บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2034

บทที่ 2034 ชิ้นส่วนที่เก้าของแผนภาพวารีหลาก

………………..

บทที่ 2034 ชิ้นส่วนที่เก้าของแผนภาพวารีหลาก

ขณะที่เขาบรรยายประสบการณ์ตลอดหลายปีผ่านมา เฉินซีพยายามเล่าอย่างกระชับ รวบรัด ไม่ผสานอารมณ์ใด ๆ ของเขาไปในนั้น

เพราะถึงอย่างไร เขาก็เผชิญเหตุการณ์มากมายโดยแท้หลังออกจากเมืองหมอกสน หากให้บรรยายลงรายละเอียด เล่าสามวันสามคืนก็คงยังไม่จบ

แต่ถึงเช่นนั้น เขาก็ยังใช้เวลาหลายชั่วยามกว่าจะเล่าจบ

ทันทีที่พูดจบ เฉินซีกระทั่งรู้สึกคอแห้งเล็กน้อย จึงยกถ้วยชาขึ้นจิบเบา ๆ

จั่วชิวเสวี่ยเหม่อมองหลังฟังจบ สีหน้าบนใบหน้างดงามแปรเปลี่ยนเกินสงบอยู่เนิ่นนาน ท้ายที่สุด นางก็ไม่อาจกลั้นน้ำตา ร่ำไห้ออกมาอีกครั้ง

นางไม่อาจคาดคิดได้จริง ๆ ว่าบุตรของนางจะทนทุกข์รับทัณฑ์ ผ่านอันตรายมากมายเพียงนี้มาตลอดหลายปี เมื่อนึกว่าเรื่องทั้งหมดนี้เกี่ยวพันเช่นไรกับการจากไปของนาง ก็อดหลั่งน้ำตาอย่างรู้สึกผิดมิได้

เฉินซีรีบโอบบ่าปลอบใจนางเสียงเบา แล้วจึงทำให้นางฟื้นความเยือกเย็นขึ้นมาได้เล็กน้อย

ขณะเดียวกัน เฉินหลิงจวินเงียบไปเนิ่นนานหลังได้ยินเรื่องทั้งหมด หัวใจของเขาก็ปวดร้าวจากทุกสิ่งที่เฉินซีประสบมาเช่นกัน แต่เขาให้ความสนใจกับกรรมทั้งปวงเบื้องหลังประสบการณ์ของเฉินซีมามากกว่า

เช่น เคหาดารา ชิ้นส่วนแผนภาพวารีหลาก จักรพรรดิยมโลกองค์ที่สาม นิกายอำนาจเทวะ ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เงาทมิฬ ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์แห่งความโกลาหล และอื่น ๆ

หลังกาลผ่านเนิ่นนาน ในที่สุดเฉินหลิงจวินก็เงยหน้าขึ้นมองเฉินซี ท่าทีเหมือนอยากพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ยังลังเลอ้ำอึ้ง

“มีอะไรหรือ?” จั่วชิวเสวี่ยสังเกตเห็นการกระทำผิดปกติของเขา

เฉินหลิงจวินนิ่งไป ก่อนจะเงียบไปครู่หนึ่งแล้วระเบิดหัวเราะร่า ดังสนั่นจนวายุหิมะรอบข้างสะท้านสะเทือน

“ข้าแค่ยินดียิ่ง มิคาดเลยว่าเราจะมิได้มีเพียงหลานชายหญิง กระทั่งเหลนชายหญิงยังมีแล้ว!” เฉินหลิงจวินยิ้มร่า แทบลุกเต้นอย่างยินดี กระทั่งจั่วชิวเสวี่ยยังต้องอิทธิพลจากความยินดีจากใจที่เขาแสดงอย่างเลี่ยงมิได้ ใบหน้างดงามของนางจึงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เฉินซีพูดไม่ออกฉับพลัน ก่อนหน้านี้ เขากล่าวถึงบุตรตนเฉินอัน บุตรีเขาเฉินนั่ว หลานชายลุงเฉินอวี่ หลานชายปู่เฉินเป่าจิ้ง และหลานสาวปู่เฉินอวิ๋นจือเพียงผ่าน ๆ

แต่ไม่คาดเลยว่าการรับรู้เรื่องนี้จะทำให้บิดาของเขาสุดแสนยินดีจนยิ้มหน้าบาน เก็บอาการไว้ไม่อยู่

แต่อึดใจต่อมา เฉินซีก็สุดแสนตื้นตัน เสียดายก็เพียงไม่อาจนำพวกเขาหวนไปพบพวกเฉินฮ่าวได้

บรรยากาศกลมเกลียวขึ้นยิ่ง มิได้ห่างเหินกันอีกต่อไป

…

“ซีเอ๋อร์ ในเมื่อเจ้ามายังตระกูลเฉินแล้ว ข้าก็คิดว่าเจ้าน่าจะรู้บางเรื่องเกี่ยวกับข้าแล้ว” หลังพูดคุยกันเนิ่นนาน สีหน้าของเฉินหลิงจวินก็พลันเคร่งขรึม

“พอรู้มาบ้าง” เฉินซีพยักหน้า เขาเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจมาเนิ่นนาน ปรารถนาจะรู้คำตอบยิ่งนัก

“อันที่จริง ทุกสิ่งนั้นเกี่ยวข้องกับอดีตชาติของข้า” เฉินหลิงจวินครุ่นคิดหนักอยู่ครู่หนึ่ง จึงเอ่ยปาก “ในอดีตชาติ ข้าคือทายาทผู้หนึ่งของตระกูลเฉิน เข้าร่วมศึกผู้พิทักษ์วิถีได้โดยบังเอิญ และยามนั้นเองที่ข้าได้สมบัติล้ำค่าชิ้นหนึ่งจากบนภูเขาผนึกเทพ และสมบัติล้ำค่าชิ้นนั้นแหละที่เปลี่ยนเส้นทางชีวิตข้าไปโดยสิ้นเชิง….”

