บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2037

บทที่ 2037 เพียงชั่วพริบตาก็ผ่านไปครึ่งปี

………………..

บทที่ 2037 เพียงชั่วพริบตาก็ผ่านไปครึ่งปี

ยังไม่ถึงเวลา?

เฉินซีงุนงง “เพราะเหตุใดหรือท่านพ่อท่านแม่?”

เฉินหลิงจวินและจั่วชิวเสวี่ยสบตากัน “ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน ครั้งที่เรามาที่ตระกูลเฉินเพื่อหาที่พักพิง ข้าสัญญากับท่านบรรพบุรุษว่าข้าจะไม่ออกไปโดยพลการ ก่อนที่ศึกผู้พิทักษ์วิถีครั้งต่อไปจะเริ่มต้นขึ้น”

เขาหยุดครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวต่อ “ปัจจุบันเหลือเวลาอีกห้าร้อยปี ก่อนที่จะบรรลุข้อตกลงนั้น”

คิ้วของเฉินซีขมวดเข้าหากันแน่นยิ่งขึ้น “นี่เป็นเงื่อนไขระหว่างพวกท่านหรือ?”

เฉินหลิงจวินพยักหน้า “หากไม่เป็นเช่นนั้น แล้วท่านบรรพบุรุษจะกล้าเสี่ยงต่อสู้กับเต๋าแห่งสวรรค์เพื่อซ่อนเราไว้ที่นี่ได้อย่างไร? ตระกูลผู้พิทักษ์เต๋าศักดิ์สิทธิ์ปกป้องเต๋าแห่งสวรรค์ แต่ท่านบรรพบุรุษยังกล้าที่จะทำเช่นนี้ แล้วข้าจะกลับคำพูดได้อย่างไร”

บัดนี้เฉินซีเริ่มเข้าใจแล้วบางอย่างราง ๆ แล้ว “เท่าที่ข้ารู้ แดนมารดากำเนิดบรรพ์เป็นสถานที่ที่อยู่ใกล้เต๋าแห่งสวรรค์มากที่สุด ดังนั้นการอยู่ที่นี่จะเทียบเท่ากับการอยู่ต่อหน้าเต๋าแห่งสวรรค์ มันไม่อันตรายเกินไปหน่อยหรือ?”

เฉินหลิงจวินยิ้ม “ไม่มีสิ่งใดที่สมบูรณ์แบบในโลกนี้”

เมื่อตระหนักว่าเขาไม่สามารถโน้มน้าวเฉินหลิงจวินได้ เฉินซีเบนสายตาไปทางจั่วชิวเสวี่ยหวังให้นางโน้มน้าวเฉินหลิงจวิน

ทว่าจั่วชิวเสวี่ยกลับคลี่ยิ้มและส่ายศีรษะ

สิ่งนี้ทำให้เฉินซีปวดหัวทันที เขามาที่ตระกูลเฉินเพื่อพาบิดามารดากลับไป แต่เมื่อเขาบรรลุเป้าหมายนี้แล้ว บิดามารดากลับไม่เต็มใจที่จะจากไปเพราะข้อตกลงเมื่อหลายปีก่อน

เฉินซีลูบคิ้วและถอนหายใจ “แต่ทำไมพวกท่านถึงเห็นด้วยกับเงื่อนไขนี้? หรือว่ามีความนัยซ่อนอยู่ หากเป็นเช่นนั้น ก็ไม่มีทางเลือกอื่นจริง ๆ งั้นข้าจะไปถามเฉินไท่ชงเอง”

เฉินหลิงจวินส่ายศีรษะ “ซีเอ๋อร์ หากเจ้าคำนึงถึงผลประโยชน์สูงสุดของเรา เจ้าจะต้องเคารพการตัดสินใจของเรา!”

เสียงของเขาสงบ แต่ก็ไม่อาจโต้แย้ง

จั่วชิวเสวี่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ซีเอ๋อร์ ที่บิดาของเจ้ารั้งอยู่ก็เพื่อชดใช้หนี้จากชาติก่อนของเขา ตอนนี้เขาได้ฟื้นคืนความทรงจำในช่วงชาติก่อนแล้ว เขาได้ครอบครองมรดกของตระกูลเฉินทั้งหมดและแม้แต่เคล็ดวิชาลับเฉพาะบางอย่างของตระกูล และมีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ ดังนั้นเฉินไท่ชงจะไม่ยอมให้บิดาของเจ้าจากไปในเวลานั้นเช่นกัน”

เมื่อนางกล่าวมาถึงจุดนี้ จั่วชิวเสวี่ยก็หายใจเข้าลึก ก่อนจะกล่าวอย่างจริงจัง “เมื่อเขาแก้ไขกรรมที่เกี่ยวข้องกับความทรงจำของเขาได้ นั่นถึงจะเป็นเวลาที่เราจรจาก ไม่ข้องเกี่ยวกันอีก ไม่เช่นนั้น บิดาของเจ้าคงจะไม่อาจกินอิ่มนอนหลับอย่างสงบสุขไปชั่วชีวิต”

แน่นอนว่าเขาให้ความเคารพต่อความปรารถนาและการตัดสินใจของบิดาอย่างไม่มีเงื่อนไข ทว่าเมื่อคิดว่าทั้งสองจะยังรั้งอยู่ที่นี่ในฐานะ ‘อาชญากร’ ที่ถูกจำคุกไปอีกห้าร้อยปี เขาก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

