บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2111

บทที่ 2111 ตราประทับเวลา

………………..

บทที่ 2111 ตราประทับเวลา

เฉินซีเคยประทับใจในตัวสั่วหยิ่งฝูเล็กน้อย แต่มันไม่ใช่เพราะความงดงามอันเย้ายวนและดื้อรั้นเล็กน้อยของนาง

ความปรารถนาดีนี้เกิดขึ้นเพราะตอนเข้าร่วมศึกผู้พิทักษ์วิถี สั่วหยิ่งฝูได้บอกข้อมูลที่เฉินซีอยากทราบออกมาตามตรง

ในทำนองเดียวกัน เมื่อกำลังจะออกเดินทางมุ่งสู่แหล่งกำเนิดแห่งบาปเต๋า สั่วหยิ่งฝูยังเชื้อเชิญเขาให้เข้าร่วมกลุ่มอย่างไม่ลังเล

แน่นอนว่าความปรารถนาดีนี้ไม่น่าเชื่อถือ ตอนเข้าร่วมศึกผู้พิทักษ์วิถี เฉินซีก็ตระหนักได้ถึงอันตรายของสถานการณ์ดังกล่าว เขายังทราบอีกว่าศัตรูไม่ได้มีเพียงผู้รุกรานเต๋า แต่ยังรวมถึงผู้เข้าร่วมจากตระกูลผู้พิทักษ์เต๋าศักดิ์สิทธิ์อีกด้วย

ดังนั้นนอกจากความชื่นชอบที่มีต่อสั่วหยิ่งฝูเล็กน้อย เฉินซียังคงมีความระแวดระวัง

แต่สิ่งเดียวที่เฉินซีคาดไม่ถึงแผนของอีกฝ่ายจะรอบคอบและสมบูรณ์แบบเช่นนี้

เฉินซีมั่นใจมากว่าสั่วหยิ่งฝูได้รับบาดเจ็บระหว่างการต่อสู้กับฉางอวิ๋นเหยี่ย เห็นได้ชัดว่ามันเป็นกับดักของจริง

แต่ทั้งหมดนี้สิ่งที่ทำให้เขาสนใจอย่างมากไม่ใช่พลังจากอุบายของสั่วหยิ่งฝู แต่เป็นหนามสังหารเทพในมือของนาง!

นี่คือสมบัติศักดิ์สิทธิ์ต้องสาปที่เพิกเฉยต่อการป้องกันและพลังศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมด มันทะลวงผ่านการป้องกันของร่างเฉินซีอย่างง่ายดาย และสร้างบาดแผลให้เฉินซีอย่างสาหัส

หากไม่มีความช่วยเหลือของสมบัติศักดิ์สิทธิ์ต้องสาป เฉินซีมั่นใจว่าด้วยความสามารถที่มี เขาไม่มีทางตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้แน่

แน่นอนว่ามันเกิดขึ้นไปแล้ว ทุกอย่างสายเกินแก้ สิ่งเดียวที่เฉินซีไม่อาจเข้าใจได้ก็คืออีกฝ่ายทราบได้อย่างไรว่าเขาจะผ่านไปที่นั่น?

การดวลระหว่างสั่วหยิ่งฝูกับฉางอวิ๋นเหยี่ยคือเหยื่อล่อ แต่ขอเพียงเฉินซีไม่ปรากฏตัวที่นั่น สิ่งที่เรียกว่าเหยื่อล่อก็จะไม่มีความหมาย

แต่คาดไม่ถึง พวกเขาคล้ายกับคาดเอาไว้แล้วว่าเฉินซีจะผ่านมา การต่อสู้ของพวกเขาดูเหมือนจริงมาก เป็นการต่อสู้ที่เต็มไปด้วยบาดแผลและหยาดเลือด

นี่เป็นเรื่องผิดปกติเล็กน้อย เฉินซีมั่นใจในการปกปิดกลิ่นอายของตน และมั่นใจมากยิ่งกว่าว่าไม่มีใครตามติดมา

แต่สิ่งผิดปกติเช่นนั้นก็ได้เกิดขึ้น เห็นได้ชัดว่ามันมีเหตุผลบางอย่างซ่อนอยู่

เมื่อตระหนักได้ถึงปัญหานี้ เฉินซีจึงทราบว่าหากไม่คลี่คลายความลึกลับนี้ เขาอาจจะไม่สามารถซ่อนจากอีกฝ่ายได้ไม่ว่าจะหลบเลี่ยงอย่างไรก็ตาม!

เฉินซีฝืนทนต่อความเจ็บปวดสาหัส และเริ่มตรวจสอบร่างกายทั้งภายในและภายนอกอย่างละเอียด

เจตจำนงคล้ายกับระลอกคลื่นร่วมกับพลังอักขระผนึกเต๋ากวาดค้นหาทุกส่วนของร่างกายอย่างถ้วนถี่

ทว่าท้ายที่สุด เฉินซีก็ยังไม่พบสิ่งใด

นี่ทำให้เขาคิ้วขมวดก่อนจะยิ่งตระหนักถึงความจริงจังของปัญหา ในเมื่อไม่มีตราประทับของอีกฝ่ายอยู่บนร่างกาย แล้วสัมผัสร่องรอยของเขาได้อย่างไร?

เจตจำนงของเฉินซีเคลื่อนผ่านยันต์ศัสตราอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นความคิดเลือนรางก็วูบไหวผ่านจิตใจ ในเมื่อมันไม่ได้อยู่ข้างใน แสดงว่ามันอยู่ข้างนอกงั้นหรือ?

เจตจำนงของเฉินซีพุ่งเป้าไปที่ตราคำสั่งที่บันทึกความสำเร็จการต่อสู้กับพิกัดของค่ายอย่างไม่ลังเล!

ทั้งยันต์ศัสตราหรือกระบี่เต๋าวิบัติไม่ใช่สิ่งที่จะถูกควบคุมโดยศัตรูได้ เว้นก็แต่ตรานี้ที่ถูกสลักด้วยตัวอักษรเฉินโบราณที่เฉินไท่ชงเป็นผู้มอบให้

เท่าที่เฉินซีทราบ ตราคำสั่งคือหลักฐานในการเข้าศึกผู้พิทักษ์วิถี มันถูกมอบให้โดยสิบสามข้ารับใช้เต๋าผู้อาศัยบนภูเขาผนึกเทพด้วยตัวเอง นอกจากเฉินซี แล้วผู้เยี่ยมยุทธ์ทุกคนที่เข้าร่วมในศึกผู้พิทักษ์วิถีต่างก็มีเช่นกัน

สิบสามข้ารับใช้เต๋า…

เฉินซีหรี่ตาขณะเริ่มสัมผัสตราคำสั่งอย่างละเอียด จากนั้นจึงใช้พลังของอักขระผนึกเต๋า

ผ่านไปสักพัก ดวงตาของเฉินซีทอประกายวาบ ตราคำสั่งนี้ถูกดัดแปลงอย่างที่คิดเอาไว้!

ตราประทับลึกลับหลอมรวมเข้ากับตราคำสั่งอย่างแนบเนียน หากไม่ใช่เพราะพลังของอักขระผนึกเต๋า ตัวตนของตราประทับลึกลับนี้ย่อมไม่สามารถถูกตรวจพบได้เลย

ผ่านไปสักพัก แม้เฉินซีปรารถนาที่จะทำลายตราประทับลึกลับนี้ แต่สุดท้ายก็ยั้งมือเอาไว้

มันจะถูกทำลายไม่ได้ หากมันถูกทำลายอีกฝ่ายจะรู้ทันที นี่เท่ากับเป็นการบอกอีกฝ่ายว่าเขาเห็นตราคำสั่งลึกลับนี้แล้ว

หากมีเพียงผู้เข้าร่วมศึกที่รู้ก็แล้วไป แต่สิ่งที่เฉินซีกังวลมากที่สุดก็คือสิบสามข้ารับใช้เต๋า!

พวกเขาเป็นผู้มอบตราคำสั่งนี้ เขาไม่จำเป็นต้องคิดก็รู้ว่าตราประทับลึกลับต้องมาจากหนึ่งในนั้นแน่!

ตอนนี้สิบสามข้ารับใช้เต๋าที่นั่งอยู่นอกศึกผู้พิทักษ์วิถีคือร่างอันทรงพลังที่สุดบนภูเขาผนึกเทพ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เฉินซีไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม หากอีกฝ่ายโกรธเพราะความอับอายขึ้นมา ต่อให้ไม่ลงมือด้วยตัวเอง แต่การทิ้งเฉินซีไว้ในแหล่งกำเนิดแห่งบาปเต๋าก็มากพอให้เฉินซีต้องตายอย่างทรมานแล้ว

“ดูท่าว่าเฉินไท่ชงจะพลาดเหมือนกัน เกรงว่าพวกเขาสมคบคิดกับนิกายอำนาจเทวะ…”

ใจเฉินซีพลันหนักอึ้ง สิ่งนี้ทำให้เขาตระหนักถึงอันตรายของสถานการณ์มากขึ้น

แต่ในขณะเดียวกัน การสมคบคิดทั้งหมดนี้กระตุ้นความรู้สึกโหดเหี้ยมของเฉินซีขึ้นมา “เช่นนั้นมาดูกันว่าใครจะหัวเราะเป็นคนสุดท้าย!”

…

หลังจากนั้น เฉินซีก็ใช้อักขระผนึกเต๋าปกคลุมพื้นผิวของตราคำสั่งไว้ จากนั้นร่างของเขาก็วูบไหวจากใต้ต้นไม้โบราณก่อนจะหายเข้าไปในป่าหมอก

หืม?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน