บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2045

บทที่ 2045 หลงในอวกาศ

………………..

บทที่ 2045 หลงในอวกาศ

มหาวิถีสู่เต๋า!

วัฏจักรนิรันดร์แห่งสังสารวัฏ!

หวนกลับสู่ยุคที่แปด…

คำพูดของนางสั่นคลอนหัวใจเฉินซีให้สะท้านไหว ฉับพลัน ความคิดมากมายก็พลุ่งพล่านเข้าไปในสมองของเขาอย่างไม่หยุดหย่อน

ในอดีต เฉินซีเข้าใจว่ามีเพียงยุคที่เก้าเท่านั้นที่มีพลังสังสารวัฏ ดังนั้นพลังนี้จึงสามารถใช้ได้เฉพาะในยุคที่เก้าเท่านั้น

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตนจะสามารถใช้พลังสังสารวัฏเพื่อเดินทางข้ามกำแพงระหว่างยุคสมัย และย้อนกลับไปสู่ยุคอดีตได้!

สิ่งนี้จะสำเร็จได้จริงหรือ?

ยุคที่แปดยังไม่สูญสิ้นไปหรือ? ยังมีสิ่งใดที่หลงเหลืออยู่กัน? แม้ว่าจะสามารถกลับไปด้วยพลังสังสารวัฏได้ก็ตาม แล้วอะไรคือจุดประสงค์ของการกลับไปกันแน่?

อันที่จริงแล้ว หากพิจารณาอย่างรอบคอบก็จะเห็นว่าข้อมูลทั้งหมดนี้ขัดแย้งกันอย่างมาก เพราะหลังจากสิ้นยุคแล้ว ก็ย่อมไม่มีสิ่งใดหลงเหลือ เช่นนั้นแล้วจะกลับไปเพื่ออันใดกัน?

หากพลังสังสารวัฏสามารถทำสิ่งนี้ได้ ก็หมายความว่ายุคที่แปดแท้จริงนั้นหาได้ถูกลบล้างไปโดยสิ้นเชิงอย่างนั้นหรือ?

หลังจากครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ เฉินซีก็หันเหความสนใจไปที่มหาวิถีแห่งเต๋าและวัฏจักรนิรันดร์แห่งสังสารวัฏ

เนื่องจากหมิงกล้าพูดถึงสิ่งนี้ เห็นที การมีอยู่ของพวกมันคงไม่ได้เป็นเพียงการคาดเดาของนางเท่านั้น และจากที่นางคาดการณ์ มีเพียงค้นหามหาวิถีแห่งเต๋าให้ได้เท่านั้นจึงจะสามารถเข้าสู่วัฏจักรนิรันดร์แห่งสังสารวัฏ และย้อนกลับไปสู่ยุคที่แปดได้

แล้ววัฏจักรนิรันดร์แห่งสังสารวัฏนี้คืออะไร? เหตุใดมันจึงมีพลังที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้?

คำถามนับไม่ถ้วนอัดแน่นอยู่ในใจของเฉินซี ชายหนุ่มถึงกับชะงักค้างอยู่เช่นนั้น ไม่อาจฟื้นคืนสติได้อยู่นานทีเดียว

ไม่ใช่เพราะคำพูดของนางคลุมเครือยากหยั่งรู้ แต่เป็นเพราะมันออกจะน่าเหลือเชื่อเกินไป ข้อมูลเหล่านี้ทำลายความรู้ความเข้าใจในอดีตของเฉินซีไปโดยสิ้นเชิง

…

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ในที่สุดเฉินซีก็อดถามคำถามเหล่านี้ออกไปไม่ได้

กระนั้น เขาก็ต้องพบเพียงความผิดหวังเมื่อหมิงไม่ได้อธิบายอะไรมากนัก นางเพียงพูดว่า “เพื่อพบมหาวิถีแห่งเต๋าแล้ว เจ้าจะเข้าใจทุกอย่างได้เอง”

นอกจากเฉินซีจะรู้สึกหมดหนทางแล้ว ความอยากรู้อยากเห็นของเขาก็ยิ่งกลับกลายทวีคูณ ภูมิหลังของนางช่างลึกลับกว่าที่เขาคิดไว้ยิ่งนัก

“แต่… เหตุใดเจ้าถึงคิดว่าข้าจะช่วยเจ้าเล่า?” เฉินซีพูดพลางหัวเราะขื่น เขาลูบจมูกของตนขณะที่พูดขึ้น “อ้อใช่แล้ว เจ้าช่วยชีวิตข้าไว้นี่นะ หากปฏิเสธ เห็นทีข้าคงจะกลายเป็นคนเนรคุณ”

หมิงเงียบไปสักพักก่อนจะพูดขึ้น “ขอบคุณ”

มันเป็นเพียงคำง่าย ๆ ที่คล้ายว่าหญิงสาวต้องรวบรวมความกล้าทั้งชีวิตเพื่อพูดออกไป น้ำเสียงนั้นทั้งจริงจังและเคร่งขรึม ราวกับไม่เคยพูดคำเหล่านั้นกับใครมาก่อน

“อย่าเพิ่งขอบคุณข้าเลย ตอนนี้แม้แต่ตัวข้าเองก็ไม่แน่ใจว่าจะค้นพบสิ่งที่เรียกว่ามหาวิถีแห่งเต๋าได้หรือไม่” เฉินซีถอนหายใจเฉื่อย

หมิงพยักหน้าก่อนจะเงียบไป

ท่าทางของนางทั้งเย็นชาและห่างเหิน เมื่อประกอบกับความงามแสนพิเศษราวภาพฝันที่ไม่มีอยู่จริง มันก็ทำให้นางยิ่งดูลึกลับยากเข้าถึงยิ่งกว่าเก่า ราวกับว่าไม่มีผู้ใดในโลกนี้จะย่างกรายเข้าไปในโลกของนางได้

“แล้วเจ้ารู้ไหมว่าตอนนี้เราอยู่ที่ไหน?” เฉินซีหยุดความคิดที่วุ่นวายนั้นลง จากนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะถามคำถามนี้เมื่อนึกขึ้นได้ถึงสถานการณ์ในปัจจุบัน

“ไม่ ข้าไม่เคยมาที่นี่มาก่อน” หมิงตอบอย่างตรงไปตรงมา

เฉินซีตกตะลึง “แล้ววันนั้นเจ้ามาหาข้าได้อย่างไร?”

“ข้าตามเจ้าไป” นางพูดขึ้นเบา ๆ

ฉับพลันนั้น เฉินซีก็เข้าใจทุกอย่าง ตอนที่เขาออกจากแดนมารดากำเนิดบรรพ์ เขามักจะสัมผัสได้ถึงบางสิ่งติดตามเขามา ที่แท้ก็เป็นหมิง!

เพราะแบบนี้นางถึงไม่โจมตีหรือแสดงตัวเลยสินะ… เฉินซีคิดในใจ ก่อนจะหันเหความสนใจไปที่ค่ายกลจ้าววิญญาณ และเริ่มสำรวจโลกภายนอกอย่างระมัดระวัง

ในตอนนี้ สำหรับการกลับไปยังแดนเทพโบราณ เขาไม่อาจฝากความหวังใด ๆ ไว้กับหมิงได้ ชายหนุ่มทำได้เพียงฝากความหวังไว้กับตัวเองเท่านั้น

…

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วขณะที่พวกเขายังคงเดินทางอย่างไร้จุดหมายผ่านท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวแสนลึกลับ ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่จะรู้เลยด้วยซ้ำว่าคืนวันได้ผันผ่านไปนานเพียงใดแล้ว

ทุกสิ่งที่พวกเขาพบพานตลอดเวลาล้วนเต็มไปด้วยความลึกลับและความอ้างว้างอันแสนเงียบงันซึ่งพวกเขาไม่เคยได้รู้จักมาก่อน ราวกับว่าคนทั้งสองกำลังหลงทางอยู่ในวังวนที่ไม่อาจหาทางออกพบ

หากเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง เขาก็คงจะรู้สึกทรมาน วิตกกังวล และไม่อาจมองโลกในแง่ดีถึงการณ์ข้างหน้าได้อย่างแน่นอน

อย่างไรก็ดี มันหาได้ปัญหาสำหรับคนอย่างเฉินซีและหมิงที่มีดวงจิตแห่งเต๋าแต่อย่างใด พวกเขาก็เพียงรู้สึกเบื่อหน่ายและหงุดหงิดใจในบางครั้งเท่านั้น

มันเหมือนกับว่าพวกเขาเป็นแมลงคู่หนึ่งที่ตกอยู่ท่ามกลางท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวอันกว้างใหญ่ไร้ขอบเขต การที่ต้องบินสุ่มอย่างไม่อาจหาทางออกได้ทำให้พวกเขารู้สึกหงุดหงิดและไร้หนทาง

ระหว่างที่กำลังวนเวียนกับการหาทางออก เฉินซีก็ได้ถามหมิงเกี่ยวกับอันตรายและความยากลำบากต่าง ๆ ที่นางต้องเผชิญหลังจากยุคที่แปดสิ้นสุดลงก่อนที่นางจะสามารถมาถึงยุคที่เก้าได้อย่างปลอดภัย

เฉินซีตระหนักดี ยิ่งเวลาผ่านพ้นไป เขาก็ยิ่งอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนักใจขึ้นมาทุกขณะ

กระทั่งหมิงเองก็เหมือนจะสัมผัสได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง นางมักจะยืนอยู่เงียบ ๆ ในจุดใดจุดหนึ่งทั้งคิ้วขมวด หมอกที่รายล้อมรอบกายของหญิงสาวทำให้ยากจะอ่านความคิดของนางแน่ชัด

บรรยากาศเริ่มเงียบลงเรื่อย ๆ ทันใดนั้น เฉินซีอดไม่ได้ที่จะพูดติดตลก “หมิง เจ้าคิดว่าตาเฒ่าซูถัวยังคงไล่ตามพวกเราอยู่หรือไม่?”

หมิงชะงักไปครู่หนึ่ง “เรื่องนั้นข้าตอบไม่ได้”

เฉินซียิ้ม “แล้วเจ้าคิดว่าเขาจะหลงทางเหมือนพวกเราหรือไม่?”

หมิงขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบซ้ำอีกครั้ง “เรื่องนั้นข้าก็ตอบไม่ได้”

เฉินซีพึมพำ “นั่นสินะ ท่ามกลางสิ่งที่เราไม่รู้ ไม่มีสิ่งใดจะยืนยันมั่นใจได้เลย”

…

เฉินซีไม่คาดคิดมาก่อนว่าซูถัวยังไม่คิดยอมแพ้และไล่ตามพวกเขามาจริง ๆ เขาใช้เคล็ดวิชาลับเพื่อติดตามร่องรอยที่คนทั้งสองทิ้งไว้อย่างต่อเนื่อง

อย่างไรก็ตาม เตาหลอมแห่งชะตากรรมนั้นเคลื่อนที่เร็วเกินไปทั้งยังทิ้งร่องรอยไว้น้อยมาก แม้แต่มหาเทพเต๋าที่ไม่ธรรมดาอย่างเขาก็แทบจะตามไม่ทัน

เมื่อเวลาผ่านไปยี่สิบปี ซูถัวก็ค่อย ๆ หมดความอดทน ความกระสับกระส่ายบังเกิดขึ้นในใจ

เขาหรือจะจินตนาการได้ว่าการไล่ล่าดังกล่าวจะนานถึงเพียงนี้? ยิ่งไปกว่านั้น คู่ต่อสู้ของเขาเป็นเพียงสหายเต๋าสองคนที่ยังไม่บรรลุขอบเขตมหาเทพเต๋าเสียด้วยซ้ำ!

“บัดซบ!” ซูถัวเคลื่อนย้ายมิติไปในอวกาศพร้อมทั้งนึกถึงความพ่ายแพ้ที่ตนต้องเผชิญตลอดทาง ใบหน้าที่แก่ชราก็ปกคลุมไปด้วยความเศร้าหมอง

“เดี๋ยวนะ! แปลกนัก เหตุใดตลอดทางที่ผ่านมาจึงได้เงียบสงบเช่นนี้?” ทันทีที่ซูถัวตระหนักได้ถึงปัญหาเดียวกัน เขาก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจระคนสับสน ชายชรากำลังคิดว่าตนควรกลับไปในทางที่จากมาและล้มเลิกการตามล่าดีหรือไม่?

“เอ๊ะ?” ขณะที่เขากำลังลังเล ก็พลันปรากฏร่องรอยของความผันผวนที่ผิดปกติขึ้น ฉับพลัน ภาพของเตาหลอมโบราณก็ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในใจของเขา

สิ่งนี้ทำให้ซูถัวรู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที ความเศร้าโศกบนใบหน้าหายวับไปหมดจด ตอนนั้นเอง จิตสังหารอันเยือกเย็นปรากฏขึ้นที่มุมปาก

“เจ้ามดปลวก! ให้ข้าดูหน่อยเถิดว่าคราวนี้พวกเจ้าจะหนีไปไหนได้!”

โครม!

เขาเคลื่อนตัวผ่านอวกาศราวอย่างรวดเร็วราวสายฟ้าที่เปล่งแสงแวบวับผ่านท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวอันมืดมิด ก่อนที่จะหายตัวไปในทันทีอย่างไม่ทิ้งฝุ่น

………………..