้าหลิงผ่อนคลายใจลงได้นิดหน่อยเสียที

วูบ!

ขณะนี้ ปราณกระบี่อันเบาบางเช่นหมอกเคลื่อนมาหาอย่างไร้เสียง

พรวด!

ลวดลายลึกลับสีเขียวถูกฟันขาดราวเป็นเพียงกระดาษแผ่นหนึ่ง เฉียบขาดรวดเร็ว

เพียงพริบตา หัวใจของเฉินป้าหลิงก็สั่นสะท้านรุนแรง กิริยาหลุดควบคุม จมลงในความตกใจเกินประมาณ….

เขาไม่เคยคาดคิดว่าไพ่ตายของตนจะยังไม่อาจหยุดการโจมตีเพียงหนจากเฉินซีได้! เป็นไปได้อย่างไร? เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้?

ทำไม….

ความขวัญผวาและไม่ยินยอมอย่างสุดขั้วแผ่พล่านครอบงำหัวใจของเฉินป้าหลิง แล้วความเจ็บปวดสุดขีดก็แล่นปลาบจากหว่างคิ้ว

กร๊อบ!

นั่นคือเสียงกะโหลกศีรษะร้าวแหลก

เปรี้ยง!

หลังจากนั้น สติของเฉินป้าหลิงก็เหมือนถูกอัสนีขยี้แยก แหลกเละเป็นเสี่ยง ดับวูบไม่รับรู้

…

ในเมื่อเฉินหลิงคงยังเป็นเช่นนี้ ก็เป็นที่ชัดเจนว่าเหล่าสมาชิกตระกูลเฉินในยามนี้จะรู้สึกซับซ้อนกันเพียงไร

“พ่ายในทันที!”

“งดงาม!”

อู๋เซวี่ยฉานและถังเสียนหันไปยิ้มให้กัน ทั้งสองล้วนอุทานชื่นชมในใจไม่หยุดปาก บางทีกระทั่งพวกเขาเองก็มิได้คาดคิดกระมังว่าศิษย์น้องเล็กจะร้ายกาจได้ถึงเพียงนี้?

“ไอ้หนูนี่โหดร้ายเสียจริง! เขาทำลายห้วงจิตสำนึกของป้าหลิง!” ผู้อาวุโสตระกูลเฉินผู้หนึ่งเข้าไปตรวจบาดแผลของเฉินป้าหลิงในลานประลอง และกัดฟันตะโกนด้วยสีหน้าบูดบึ้งทันที

ห้วงจิตสำนึกของเขาถูกทำลาย! ทันใดนั้น เสียงเอะอะก็ดังขึ้นทั่วทิศ เพราะห้วงจิตสำนึกนั้นเป็นที่อาศัยแห่งวิญญาณ หากถูกทำลายไป ก็เท่ากับเปลี่ยนเจ้าของมันเป็นคนพิการไปเช่นกัน!

แม้ภายหน้าจะซ่อมแซมกลับมาได้ แต่มันก็จะกระทบการบ่มเพาะของเฉินป้าหลิงอย่างร้ายกาจ อย่าว่าแต่เรื่องที่วิชาซ่อมห้วงจิตสำนึกหายากยิ่งนัก!

“เวรเอ๊ย!”

สมาชิกตระกูลเฉินบางคนสุดแสนไม่พอใจ แผดเสียงก่นด่าเฉินซีตาม ๆ กัน นอกจากนั้น วาทะของพวกเขายังเกินทนฟังอย่างยิ่ง

“สหายเต๋าหลิงคง เจ้าเองที่เป็นคนตั้งกฎ เจ้ากระทั่งบอกเองว่าขอเพียงไม่ฆ่าคู่ต่อสู้ จะทำอะไรก็ได้ ยามนี้ศิษย์น้องเล็กของข้าคว้าชัย กลับต้องถูกด่าทอว่าร้าย หรือเจ้าคิดจริง ๆ ว่าเขาเทพพยากรณ์ของข้าไร้ผู้มีฝีมือ?” ทันใดนั้น อู๋เซวี่ยฉานก็กล่าวขึ้นด้วยสีหน้าเฉยชา เสียงเรียบเรื่อย แต่กลับเหมือนอัสนีเลื่อนลั่นทั่วทุกดวงใจ ทำให้เสียงเอะอะรอบทิศหายสิ้นในพริบตา

สีหน้าของเฉินหลิงคงแปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนจะสูดหายใจลึก “นายใหญ่ผ่อนโทสะลงเถิด มันก็แค่เสียงโวยวาย มิอาจเลี่ยงได้ ข้าย่อมไม่ยอมให้เรื่องทั้งหมดนี้ทำให้การประชันยืดเยื้อแน่นอน”

ว่าแล้ว สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา สั่งผู้อาวุโสตระกูลเฉินคนนั้น “พาเขาออกจากลานประลอง อย่าเสียเวลา!”

สีหน้าของผู้อาวุโสคนนั้นแปรเปลี่ยนเกินคาดเดา สุดท้ายก็แบกร่างของเฉินป้าหลิงกระฟัดกระเฟียดจากไป

นับแต่ต้นจนบัดนี้ สีหน้าของเฉินซีมิได้เปลี่ยนแปลงเลย ในเมื่อเฉินป้าหลิงขู่จะทำลายการบ่มเพาะของตน เขาย่อมไม่ปล่อยให้เฉินป้าหลิงทำลายการบ่มเพาะของตนไปอย่างไม่ตอบโต้

นี่คือทัณฑ์ที่เขามอบแก่เฉินป้าหลิง!

“ยามนี้ ยังมีใครจะมาท้าข้าประลองอีก เชิญขึ้นมาสู้กันได้เลย!” เฉินซีหันกลับมา กวาดสายตามองสมาชิกตระกูลเฉินอีกสองคนในกลุ่มที่สี่ไว ๆ พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย ทว่ากลับกดดันอย่างไม่อาจจับต้อง

เจ้านี่จะเหิมเกริมไปแล้ว!

เหตุการณ์นี้ทำให้สมาชิกตระกูลเฉินมากมายมีโทสะ ข่มเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างแค้นเคือง

แต่เหล่าแขกผู้มาร่วมชมการประชันต่างอดอุทานอย่างชื่นชมมิได้ ศิษย์เขาเทพพยากรณ์ผู้นี้แกร่งกล้าอหังการยิ่งโดยแท้

เสียงของเฉินซียังคงสะท้อนในอากาศ แต่กลับไร้ผู้ใดตอบสนอง ทำให้บรรยากาศเงียบกริบกดดันเล็กน้อย

เพราะเหตุนี้ ทุกสายตาจึงอดเบนไปยังสองสมาชิกตระกูลเฉินซึ่งอยู่ในกลุ่มสี่เหมือนเฉินซีกันมิได้

………………..