“หลังจากศึกผู้พิทักษ์วิถีจบลง ข้าก็บรรลุเป็นมหาเทพเต๋าในรวดเดียว และอาศัยอำนาจสมบัติล้ำค่านั้นนำตระกูลเฉินทำศึก หลังผ่านศึกละเลงเลือดหลายปี ในที่สุดข้าก็ชิงโลกภูมิเก้าวิญญาณให้ตระกูลเฉินเป็นตระกูลระดับกลางได้”

“ยามนั้น ข้ามีขวัญกำลังใจเต็มเปี่ยม สุดแสนภาคภูมิในความสำเร็จ เป็นที่รักใคร่เทิดทูนทั่วทั้งตระกูลเฉิน กระทั่งบรรพชนเฉินไท่ชงยังฟังวาจาข้าทุกคำ กล่าวได้ว่าเกียรติภูมิยิ่งใหญ่ไร้ขอบเขต”

เมื่อเฉินหลิงจวินบรรยายเรื่องราวในกาลก่อน สีหน้าของเขาก็ปรากฏความภาคภูมิถือตัวเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้ ประสบการณ์อันตราตรึงในความทรงจำเช่นนี้ ไม่มีทางลบล้างออกได้

ทว่าจู่ ๆ เขาก็ขมวดคิ้วเมื่อกล่าวถึงตรงนี้ ก่อนจะถอนใจด้วยสีหน้าอันเย็นเยือกรวดร้าวเล็กน้อย

“ยามนั้น ทั้งตระกูลเฉินสนับสนุนข้าอย่างเต็มที่ หวังว่าข้าจะนำพวกเขาทำศึก ทะยานสูงต่อไปในโลกหล้า ให้ตระกูลเฉินกลายเป็นตระกูลระดับสูงในแดนมารดากำเนิดบรรพ์”

“แต่ยามนั้น เหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับข้า สมบัติล้ำค่าในมือทำให้ผู้อื่นเกิดความโลภอย่างเลี่ยงมิได้ มันกระทั่งกระตุ้นอำนาจของเทียบอันดับเทวา ทำให้เนตรทัณฑ์สวรรค์ปรากฏขึ้นด้วยเจตนาชิงสมบัติล้ำค่าที่ข้ามี”

“ฮึ! ข้าหรือจะปล่อยให้มันทำสำเร็จ?”

สีหน้าของเฉินหลิงจวินเจือความทะนง ทรงอำนาจและเย็นชา “ท้ายที่สุด แม้ข้าจะเสี่ยงชีวิตปกป้องมันไว้ได้ ข้าก็ถูกบังคับให้ต้องเลือกเวียนสังสารวัฏ”

“แต่ไม่คิดเลยว่าแม้จะเกิดใหม่แล้ว เทียบอันดับเทวาจะยังไม่ปล่อยข้าไป และเริ่มอาศัยนิกายอำนาจเทวะมาจัดการกับข้า”

“ข้าเกิดใหม่เป็นศิษย์ผู้หนึ่งของนิกายอำนาจเทวะ เฉินไท่หลิง ตั้งใจใช้ตัวตนนี้เลี่ยงอันตราย แต่หาคาดคิดไม่ว่าเจ้านิกายอำนาจเทวะจะเห็นเจตนาข้า สุดท้ายข้าก็ล้มเหลว”

“หลังจากนั้น ข้าก็เกิดใหม่เป็นนักพรตเซิ่งจีแห่งเขาเทพพยากรณ์ ตั้งใจใช้เขาเทพพยากรณ์ปกป้องตัวเอง แต่ไม่คิดเลยว่าจะยังตกตายเพราะแผนของเจ้านิกายอำนาจเทวะยามฝูซี บรรพบุรุษผู้ก่อตั้งสำนักจากจร”

“จากนั้น ข้าก็เกิดใหม่เป็นอวิ๋นฝูเซิงแห่งสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า…. น่าเสียดาย สุดท้ายข้าก็ยังล้มเหลว”

“ความล้มเหลวต่อเนื่องนี้ทำให้ข้าตระหนักถึงหนึ่งปัญหา นั่นก็คือ หากข้าไม่ส่งสมบัติล้ำค่านี้ออกไป ไม่ว่าจะเกิดใหม่กี่ภพชาติ ข้าก็ยังต้องตกตายอยู่ดี”

เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ รอยยิ้มอันแฝงนัยลึกล้ำก็ยกขึ้นที่มุมปากของเขา “ประสบการณ์ของข้าในชาตินี้พิสูจน์แล้ว ว่าข้าทำถูกต้องจริง ๆ”

เฉินซีอดถามมิได้ “ท่านมอบสมบัติล้ำค่านั่นให้ผู้อื่นหรือ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน