บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2077

บทที่ 2077 บุกฝ่าออกไป!

………………..

บทที่ 2077 บุกฝ่าออกไป!

เฉินซีพลันเกิดความรู้สึกกระชั้นด่วนเมื่อพบว่าเกิดการเปลี่ยนแปลงเกินคาดคิดขึ้นกับแดนเทพโบราณ

โดยเฉพาะเมื่อได้ยินว่ากระทั่งเขาเทพพยากรณ์ยังถูกกวาดเข้าสู่ความโกลาหลนี้อย่างมิอาจเลี่ยง เฉินซีกระทั่งเริ่มเผลอตัวกังวลถึงพวกศิษย์พี่ใหญ่ของตน

“นำทางที ไปกันเถอะ” เฉินซีสูดหายใจลึก ดวงตาทอประกายหนักแน่น

“ไปยังไงขอรับ?” เย่เจ๋อผงะ เพราะถึงอย่างไร ที่นี่ก็คือเหมืองเทวะครามล้ำซึ่งถูกนิกายอำนาจเทวะคุ้มกันแน่นหนา ไร้ผู้ใดหนีรอดมาก่อน

ด้วยเหตุนี้ ก่อนจะลงมือ มิควรเตรียมแผนให้รัดกุมก่อนหรือ? หรือบางทีผู้อาวุโสท่านนี้จะเตรียมทางหนีไว้เบ็ดเสร็จแล้ว?

ไม่มีทาง!

เขาไม่รู้จักเหมืองเทวะครามล้ำด้วยซ้ำ และยังไม่รู้ว่ามียอดฝีมือจากนิกายอำนาจเทวะประจำอยู่ที่นี่กี่มากน้อย เขาจะคิดหาแผนอันสมบูรณ์แบบได้อย่างไร?

เย่เจ๋อเหม่อลอย

ผู้บ่มเพาะในละแวกเองก็ตะลึงไปเช่นกัน พวกเขาหาคาดคิดไม่ว่าเฉินซีจะเฉียบขาดนัก ตั้งใจไปเสียเช่นนี้ เขาไม่รู้หรือว่าผลลัพธ์ยามถูกยอดฝีมือจากนิกายอำนาจเทวะสังเกตพบจะร้ายแรงเพียงไร?

เฉินซีหาเปลืองน้ำลายไม่

เคร้ง!

เขาชักยันต์ศัสตราที่ไม่ได้ใช้มาเนิ่นนาน สายตาคมปลาบดุจอัสนี กล่าวอย่างตรงไปตรงมา “จะไปเช่นไร? บุกฝ่าออกไปน่ะสิ!”

เสียงของเขาราบเรียบ ทว่าให้ความรู้สึกเฉียบขาดเด็ดเดี่ยว

บุกฝ่าออกไป!?

ขณะนี้ กระทั่งเย่เจ๋อยังอดเกิดความเสียดายในใจมิได้ เหตุใดข้าต้องด่วนใจยอมรับคำขอของคนบ้าผู้นี้ด้วย?

หากรู้มาก่อนว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้! ข้าน่าจะระวังตัวกว่านี้!

ใช่แล้ว เย่เจ๋อเผลอใจถือเฉินซีเป็นคนบ้าไปเมื่อได้ยินคำพูดเมื่อครู่ หาไม่ คนธรรมดามีหรือจะพูดเรื่องโง่เง่าน่าขันเช่นนี้ออกมา?

บุกฝ่าออกไป?

เขาคิดว่ายอดฝีมือจากนิกายอำนาจเทวะเป็นเครื่องประดับหรือไร? ในหมู่พวกเขามีกระทั่งจ้าวเอกภพเก้าดาราผู้หนึ่ง! หากมิใช่มหาเทพเต๋า ใครจะกล้าพูดว่าจะบุกฝ่าออกไป?

หรือเจ้านี่จะเป็นมหาเทพเต๋า?

เห็น ๆ อยู่ว่าไม่ใช่! แล้วทำไมเขาจึงกล้าอวดโอ่เช่นนั้น? บ้าแน่ ๆ!

