บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2046

บทที่ 2046 เนตรผีเสื้อ

………………..

บทที่ 2046 เนตรผีเสื้อ

เฉินซีนั่งขัดสมาธิบนแท่นสังเวยโบราณ ขณะที่ใช้ค่ายกลจ้าววิญญาณควบคุมให้หม้อเทวะจ้าววิญญาณโผนทะยาน เคลื่อนย้ายมิติสู่ท้องนภาไร้ขอบเขตอย่างต่อเนื่อง

เขาครุ่นคิดอยู่เสมอว่าจะทำเช่นไร หากมิอาจหนีพ้นสุญญะอันลึกลับเกินล่วงรู้นี้ได้

จะต้องล่องลอยในสุญญะต่อไปหรือ?

หรือจะเลือกวิธีเอาตัวรอดอื่นใด?

เฉินซีหารู้คำตอบไม่ แต่เขาตระหนักดีว่าเขาไม่มีทางยอมติดอยู่ที่นี่ตลอดกาล

หือ? ทันใดนั้น ในใจเขาก็บังเกิดความหวาดหวั่นขึ้นอย่างอธิบายมิได้ คิ้วเฉียงเฉียบคมเลิกขึ้น กดฝ่ามือบนอากาศอย่างรวดเร็ว และเสียงครืนโครมจากมันก็ทำให้หม้อเทวะจ้าววิญญาณอันเคลื่อนทะยานสุดความเร็วหยุดลง

“เกิดอะไรขึ้นหรือ?” หมิงผู้ทำสมาธิจนบัดนี้ลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว

“มีบางสิ่งผิดปกติ ดูนั่น” เฉินซีหรี่ตาลงเล็กน้อย สีหน้าปรากฏความเคร่งขรึม ขยับปลายนิ้วเล็กน้อย แล้วหนึ่งม่านแสงก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า เผยภาพในโลกภายนอกขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ

เมื่อมองจากไกล ๆ มันก็เหมือนดวงเนตรหรี่ราวเบิกขึ้นท่ามกลางสุญญะดำมืด น่าสะพรึงนิ่งนัก

เรื่องประหลาดที่สุดคือสองข้างดวงเนตรหรี่เรียวนั้นมีกลุ่มแสงเจิดจรัสฟุ้งเฟ้อสอดประสานกัน ดุจปีกผีเสื้อโผบินไปมาท่ามกลางท้องนภาอันมืดดำ งดงามเฉิดฉันถึงที่สุด

รอยแยกยาวเรียวดำสนิทและแสงสว่างเฉิดฉันเป็นสองภาพอันแตกต่างกันอย่างยิ่ง แต่กลับประสานสอดเป็นหนึ่งเดียว ดูราวหนึ่งดวงตาอันมีปีกแสงคู่หนึ่งเบิกขึ้นกลางท้องนภามืดมิดอย่างเงียบเชียบ ช่างสุดแสนสะดุดตา น่าตกตะลึงเกินใดเปรียบ

ขณะที่มันดูเหมือนดวงเนตรหรี่เรียว มันก็ดูเหมือนหุบเหวธรรมชาติอันทอดตัวผ่านท้องนภา แม้อยู่แสนไกลก็ยังมองเห็น

แม้มันจะดูเหมือนแสงสว่างอันก่อตัวเป็นปีกผีเสื้อ ทว่ามันกลับเฉิดฉันเกินตะวัน โรจน์รุ่งเหนือเมฆายามอัสดง และงดงามดุจภาพฝัน

สรุปคือ หลังจากเคลื่อนย้ายมิติท่ามกลางความเงียบงันน่าเบื่อหน่ายนี้มาเกินยี่สิบปี จู่ ๆ พวกเขาก็พบเหตุตะลึงหล้าภายในสุญตาอันไม่เป็นที่รู้จัก ไม่มีทางเลยที่จะเลี่ยงความตกตะลึงและรู้สึกผิดปกติพ้น

รอยแยกนั่นคืออะไร?

รอยแยกมิติหรือ?

ปีกแสงคู่นั้นสร้างขึ้นจากพลังอะไร?

“งามนัก แต่ก็อันตรายยิ่งเช่นกัน ข้ารู้สึกว่าหากเราเข้าใกล้เนตรผีเสื้อนั่น เราจะเผชิญผลเกินคาดฝันแน่นอน” เฉินซีกล่าวอย่างจริงจัง ยิ่งเขามองมัน หัวใจยิ่งเต้นตุ้มต่อม ดุจรอยแยกแคบยาวนี้บรรจุจิตสังหาร พร้อมกลืนพวกเขาเข้าไปทันทีที่ประชิดใกล้

“เนตรผีเสื้อ? ชื่อนี้ไม่เลวเลย” หมิงว่า

เฉินซีนิ่งไป ก่อนจะไหวไหล่ “เรื่องเหล่านั้นหาสำคัญไม่ สิ่งสำคัญคือเราต้องไปให้พ้นจากที่นี่ หมายความว่าเราต้องเปลี่ยนทิศทาง”

หมิงเงียบไปครู่สั้น ๆ จึงกล่าวว่า “เราเปลี่ยนทิศทางมาร้อยสามสิบเจ็ดหนแล้ว ทุกครั้งล้วนล้มเหลว ลองเชิงกันต่อไปเช่นนี้ก็ไร้ประโยชน์แท้”

“แล้วเจ้าคิดทำเช่นไร?” เฉินซีขมวดคิ้ว

“เหตุใดเราไม่ลองเสี่ยงเข้าไปในรอยแยกในเนตรผีเสื้อนั่นเล่า? บางทีเราอาจพบสถานการณ์เกินคาดฝัน เปลี่ยนสถานการณ์ของเราไปก็ได้” หมิงกล่าวอย่างเคร่งขรึม ดูไม่เหมือนล้อเล่นแม้แต่น้อย

“บุกเข้าไป?” เฉินซีกลับรู้สึกเหมือนตนหูฝาดเสียแทน กล่าวขึ้นเสียงเบา “อันตรายมากนะ แม้จะอยู่ตรงนี้ ข้ายังรู้สึกหวาดหวั่นในใจ หากเข้าใกล้ก็ชัดเจนว่าอันตรายเพียงไร”

“เราจะไม่ลองดูหรือ?” หมิงหันไปมองเฉินซี “นี่เป็นโอกาสหายากนะ หากทำสำเร็จ บางทีเจ้าอาจกลับแดนเทพโบราณได้เลยก็ได้ หรือเจ้าตั้งใจจะติดอยู่ที่นี่ตราบกาล?”

เฉินซีลังเล คิดหนักในทันใด

“ข้า….” เนิ่นนานจากนั้น เฉินซีก็ถอนหายใจ เหมือนตัดสินใจได้แล้ว

เปรี้ยง!

ทว่าเขายังไม่ทันพูด เขาก็สัมผัสได้ว่าเหมือนหม้อเทวะจ้าววิญญาณถูกอัสนีกระแทกสะท้าน ส่งเสียงโอดครวญเสียดโสต

แรงกระแทกอันน่าสะพรึงกลัวทำให้ทั้งเฉินซีและหมิงร่างสะท้านอย่างไม่ตั้งตัว แก่นโลหิตปั่นป่วน ร่วงกระแทกลงสู่พื้น

เรื่องทั้งหมดนี้กะทันหันเกินไป และยังน่าสะพรึงกลัวเสียจนทำให้สีหน้าของเฉินซีกับหมิงแปรเปลี่ยน ร้องออกมาว่า “ไอ้เฒ่าซูถัวนั่น!”

จริงเช่นนั้น หนึ่งเสียงเย็นเยียบเฒ่าชราดังขึ้นแทบจะพร้อมกัน “ทิวทัศน์ที่นี่ไม่เลว เหมาะสมแก่การฆ่า!”

เปรี้ยง!

เสียงของเขาไม่ทันสิ้น หม้อเทวะจ้าววิญญาณก็สั่นสะท้านรุนแรงอีกครั้ง ดูเจียนระเบิดเป็นเสี่ยงเต็มที เฉินซีและหมิงรู้สึกราวโลกหล้าหมุนคว้างรอบพวกตน อึดอัดเสียจนเจียนกระอักเลือด

เห็นได้ชัดว่า หลังจากไล่ล่าพวกเขามาเกินสามสิบปี ซูถัวก็สิ้นอดทน ตั้งใจกำจัดเฉินซีและหมิงในยามนี้!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน