บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2107

บทที่ 2107 กระบี่เต๋าวิบัติ

………………..

บทที่ 2107 กระบี่เต๋าวิบัติ

ชื่อชิงอิงมุ่งหน้าสู่ป่าหมอกเพื่อนำทัพผู้รุกรานเต๋าหลายพันคน แต่ตัวเขาเท่านั้นที่เรียกได้ว่าเป็นยอดฝีมือสูงสุดในระดับจ้าวเอกภพเก้าดาราอย่างแท้จริง

เรื่องเช่นนี้ย่อมดูสุดสะดุดตา

ในฐานะผู้รุกรานเต๋าซึ่งต่อกรกับตระกูลผู้พิทักษ์เต๋าศักดิ์สิทธิ์มาเกินนับปี พวกเขาตระหนักดีว่าตระกูลผู้พิทักษ์เต๋าศักดิ์สิทธิ์จะส่งจ้าวเอกภพอันแข็งแกร่งสูงสุดจากแต่ละตระกูลมาเข้าร่วมศึกผู้พิทักษ์วิถี

กล่าวคือ ในกำลังฝ่ายตระกูลผู้พิทักษ์เต๋าศักดิ์สิทธิ์ไม่มีตัวตนใดต่ำกว่าระดับจ้าวเอกภพเก้าดาราเลย

แต่เพราะเหตุนี้เอง ทัพมหึมาของชื่อชิงอิงจึงไร้จ้าวเอกภพเก้าดารานอกจากเขา สิ่งนี้จะทำให้ผู้มาจากตระกูลผู้พิทักษ์เต๋าศักดิ์สิทธิ์สงสัยและดูแคลนอำนาจแท้จริงของผู้รุกรานเต๋าได้ง่าย ๆ

แล้วผู้รุกรานเต๋าตั้งใจทำอะไรกันแน่?

หรือพวกเขาจะคิดว่าแค่ชื่อชิงอิงและพวกอ่อนหัดโขยงใหญ่จะพอฆ่าจ้าวเอกภพเก้าดาราจากตระกูลผู้พิทักษ์เต๋าศักดิ์สิทธิ์ไหว?

ไร้ผู้ใดสนใจเรื่องนี้ เหล่าผู้มาจากตระกูลผู้พิทักษ์เต๋าศักดิ์สิทธิ์ในป่าหมอกกระทั่งไม่ตระหนักถึงการมีอยู่ของชื่อชิงอิงด้วยซ้ำไป

…

วูบ!

หลังยืนยันได้ว่าในบริเวณรอบข้างไร้พฤกษาประหลาดลึกลับเหล่านั้น ร่างของเฉินซีก็วูบไหวสู่ยอดพฤกษาโบราณต้นหนึ่ง จากนั้นก็ซ่อนปราณเร้นกาย

จากนั้น เขาก็นำ ‘รังประหลาด’ ขนาดยักษ์ออกมาพินิจพิเคราะห์อยู่เนิ่นนาน ก่อนจะจมในภวังค์ความคิด

เพียงครู่ต่อมา เฉินซีเหมือนจะตัดสินใจบางอย่างได้ เขาโบกมือปลดผนึกมัน ก่อนจะเสียบยันต์ศัสตราเข้าสู่รูหนึ่งในนั้นอย่างระมัดระวัง

กี๊ซ!

ในรูนี้ก็มีตัวตนดุจตัวอ่อนอยู่เช่นกัน ทันทีที่ถูกยันต์ศัสตราทิ่มทะลวง เสียงพิกลก็ดังออกมาจากภายในดุจเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวด

จากนั้น พลังอันแปดเปื้อนสีเทาก็แผ่ออกมาใส่ยันต์ศัสตรา

เฉินซีไม่ได้หยุดมัน แต่พินิจเงียบ ๆ เสียแทน แตกต่างจากแสงโสมมที่จู่โจมเขาก่อนหน้านี้ พลังแปดเปื้อนสายนี้อ่อนแออย่างยิ่งจนเห็นชัด ทำได้เพียงคืบคลานบนยันต์ศัสตราทีละน้อยเท่านั้น

แม้มันจะเป็นเพียงเสี้ยวเดียว แต่กลับให้บรรยากาศป่าเถื่อนกระหายเลือดจนสัมผัสชัด มันกระทั่งบรรจุพลังอันชั่วร้ายบาปหนา ทันทีที่มันเริ่มคืบคลานบนยันต์ศัสตรา มันก็บิดตัวดิ้น ปลดปล่อยอำนาจกัดกร่อนอันชวนตะลึงอย่างต่อเนื่อง

กระทั่งสมบัติอันก้าวข้ามสมบัติวิญญาณธรรมชาติอันล้ำค่าสุดแสนอย่างยันต์ศัสตรายังสั่นสะท้านน้อย ๆ

เฉินซีเห็นเช่นนี้ก็เลิกลังเล รัศมีม่วงทองเรืองโรจน์ม้วนพันรอบฝ่ามือ ฉวยพลังแปดเปื้อนนั้นมาไว้ในมือตน

มันเริ่มดิ้นอย่างรุนแรง กระทั่งแผดเสียงชี่ดุดัน ราวมีชีวิตและความฉลาดเป็นของตัวเอง

เปรี้ยง!

เฉินซีออกแรงบีบมือ แล้วพลังแปดเปื้อนก็ถูกบดเป็นเสี่ยง แต่มันกลับกลายสภาพเป็นเส้นแสงบางเบานับร้อย ๆ พุ่งกระจายทั่วทิศ ตั้งใจดิ้นให้หลุดจากกำมือเฉินซี

ทว่าก็ไร้ผล ท้ายที่สุด พวกมันก็ถูกทำลายสิ้นซากอย่างรวดเร็ว

แม้เขาจะเห็นว่าอำนาจแปดเปื้อนนี้ถูกทำลายได้จริง ๆ เฉินซีก็หามีความสุขในใจไม่ เขาตัดสินได้แล้วว่านี่เป็นสิ่งมีชีวิตประหลาดซึ่งยังอยู่ในสภาวะตัวอ่อน แต่มีพลังชีวิตแข็งแกร่งทนทานยิ่งนัก

เฉินซีทดสอบมันอยู่เมื่อครู่นี้ เขาใช้แรงที่เพียงพอฆ่าจ้าวเอกภพหกดาราได้ง่าย ๆ แต่กลับทำได้เพียงทำลายเจ้าตัวน้อยที่ยังเป็นแค่ตัวอ่อน ดังนั้นจึงเห็นได้ว่ายามโตเต็มวัย สิ่งเหล่านี้จะน่าสะพรึงเพียงไหน

เฉินซีครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะเริ่มทดสอบ ‘รังประหลาด’ ต่อไปด้วยสารพัดวิธีทดสอบอันเปลี่ยนไปทุกหน

เช่นพลังวิญญาณของเขา ความแข็งแกร่งในการแปรสภาพร่างกาย ยันต์ และกระทั่งเต๋าศักดิ์สิทธิ์ต่าง ๆ

แต่เขาก็ยังไม่อาจหาวิธีใดสังหารสิ่งมีชีวิตประหลาดเหล่านี้ได้ง่าย ๆ แม้จะฆ่าไปเกินครึ่งแล้วก็ตามที

ทว่าเมื่อทดสอบต่อไป เฉินซีก็ยิ่งแน่ใจในเรื่องหนึ่ง ซึ่งก็คือเจ้าพวกนี้มีชีวิต พวกมันแค่เป็นตัวอ่อน มีอำนาจไม่เพียงพอพัฒนา

ขณะที่ ‘รังประหลาด’ ใต้พฤกษาโบราณสีแดงเข้มเลี้ยงดูพวกมัน

อย่างหนึ่งรังในมือเฉินซีนี้ ดูแลสิ่งมีชีวิตเหมือนตัวอ่อนนี้ถึงร้อยสามสิบหกตัว!

นอกจากนั้น ทั่วทั้งป่ายังมีพฤกษาโบราณสีแดงเข้มเช่นนี้อยู่เกินนับ นี่หมายความว่ารังประหลาดก็มีมากมายเช่นกัน เมื่อจำนวนเพิ่ม สิ่งมีชีวิตเหมือนตัวอ่อนซึ่งถูกเลี้ยงภายในรังก็ต้องทวีคูณไม่แตกต่าง

จากการอนุมานเช่นนี้ ย่อมพบได้ว่าเป็นตัวเลขอันน่าสะพรึง

สิ่งเดียวที่เขารู้สึกว่าโชคดีคือ สิ่งมีชีวิตเหล่านี้ต้องการพลังมหาศาลเพื่อพัฒนาการที่สมบูรณ์ ถึงจะออกจากรังได้ จึงเป็นข้อจำกัดมิให้มันแห่กันออกมาเป็นฝูงใหญ่

ลำแสงแปดเปื้อนที่ลอบจู่โจมเฉินซีเมื่อครู่ก็คือหนึ่งในตัวอ่อนเหล่านี้ที่ดูดซับซากศพของเพชฌฆาตบาปและพัฒนาตัวเองเสร็จสิ้น

ไม่สิ! อึดใจถัดมา เฉินซีก็ตระหนักว่าบางอย่างไม่ถูกต้อง เพราะระหว่างทางเขาสังหารผู้รุกรานเต๋าไปหลายสิบ ในหมู่พวกเขากระทั่งมีจ้าวเอกภพรวมอยู่ด้วยสองสามคน

ในเมื่อซากศพเหล่านั้นกระจายทั่วป่า ก็ย่อมต้องถูกรังประหลาดดูดซับไป!

เช่นนี้หมายความว่า สิ่งมีชีวิตในรังก็จะพัฒนาตัวเสร็จสมบูรณ์มากกว่านี้

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หัวใจของเฉินซีก็ปรากฏเค้ากังวล

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน