บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2108

บทที่ 2108 เด็ดหัว

………………..

บทที่ 2108 เด็ดหัว

หลังจากไตร่ตรองอยู่นาน เฉินซีก็เก็บกระบี่ยันต์ศัสตราแล้วใช้กระบี่เต๋าวิบัติแทน

ฟึ่บ!

ในส่วนลึกของหมอก เงาสีดำวูบไหวไปทางเฉินซีอย่างไร้สุ้มเสียง

มันเป็นทายาทของตระกูลผู้สูบโลหิต ริมฝีปากสีเขียวเข้มโดดเด่น มีเขี้ยวสีแดงเลือดแหลมคมคู่หนึ่ง ซึ่งโผล่พ้นออกมาจากมุมปากทั้งสองข้างดุจตะขอโค้ง และมีเกล็ดสีดำละเอียดปกคลุมรูปร่างตลอดทั้งกาย

ตราบใดที่มันเข้าสู่การต่อสู้ เกล็ดทั่วร่างกายของผู้สูบโลหิตจะกลายเป็นหลุมเลือดจำนวนนับไม่ถ้วนที่สามารถสร้างพลังกลืนกินที่น่าสะพรึงกลัว และพวกมันก็สามารถดูดซับแก่นโลหิตภายในศัตรูของผู้สูบโลหิตได้ทันที

นี่เป็นพรสวรรค์ตามธรรมชาติอันเป็นเอกลักษณ์ที่ครอบครองโดยตระกูลผู้สูบโลหิต และมันถูกเรียกว่า พรากโลหิต

ผู้สูบโลหิตนี้มีความแข็งแกร่งเป็นพิเศษ กลิ่นอายของมันได้ถูกยับยั้งอย่างสมบูรณ์ และเห็นได้ชัดว่ามันมีทักษะในการปกปิดที่น่าเกรงขาม

ในขณะที่มันเคลื่อนตัวผ่านหมอก ร่างของมันดูเหมือนจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับหมอกสีเทา ทำให้จิตสัมผัสทั่วไปไม่สามารถตรวจจับการมีอยู่ของมันได้อย่างเต็มที่

อย่างไรก็ตาม คนผู้นี้ไม่สามารถหลบหนีการตรวจจับของเฉินซีที่ครอบครองอักขระผนึกเต๋าได้

ในไม่ช้า ผู้สูบโลหิตก็มาถึงใต้ต้นไม้โบราณที่เฉินซีซ่อนตัวอยู่ ดวงตาสีเหลืองอำพันของมันก็กวาดมองไปรอบ ๆ ก่อนที่จะเผยให้เห็นความสับสนเล็กน้อย

เมื่อครู่ที่ผ่านมา มันสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงร่องรอยของเสียงกระบี่ที่ดังก้องมาจากที่นี่เบา ๆ แต่ดูเหมือนว่าทั้งหมดจะหายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว

ถึงขนาดที่ไม่มีกลิ่นอายใดหลงเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย

ผู้สูบโลหิตส่ายศีรษะ แล้วหันหลังกลับด้วยความตั้งใจจากไป ทว่าในขณะนี้ ลำแสงสีแดงเลือดอันแหลมคมก็ปรากฏขึ้นทันที!

พรวด!

หลุมเลือดปรากฏขึ้นตรงกลางหน้าผากของผู้สูบโลหิต

ก่อนที่จะสิ้นลมหายใจไป มันเห็นเพียงร่างสูงโปร่งปรากฏขึ้น ร่างนั้นถือกระบี่โบราณที่หลั่งไหลไปด้วยแสงสีแดงเลือด

กระบี่เล่มนั้น… ดูเหมือนถูกหลอมสร้างขึ้นจากเลือดของเทพ และมีสีแดงสด

ตอนที่เฉินซีกำลังจะชักกระบี่กลับมา เขาสังเกตเห็นอย่างชัดเจนว่า กระแสกฎแห่งเต๋าศักดิ์สิทธิ์ที่คลุมเครือได้ถูกกระบี่เต๋าวิบัติดูดซับอย่างไม่หยุดยั้ง

ในเวลาเพียงไม่กี่ลมหายใจ ศพของผู้สูบโลหิตดูเหมือนจะเหี่ยวเฉา หม่นหมอง และไร้พลังงานใด ๆ

ฟึ่บ!

ลมกระโชกแรงพัดผ่านไป จากนั้นศพของผู้สูบโลหิตก็กลายเป็นเถ้าธุลีที่ถูกลมพัดปลิวไปในทันที

ในขณะเดียวกัน กระบี่เต๋าวิบัติก็แดงขึ้นเรื่อย ๆ และมีสีที่งดงาม คมกระบี่ของมันก็พรั่งพรูด้วยความปีติและโหยหา

เหตุการณ์นี้ทำให้เฉินซีสามารถยืนยันได้ว่า พลังของกระบี่เต๋าวิบัติไม่เพียงแต่เป็นอันตรายร้ายแรงต่อสิ่งมีชีวิตที่มีลักษณะคล้ายตัวอ่อนเท่านั้น และจริง ๆ แล้วมันยังเป็นอันตรายถึงชีวิตอย่างน่าสะพรึงกลัวต่อผู้รุกรานเต๋าที่อาศัยอยู่ในแหล่งกำเนิดแห่งบาปเต๋าเช่นกัน

ถึงขนาดที่มันสามารถดูดซับกฎแห่งเต๋าศักดิ์สิทธิ์ที่บรรจุอยู่ภายในศพของพวกมันได้!

ตัวอย่างเช่น ขณะนี้มีไข่มุกเลือดที่อ่อนแอมากอยู่ในกระบี่เต๋าวิบัติ และกฎแห่งเต๋าศักดิ์สิทธิ์ที่บริสุทธิ์อย่างยิ่งถูกกักเก็บไว้ในไข่มุกเลือดนั้น

กฎแห่งเต๋าศักดิ์สิทธิ์ของผู้สูบโลหิตจากเมื่อครู่นั้น เต็มไปด้วยพลังแห่งบาปและความชั่วร้ายที่หนามาก อย่างไรก็ตาม เมื่อมันถูกดูดซับโดยกระบี่เต๋าวิบัติ กลิ่นอายชั่วร้ายก็ดูเหมือนเป็นยาชูกำลังที่ได้รับการแปรสภาพและดูดซับโดยกระบี่เต๋าวิบัติอย่างสมบูรณ์ ซึ่งมีเพียงไข่มุกเลือดนี้เท่านั้นที่บรรจุกฎแห่งเต๋าศักดิ์สิทธิ์อันบริสุทธิ์ไว้

เฉินซีพยายามที่จะดึงไข่มุกเลือดออกมา แต่จู่ ๆ กระบี่เต๋าวิบัติก็แผ่ความผันผวนอย่างรุนแรงเป็นเชิงปฏิเสธและต่อต้าน เฉินซีตกตะลึงและรามือไป

เขาสามารถสัมผัสได้ชัดเจนว่า ไข่มุกเลือดซึ่งมีกฎแห่งเต๋าศักดิ์สิทธิ์บริสุทธิ์นั้น ไม่มีประโยชน์กับกระบี่เต๋าวิบัติ แต่เนื่องจากมันปฏิเสธ เขาจึงหยุดมือ

อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกประหลาดใจอย่างมากในใจ เนื่องจากปฏิกิริยาของกระบี่เต๋าวิบัติเต็มไปด้วยชีวิตมากขึ้น และดูเหมือนว่าตอนนี้มันจะมีสติปัญญาในตัวมันเองแล้ว

นี่คือสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

เฉินซีไม่ได้รั้งอยู่ที่นี่อีกต่อไป ร่างของเขาก็วูบไหวและหายไปในป่าหมอก

การรั้งอยู่ในที่เดียวนานเกินไป ในขณะที่อยู่ในแหล่งกำเนิดแห่งบาปเต๋าที่อันตรายและลึกลับ อาจเพิ่มโอกาสที่จะเผชิญกับการโจมตีหรือเภทภัยได้

…

หนึ่งวันต่อมา เฉินซีได้เคลื่อนตัวผ่านป่ามาตลอดทาง และเขาได้สังหารสุนัขนรกเจ็ดตัว ผู้ตัดสินบาปเก้าคน เพชฌฆาตบาปสิบคน และผู้สูบโลหิตสี่คนอย่างต่อเนื่อง ดังนั้นจำนวนแต้มที่สอดคล้องกันจึงปรากฏบนตราคำสั่งของเขา

ในเวลาเดียวกัน เฉินซีได้พบกับต้นไม้โบราณสีแดงเข้มมากกว่าสามต้น และ ‘รังประหลาด’ ส่วนใหญ่ในตัวพวกมันได้หายไปแล้ว ในขณะที่ส่วนที่เหลืออีกไม่กี่ต้นยังคงหล่อเลี้ยงชีวิตมากมาย

เฉินซีใช้กระบี่เต๋าวิบัติแปรสภาพและดูดซับสิ่งมีชีวิตเหล่านั้น ซึ่งเมื่อมันดูดซับมากขึ้นเรื่อย ๆ ไข่มุกเลือดซึ่งมีกฎแห่งเต๋าศักดิ์สิทธิ์อันบริสุทธิ์ก็เกิดการเปลี่ยนแปลง

มันโตขึ้นจนมีขนาดเท่ากับกำปั้นของเด็กทารก โปร่งแสง เปล่งประกายวาววับงดงามราวกับความฝัน ยิ่งไปกว่านั้น มันเต็มไปด้วยกระแสกฎแห่งเต๋าศักดิ์สิทธิ์อันบริสุทธิ์

ราตรีมาเยือน เฉินซีหยุดเคลื่อนไหว และซ่อนตัวอยู่บนยอดของต้นไม้โบราณ ก่อนที่จะเริ่มตรวจสอบสถานะปัจจุบันภายในร่างกายของตน

ที่จริงแล้ว ด้วยการบ่มเพาะดวงจิตแห่งเต๋าของเขาในปัจจุบัน และการสนับสนุนจากต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เงาทมิฬ เขาจึงไม่รู้สึกเหนื่อยล้าแต่อย่างใด แม้ว่าเขาจะต่อสู้อย่างต่อเนื่องเป็นเวลาหนึ่งเดือนก็ตาม

แต่เฉินซีไม่ได้หยุดที่นี่เพื่อพักผ่อน แต่หยุดที่นี่เพื่อตรวจสอบกระแสพลังบาปทมิฬที่ทำให้ร่างกายของเขาแปดเปื้อน

มันน่ากลัวเกินไป!

ไอ้สารเลวเหล่านั้นโผล่มาจากไหนก็ไม่อาจทราบได้ พวกมันดุร้าย ประหลาด และครอบครองพลังชีวิตที่ดื้อรั้นอย่างยิ่ง การโจมตีของพวกมันก็เกี่ยวชีวิตของหลี่หวนไปแล้ว!

แม้ว่าหลี่หวนจะฆ่าพวกมันได้สำเร็จ แต่เขาก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส และตกอยู่ในห้วงคับขัน!

ในขณะนี้ หลี่หวนรู้สึกเสียใจเล็กน้อย เขาเสียใจที่ลงมือคนเดียว แทนที่จะร่วมมือกับคนอื่น

ความรู้สึกอันตรายที่เสียดกระดูกอย่างอธิบายไม่ได้พลันเกิดขึ้นในใจ ทำให้ร่างของหลี่หวนแข็งทื่อ กลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว

มันคือจิตสังหาร!

มันคือจิตสังหารที่น่ากลัวและหนาแน่นอย่างยิ่งกำลังมุ่งมาที่ตัวเขา ความกดดันที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง ทำให้หลี่หวนสัมผัสได้ว่าเวลาของตนใกล้หมดลงแล้ว

เขาไม่ลังเลที่จะกรีดร้องยาว และล่าถอยสุดชีวิต

ทว่ากลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกจากลำคอ ร่างกายแข็งทื่อ เหมือนกลายเป็นหุ่นเชิดที่ถูกควบคุม และไม่สามารถเคลื่อนไหวได้แม้แต่น้อย

หลังจากนั้น ร่างผอมเพรียวสีแดงเลือดก็ปรากฏขึ้นภายในระยะสายตา ร่างนั้นมีดวงตาที่ราวกับอัญมณีสีแดงเลือด รูปโฉมหล่อเหลาและซีดเซียว มีท่าทางที่ประณีตและสูงส่ง รวมทั้งสวมเสื้อคลุมที่มีสีแดงเข้มเหมือนเลือด

ผู้สืบทอดของเผ่าวิญญาณโลหิตระดับสูง ชื่อชิงอิง!

หลี่หวนมองดูชายคนนั้นเดินเข้ามาทีละก้าว ความหวาดกลัวยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น และเริ่มดิ้นรนอย่างสุดกำลัง แต่ความพยายามทั้งหมดกลับไร้ผล

สิ่งนี้ทำให้ความไม่เต็มใจและความสิ้นหวังอย่างยิ่งฉายชัดในแววตา

“สหาย ไม่จำเป็นต้องกังวล ข้าแค่ต้องการยืมหัวของเจ้าเท่านั้น” เสียงทุ้มต่ำและไม่แยแสดังก้อง ชื่อชิงอิงดูเหมือนขุนนางสูงศักดิ์ผู้มีอารยะ ประกอบกับรอยยิ้มทรงเสน่ห์สง่างามปรากฏอยู่บนมุมปากของเขา

หลังจากนั้น เขาก็ยื่นมือที่เพรียวบางและประณีตออกไปเพื่อดึงศีรษะของหลี่หวนออกเบา ๆ การเคลื่อนไหวของเขายังคงสง่างามและน่ามอง มันก็ดูสบาย ๆ ราวกับกำลังปลิดใบไม้

“พักผ่อนให้สบาย พวกนักล่าจะพาเจ้าไปสู่การพักผ่อนอันเป็นนิรันดร์” ชื่อชิงอิงหันหลังกลับ และหายไปในหมอกหนาทึบที่อยู่รอบ ๆ เสื้อคลุมสีแดงสดของเขาดูเหมือนเปลวไฟลุกไหม้ มองเห็นได้ราง ๆ ในระยะไกล

พรวด!

เลือดพุ่งออกมาจากศพไร้หัวของหลี่หวน ก่อนจะล้มลงไปกับพื้น

ผ่านไปไม่นาน ก็มีแสงสีเทาสามสายก็แวบเข้ามา และพุ่งไปที่ศพของหลี่หวน

ในชั่วพริบตา ศพและเลือดของหลี่หวนหายไปจนสิ้น ราวกับว่าระเหยหายไป ไร้ร่องรอยหลงเหลือ ประหนึ่งไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

………………..