บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2044

บทที่ 2044 หมิง

………………..

บทที่ 2044 หมิง

เฉินซีคำนวณความลึกล้ำแห่งค่ายกลจ้าววิญญาณได้ไว้นานแล้ว ดังนั้นตอนที่ลงมือจึงแม่นยำรวดเร็วและเก่งกาจเป็นอย่างยิ่ง เหมือนจะฝึกทำมาแล้วเป็นพันครั้ง

วงแสงวงแล้ววงเล่าคล้ายกับคลื่นน้ำปรากฏขึ้นบนแท่นบูชาโบราณ อักขระจ้าววิญญาณจำนวนมากเปล่งแสงขึ้นมา

“ข้าจะฆ่าเจ้า! ฆ่า!” สตรีลึกลับตวาดด้วยความโกรธเกรี้ยว ไม่รู้เลยว่านางมีเหตุผลอะไรถึงพยายามหยุดเฉินซีในตอนนี้ไว้

ทว่าเฉินซีหาได้สนใจไม่

อีกไม่เท่าไหร่ก็จะซวยกันหมดแล้ว ถ้าหากไม่ลองดูตอนนี้ เขาก็คงตายไปทั้งที่ยังเหลือห่วงอีกมาก

ตู้ม!

โลกทั้งใบในเตาหลอมสั่นสะท้านรุนแรง คล้ายกับวันสิ้นโลกมาถึง เต็มไปด้วยกลิ่นอายทำลายล้าง

หญิงสาวกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง เหมือนเป็นฟางเส้นน้อยท่ามกลางคลื่นมหาสมุทรที่กำลังลงสู่ห้วงลึก

เสียงหัวเราะแหบห้าวด้วยความยินดีของมหาเทพเต๋าซูถัวดังก้องขึ้นภายนอกเตาหลอม ตายเพราะปลดปล่อยความหมองหม่นที่อัดอั้นในใจมายาวนาน

เสียงหัวเราะของเขาดังก้องดั่งเสียงร้องของดาราปักษารัตติกาล เป็นเสียงแสบแก้วหู

ตู้ม!

เตาหลอมร้องโหยหวนราวกับถูกพลังนั้นกัดกร่อน คล้ายกับถูกแช่ลงในหินร้อน ใกล้จะหลอมละลายเต็มทน อยู่ในจังหวะเป็นตาย

“ไม่! ไม่นะ!!” สตรีลึกลับเหมือนไม่รู้ถึงความอันตราย นัยน์ตาหม่นแสงสีดำจ้องเฉินซีที่อยู่บนแท่นบูชา ร้องเสียงเศร้าโศกโศกาแลไม่ยินยอมออกมา “เจ้าได้ทำลายมันแน่….”

“เจ้าคนนอกรีต! ตายเสียเถอะ!” ทันใดนั้นซูถัวก็ตะโกนลั่น จากนั้นเตาหลอมแห่งชะตากรรมก็พลันหยุดเคลื่อนไหว เหมือนใกล้จะแตกสลายถูกทำลายลงได้ทุกจังหวะ

ในพริบตาเดียวกันนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงลึกลับลอยออกจากริมฝีปากเฉินซี คล้ายกับว่ามันเป็นคาถามนต์บางอย่าง เพราะเกิดแสงจ้าขึ้นจากแท่นบูชาโบราณ พร้อมกับอักขระจ้าววิญญาณจำนวนมากที่ระเบิดพุ่งออกมาดั่งดอกไม้เพลิง

ชั่วพริบตาต่อมา ทั้งเตาหลอมแห่งชะตากรรมก็ปลดปล่อยทำนองเต๋ายิ่งใหญ่ออกมา ทำท่าราวกับได้เกิดใหม่ เปล่งแสงสว่างจ้าออกมาทันใด!

“บ้าเอ๊ย! นี่มันอะไร….” ซูถัวคำรามลั่นด้วยความตกใจปนความโกรธ เหมือนไม่ทันตั้งตัว

จากนั้น เฉินซีก็รู้สึกว่าร่างตนเองสั่นสะท้าน เข้าใจผิดคิดว่าตนเองถูกดูดเข้าวังวนมิติไป มันยาวนานเหมือนผ่านไปทั้งยุค แต่ก็เหมือนผ่านไปแค่พริบตา

หลังจากนั้น ทุกอย่างก็กลับคืนสู่ความสงบ ทั้งกลิ่นอายและเสียงร้องอันน่าหวาดกลัวของซูถัวก็หายไป

เฉินซีนั่งอยู่บนแท่นบูชา หอบหายใจอย่างแรง จ้องมองไปยังพื้นที่ด้านหน้าอันเงียบสงัด ก่อนหน้านี้เขาเหมือนพึ่งรอดชีวิตมาได้ ยังรู้สึกกลัวอันตรายที่พึ่งพ้นมาไม่หาย

“เจ้า… สามารถควบคุมหม้อเทวะจ้าววิญญาณได้!” เสียงของสตรีดังขึ้นด้วยความไม่อยากเชื่อ

เฉินซีตอบง่าย ๆ “ข้าก็บอกไปแล้ว แต่เหมือนเจ้าไม่เชื่อ”

เขาหันมาหานาง แต่ร่างนางกลับซวนเซล้มลงหมดสติไป

เฉินซีเห็นแล้วก็ตกใจ รีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหา ตรวจดูอาการนางคร่าว ๆ แล้วก็ถอนหายใจโล่งอก เพราะไม่เห็นว่ามีสิ่งใดถึงชีวิต

สตรีผู้นี้หนีการไล่ล่าของซูถัวมาเจ็ดปีเต็ม ไม่รู้ว่าระหว่างนั้นโดนโจมตีจนบาดเจ็บมามากมายแค่ไหนบ้าง

เฉินซีคิดแล้วก็ให้สงสาร หากไม่ใช่เพราะนาง ข้าก็คงตายไปนานแล้วสินะ?

ในขณะเดียวกันนั้น เฉินซีก็ลากสายตามองนางให้ทั่ว พอได้เห็นใบหน้านางชัด ๆ ก็ถึงกับชะงักไป!

นางมีรูปร่างที่มีเสน่ห์เย้ายวนเป็นเอกลักษณ์ กรอบหน้างดงามดั่งหยกสลัก ให้ความรู้สึกสูงส่งไม่แยแสใคร

ริมฝีปากแดงเม้มเข้าหากันเล็กน้อย สันจมูกโด่ง หน้าผากกลมเกลี้ยง และผมยาวสีดำที่ทิ้งตัวลงมา เผยเป็นเสน่ห์ที่ใครได้เห็นก็แทบกลั้นหายใจ

ความงามเช่นนี้เป็นดั่งผลงานชิ้นเอกของธรรมชาติ เป็นความงามที่มาจากปลายพู่กันของยอดจิตรกรได้เท่านั้น เหมือนเป็นสิ่งที่งดงามเกินโลกใบนี้ แค่ได้เห็นก็ทำเอาเฉินซีอึ้งไปจนทำอะไรไม่ถูก

ผ่านไปชั่วระยะหนึ่งถึงตั้งสติขึ้นได้ ถึงขนาดต้องร้องชื่นชมออกมา หากแค่หน้าตาอาจจะไม่ได้งามอย่างถึงที่สุด แต่หากรวมท่าทางสูงส่งบริสุทธิ์ไม่เหมือนใครของนางเข้าไปด้วยแล้ว ไม่ว่าสตรีคนไหนก็คงรู้สึกว่าด้อยกว่านางเป็นแน่!

เฉินซียับยั้งความคิดทั้งหลายไว้ในชั่วพริบตา เขาสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วเริ่มทำสมาธิ

เหตุการณ์เมื่อครู่จบลงแล้ว แต่เฉินซียังไม่รู้ว่าซูถัวจะตามมาทันอีกรอบหรือไม่

ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าวางใจ

…

“หนึ่งปีครึ่ง….” นางพึมพำ เกิดหมอกปรากฏขึ้นล้อมกายนางอีกครั้ง ทำให้ดูเหมือนเป็นภาพฝันขึ้นอีกครา

