บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2101

บทที่ 2101 เส้นทางลับ

………………..

บทที่ 2101 เส้นทางลับ

สถานที่แห่งนี้คือเขตหวงห้ามแห่งหนึ่งบนภูเขาผนึกเทพ ซึ่งเป็นบริเวณอันใกล้บัญชาเต๋าสวรรค์ที่สุด

ทว่ายามนี้ ข้ารับใช้เต๋าลำดับเจ็ดใช้เพียงปราณก็บังคับแยกนภาได้ จึงเห็นได้ชัดว่าเป็นเหตุน่าตกใจเพียงไร

อาภรณ์ดำของเขาสะบัดไหว ใบหน้าเรียบเฉยดาษดื่นปกคลุมด้วยรัศมีศักดิ์สิทธิ์เรืองรอง ทำให้ผู้อื่นมิอาจมองมาทางเขาได้

เพียงครู่ต่อมา เขาก็เก็บปราณ หวนคืนสู่ความสงบเงียบเช่นกาลก่อน ขณะที่ประตูบานหนึ่งปรากฏขึ้นจากรอยแยกบนท้องฟ้า

ประตูนั้นดูราวขุนเขาอันตั้งกลางสุญตา บัญชาศักดิ์สิทธิ์แห่งเต๋าสวรรค์เคลื่อนพันสารพัด ทำให้เกิดนิมิตปรากฏการณ์หลากหลาย

นี่คือหนึ่งในเส้นทางลับอันนำไปสู่แหล่งกำเนิดแห่งบาปเต๋า

ข้ารับใช้เต๋าลำดับเจ็ดชำเลืองเฉินซีและจ้าวเอกภพเก้าดาราจากตระกูลต่าง ๆ ด้วยสายตาเรียบเฉย แต่กลับทำให้ร่างของพวกเขาชะงักเกร็งดุจความลับสูงสุดในใจถูกเปิดโปง สีหน้าของผู้คนมากมายจึงแปรเปลี่ยนทันที

โชคยังดี สายตานั้นกวาดมองเพียงแวบเดียวก็ผละจาก ข้ารับใช้เต๋าลำดับเจ็ดชี้ไปยังปราการโบราณสีดำตระหง่านใหญ่เบื้องหลังตน “นี่คือค่ายที่มั่น พวกเจ้าเดินทางกลับมารายงานผลงานศึกและชำระบาปทั้งกายที่นี่ได้ทุกสามเดือนหลังเข้าสู่แหล่งกำเนิดแห่งบาปเต๋า

ว่าแล้ว เขาก็ชี้ประตูกลางเวหา “ตำแหน่งของประตูนี้ถูกสลักไว้บนป้ายคำสั่งผู้เข้าร่วมที่พวกเจ้าถือไว้ ใช้ได้ทุกสามเดือนเพื่อกลับสู่ค่ายที่มั่นอย่างปลอดภัย”

เขาเว้นช่วงเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงคลุมเครือเล็กน้อย “แน่นอน หากพวกเจ้าไปตายที่นั่น ก็จะไม่มีผู้ใดไปรับศพเจ้ามาฝัง”

สีหน้าของพวกเฉินซียามได้ยินเช่นนี้หาเปลี่ยนแปลงไม่ เพราะพวกเขาตระหนักเรื่องนี้มานานแล้ว

ค่ายที่มั่นที่ว่านั้นก็คือสถานที่พักผ่อนเตรียมตัวของตระกูลผู้พิทักษ์เต๋าศักดิ์สิทธิ์ ข้ารับใช้เต๋าลำดับเจ็ดจะอยู่ที่นี่ รอพวกเขากลับมาทุกสามเดือนจนศึกจบ

ผลงานศึกของพวกเขาย่อมเป็นจำนวนผู้รุกรานเต๋าที่พวกเขาฆ่า ยิ่งมากยิ่งรางวัลงาม มิใช่เพียงรางวัลส่วนตัว แต่ยังเป็นประโยชน์ต่อตระกูลของพวกเขาอย่างยิ่งเช่นกัน

แน่นอน ผลงานศึกและรางวัลที่พวกเขาได้นั้น มิได้รวมถึงโอกาสที่จะทำให้พวกเขาก้าวขึ้นสู่ขอบเขตมหาเทพเต๋าด้วย

โอกาสที่ว่านั้นเป็นสิ่งที่ผู้เข้าร่วมต้องเสาะแสวงด้วยตนเองในแหล่งกำเนิดแห่งบาปเต๋า พบได้ด้วยเพียงโชค จึงไม่อาจใช้เป็นรางวัลได้

สิ่งเดียวที่ดึงความสนใจของเฉินซีคือการชำระบาปที่ข้ารับใช้เต๋าลำดับเจ็ดกล่าวถึง

จากวาทะบิดา เฉินหลิงจวิน แหล่งกำเนิดแห่งบาปเต๋าคือส่วนโสมมชั่วร้ายของบัญชาเต๋าสวรรค์ ผู้มิใช่ผู้รุกรานเต๋าจะถูกบัญชาเต๋าสวรรค์ส่งผลกระทบยามเข้าเยือน และจะทำให้พวกเขาแปดเปื้อนพลังอันชั่วร้ายโสมม

หากชำระพลังนี้ไม่ทันกาล มันอาจกระทั่งแทรกซึมถึงจิตใจ ทำให้คนผู้นั้นเสียจำนงเดิม กลายเป็นเพียงผู้รุกรานเต๋าคนหนึ่ง ตกเป็นทาสของส่วนชั่วช้าโสมมของเต๋าสวรรค์ตลอดกาล!

สิ่งสำคัญที่สุดคือ ยิ่งฆ่าผู้รุกรานเต๋าไปมาก ผลทางลบที่ปรากฏก็ยิ่งร้ายแรง ไม่ว่าผู้เข้าร่วมคนนั้นจะร้ายกาจเพียงไร พวกเขาก็ต้องกลับค่ายที่มั่นเพื่อพักผ่อนทุกสามเดือน ประการแรกก็เพื่อรายงานผลศึก สองก็เพื่อชำระบาปที่ถูกกระทบ

“ยามนี้ พวกเจ้าลงมือได้แล้ว” ข้ารับใช้เต๋าลำดับเจ็ดกล่าวเสียงเรียบ ก่อนจะเดินหายเข้าสู่ปราการสีดำ

โลกหล้าแดงเลือดนี้เหลือเพียงเฉินซีและผู้บ่มเพาะอีกสิบห้าคน

เมื่อเห็นข้ารับใช้เต๋าลำดับเจ็ดจรจาก ผู้เข้าร่วมบางคนก็เริ่มรวมหัวปรึกษา แบ่งกันเป็นกลุ่มสามคนบ้างห้าคนบ้าง มีเพียงเฉินซียืนลำพังที่เดิม

เขาตระหนักดีว่าแหล่งกำเนิดแห่งบาปเต๋าอันตรายอย่างยิ่ง เพราะการเข้าไปในนั้นเท่ากับบุกฐานที่มั่นของผู้รุกรานเต๋า

จากประสบการณ์ของศึกผู้พิทักษ์วิถีครั้งก่อน ๆ การร่วมมือเป็นหมู่คณะเป็นวิธีอันปลอดภัยกว่าอย่างชัดเจน ขณะที่การลงมือลำพังอันตรายที่สุดอย่างไร้กังขา

จากสถานการณ์ปัจจุบัน เป็นที่ชัดเจนว่ายอดฝีมือผู้เข้าร่วมศึกไม่ได้เต็มใจสร้างพันธมิตรกับเฉินซีเลย และคงเป็นเพราะพวกเขาตระหนักดีว่าเขาเป็นศัตรูกับห้าตระกูลชั้นสูง

แต่เฉินซีหาสนใจไม่ เพราะเขาไม่ได้ตั้งใจร่วมมือกับคนเหล่านี้อยู่แล้ว สุดท้าย เขาก็จะยิ่งอยู่ในสถานการณ์อันตรายยิ่งกว่า

เพราะเฉินซีตระหนักดียิ่งว่า ในเมื่อนิกายอำนาจเทวะยุยงให้ห้าตระกูลชั้นสูงหมายหัวเขาได้ ก็ย่อมยุแยงตระกูลอื่นได้ด้วยเช่นกัน

ฉางอวิ๋นเหยี่ยที่ท้าทายเขาก่อนหน้านี้เป็นตัวอย่างที่ดียิ่ง

กล่าวคือ แม้การดำเนินลำพังในแหล่งกำเนิดแห่งบาปเต๋าจะเป็นอันตรายต่อเฉินซี มันก็ยังปลอดภัยกว่าการสร้างพันธมิตรกับผู้เข้าร่วมที่เขาไม่รู้จักเหล่านี้นัก

เฉินซีไร้ลังเล ตั้งใจออกเดินทางขณะผู้เข้าร่วมทั้งหลายหารือจับพันธมิตร ทว่าหนึ่งเสียงพลันเรียกเขาจากเบื้องหลัง “เดี๋ยวก่อน”

เฉินซีหันมา ก็พบว่าสั่วหยิ่งฝูกำลังเร่งฝีเท้าเข้ามาหา

สั่วหยิ่งฝูพูดรัวเร็ว “เจ้าว่าร่วมมือกับเราดีหรือไม่? ข้าคิดว่าหากเจ้าร่วมมือกับเรา จะปลอดภัยกว่านะ”

ทันทีที่วาทะถูกกล่าว ความสนใจมากมายก็ถูกดึงมา พวกเขาล้วนประหลาดใจราวมิคาดว่าสั่วหยิ่งฝูจะมาชวนเฉินซีเข้ากลุ่ม

ใบหน้าของนางอ่อนเยาว์ บริสุทธิ์ไร้เดียงสาราวองค์หญิงน้อยจากแดนเซียน งดงามสูงส่งดุจนิมิตฝัน

ผู้เข้าร่วมรอบข้างมิกล้าเข้าใกล้พวกเขาแม้แต่น้อย ต่างผู้ยืนหลีกหลบแสนไกล สายตาที่มองมายังทั้งสองสุดแสนหวาดหวั่น

เพราะทั้งสองคือซุ่ยเหรินขวงหลันและถังเสี่ยวเสี่ยวจากตระกูลชั้นสูง ซุ่ยเหรินและถัง!

“เสี่ยวเสี่ยว ข้าได้ยินมาว่าเฉินซีเป็นศิษย์น้องของบรรพชนอาเจ้านี่ สงสัยจังว่าเจ้าจะลงมือได้หรือยามเผชิญเจ้าเด็กนั่น” ซุ่ยเหรินขวงหลันหยิ่งผยองเกินเปรียบจนไม่เห็นผู้อาวุโสตระกูลซุ่ยเหรินในสายตา ทว่าสีหน้าของเขายามเผชิญถังเสี่ยวเสี่ยวกลับประหลาดออกไป การวางตัวถือได้ว่าอ่อนโยน

“เจ้าคิดยุ่มย่ามกับเรื่องของข้าหรือ?” ถังเสี่ยวเสี่ยวยิ้มหวาน ใบหน้าอ่อนเยาว์บริสุทธิ์ดูไร้เดียงสา ดวงตาดำสนิทกระจ่างใส ดูเหมือนนางทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจ

คิ้วของซุ่ยเหรินขวงหลันคลับคล้ายกระตุก ก่อนจะแผดหัวเราะ “ข้าแค่อยากบอกเจ้าว่าข้าจะช่วยเจ้าหากมิอาจแข็งใจ! มิใช่เขาเป็นแค่ศิษย์เขาเทพพยากรณ์คนหนึ่งหรือ? หลังบี้มดนั่นแล้ว ข้าจะแข่งกับเจ้า เป็นคนแรกที่จะเหยียบสู่ขอบเขตมหาเทพเต๋า!”

กล่าวจบ เสาเพลิงต้นหนึ่งก็พุ่งทะยานจากร่างเขา แปรเปลี่ยนเป็นลวดลายอันเรืองโรจน์ ก่อนร่างจะทะยานหายวับเข้าประตูบนฟ้าอย่างรวดเร็ว

“เขาไม่กล้าแม้แต่จะยุ่งเรื่องของข้า แต่ตั้งใจจะแข่งกับข้าหรือ? น่าเบื่อ” ถังเสี่ยวเสี่ยวขมวดคิ้ว แล้วเริ่มดีดตัวสู่แสนไกล สองมือไพล่หลัง ชุดกระโปรงสีเขียวไสวพัด ดูประหนึ่งบงกชเขียวพลิ้วไหวตามลม

ทว่าขณะที่นางเคลื่อนกาย ร่างของนางก็ค่อย ๆ ลับหาย ไม่นานก็ปลาสนาการสมบูรณ์

ผู้เข้าร่วมคนอื่น ๆ ต่างลอบถอนใจโล่งอกยามซุ่ยเหรินขวงหลันและถังเสี่ยวเสี่ยวจรจาก แรงกดดันที่พวกเขาเผชิญตลอดมาเลือนหาย ทว่าสีหน้าของพวกเขากลับค่อนข้างซับซ้อนพิกล

“ข้าสงสัยจริง ๆ ว่าเฉินซีผู้นั้นไปล่วงเกินอะไรห้าตระกูลชั้นสูงเข้า จึงทำให้คนอย่างซุ่ยเหรินขวงหลันกับถังเสี่ยวเสี่ยวมาหมายหัวกำจัดเขา”

“ไม่ใช่แค่พวกเขา ชื่อฉู่เกอ เป่ยหมิงชางไห่ และเซี่ยรั่วเยวียนก็จะลงมือกำจัดเขาเช่นกัน”

“ผู้ช่วงชิง… เป็นที่รังเกียจขนาดนั้นเลยหรือ?”

“ข้าว่าเรื่องมันไม่ง่ายเพียงนั้นหรอก ข้าได้ยินว่าศึกผู้พิทักษ์วิถีครั้งนี้ไม่เหมือนกาลก่อน กระทั่งนิกายอำนาจเทวะยังเข้าแทรกแซงส่งศิษย์สองคนเข้ามาร่วมศึกด้วย อย่างไม่เคยทำ”

“ไม่ว่าอย่างไร ครั้งนี้เราก็ต้องระวังตัวให้หนัก”

เสียงหารือค่อย ๆ จางหาย เมื่อผู้เข้าร่วมเหล่านั้นต่างทยอยกันเข้าประตูลึกลับอันนำไปสู่แหล่งกำเนิดแห่งบาปเต๋า

………………..