บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2080

บทที่ 2080 เอาชีวิต

………………..

บทที่ 2080 เอาชีวิต

ฟ่าว!

ห้วงมิติเกิดความผันผวนยามเฉินซีกดดันพลังเข้าใส่

ร่างเย่เจ๋อรู้สึกหนาวสะท้านจนต้องหลับตาลงร้องเสียงโศกอยู่ในใจ “ข้าจะตายแล้ว! จะตายแล้ว! ข้าจะไม่ไหวแล้ว….”

เมื่อถูกเมินเช่นนั้น หนึ่งในปุโรหิตชุดแดงนิกายอำนาจเทวะไม่อาจยับยั้งได้อีก พลันตะโกนขึ้นมาด้วยเสียงเยียบเย็นว่า “เจ้าบ้า! หยุด….”

อั่ก!

พูดยังไม่ทันจบ กระแสปราณกระบี่ก็พลันปรากฏขึ้น เป็นเหมือนแสงแห่งกาลที่กลบแสงจากทั้งโลกาได้

บังเกิดรูโชกเลือดขึ้นที่คอปุโรหิตคนนั้น ตาเหลือกถลน พลังชีวิตในร่างถูกทำลาย สิ้นใจอยู่ที่ตรงนั้น!

จักรพรรดิกลับถูกสังหารไปในพริบตา!

ถึงแม้ว่าเฉินซีจะทำสำเร็จมาหลายครั้งแล้วตลอดทางที่ผ่านมา แต่พอเห็นว่าเฉินซียังคงมั่นคงและคงความดุดันเอาไว้แม้จะตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ทั้งยังสังหารปุโรหิตชุดแดงด้วยความเด็ดขาด ก็ยังทำให้เราผู้บ่มเพาะพลังรู้สึกตกตะลึงอยู่ดี

ไม่ใช่ว่าเด็ดขาดเกินไปหน่อยหรือ? ทั้งยังไม่กล่าวอะไรออกมาอีกเลยด้วย….

ปุโรหิตนิกายอำนาจเทวะเหล่านั้นเองก็ตกตะลึง พากันโคจรพลังและหยิบสมบัติทั้งหลายออกมาโดยพร้อมเพรียงกัน

เฉินซีลงมือโจมตีเร็วเกินไปจนพวกเขาไม่ทันตั้งตัว จึงยับยั้งไม่ทัน ทำให้ทั้งโกรธทั้งตกตะลึงไปพร้อมกัน

ปุโรหิตอีกคนคำรามโกรธ “กล้าดียังไง! เรื่องมาถึงขนาดนี้เจ้ายังไม่ยอมรับความผิดอีกหรือ….”

อั่ก!

อีกหนึ่งกระแสปราณกระบี่พุ่งเข้ามาเหมือนเงาลวงตา

จากนั้นลำคอของปุโรหิตผู้นั้นก็ถูกสะบั้นทั้งที่ยังพูดไม่ทันจบประโยค ศีรษะกระเด็นออกไป โลหิตสาดกระเซ็นออกรอบทิศ

น่ากลัวเกินไปแล้ว!

แต่ละการโจมตีเอาชีวิตคนได้ ไร้ความเมตตาใดให้ใคร!

ทำให้ดวงตาของปุโรหิตที่เหลืออยู่เหลือกโพลนด้วยจิตสังหารและลงมือโจมตีทันที

ตู้ม!

ยอดวิชาทั้งหลายพุ่งระฟ้า เปล่งแสงหลากสีเคล้าแสงศักดิ์สิทธิ์ส่องสว่างไปทั่วบริเวณ

การโจมตีของจักรพรรดิทั้งเผาผา ทำทะเลเดือด ทำลายดวงดาว และบดขยี้ดวงจันทร์ได้ในพริบตา มันมีอำนาจสูงส่ง ทั้งตอนนี้กลุ่มจักรพรรดิกำลังโจมตีออกมาพร้อมกันด้วย!

เหตุการณ์นี้จึงดูน่ากลัวมากกว่าเดิมสิบเท่า หากเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นในโลกภายนอกก็คงได้เกิดความวิบัติขึ้นแน่

ที่สำคัญคือ พวกปุโรหิตชุดแดงไม่ได้มีแต่จักรพรรดิ ยังมีจ้าวเอกภพอยู่ด้วย!

ตอนนี้ทุกคนซัดการโจมตีรุนแรงออกมา ใช้อาวุธใช้สมบัติล้ำค่ามากมายหลายอย่างออกมาพร้อมกัน อำนาจการโจมตีรวมกันแล้วจึงแทบจะมืดฟ้ามัวดิน คล้ายว่าโลกกำลังจะแตกก็มิปาน

“เวรแล้ว!”

“ถอย! เร็วเข้า!”

ผู้บ่มเพาะที่ตามเฉินซีอยู่ด้านหลังเห็นแล้วก็หวาดกลัวจนวิญญาณแทบหลุดจากร่าง รีบพากันกระโดดหลบด้วยความลนลาน

อย่างไรนี่ก็คือการโจมตีจากปุโรหิตชุดแดงของนิกายอำนาจเทวะกว่าสามสิบคน หากถูกแรงพลังเข้าไปคงได้ตายอยู่ตรงนี้เป็นแน่!

ทว่าพวกเขาก็กังวลใช่เหตุ เพราะพริบตาที่พวกเขากระโดดหลบ ก็ได้ยินเสียงกระบี่คำรามไพเราะเสนาะหูและทรงพลังดังก้องขึ้นสะท้านฟ้าดิน

อีกทั้งเสียงคำรามกระบี่นี้ยังตามมาด้วยเสียงตึงคล้ายกลองตีรัวอีกต่างหาก

จากนั้นผู้บ่มเพาะพลังทั้งหลายก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าเฉินซีแวบร่างผ่านพวกปุโรหิต กระบี่เริงระบำไปพร้อม ๆ กับปราณกระบี่มากมายที่ซัดออกมา

ทันใดนั้นก็ราวกับพายุปราณกระบี่กระจายไปทั่วใต้หล้าแล้ว!

เห็นได้ชัดเลยว่ายอดวิชาทั้งหลายของพวกเขาถูกทำลาย สมบัติศักดิ์สิทธิ์ถูกหั่นครึ่งไปทีละชิ้น ปุโรหิตคนแล้วคนเล่าหลบการโจมตีไม่ทันจนร่างถูกปราณกระบี่ทะลวงจนเป็นรู!

ฝนปราณกระบี่นั้นดุดันมาก อำนาจเหนือวิชาใด!

โลหิตระเบิดกระเซ็นดั่งพลุ งดงามตระการตา แต่ก็น่ากลัวไปพร้อมกัน เหมือนกลางอากาศกำลังเกิดพลุโลหิต

เป็นภาพน่าผวายิ่ง!

อย่างไรก็มีปุโรหิตชุดแดงกว่าสามสิบคนซึ่งอยู่ขอบเขตมหาราชเทวา ทั้งยังมีจ้าวเอกภพอยู่ในหมู่พวกเขาด้วย

ฝนโลหิตโปรยลงมาพร้อมกับเสียงกรีดร้องลั่นที่ดังขึ้นและเงียบลง ร่างหลายร่างร่วงหล่นลงพื้นตาม ๆ กัน

ตอนนี้พื้นที่ตรงนั้นเหมือนกลายเป็นแดนชำระล้างเลือด ส่วนเฉินซีที่ถือยันต์ศัสตราไว้ก็เหมือนอสูรเหี้ยม สังหารทุกชีวิตแล้วเกี่ยววิญญาณพวกเขาไป!

ร่างพวกผู้บ่มเพาะแข็งค้าง ในใจเกิดความเย็นวาบไม่อาจอธิบายกระจายไปทั่วร่าง ทำให้ได้แต่ยืนตัวสั่นตาเหลือกค้าง

เป็นภาพน่าเหลือเชื่อเหลือเกิน!

พวกเขาได้เห็นเฉินซีสังหารไปมาตลอดทาง แต่พอเห็นว่าแม้จะต้องเจอกับปุโรหิตชุดแดงทั้งหลายก็ยังสามารถจัดการได้โดยง่าย ก็ไม่อาจหาคำอธิบายความตกใจภายในตอนนี้ได้เลย

เขาเป็นใครกันแน่? พลังต่อสู้ร้ายกาจแค่ไหนกัน?

ตอนนี้ในสายตาพวกเขา เฉินซีดูลึกลับ ดุดัน เย็นชา และดูสง่า

ไม่นาน เสียงคำรามของกระบี่ก็พลันหยุดเมื่อไม่เหลือปุโรหิตชุดแดงเหลืออยู่แม้แต่คนเดียว!

พื้นชุ่มโชกไปด้วยเลือด แขนขาที่ถูกสะบั้น กระดูกและสมบัติศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายที่ถูกทำลายจนหมดแสงแล้ว

“ดูเหมือนข้าจะด่วนโทษพวกเขาเกินไป ไม่ใช่ว่าหย่อนยานเกินไป แต่เป็นเพราะมีผู้โหดเหี้ยมปรากฏตัวขึ้นต่างหาก” หลิ่นตงเผยแววตาเย็นยะเยือกแล้วกวาดตามองรอบข้าง รู้ทันทีว่าคนของตนต้องมาตายตกอย่างน่าสมเพชอยู่ที่นี่

ใบหน้าหล่อเหลาดูอบอุ่นจึงเคลือบความเย็นชาไว้อีกขั้น สายตาคมปลาบดั่งกระบี่เคลื่อนมองเฉินซี

พริบตานั้น จิตสังหารหนาแน่นก็แผ่ออกจากร่างหลิ่นตง ส่งผลให้ฟ้าดินลั่นครืน รอบข้างตกอยู่ในความโกลาหล!

“ไอ้คนบัดซบ! บอกชื่อมา….” หลิ่นตงเอยเสียงเรียบเหมือนประกาศประกาศิต

ทว่าเขาพูดยังไม่ทันจบ เฉินซีที่ยืนนิ่งอยู่ก็ซัดกระบี่ลงมา

ฟิ่ว!

ปราณกระบี่นั้นไม่ซับซ้อน เบาบาง ทั้งยังเต็มไปด้วยความตรงไปตรงมา เหมือนไม่ได้ใส่แรงอะไรมากมาย

ทว่าฟ้าดินนิ่งสนิทจากแรงการโจมตี เสียงกระบี่คำรามกระจ่างเสนาะหูดังสะเทือน

หืม? หลิ่นตงหรี่ตาลง

เขายกมือขึ้น คิดคว้ากระแสปราณกระบี่ไว้

“เอ๊ะ!” ทว่าก็ต้องเบิกตากว้างหลังจากผ่านไปเพียงพริบตา เพราะเขาเหมือนสัมผัสได้ถึงอันตราย จากนั้นในมือก็ปรากฏโล่สัมฤทธิ์ขึ้นมาแทน

“เดี๋ยว!” เมื่อปราณกระบี่กำลังจะซัดเข้ามา สีหน้าหลิ่นตงก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง เหมือนสังเกตว่ามีอะไรผิดปกติ

เขารีบกระโดดหลบไปด้านข้างทันที

ทว่าในจังหวะนั้นเอง กระแสปราณกระบี่นั่นก็ส่งเสียงคำรามแล้วเร่งความเร็วเข้ามา

ทันใดนั้นแสงกระบี่จ้าก็ปะทุขึ้น กระทั่งดวงตาหลิ่นตงยังต้องหรี่ลง ในใจเกิดความกลัวขึ้นอย่างไม่อาจอธิบายได้

เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่

ความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยเช่นนี้ทำให้หลิ่นตงรู้สึกไม่สบายใจยิ่ง เหมือนกับมีคลื่นบางอย่างปรากฏขึ้นในอำนาจควบคุมที่เขาอยู่เหนือใคร

เกิดอะไรขึ้น?

หรือข้าจะประเมินศัตรูต่ำไป?

พริบตานั้น ความคิดทั้งหลายก็แล่นผ่านสมองหลิ่นตง

อั่ก!

จากนั้นเขาก็รู้สึกถึงของเหลวอุ่น ๆ ที่ซัดมาเปรอะหน้า รีบก้มหน้าลง ก็เห็นร่างไร้ศีรษะกำลังล้มลงกับพื้น….

หลิ่นตงเปลี่ยนสีหน้าทันที!

………………..