“เจ้ารู้วิธีควบคุม… หม้อเทวะจ้าววิญญาณได้อย่างไร?” นางพลันเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาสีดำจ้องมองเฉินซี เห็นได้ชัดว่าตอนนี้นางมีสติเต็มที่ จำเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนที่นางจะหมดสติไปได้ทุกอย่าง

หม้อเทวะจ้าววิญญาณคือชื่อของเตาหลอมแห่งชะตากรรมที่พวกเขากำลังอาศัยอยู่ในตอนนี้

“หากบอกว่าข้ารู้วิชาลับทุกอย่างที่มาจากยุคแห่งจ้าววิญญาณเจ้าจะเชื่อหรือไม่?” เฉินซีถามกลับ

นางชะงักไปเล็กน้อย ก่อนคิ้วดำดั่งหมึกจะขมวดเข้าหากัน ผ่านไปนานจนเอ่ยขึ้นมา “ในเมื่อเจ้าสามารถควบคุมหม้อเทวะจ้าววิญญาณได้ก็คงจะจริง”

ที่นางพูดแบบนี้ก็ไม่ใช่เพราะอะไร การที่สามารถควบคุมหม้อเทวะจ้าววิญญาณได้นั้นเหนือกว่าการมีความลึกล้ำทั้งหมดจากยุคแห่งจ้าววิญญาณเสียอีก

เฉินซียิ้มกล่าว “อ้อ ข้าชื่อเฉินซี ข้ายังไม่รู้จักชื่อแม่นางเลย”

นางตอบง่าย ๆ “หมิง”

“หมิง?” เฉินซีได้ยินชื่ออันเป็นเอกลักษณ์ของนางแล้วก็อึ้งไปเล็กน้อย แต่พอคิดว่านางเป็นคนมาจากยุคก่อน หรือก็คือยุคแห่งจ้าววิญญาณ เขาก็ไม่รู้สึกว่ามันแปลกอีก

“ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นใคร เจ้าคือผู้ช่วงชิงที่มีแผนภาพวารีหลาก” หมิงเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงสงบ “ข้ายังรู้อีกว่าเจ้าเคยไปแดนรวนเรลืมเลือน เป็นผู้ช่วงชิงเพียงคนเดียวที่สามารถออกจากประตูแห่งวันโลกาวินาศมาได้”

เฉินซีหรี่ตาลงอย่างไม่อยากเชื่อ รู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง ไม่คิดเลยว่าสตรีคนนี้จะรู้ความลับของเขาด้วย

หมิงว่าต่อ “ดูแล้วเจ้าคงจะเป็นคนที่ข้าตามหาอยู่”

เฉินซีอึ้งไป “ข้าหรือ? ตามหาไปเพื่ออะไร?”

“ข้าผ่านการล่มสลายมาหลายยุค ออกค้นหามานานชั่วกัปชั่วกัลป์ สิ่งที่ตามหาก็คือการก้าวข้าม” หมิงมีสายตาล้ำลึก มันแผ่แววแสงเรือง ๆ ออกมา “เดิมทีข้าคิดว่าคงต้องตายไปพร้อมกับความเสียใจนี้แล้ว ไม่คิดเลยว่าโอกาสนั่นกับซุกซ่อนอยู่ในยุคที่เก้า และเจ้าเป็นคนเดียวที่จะทำให้โอกาสนั้นเกิดขึ้นได้”

“เจ้า… จะพูดอะไรกันแน่?” เฉินซีขมวดคิ้ว

หมิงเงียบไปอีกครั้ง ผ่านไปหลายชั่วอึดใจนางจึงเงยหน้าขึ้นแล้วเผยสีหน้ามุ่งมั่น นัยน์ตาดำฉายแววดื้อรั้นออกมา “ช่วยข้าค้นหามหาวิถีแห่งเต๋า ข้าอยากเข้าวัฏจักรสังสารวัฏที่ไร้วันสิ้น และกลับคืนสู่ยุคที่แปดให้ได้ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม ถึงจะต้องไปเกิดใหม่เป็นคนธรรมดาก็เถอะ นี่คือ… หนทางแห่งการก้าวข้ามของข้า!”

เฉินซีใจสั่น

………………..