บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2047

บทที่ 2047 โลกสาบสูญ

………………..

บทที่ 2047 โลกสาบสูญ

เปรี้ยง!

หม้อเทวะจ้าววิญญาณกระแทกเข้ากับแดนดินอันแข็งสุดขั้ว ส่งเสียงราวไม่อาจรับภาระหนาหนักนี้ได้ หลังจากนั้น มันก็ระเบิดเปรี้ยงเป็นเสี่ยงเสี้ยว ส่งประกายแสงเฉิดฉันทั่วทิศ

วูบ! วูบ!

ขณะเดียวกันนั้น สองร่างก็พุ่งออกมาจากในประกายแสง หรือบางที ควรกล่าวว่าพวกเขาถูกคลื่นระเบิดดีดออกมาคงเหมาะสมกว่า

พรวด!

เฉินซีกระแทกสู่พื้น สร้างหลุมบ่อมหึมา กระดูกทั่วกายเจียนแหลกเละ อดกระอักเลือดออกมามิได้

ขณะที่ร่างของหมิงก็ไม่ได้ดีไปกว่ากัน นางกลิ้งบนพื้นอยู่หลายตลบ ก่อนจะหยุดตนเองได้เสียที ใบหน้างดงามเกินใครซีดขาว

ทั้งสองไม่อาจมัวห่วงความเจ็บปวดเหลือคณนาที่ประสบ และหันมองจุดที่หม้อเทวะจ้าววิญญาณระเบิดออกเป็นตาเดียว

เมื่อพวกเขายืนยันได้ว่าหม้อใบนี้ถูกทำลายแล้วจริง ๆ ทั้งสองก็อดผงะตะลึงกับที่ สีหน้าแปรเปลี่ยนเกินหยั่งคาดกันมิได้

เพราะถึงอย่างไร มันก็เป็นสมบัติที่กระทั่งตัวตนเกินธรรมดาอย่างซูถัวยังไม่อาจทำอันตรายใด ๆ แต่มันกลับพินาศลงในเหตุไม่คาดฝันนี้ แสดงให้เห็นชัดเจนว่าหม้อเทวะจ้าววิญญาณถูกกระทบกระแทกรุนแรงเพียงไรหลังถูกสูบเข้าสู่พายุมิติ!

เฉินซีเงียบไปเนิ่นนาน ก่อนจะกล่าวเบา ๆ “ขออภัย ข้าไม่อาจควบคุมมันได้ดี”

หมิงส่ายหัว “ต่อให้ข้าทำเอง ผลก็คงไม่ต่างกัน”

เสียงของนางหม่นหมองเศร้าโศกเล็กน้อย

หม้อเทวะจ้าววิญญาณติดตามนางมาข้ามยุคสมัย ผ่านความมืด วันคืนอันอ้างว้างเหงาหงอยมากมาย แม้จะไม่ใช่สิ่งมีชีวิต แต่มันก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตนางไปแล้ว ยามเห็นมันถูกทำลาย นางจึงรู้สึกเศร้าหมองยิ่ง

เฉินซีเหมือนเข้าใจหัวอกนาง เขาถอนใจลุกขึ้นเดินไปยังจุดที่หม้อเทวะจ้าววิญญาณระเบิดแหลก “ข้าจะไปหาดูว่าจะรวบรวมชิ้นส่วนของมันได้หรือไม่ บางทีภายหน้าอาจซ่อมมันกลับมาได้”

หมิงหยุดเขา “ไม่ต้องหรอก ต่อให้ซ่อมกลับมา มันก็จะไม่เหมือนเดิมแล้ว ปล่อยมันไปเถอะ”

ว่าพลาง นางก็ลุกขึ้นเช่นกัน ดวงตาดำขลับกระจ่างบริสุทธิ์มองไปรอบ ๆ ก่อนจะพูดอย่างตกตะลึงประหลาดใจ “เราอยู่ที่ใดกัน? ประหลาดแท้!”

เฉินซีผงะไปแล้วพินิจรอบข้างตาม เพียงครู่ต่อมา เขาก็อดอุทานอย่างประหลาดใจไม่ได้

…

ท้องนภากระจ่างใสดุจแก้วฟ้าครามอันกว้างใหญ่ไร้ขอบเขต สูงส่งกว้างไกลไร้สิ้นสุด

พฤกษาใบหญ้าเติบโตเขียวชอุ่มบนพื้น ภูเขาลำธารเนืองขนัด บรรยากาศเก่าแก่โบราณและอ้างว้าง

ราวสถานที่บรรพกาลอันมิเคยถูกค้นพบ ดูผิดปกติเป็นอย่างยิ่ง

ทว่าสำหรับตัวตนอย่างเฉินซีและหมิง เรื่องทั้งหมดนี้มิได้อยู่ในความสนใจ เพราะพวกเขาต่างประหลาดใจยามสัมผัสได้ว่าโลกอันไม่รู้จักนี้ช่างพิกลเกินไปแล้ว!

ต้นไม้ทุกต้นที่นี่สูงหลายหมื่นจั้ง ใบไม้ทุกใบบนพวกมันมีขนาดเท่าบ้านเรือน! นอกจากนั้น กระทั่งหญ้าทั่วไปที่นี่ยังสูงถึงสิบจั้ง!

ยามพวกเขาเดินสำรวจ ทั้งสองก็ไม่ต่างจากมดเข้าสู่ป่า แต่ป่าแห่งนี้สร้างขึ้นจากกอหญ้า

นอกจากนั้น ขุนเขาอันปรากฏไกล ๆ ยังยิ่งใหญ่เกินจินตนาการ ดูประหนึ่งแทงยอดทะลวงเวหาอย่างไร้ขอบเขตอย่างแท้จริง มิอาจทอดสายตาเห็นยอดได้!

หากมิได้มาเห็นกับตา เฉินซีคงสงสัยแล้วว่าตนมายังเมืองยักษ์หรือไม่ หรือบางทีโลกหล้ามิได้เปลี่ยนแปลง แต่เป็นพวกเขาเองก็ตัวหดดุจมดหรือเปล่า?

ประเด็นของเรื่องนี้คือ พวกเขาไม่อาจสัมผัสปราณเต๋าสวรรค์ในโลกหล้าแปลกตานี้ได้แม้แต่น้อย! อย่าว่าแต่พลังศักดิ์สิทธิ์เลย กระทั่งปราณเซียนหรือพลังวิญญาณยังไม่มี!

ในเมื่อไม่มีเต๋าสวรรค์ ก็หมายความว่าการทำความเข้าใจเต๋าสวรรค์ที่นี่เป็นไปไม่ได้

ในเมื่อไม่มีพลังศักดิ์สิทธิ์ ก็หมายความว่าโลกแปลกตานี้ไม่เหมาะสมสำหรับผู้บ่มเพาะเลยสักนิด

ทั้งหมดนี้ดูสุดคล้ายคลึงกับแดนโลกาวินาศอันแปรสภาพจากซากศพของจ้าวเต๋าคุนเผิง แต่เฉินซีก็สังเกตเห็นข้อแตกต่างของมันอย่างรวดเร็ว

เพราะขณะที่เต๋าสวรรค์และพลังศักดิ์สิทธิ์ไม่มีตัวตนในโลกแปลกตานี้ แต่ที่นี่มีพลังสายหนึ่งอันไม่คุ้นเคย บริสุทธิ์ประประหลาดอย่างยิ่งอยู่!

หมิงก็เผชิญชะตาเดียวกัน นางมาจากยุคก่อน การบรรลุเต๋าในยุคที่แปดแข็งแกร่งยิ่ง แต่กลับมิพ้นสถานการณ์เฉกเช่นกัน

กล่าวคือ ทั้งเฉินซีและหมิงต่างเป็นเหมือนปุถุชนในโลกอันไม่คุ้นเคยนี้!

สิ่งนี้หมายความว่า ยามพวกเขาเผชิญอันตรายที่นี่ ผลที่ตามมาจะเกินคาดฝัน

“โชคยังดีที่เรายังมีพลังกายและประสบการณ์ศึกอยู่บ้าง เลยดีกว่าสามัญชนทั่วไปอยู่นิดหน่อย” เฉินซีไหวไหล่ แย้มยิ้มหลังเงียบไปเนิ่นนาน

“บางทีมันอาจมีเต๋าสวรรค์และระบบพลังของมันเอง หมายความว่ากฎของโลกนี้ย่อมไม่อาจสนับสนุนฤทธิ์คนนอกอย่างเราได้” เฉินซีครุ่นคิดลึกล้ำ “สงสัยจริงว่า หากเราหาวิธีทำความเข้าใจกฎของโลกอันไม่คุ้นเคยนี้ เราจะสามารถได้มาซึ่งพลังของโลกนี้หรือไม่”

เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นยกมือดุจโอบโลกา กล่าวด้วยสายตาอันเรืองโรจน์คาดหวัง “เจ้าคงสัมผัสมันได้เช่นกัน โลกใบนี้มีพลังอันเป็นเอกลักษณ์ไม่คุ้นเคยอยู่ทุกซอกมุม หากเราแปรสภาพ ดูดซับและควบคุมมันได้… บางทีเราก็อาจเปลี่ยนสถานการณ์ในขณะนี้ของเราได้!”

หมิงดูเหมือนจะถูกความมั่นใจยิ่งยวดของเฉินซีส่งอิทธิพล ในที่สุดขวัญกำลังใจของนางก็เพิ่มสูงขึ้น กล่าวอย่างจริงจัง “เจ้าพูดถูก มันเหมือนเส้นทางบ่มเพาะอันใหม่เอี่ยมแต่แรกเริ่ม หากเราหาวิธีบ่มเพาะที่นี่ได้ บางทีมันอาจเป็นประโยชน์ยิ่งในเส้นทางแสวงเต๋าของเราต่อไปก็ได้!”

ว่าแล้ว ดวงตาดำขลับก็ปรากฏเค้าคาดหวัง

เฉินซีแย้มยิ้มพยักหน้า “ถูกต้อง! นี่คือโลกอันใหม่เอี่ยม ก็เหมือนการเริ่มต้นใหม่สำหรับเรา”

เขาเว้นช่วงเล็กน้อย ก่อนจะเกิดความคิดชั่ววูบขึ้น “หมิง เจ้าตั้งชื่อให้โลกนี้หน่อยเป็นไร?”

หมิงนิ่งไป นางลังเลอยู่ครู่สั้น ๆ จึงเอ่ยว่า “เราเรียกมัน… โลกสาบสูญดีหรือไม่?”

เฉินซีว่า “โลกหล้าอันสาบสูญในเก้ายุคสมัย โดดเดี่ยวเป็นเอกเทศ ไม่เป็นที่รับรู้ของโลกภายนอก เกิดระบบนิเวศน์เป็นของมันลำพัง นามนี้ไม่เลวเลย”

รอยยิ้มคลี่บางที่มุมปากของหมิงยามได้คำชมจากเฉินซี “ในเมื่อทุกสิ่งในโลกหล้าสุดแสนแปลกตาไม่อาจรับรู้ เรามิตั้งชื่อให้ทุกสิ่งหน่อยเป็นไร?”

เฉินซีผงะไปทันที แต่เมื่อเขาเห็นหมิงสุดแสนกระตือรือร้น เขาก็มิอาจทำลายอารมณ์ของนางได้ลงคอ แย้มยิ้มตอบทันที “แน่นอน”

รอยยิ้มที่มุมปากของหมิงยิ่งเจิดจรัส ดวงตาหยีปรือเป็นคู่จันทร์เสี้ยว นางงดงามเกินใดเปรียบอยู่แล้ว ปกติมักให้บรรยากาศโดดเดี่ยวหงอยเหงา แต่แค่เพราะนางเสนอให้ตั้งชื่อทุกสิ่งและถูกเห็นชอบ กลับดีใจปรีดาเพียงนี้ ทำให้เฉินซีประหลาดใจอย่างแท้จริง

เรื่องสำคัญที่สุดคือ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นนางแย้มยิ้ม ความงามของมันกลบรัศมีโลกหล้าโดยแท้

………………..