บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2081

บทที่ 2081 ความลับ

………………..

บทที่ 2081 ความลับ

ศพไร้หัวนั่น… เป็นข้าเองงั้นหรือ?

เมื่อหลิ่นตงตระหนักได้เช่นนี้ เขาก็รู้สึกศีรษะสั่นไหวราวกับกำลังจะระเบิด แล้วความเจ็บปวดไร้ใครเทียบประหนึ่งคลื่นกำลังทรมานจิตสำนึกจนถึงจุดที่พังทลาย

เขาแผดเสียงคำราม “เป็นไปไม่ได้! นี่มันเป็นไปไม่ได้…!”

มีทั้งความไม่พอใจ ความสับสน และความไม่เต็มใจหาใดเปรียบในน้ำเสียง

หลิ่นตงไม่อาจจินตนาการได้ว่าการต่อสู้เพิ่งเริ่มขึ้น แต่อีกฝ่ายเพียงฟาดฟันปราณกระบี่ออกไป แล้วเขาถูกตัดศีรษะแบบนี้ได้อย่างไร?

ต้องทราบก่อนว่าเขาคือจ้าวเอกภพเก้าดารา! เหลืออีกเพียงก้าวเดียวก็จะเข้าสู่ขอบเขตมหาเทพเต๋า! แต่เขากลับขัดขืนการโจมตีไม่ได้งั้นหรือ?

มันเป็นแบบนี้ได้อย่างไร?

หรือว่าอีกฝ่ายคือตัวตนขอบเขตมหาเทพเต๋าแท้จริง?

ไม่!

ก่อนหลิ่นตงจะออกมา เขาสัมผัสและตรวจสอบกลิ่นอายของอีกฝ่ายอย่างละเอียด แม้จะมองไม่เห็นได้ลึกล้ำเท่าไหร่ แต่เขาก็มั่นใจว่าคนผู้นั้นไม่ใช่มหาเทพเต๋าอย่างแน่นอน!

แต่ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ใช่มหาเทพเต๋า แล้วเหตุใดพลังต่อสู้ถึงได้น่าสะพรึงเพียงนี้?

ในบรรดาจ้าวเอกภพเก้าดาราทั่วทั้งแดนเทพโบราณ ยังมีผู้ใดที่ทรงพลังจนเขาไม่อาจขัดขืนได้แม้แต่การโจมตีครั้งเดียวอีกหรือ?

หลิ่นตงไม่เข้าใจ เขาหวาดกลัวและสับสนจนไม่สามารถยอมรับความจริงได้

เหตุการณ์นี้ช่างเหลือเชื่อนัก แม้เขาจะทำการบ่มเพาะมานานเกินนับ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ต้องเผชิญกับสิ่งที่ลึกลับน่าสะพรึงเช่นนี้

และเห็นได้ชัดว่านี่คือสิ่งสุดท้ายที่หลิ่งตงได้ประสบ

นั่นเพราะ…

หลังจากแผดเสียงคำราม จิตสำนึกที่หลงเหลือในใจก็พังทลาย ทัศนวิสัยกลายเป็นสีดำ สูญเสียสติอย่างสมบูรณ์!

…

บนใบหน้าของหลิ่นตง ความหวาดกลัวและความสับสนก่อนตายยังคงหลงเหลือ รูม่านตาขยาย แก้มบิดเบี้ยว ทำให้เขาดูน่าหวาดกลัวยิ่งนัก

หลิ่นตงตายแล้ว!

เขาตายด้วยกระบี่ของเฉินซี!

ก่อนหน้านั้น เขาปรากฏตัวบนท้องนภาขณะแบกรับอัสนีร้อนแรง กว้างใหญ่และศักดิ์สิทธิ์นับไม่ถ้วนเอาไว้ราวกับผู้ปกครองฟ้าดิน

พลังศักดิ์สิทธิ์นั่นควบคุมทุกสรรพสิ่ง ทำให้ผู้เยี่ยมยุทธ์รอบข้างต่างหวาดกลัวจนถึงขั้นอยากหลบหนีไปให้ไกล

แต่ตอนนี้ ภายใต้กระบี่ของเฉินซีก็ทำให้ร่างของอีกฝ่ายแยกเป็นสองส่วนในพริบตา แม้กระทั่งตอนที่กำลังตายก็ยังไม่ทราบว่าถูกสังหารได้อย่างไร…

ทั้งหมดนี้ดูเหลือเชื่อและน่าตกตะลึงนัก!

บรรยากาศในพื้นที่เงียบสงัด อากาศถูกปกคลุมด้วยกลิ่นโลหิตฉุนซึ่งคล้ายกับบอกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ไม่ใช่ภาพลวงตา

แต่มันยังคงเป็นการยากที่ทุกคนจะยอมรับเรื่องทั้งหมดนี้ได้ในเวลาอันสั้น พวกเขาดูมึนงงและสับสนเพราะความตกตะลึง

เดิมทีในจิตสำนึกของพวกเขา เฉินซีไม่มีหวังที่จะได้ออกจากเหมืองเทวะครามล้ำ เนื่องจากมีตัวอย่างทั้งหลายที่เกิดขึ้นในอดีตได้พิสูจน์แล้วว่าผู้ที่พยายามหลบหนีจะถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยมโดยไม่มีข้อยกเว้น

แต่จากความคิดที่จะดูเพื่อความสนุกหรือเป็นเพียงความหวังจากส่วนลึกของภายใน ผู้เยี่ยมยุทธ์เหล่านั้นอยากทราบว่าใครที่อยากหลบหนีจากเหมืองเทวะครามล้ำในครั้งนี้และมีความสามารถมากแค่ไหน

สุดท้ายแล้ว… เขาจะทนได้นานเท่าไหร่ก่อนถูกสังหาร?

ผลที่ได้ พวกเขาจึงรวมตัวจากทุกทิศทางเพื่อไล่ตามเฉินซี

ขณะเคลื่อนไปข้างหน้า พวกเขาพบว่าเฉินซีทรงพลังและทรงอำนาจยิ่งกว่าคนไหน ๆ!

เขาก้าวเดินไปข้างหน้าในสภาพหลังตั้งตรง พุ่งตรงด้วยพลังมหาศาลโดยไม่หลบเลี่ยงหรือลังเลแม้สักครั้ง

ราวกับลูกธนูที่ถูกยิงออกไป มันทั้งคมปลาบและไม่อาจถูกทำลายได้!

ระหว่างทาง ผู้เยี่ยมยุทธ์ก็ตกตะลึงกับเหตุการณ์นี้ก่อนจะค่อยเริ่มเปลี่ยนมุมมองที่มีต่ออีกฝ่าย พวกเขาส่วนใหญ่เริ่มมีความหวังก่อนจะไม่คิดแง่ร้ายเกี่ยวกับการกระทำของอีกฝ่ายอีกต่อไป…

ทว่าการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดนี้สิ้นสุดลงทันทีหลังจากปุโรหิตชุดแดงมากกว่าสามสิบคนจากนิกายอำนาจเทวะปรากฏขึ้น

เพราะตัวตนมากกว่าสามสิบคนนั้นอยู่เหนือขอบเขตมหาราชเทวา! เฉินซีเพียงคนเดียวจะเทียบพวกเขาได้อย่างไร?

แต่ผลที่ได้กลับเกินความคาดหมายของทุกคน ปุโรหิตชุดแดงมากกว่าสามสิบเหมือนกับกระดาษที่ถูกสังหารโดยเฉินซีอย่างโหดเหี้ยม! ไม่หลงเหลือร่องรอย!

ทั้งหมดนี้สร้างความตกตะลึงให้กับผู้เยี่ยมยุทธ์เหล่านั้น พวกเขาจึงอดไม่ได้ที่จะเริ่มจินตนาการว่าเฉินซีอาจจะสามารถหาทางออกจากเหมืองเทวะครามล้ำได้ใช่หรือไม่?

ทว่าความจริงที่เปรียบได้กับถังน้ำเย็นก็ราดเข้าใส่ผู้เยี่ยมยุทธ์เหล่านั้น หลิ่นตงปรากฏกาย! จ้าวเอกภพเก้าดาราผู้โหดเหี้ยมเลือดเย็นไม่ต่างจากฝันร้ายที่หลงเหลือไว้เพียงเงาและความหวาดกลัวจำนวนมากเอาไว้ในใจของพวกเขา

การปรากฏตัวของหลิ่นตงทำให้รู้สึกแตกตื่นและสิ้นหวัง พวกเขาเชื่อโดยไม่รู้ตัวว่าไม่ว่าเฉินซีจะทรงพลังในการต่อสู้แค่ไหนก็มีแต่จะถูกอีกฝ่ายกำราบอย่างโหดเหี้ยม!

แต่ผลที่ได้…

การต่อสู้อันดุเดือดที่พวกเขาวาดหวังเอาไว้กลับไม่ปรากฏ รวมถึงไม่มีฉากที่เฉินซีถูกกำราบดังที่คาดไว้ แม้กระทั่งก่อนที่จะทันได้เห็นทุกสิ่งชัดเจน ศีรษะของหลิ่นตงก็ถูกสะบั้นแล้ว!

ไวเกินไป!

เพียงพริบตา ด้วยการโจมตีของหนึ่งกระบี่ก็ทำให้ศีรษะของจ้าวเอกภพเก้าดาราหลุดออกจากบ่าจนถึงแก่ความตายทันที เหตุดังกล่าวตกตะลึงจนถึงจุดที่ไม่อาจหันหลังกลับได้

จนถึงตอนนี้ ผู้เยี่ยมยุทธ์เหล่านั้นไม่ได้สติจากผลกระทบรุนแรงที่เกิดจากเหตุการณ์เหล่านี้

…

เขายังคงทวนประโยคดังกล่าวอยู่ในใจราวกับเป็นทางเดียวที่จะคลายความตกตะลึงและผลกระทบที่ตกค้างอยู่ในใจ

ทั้งหมดนี้เหมือนกับความฝันนองเลือดอันน่าเหลือเชื่อ ทำให้เย่เจ๋อไม่อาจได้คงสติอย่างสมบูรณ์

“หืม?”

ในตอนนี้ เฉินซีพลันคิ้วขมวดแล้วส่งเสียง ทำให้เย่เจ๋อสั่นสะท้านไปทั่วร่างก่อนจะเอ่ยคำโดยไม่รู้ตัว “มีอะไรหรือ?”

“ไม่มีอะไร”

เฉินซีเอ่ยเสียงเรียบโดยไม่หันมามอง เขากำลังเปิดคัมภีร์หนังที่ถูกเขียนไว้เมื่อสามปีก่อน มันคือการเปลี่ยนแปลงอันน่าทึ่งที่เกิดกับเต๋าสวรรค์ในเหมืองเทวะครามล้ำ โดยมีบางสิ่งไปกระตุ้นจนก่อให้เกิดแรงกดดันอันเลวร้าย

ในตอนนี้ เมื่อมหาปุโรหิตอำนาจเทวะอย่างมหาเทพเต๋าซูถัวมาถึง เขาก็ถ่ายทอดคำสั่งให้หลิ่นตงปิดข่าวทั้งหมดก่อนจะรีบจากไป

หากเฉินซีจำไม่ผิด เมื่อสามปีก่อนตอนที่เขาถูกไล่ล่าโดยมหาเทพเต๋าซูถัวจนบังเอิญเข้าสู่โลกต้นกำเนิด

หมายความว่า ตอนเขากับหมิงเข้าโลกต้นกำเนิดก็ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงกับเต๋าสวรรค์เหนือเหมืองเทวะครามล้ำแล้ว!

“ดูท่าว่ามหาเทพเต๋าซูถัวจะทราบเรื่องนี้ แม้กระทั่งนภาผนึกเทพก็สังเกตเห็นว่าข้ากับหมิงเข้าโลกต้นกำเนิด…”

เฉินซีหรี่ตา เขาไม่ทราบว่าผลลัพธ์จะส่งผลกับตนเองอย่างไร แต่มันต้องไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน

หลังจากนั้น เฉินซีพบว่าตำแหน่งสุดท้ายของคัมภีร์หนังถูกทำเครื่องหมายด้วยเส้นลายมือสีแดงสด…

“โลกใบนี้กำลังจะตกอยู่ในความโกลาหล!”

ขณะมองตัวอักษรเหล่านี้ หัวใจของเฉินซีก็บีบรัดโดยไม่รู้ตัว เขาจำข่าวที่ทราบมาจากเย่เจ๋อก่อนหน้านี้ได้ อีกฝ่ายบอกว่าแดนเทพโบราณในตอนนี้ตกอยู่ในความโกลาหล สงครามมีอยู่ทุกหนแห่ง แม้กระทั่งห้าสูงสุดแห่งเอกภพจักรวรรดิกับกองกำลังชั้นสูงอื่นก็ไม่สามารถยิ่งเฉยจนต้องเข้ามาพัวพัน…

“หรือว่านี่จะข้องเกี่ยวกับการเข้าโลกต้นกำเนิดของข้า?”

เมื่อตระหนักได้เช่นนี้ เฉินซีก็รู้สึกขบขันเล็กน้อย ความโกลาหลในแดนเทพโบราณข้องเกี่ยวกับเขางั้นหรือ?

เรื่องแบบนี้จะไม่ให้ขบขันได้อย่างไร!

เฉินซีอยากปฏิเสธข้อสันนิษฐานนี้โดยไม่รู้ตัว แต่กลับมีเงาในใจที่ไม่อาจสลัดให้หลุดออกไปได้

“เมื่อไหร่… พวกเราจะไปหรือ?”

ในตอนนี้ เย่เจ๋อพลันเอ่ยคำเพื่อขัดการไตร่ตรองของเฉินซี

“ตอนนี้”

เฉินซีสูดหายใจเข้าขณะสะบัดแขนเสื้อ แล้วเปลวเพลิงศักดิ์สิทธิ์ก็ปรากฏเพื่อแผดเผาชั้นหนังสือที่เต็มไปด้วยคัมภีร์หนัง

พวกเขาต้องออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!

………………..