บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2106

บทที่ 2106 ลำแสงแปดเปื้อน

………………..

บทที่ 2106 ลำแสงแปดเปื้อน

เพชฌฆาตบาปคือสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดยิ่ง ทายาททั้งหลายของเผ่าดังกล่าวถือกำเนิดในรังบาปซึ่งเกิดจากโลหิตแห่งบาปต้นกำเนิดของบรรพชน

รูปลักษณ์ของพวกเขาไม่ได้แตกต่างจากมนุษย์นอกเสียจากเนตรแห่งบาปบริเวณหน้าผาก

ลูกตานี้ขับเคลื่อนโดยวิถีศักดิ์สิทธิ์แห่งบาป ทันทีที่ใช้งาน มันสามารถปลดปล่อยลำแสงแปดเปื้อนออกมา ทันทีที่ปนเปื้อน ทั้งวิญญาณและร่างกายจะเต็มไปด้วยบาปก่อนกลายเป็น ‘ข้ารับใช้บาป’ ผู้ขาดสติ แล้วทุกสิ่งจะถูกควบคุมโดยเพชฌฆาตบาปจนไม่อาจอยู่หรือตายได้

สรุปก็คือเพชฌฆาตบาปกับผู้ตัดสินบาปคือคู่หูที่เหมาะสมที่สุด ซึ่งพลังโดยกำเนิดของผู้ตัดสินบาปอย่าง ‘การพิพากษาของผู้ตัดสิน’ มีอำนาจในการจองจำอันน่าสะพรึง หากใช้ร่วมกับแสงโสมมนี้ก็จะสามารถทำให้เกิดการโจมตีจนศัตรูถึงแก่ความตายได้

ร่างของเพชฌฆาตบาปตายอย่างน่าเวทนาดึงดูดความสนใจของเฉินซีได้ชะงัก เขาก้าวไปข้างหน้าพลางมองบาดแผลของอีกฝ่ายอย่างละเอียดก่อนจะคาดเดาในใจ

เห็นได้ชัดว่าคนผู้นี้เพิ่งตายได้ไม่นาน เนื่องจากตัวยังอุ่น คนที่สังหารอีกฝ่ายจะต้องลอบโจมตีให้ถึงแก่ฆาตในครั้งเดียว ด้วยเหตุนี้เพชฌฆาตบาปจึงเผยสีหน้าตกตะลึงและสับสนเช่นนี้

การลอบโจมตีย่อมเป็นหนทางดีที่สุดในการสังหารศัตรูในป่าหมอกแห่งนี้

ในใจของเฉินซี เขาครุ่นคิดถึงผู้เข้าร่วมหลายสิบคนที่เข้าสู่แหล่งกำเนิดแห่งบาปเต๋านี้ผ่านค่ายที่เจ็ดเหมือนกับตน

เห็นได้ชัดว่าเฉินซีไม่ใช่คนเดียวที่เคลื่อนไหวอยู่ในนี้

นี่ทำให้เฉินซียิ่งรู้สึกระแวดระวัง เขาไม่ลืมฉางอวิ๋นเหยี่ยที่แสดงความเป็นศัตรูต่อเขาอย่างชัดเจน

ทว่าอีกใจหนึ่ง เฉินซีก็คาดหวังให้ชายผู้นั้นปรากฏตัวในป่าหมอก เพื่อกำจัดหายนะนี้แต่เนิ่น ๆ

แซ่ก แซ่ก…

มีเสียงแผ่วเบาราวกับฝูงมดกำลังกินเหยื่อดังขึ้นอย่างแผ่วเบา

เฉินซีหรี่ตาก่อนจะพบว่าศพของเพชฌฆาตบาปบนพื้นกำลังดีดดิ้นและหดตัวอย่างรวดเร็ว แล้วโลหิตบนพื้นก็กำลังหายไปทีละน้อยเช่นกัน

เฉินซีใช้พลังของอักขระผนึกเต๋า แน่นอนว่าเขาตรวจพบพลังเลือนรางกำลังเคลื่อนไหวอยู่ในต้นไม้โบราณข้างศพของเพชฌฆาตบาปอย่างเงียบงัน

ต้นไม้โบราณนี้เป็นสีแดงเข้มทั้งต้น ยอดของมันสูงตระหง่านเสียดฟ้า กิ่งก้านเขียวชอุ่มจำนวนมากแผ่กลิ่นอายอันชั่วร้ายออกมา

เฉินซียื่นมือออกไปเคาะส่วนลำต้น แล้วพลังจากอักขระผนึกเต๋าก็กระจายเข้าสู่ภายในต้นไม้โบราณ ฉากอันแจ่มชัดปรากฏขึ้นภายในใจ ที่รากของต้นไม้มีพลังมิติมืดมิดกำลังไหลเวียนอย่างต่อเนื่อง มันขยับเป็นจังหวะราวกับการเต้นของหัวใจที่ไร้สุ้มเสียง

ท่ามกลางจังหวะอันเงียบงันนี้ เส้นพลังอันเลือนรางได้ทะลวงเข้าสู่ศพของเพชฌฆาตบาปประหนึ่งเส้นด้าย พวกมันดูดซับโลหิต พลังภายใน พลังศักดิ์สิทธิ์ รวมถึงเนื้อและกระดูกอย่างต่อเนื่อง!

นี่ทำให้เฉินซีรู้สึกสั่นสะท้านอยู่ภายใน ต้นไม้โบราณนี้ค่อนข้างแปลกประหลาดอย่างยิ่ง

หลังจากครุ่นคิดสักพัก เฉินซีจึงใช้กระบี่เพื่อเฉือนเปลือกไม้บริเวณใต้ลำต้น ทันใดนั้น บางสิ่งที่เหมือนกับรังก็ปรากฏ พื้นผิวของมันเต็มไปด้วยรูจำนวนมาก โดยแต่ละรูถึงกับมีสิ่งที่คล้ายกับตัวอ่อนสภาพคล้ายศิลาหลอม

ก่อนเฉินซีจะทันได้มองอย่างละเอียด เขาก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายกระหายเลือดอันเกรี้ยวกราดและรุนแรงตรงมาที่ใบหน้า อีกทั้งยังมีกลิ่นอายแห่งบาปและความชั่วร้ายแฝงอยู่ภายใน

แม้กระทั่งสภาพของเฉินซีในตอนนี้ก็ยังรู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย เขาจึงไม่ลังเลที่จะฟาดฟันกระบี่ใส่รังนี้

ซู่!

แทบจะในเวลาเดียวกัน แสงแปดเปื้อนก็พุ่งออกจากรูบนรัง ทะลวงหว่างคิ้วของเฉินซีประหนึ่งสายฟ้าด้วยความเร็วอันเหลือเชื่อ

เฉินซีสะบัดข้อมือ กระบี่ส่องแสงศักดิ์สิทธิ์สีม่วงทองออกมาปัดป้องแสงโสมมเหล่านั้น

โครม!

แสงโสมมนี้ระเบิดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แต่สิ่งที่น่าแปลกก็คือมันไม่หายไป แต่กลับกลายเป็นละอองแสงที่ละเอียดอ่อนประหนึ่งขนวัวนับไม่ถ้วนก่อนจะพุ่งเข้าหาเฉินซีอีกครั้ง

เฉินซีไม่ทันระวังจนต้องถอยออกมาอย่างรวดเร็ว หลังจากตวัดกระบี่ แสงศักดิ์สิทธิ์สีม่วงทองคล้ายกับเปลวเพลิงที่แผดเผาแสงและเงาเหล่านั้นอีกครั้ง

แต่สิ่งที่ทำให้เฉินซีตกตะลึงก็คือแสงโสมมที่คล้ายกับอ่อนกำลังกลับทนทานยิ่ง แม้พวกมันส่วนใหญ่จะถูกทำลาย แต่ก็ยังมีมากกว่าสิบสายที่ตรงเข้ามาก่อนจะทะลวงเข้าที่ไหล่ของเขา

ครืนน!

พลังของเฉินซีโคจรไปทั่วร่างก่อนจะทำลายพลังแปลกประหลาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

แต่ครั้งนี้ ใบหน้าของเฉินซีเคร่งขรึมขึ้น

แม้การเปลี่ยนแปลงทั้งหลายที่เกิดขึ้นจะกะทันหันเกินไป แต่ด้วยพละกำลังของเฉินซีจึงไม่กลัวเกรง สิ่งที่ทำให้ตกตะลึงก็คือพลังของแสงโสมมเหล่านี้ทรงพลังยิ่ง การโต้กลับของเขาเมื่อครู่รุนแรงมากพอที่จะสังหารตัวตนขอบเขตจ้าวเอกภพได้ แต่เมื่อนำมาใช้จัดการกับพลังแปลกประหลาดเหล่านี้กลับต้องลงแรงถึงสามครั้งจึงจะสามารถกำจัดได้สิ้น

นี่ออกจะเหลือเชื่อไม่น้อย!

ต้องทราบก่อนว่าแม้กระทั่งผู้รุกรานเต๋าที่เขาสังหารไปเมื่อครู่ก็ไม่ธรรมดา แล้วพลังอันแปดเปื้อนลึกลับเหล่านี้คืออะไร?

จากการอนุมานของเฉินซี หากขอบเขตจ้าวเอกภพเก้าดาราคนอื่นมาที่นี่ พวกเขาอาจจะมีสภาพไม่ต่างกันหากเผชิญกับการลอบโจมตีนี้

เฉินซีครุ่นคิดสักพักก่อนจะก้าวไปข้างหน้าอีกครั้ง เขามองไปที่ใต้ต้นไม้โบราณที่ถูกเฉือนก่อนจะพบสิ่งที่เหมือนกับตัวอ่อนลักษณะคล้ายศิลาหลอม กำลังก่อตัวขึ้นภายในรูจำนวนมาก พวกมันดีดดิ้นไปมาอย่างบ้าคลั่งราวกับมีบางสิ่งกำลังจะพุ่งออกมา

มีเพียงรูเดียวเท่านั้นที่ว่างเปล่า

ในอีกพื้นที่ของป่าหมอก ฉางอวิ๋นเหยี่ยดึงมีดกระดูกโปร่งใสสีขาวราวหิมะออกมา ทำให้โลหิตทะลักออกมาเกิดเป็นหมอกโลหิต

แมงมุมอสูรขนาดใหญ่ซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามล้มลง โลหิตไหลนองเป็นแอ่ง

“อีกหนึ่งความสำเร็จจากการต่อสู้ แต่น่าเสียดายที่มันอยู่ขอบเขตจักรพรรดิสามดาราเท่านั้น”

ฉางอวิ๋นเหยี่ยส่ายหน้าด้วยความเสียดาย

“ไปกันเถอะ”

ฉางอวิ๋นเหยี่ยชำเลืองมองไท่รุ่ยกับเฟยหลิงเสวี่ยผู้อยู่ข้างกาย จากนั้นจึงหันหลังจากไป

“พวกเราฆ่าผู้รุกรานเต๋าตามทางไปมากกว่าสามร้อยคนแล้ว แต่พวกที่ทรงพลังมากที่สุดอยู่แค่ขอบเขตจ้าวเอกภพสี่ดาราเท่านั้น นี่มันช่างน่าผิดหวังยิ่ง หรือว่าพวกแข็งแกร่งทั้งหมดในหมู่ผู้รุกรานเต๋าจะตายแล้ว? เพราะงั้นก็เลยส่งทหารพวกนี้มาตายแทน”

ฉางอวิ๋นเหยี่ยส่ายหน้าแล้วถอนหายใจ

“ไม่มียอดฝีมือโผล่มาก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ?”

ไท่รุ่ยเอ่ยคำอย่างสงบ

“เจ้าหมายความว่าไง? เจ้าเต็มใจที่จะรับแต้มศึกจำนวนน้อยนิดนั่นน่ะหรือ?”

ฉางอวิ๋นเหยี่ยขมวดคิ้วมุ่น

“เป้าหมายของพวกเราคือผู้ช่วงชิง ส่วนแต้มศึกนั้นเป็นเรื่องรอง”

เฟยหลิงเสวี่ยเอ่ยเสียงแผ่วเบาจากข้างกาย ใบหน้าของนางละเอียดอ่อนและซีดเผือดเล็กน้อย ทำให้ผู้คนพลอยรู้สึกสงบตามไปด้วย แม้กระทั่งยามเอ่ยคำก็ยังนุ่มนวลงามสง่าจนผู้คนเกิดความรู้สึกอย่างปกป้องโฉมงาม

“ผู้ช่วงชิง…”

ดวงตาสีเขียวเย็นเยือกของฉางอวิ๋นเหยี่ยหรี่ลง จากนั้นจึงพ่นลมออกจมูกอย่างเย็นชาแล้วไม่เอ่ยอะไรอีก

กลุ่มพวกเขาก้าวไปข้างหน้าโดยไม่สังเกตเลยว่าศพของผู้รุกรานเต๋าที่สังหารไปตามทางเริ่มหายไป พร้อมกับเกลียวแสงและเงาสีเทาปรากฏขึ้นในป่าหมอก…

ไม่เพียงแค่พวกเขาเท่านั้น แต่ผู้เข้าร่วมของตระกูลผู้พิทักษ์เต๋าศักดิ์สิทธิ์ที่เข้าสู่ป่าหมอกก็ไม่สังเกตเห็นหลังสังหารผู้รุกรานเต๋าไปคนแล้วคนเล่าเช่นกัน

ผู้คนทั้งหลายแทบจะมีการตอบสนองเหมือนกับฉางอวิ๋นเหยี่ยหลังจากสังหารผู้รุกรานเต๋าไปเป็นจำนวนมาก พวกเขารู้สึกว่าแหล่งกำเนิดแห่งบาปเต๋าไม่ได้อันตรายอย่างที่คิดเลยสักนิด…

………………..