นี่คือความคิดในขณะนี้ของเย่เจ๋อ รู้สึกเสียใจเสียดายยิ่งนัก

แต่เขาก็รับปากไปแล้ว ไม่มีทางกลับคำได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงสะกดอารมณ์ในใจ กล่าวขึ้นเมื่อไตร่ตรองอย่างระวัง “ผู้อาวุโส ท่านมิพิจารณาอีกสักหน่อยหรือขอรับ? หากทำเช่นนั้น….”

วูบ!

เขายังพูดไม่ทันจบ เฉินซีก็พลันยกมือคว้าอาภรณ์เขา ทะยานร่างแหวกสุญญะ เคลื่อนกายย้ายมิติไปไกล

นับแต่แรกจนบัดนี้ เขาไม่ให้โอกาสเย่เจ๋อดิ้นรนใด ๆ

“ผู้อาวุโส! ผู้อาวุโส! ทำเช่นนี้มีแต่เราจะตายคู่นะขอรับ! ไม่!!! ข้าเสียใจเป็นบ้า! โปรดวางข้าลงเถิดขอรับ….” เสียงแผดร้องวิงวอนเฉินซีของเย่เจ๋อก้องมาไกล ๆ ผู้บ่มเพาะคนอื่น ๆ อดสะเทือนใจอย่างเห็นได้ชัดกันมิได้

“บุกฝ่าออกไป? มิคาดเลยว่าเจ้านั่นจะเป็นคนบ้า!”

“นั่นสิ สิ่งนี้ไม่ต่างจากเดินไปหากับดัก ฆ่าตัวตายแท้ ๆ เย่เจ๋อผู้น่าสงสาร เขาอยากออกจากที่นี่อย่างเร่งด่วน มิคาดเลยว่าจะทำให้ตนเองต้องตายเร็วขึ้นเสียแทน”

“แต่อำนาจต่อสู้ของเจ้านั่นก็น่าตกใจจริง ๆ เขากำจัดจักรพรรดิสามดาราอย่างขุยเซินได้เพียงสะบัดแขนเสื้อ นี่มิใช่สิ่งที่คนทั่วไปทำได้เลย”

ผู้บ่มเพาะทั้งหลายหารือกันอย่างออกรส พวกเขาทั้งหลายล้วนมิได้ประเมินเฉินซีดีนัก กระทั่งรู้สึกสงสารเย่เจ๋อที่ถูกเฉินซี ‘พาตัว’ ไป

“ไม่ได้แล้ว ข้าจะไปดู หากเจ้านั่นบุกฝ่าออกไปได้จริง ๆ เขาก็อาจให้โอกาสเราหนีไปได้เช่นกัน” ทันใดนั้น ผู้บ่มเพาะคนหนึ่งก็กล่าวขึ้น เคลื่อนย้ายมิติตามเฉินซีไป

เหตุการณ์นี้ทำให้คนอื่น ๆ ตกตะลึง และเริ่มชั่งใจเช่นกัน

นั่นสิ หากเจ้านั่นทำสำเร็จ มันก็จะเป็นโอกาสหายากที่เราจะหนีไปได้! เราจะทำเช่นไร? ควรตามไปดูหน่อยหรือไม่?

ต่อให้เจ้านั่นล้มเหลว เราก็น่าจะไม่ถูกฆ่า เพราะมิได้ช่วยเหลือเขาเสียหน่อย

เมื่อคิดถึงตรงนี้ พวกเขาบางคนก็อดพูดมิได้ว่า “เฮ้อ สองสามปีมานี้ ข้าสนิทกับเย่เจ๋อที่สุด ยามนี้เขาอยู่ในอันตราย ข้าจะอยู่เฉยได้อย่างไร? ช่างมันแล้ว ข้าจะไปทัศนารอโอกาสลงมือ หากช่วยเขาได้ก็ประเสริฐ”

ว่าแล้ว รัศมีศักดิ์สิทธิ์ก็เรืองโรจน์ทั่วกาย แปรเปลี่ยนเป็นลำแสงพุ่งไปไกล

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน