บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2122

บทที่ 2122 การเผชิญหน้าอย่างเงียบงัน

………………..

บทที่ 2122 การเผชิญหน้าอย่างเงียบงัน

สวบ! สวบ!

ฝีเท้าของเฉินซีไม่เร็วไม่ช้าราวกับไม่เห็นจ้าวเอกภพเก้าดาราจากตระกูลระดับกลางซึ่งยืนห่างออกไปเพียงไม่กี่จั้ง

สีหน้าของเขาสงบเหมือนทุกครั้ง โดยไม่เผยร่องรอยจิตสังหารตั้งแต่ต้นจนจบ

แต่บรรยากาศรอบข้างพลันเงียบสงัดและหมองหม่นยิ่ง ทำให้ผู้คนรู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออก

การเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยปรากฏในสายตาของผู้คนทั้งหลาย เหตุการณ์นี้คล้ายกับสงบนิ่ง แต่ภายในกลับแฝงด้วยอันตรายถึงขีดสุด

เมื่อร่างของเฉินซีห่างจากอิงซานคุนเพียงหนึ่งจั้ง ในที่สุดสีหน้าของอีกฝ่ายก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม

จิตสังหารแรงกล้าปรากฏขึ้นในใจของอิงซานคุนราวกับสัตว์ร้ายโบราณเกรี้ยวกราดที่หมายจะกลืนกินทุกสรรพสิ่ง

เพียงพริบตา บรรยากาศที่เดิมเงียบสงัดก็ตึงเครียดมากขึ้น แล้วจิตสังหารที่มองไม่เห็นกำลังจะปะทุราวกับความสงบก่อนพายุจะก่อตัว

ผู้คนทั้งหลายอดไม่ได้ที่จะหรี่ตาขณะจับจ้องเฉินซีกับอิงซานคุนโดยไม่กะพริบตา

ไม่ทราบว่าตั้งแต่เมื่อไหร่แต่ที่ทั้งหลายในส่วนลึกของค่ายต่างจับตาดูเหตุการณ์นี้ด้วยสีหน้าเย็นชาอย่างเงียบงัน

จินอวิ๋นเซิงผู้ยืนอยู่ด้านหลังเฉินซีพลันรู้สึกแห้งผากขณะทั่วร่างแข็งทื่อเล็กน้อย เขารู้สึกถึงความกดดันและความตึงเครียดที่ยากจะอธิบาย

สวบ! สวบ!

ฝีเท้าของเฉินซียังคงสงบนิ่งและเป็นจังหวะพิเศษ โดยระยะห่างหนึ่งจั้งเทียบเท่าเพียงสามก้าวเท่านั้น

สามก้าวนี้ประหนึ่งดวงตาพายุ ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยอันตราย จิตสังหารและภัยพิบัติ!

เมื่อเฉินซีเยื้องย่างก้าวที่หนึ่งในระยะหนึ่งจั้ง ดวงตาของอิงซานคุนก็เต็มไปด้วยจิตสังหารแรงกล้าและเดือดพล่าน แล้วทั่วร่างของเขาก็เหมือนกับภูเขาไฟกำลังจะปะทุ

ถึงกระนั้นเฉินซีคล้ายกับไม่ทราบขณะเยื้องย่างก้าวที่สอง ทันทีที่ส้นเท้าสัมผัสพื้น ผู้คนทั้งหลายที่อยู่ใกล้เคียงต่างสังเกตเห็นว่าข้อนิ้วที่มือขวาของอิงซานคุนขยับโดยไม่รู้ตัวขณะชุดคลุมสีดำปลิวไสวไปตามสายลมพร้อมกับเสียงหวีดหวิว

ในตอนนี้ แม้กระทั่งผู้เยี่ยมยุทธ์ทั้งหลายที่อยู่ใกล้เคียงต่างกลั้นหายใจและจดจ่อ เนื่องจากระยะห่างระหว่างเฉินซีกับอิงซานคุนเหลืออีกเพียงก้าวเดียวเท่านั้น!

หนึ่งก้าวเทียบเท่ากับการประจัญซึ่งหน้า

ปกติแล้ว ไม่ว่าจะเป็นผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตจ้าวเอกภพเก้าดาราคนไหน ย่อมไม่ปล่อยให้ใครเข้ามาใกล้

เพราะระยะดังกล่าวหมายถึงอันตรายแก่ชีวิต!

ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร แต่นี่คือความจริง

ในช่วงวิกฤตนี้ อิงซานคุนจะทำอย่างไร? แล้วเฉินซีจะทำอะไร? ต่อสู้? หรือว่าหลบเลี่ยง?

ขณะทุกคนกำลังครุ่นคิด เฉินซีก็ยกเท้าขวาอย่างเป็นธรรมชาติราวกับอิงซานคุนตรงหน้าไม่มีตัวตนแต่อย่างใด

นี่คือการเพิกเฉยและคุกคามอย่างถึงที่สุด เขาไม่ลงมือ ไม่พูดและไม่หยุด แต่ทำเพียงยกเท้าแล้วมองไกลออกไปราวกับกำลังจะเดินไปหาอิงซานคุน

หากมีจ้าวเอกภพเก้าดาราคนอื่นอยู่ที่นี่ พวกเขาจะต้องตอบสนองอย่างรุนแรงเมื่อเผชิญหน้ากับเหตุการณ์ดังกล่าว

แต่อิงซานคุนไม่ทำเช่นนั้น เมื่อเฉินซียกเท้าขวา ใบหน้าของเขาก็พลันมืดมนขณะเต็มไปด้วยร่องรอยความสับสนและจิตสังหาร

แน่นอนว่ามันคือความสับสน มันคือการตอบสนองตามสัญชาตญาณโดยไม่ทันตั้งตัวและเกินกว่าจะคาดคิดได้

เมื่อเท้าขวาของเฉินซีกำลังจะเหยียบลงไป อิงซานคุนผู้อยู่ในสายตาของทุกคนก็ขยับร่างไปด้านข้างโดยไม่รู้ตัว!

ในตอนนี้ ก้าวที่สามของเฉินซีเหยียบย่างลงไปในจุดที่อิงซานคุนเพิ่งยืนเมื่อครู่

ทุกคนประหลาดใจราวกับไม่อยากเชื่อว่าอิงซานคุนผู้เป็นจ้าวเอกภพเก้าดารา โดยมาจากตระกูลอิงซึ่งอยู่ระดับกลางและมีพลังต่อสู้ยอดเยี่ยมจะหลีกทางให้ในช่วงวิกฤตเช่นนี้!

ย่างก้าวนี้มีความหมายที่ต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง!

มันคือการพิสูจน์ว่าอิงซานคุนพ่ายแพ้ให้กับเฉินซีในการประจัญซึ่งหน้าไม่ใช่หรือ?

เหตุใดถึงเผยจุดอ่อนเช่นนี้? เขาไม่รู้หรือว่าการปะทะกันย่อมดีกว่าการก้าวหลบเช่นนี้?

เขาหลีกทางให้!

จินอวิ๋นเชิงผู้ติดตามเฉินซีแทบอดไม่ได้ที่จะตะโกน นี่มันเหลือเชื่อเกินไปไม่ใช่หรือ? มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?

เฉินซีทำให้ผู้ชายที่ก้าวร้าวและหยิ่งทะนงผู้นี้หลบเลี่ยงให้งั้นหรือ?

บรรยากาศหมองหม่นแปลกประหลาดขณะสายตาทุกคู่จับจ้องอิงซานคุนด้วยแววเยาะเย้ยเหยียดหยัน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอันใด แต่ภายใต้สายตาเฝ้ามองของทุกคน การหลีกทางให้เฉินซีย่อมไม่ต่างอะไรกับ “ยอมรับความพ่ายแพ้”!

ส่วนสายตาที่มองเฉินซีก็เต็มไปด้วยอารมณ์ซับซ้อน พวกเขาไม่คิดว่าอิงซานคุนจะขลาดกลัวราวกับหนูเช่นนี้ ตรงกันข้าม พลังต่อสู้ของอิงซานคุนร้ายกาจยิ่งกว่าผู้เยี่ยมยุทธ์ทั้งหลายในตอนนี้

แต่ผู้เยี่ยมยุทธ์เช่นนั้นกลับถูกกดดันให้ต้องหลีกทางในท้ายที่สุด เพียงเท่านี้ก็พอเดาได้ว่าแรงกดดันของเฉินซีที่มีต่ออีกฝ่ายนั้นมากน้อยเพียงใด

มันเป็นครั้งแรกในชีวิตที่อิงซานคุนสงสัยในความสามารถของตัวเอง เขาไม่อาจคาดเดาได้ว่าผู้ที่อยู่ขอบเขตจ้าวเอกภพเก้าดาราจะสามารถสร้างแรงกดันอันน่าสะพรึงขนาดนี้ได้ โดยความรู้สึกดังกล่าวไม่ได้มีเพียงครั้งเดียว มันคือสิ่งที่ตัวตนขอบเขตจ้าวเอกภพควรจะได้รับหรือ?

“เหอะ อยากหัวเราะเท่าไหร่ก็เชิญ เมื่อเจ้าได้ประสบกับความน่าหวาดกลัวของหมอนี่ด้วยตัวเอง แล้วจะรู้ว่าความเสียใจเป็นอย่างไร!”

เมื่อคิดถึงสายตาหยอกล้อที่ทุกคนมองมา อิงซานคุนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มหยันก่อนจะส่ายหน้า จากนั้นจึงหันหลังแล้วเดินเข้าไปในค่าย

…

ค่ายดังกล่าวครอบครองพื้นที่ขนาดใหญ่ยิ่งและตั้งอยู่ระหว่างฟ้าดินโดยไร้ซึ่งสิ่งปกคลุม โดยพระราชวังโบราณสีดำสามสิบหกหลังเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบ

ขณะเดินเข้าไปข้างใน เฉินซีรู้สึกทันทีว่าพลังที่เกิดจากเต๋าสวรรค์หายไป มันเป็นการพิสูจน์ว่าการอยู่ในค่ายนี้คือสิ่งที่ปลอดภัยที่สุด

“หมอนั่นน่าสนใจไม่เบา”

เฉินซีเดินเข้าไปในค่ายดังกล่าวอย่างไร้จุดหมาย พอคิดถึงตอนอิงซานคุนขวางทางเมื่อครู่ เขาก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า

เมื่อครู่เขาเผยจิตสังหารออกมาจริง ขอเพียงอิงซานคุนกล้าลงมือบุ่มบ่าม เขาก็ไม่คิดมากที่จะเปิดฉากโจมตีเพื่อสังหารคนผู้นี้ในอึดใจเดียวทันที อย่างน้อยมันก็เป็นการเชือดไก่ให้ลิงดูจนทำให้ผู้เข้าร่วมคนอื่นหวาดกลัว

น่าเสียดายที่อิงซานคุนตื่นตัวและหลบเลี่ยงอย่างเด็ดขาดทันทีที่ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ อีกฝ่ายจึงหลีกทางให้เขาโดยไม่มีทางเลือกนอกจากสะกดกลั้นกลิ่นอายสังหารเอาไว้

หืม?

ทันใดนั้น เฉินซีสังเกตเห็นว่าระหว่างทางที่เดินผ่านมา ยังมีร่างทั้งหลายตามติดทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจราวกับกำลังสอดแนมหรือไม่ก็อยากลงมือทำบางอย่าง

นี่ทำให้เฉินซีคิ้วขมวด ดูท่าว่าคนพวกนี้ยังไม่ยอมแพ้สินะ

ฟ่าว!

ทันใดนั้น ร่างของเขาก็วูบไหวไปในระยะสิบจั้งก่อนจะขวางทางผู้ชายในชุดผ้าแพร

ผู้ชายในชุดผ้าแพรตกตะลึงก่อนจะตั้งท่าป้องกันทันที เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของเฉินซีอย่างชัดเจน ใบหน้าของเขาก็มืดมนก่อนจะเอ่ยถามอย่างเย็นชา “เจ้าต้องการอะไร?”

เฉินซียกยิ้มเล็กน้อย “อย่ากังวลไป ข้าแค่อยากถามอะไรนิดหน่อย”

ผู้ชายในชุดผ้าแพรพ่นลมออกจมูกด้วยความไม่พอใจ “ใครกังวล?” สิ้นคำ เขาสะบัดแขนเสื้อเพื่อหมายจะผลักเฉินซีออกไป

แต่ในตอนนี้ แสงสว่างเย็นเยือกลึกล้ำก็ปรากฏในดวงตาของเฉินซี แล้วผู้ชายในชุดผ้าแพรก็สั่นสะท้านไปถึงทรวงจนเกิดความหวาดกลัวที่ยากจะอธิบาย ทำให้การขยับมือของเขาติดขัดขณะสีหน้าเปลี่ยนไป

………………..