“ซีเอ๋อร์ ไม่ต้องกังวล ไม่ว่าจะในกรณีใด เจ้าจะต้องมาที่แดนมารดากำเนิดบรรพ์ในอีกห้าร้อยปีข้างหน้า เพื่อเป็นตัวแทนของตระกูลเฉินในศึกผู้พิทักษ์วิถี เราจะจากกันในเวลานั้น” จั่วชิวเสวี่ยยิ้มพลางกล่าวคำเหล่านี้

“แน่นอน เมื่อเจ้าเข้าร่วมในศึกผู้พิทักษ์วิถี ข้ายังสามารถให้คำแนะนำแก่เจ้าได้ ข้ามีความทรงจำเกี่ยวกับประสบการณ์ของข้าในศึกผู้พิทักษ์วิถีในช่วงชาติที่แล้ว แม้ว่ามันจะไม่สามารถช่วยเจ้าได้มากนัก แต่ช่วยได้เล็กน้อยก็ยังดี” เฉินหลิงจวินกล่าว

เฉินซีถอนหายใจยาวเมื่อได้ยินสิ่งนี้ จากนั้นเขาก็หัวเราะเสียงขื่น “ดูเหมือนว่าข้าคงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตกลง”

เฉินหลิงจวินและจั่วชิวเสวี่ยต่างยิ้มให้กัน รู้สึกพึงพอใจอย่างมาก

…

ภายนอกโถงถามหทัย

“เป็นอย่างไรบ้าง” เมื่อเห็นร่างของเฉินซีเดินออกจากโถงถามหทัย เฉินไท่ชงที่รออยู่ก่อนแล้วก็ถามขึ้น

“ข้าจะขอบคุณอย่างยิ่ง หากผู้อาวุโสสามารถยกเลิกข้อตกลงและอนุญาตให้บิดามารดาไปกับข้าตอนนี้” เฉินซีกล่าวอย่างสบาย ๆ ในขณะที่ท่าทางของเขาเย็นชาและไม่แยแสเล็กน้อย

“ฮ่า ฮ่า ข้อตกลงคือคำสาบาน มันจะถูกยกเลิกอย่างง่าย ๆ ได้อย่างไร ไปถามบิดาของเจ้าเรื่องนี้สิ หากเขายืนกรานที่จะจากไป ข้าก็จะไม่ว่าอะไร” เฉินไท่ชงยิ้มพลางกล่าวอย่างสบาย ๆ

เฉินซีแค่นเสียงดังเฮอะ “ท่านคงรู้อยู่แล้วว่าบิดาของข้าจะไม่กลับคำใช่หรือไม่?”

เฉินไท่ชงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “เจ้าหนู หากเจ้าตกลงที่จะเข้าร่วมตระกูลเฉิน ข้าก็คงยกเลิกคำสาบานและลากพ่อแม่เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้เลย”

เฉินซีถึงกับพูดไม่ออก และกลอกตาเมื่อได้ยินเฉินไท่ชงพูดถึงการพาเขาเข้าตระกูลเฉินอีกครั้ง

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็กล่าวเน้นย้ำทีละคำ “เป็นไปไม่ได้!”

กล่าวจบก็หันหลังจากไปทันที

“ช่างเป็นเด็กน้อยที่ดื้อรั้นเสียนี่กระไร….” เฉินไท่ชงจ้องมองไปที่เฉินซีอย่างว่างเปล่าพลางพึมพำ “หากเจ้ารู้ว่าข้าจะต้องรับการลงโทษจากเต๋าแห่งสวรรค์ไปชั่วนิรันดร์ หากข้าผิดคำสาบาน แล้วเจ้าจะเห็นด้วยหรือไม่?”

แม้จะกล่าวเช่นนี้ แต่เฉินไท่ชงก็ยังคงไล่ตามเฉินซีไป “เจ้าหนู เจ้าจะไปเลยเหรอ?”

“ไม่ ข้าตั้งใจจะอยู่ที่นี่สักครึ่งปี ให้อาการบาดเจ็บของข้าฟื้นตัวก่อน ผู้อาวุโส ท่านคงไม่คิดที่จะไล่ข้าออกไปกระมัง?” เฉินซีไม่ได้หันกลับมา ในขณะที่ตอบเฉินไท่ชง

ในระหว่างการประลองก่อนหน้านี้ เขาได้ต่อสู้อย่างสุดกำลังกับเฉินเต้าหยวน เฉินชิวสุ่ย และเฉินเซียวอวิ๋น มันทำให้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส ประกอบกับความจริงที่ว่าเขาต้องทนทุกข์ทรมานจากผลข้างเคียงของเคล็ดระเบิดสังหารเทวะ มันทำให้เฉินซีตกอยู่ในสภาพที่แย่มากในขณะนี้

แน่นอนว่า เหตุผลที่เขาเลือกอยู่ครึ่งปี ส่วนใหญ่ไม่ใช่เพราะเขาต้องการพักฟื้น และเป็นเพียงเพราะเขาต้องการอยู่กับบิดามารดาให้นานกว่านี้อีกสักหน่อย

“ครึ่งปี?” ทันใดนั้น รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเฉินไท่ชง ในขณะที่เขาครุ่นคิดอยู่ในใจ วิเศษแท้ หากข้าเกลี้ยกล่อมอีกสักสองสามครั้ง ข้าเชื่อว่าเขาจะต้องใจอ่อนยอมเข้าตระกูลเป็นแน่ โอ้ บางทีข้าควรจะให้ผลประโยชน์บางอย่างแก่เขา ซึ่งเขาไม่อาจปฏิเสธได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน