บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2048

บทที่ 2048 สัตว์ประหลาด

………………..

บทที่ 2048 สัตว์ประหลาด

หลังจากที่พวกเขาพูดคุยกันเสร็จแล้ว เฉินซีและหมิงก็ออกเดินทางเพื่อเริ่มสำรวจโลกสาบสูญทันที

ทั้งสองไม่อยากติดอยู่ที่นี่ตลอดไป แต่ถ้าต้องการออกไป ก็ต้องรู้ข้อมูลเกี่ยวกับโลกสาบสูญนี้ก่อน

ฟึ่บ!

หญ้าเขียวขจีที่สูงกว่าสิบจั้งปลิวไสวไปตามสายลม พวกมันเหมือนกับหอกที่แกว่งไกวแถวแล้วแถวเล่า ตั้งตระหง่านเสียดฟ้า และส่งเสียงกรอบแกรบดังก้องคล้ายท่วงทำนองศึก

เฉินซีเป็นผู้นำอยู่ข้างหน้า และเมื่อพวกเขาเคลื่อนตัวผ่านหญ้า พวกเขาก็ดูเหมือนมดสองตัวที่กำลังเคลื่อนตัวผ่านป่า

ทุกสิ่งในโลกสาบสูญนั้นดูใหญ่โตมโหฬาร และทำให้เฉินซีรู้สึกว่าเขาตัวเล็กอยู่เสมอ

ทุกสิ่งในโลกภายนอกอาจมีขนาดใหญ่มากในสายตาของหลิงไป๋กระมัง? ทันใดนั้น เฉินซีก็นึกถึงหลิงไป๋อย่างไม่มีเหตุผลใด ๆ และสงสัยว่าเจ้าตัวน้อยที่สูงราวสี่ชุ่นจะคิดถึงเขาหรือไม่

โครม!

หญ้านั้นหนาพอ ๆ ปากชามและตั้งตรงเหมือนหอก ทั้งยังสูงถึงสิบจั้ง หมิงตั้งใจที่จะสับมันออกเป็นสองท่อน แต่เนื่องจากนางไม่สามารถใช้พลังได้ จึงต้องอาศัยเพียงความแข็งแกร่งทางกายภาพเท่านั้น

เฉินซีอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจยาวแรง ถ้าโลกภายนอกได้ยินว่าคนอย่างหมิงไม่สามารถสับหญ้าได้จริง ๆ ข้าสงสัยจริง ๆ ว่าพวกเขาจะคิดอย่างไร

เขาอดถามไม่ได้ “เจ้ากำลังทำอะไร?”

หมิงใช้มือสับหญ้าต่อไป “เราต้องการอาวุธที่เหมาะสม การสู้ด้วยมือเปล่าทั้งที่มีพลังเท่านี้โอกาสชนะมันน้อยเกินไป”

เป็นจริงดั่งที่นางกล่าว เนื่องเพราะทั้งสองไม่สามารถใช้พลังฝีมือได้ในตอนนี้ ดังนั้นจึงไม่แตกต่างจากมนุษย์ทั่วไป แม้แต่สมบัติของตนเองก็ใช้ไม่ได้ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ การเดินตัวเปล่าก็อันตรายเกินไปจริง ๆ

เฉินซีย่อมเข้าใจเรื่องนั้นดี ดังนั้นจึงกลับไปหานาง “ข้าทำเอง”

ขณะที่กล่าว เขาก็หยิบหินที่มีคมขึ้นมา แล้วทุบมันอย่างแรงกับหญ้า เกิดเป็นเสียงปึงปังเหมือนโลหะกระทบกันดังก้อง แต่กลับทำให้เกิดรอยตื้น ๆ บนหญ้าเท่านั้น

เมื่อเห็นเช่นนี้ เฉินซีถึงกับรู้สึกทำอะไรไม่ถูก ถ้าข้าสามารถใช้พลังฝีมือได้ เรื่องเช่นนี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร?

ทว่าทุกสิ่งในโลกสาบสูญนั้นแข็งอย่างเหลือเชื่อ และหากพวกมันอยู่ในโลกภายนอก พวกมันก็คงสามารถนำมาใช้แทนเหล็กได้เลย

ครืน!

หญ้าล้มลงกับพื้นเหมือนต้นไม้ใหญ่

เฉินซีใช้ความพยายามอย่างมากในการเด็ดใบของมันออก จากนั้นเขาก็บิดมันให้เป็นเชือก เขาใช้มันเหมือนเลื่อยลวด เลื่อยหญ้าพร้อมกับหมิง กว่าจะเอามาใช้เป็นอาวุธได้

หอกไม้แต่ละอันมีความยาวประมาณสิบฉื่อ หนาเหมือนชามและหนักมาก ราวกับว่าพวกเขาถือแท่งเหล็กหนักร้อยจินที่ทำจากเหล็ก

“ไม่เลว” เฉินซีชั่งน้ำหนักหอกในมือ และรู้สึกว่าเขาสามารถเหวี่ยงมันได้อย่างง่ายดาย ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะพยักหน้า

“งั้นหรือ? แต่สำหรับข้าดูเหมือนว่ามันแม้แต่เสือที่ธรรมดาที่สุดในภพมนุษย์ยังฆ่าไม่ได้เลยกระมัง” หมิงถอนหายใจเบา ๆ

เฉินซีหัวเราะเสียงขื่นทันที “มาถึงขั้นนี้แล้ว เราจะหวังอะไรได้อีกล่ะ?”

ทั้งสองไม่รอช้าอีกต่อไป และพวกเขาก็เดินหน้าต่อไปโดยมีหอกไม้อยู่ในมือ

เนื่องจากพวกเขาไม่สามารถบินได้ เฉินซีและหมิงจึงทำได้เพียงใช้วิธีเดินที่ปลอดภัยที่สุดเท่านั้น อย่างไรก็ตาม พวกเขาเดินมาหลายชั่วยามแล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าสามารถออกจากดงหญ้านี้ได้เลย

สิ่งเดียวที่พวกเขารู้สึกโชคดีก็คือ ในขณะที่พวกเขาไม่สามารถใช้การบ่มเพาะได้นั้น แต่มันยังคงรักษาความแข็งแกร่งทางกายภาพของพวกเขาได้ ดังนั้นพวกเขาจึงเหนื่อยมากนัก

…

หลังจากนั้นอีกไม่กี่ชั่วยาม ม่านรัตติกาลก็เคลื่อนคล้อยลงมา

จู่ ๆ เฉินซีก็หยุดก้าวเท้าไปข้างหน้า และจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ดวงจันทร์ทั้งเก้าดวงทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า และพวกมันก็กระจายออกไปในตำแหน่ง ‘ตำหนักทั้งเก้า’ และเปล่งแสงเรืองรองสีน้ำเงินอ่อน ๆ ที่ปกคลุมไปด้วยหมอกและไร้ตัวตน ซึ่งดูบริสุทธิ์และเงียบสงบ

แต่ในขณะเดียวกัน เฉินซีก็สัมผัสได้ว่า ‘ปราณสาบสูญ’ ที่มีอยู่เต็มฟ้าดินนั้น จู่ ๆ ก็หนามากขึ้นฉับพลัน

ปราณสาบสูญเป็นพลังงานที่ไม่คุ้นเคยและมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ซึ่งปกคลุมโลกอย่างหนาแน่นและหล่อเลี้ยงทุกสิ่งภายในโลกนี้

แน่นอนว่าหมิงเป็นคนตั้งชื่อมัน

เฉินซีพยายามทำความเข้าใจ แปรสภาพและดูดซับมันอย่างต่อเนื่อง ทว่าทำอะไรไม่ได้เลย

เหตุผลก็คือมันเป็นพลังงานที่แตกต่างจากแปดยุคก่อนและยุคปัจจุบัน!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน