บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2135

บทที่ 2135 จนใจ

………………..

บทที่ 2135 จนใจ

รัศมีศักดิ์สิทธิ์สีม่วงทองเรืองรองเจิดจรัสทั่วนภา

ครั้งหนึ่ง สมรภูมิปกคลุมด้วยกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง ดำมืดมาดร้าย เต็มไปด้วยปราณมรณะอันชวนสยอง

ทว่ายามรัศมีศักดิ์สิทธิ์ม่วงทองปรากฏขึ้นยามนี้ มันเปรียบดั่งตะวันผลาญทลายอนธการ นำแสงแรกสาดส่องสู่โลกหล้า แผ่รัศมีปกคลุมทั่วโลกา!

เจิดจรัสพร่างพราวทั่วทิศ!

ทุกคนต่างตะลึง ทั่วทิศเงียบสงัด ยอดฝีมือทั้งหลายที่สู้กันทั่วสมรภูมิต่างพากันหยุดมือ ไม่ว่าจะเป็นผู้พิทักษ์วิถีหรือผู้รุกรานเต๋า พวกเขาล้วนแล้วขวัญผวาถ้วนทั่ว

ม่านตาของพวกเขาหดตัว สีหน้าสุดแสนไม่อยากเชื่อ

การโจมตีนี้ชวนตะลึงเหนือใด!

ทุกสิ่งดูหม่นหมองเล็กจ้อยต่อหน้ารัศมีศักดิ์สิทธิ์ม่วงทองนี้

ทว่า….

ทุกคนต่างสังเกตชัดว่าเมื่อเทียบกับอันตรายยามทายาทศักดิ์สิทธิ์สูงสุดของเผ่าสูบโลหิตชิวลั่ว เยียนซวีจากเผ่าอสนีบาต ปัวสวินจิ้นจากเผ่าผู้ตัดสินบาป และจัวฟูจากเผ่าสุนัขนรกรุมโจมตี เฉินซีเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำ เจียนมิอาจทานทนต่อไป

เหตุใดจู่ ๆ เขาจึงระเบิดอำนาจต่อสู้น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ออกมาได้ และทำลายวงล้อมลงในพริบตา?

เป็นเรื่องเกินเข้าใจยิ่งนัก! กระทั่งเซี่ยรั่วเยวียนและถังเสี่ยวเสี่ยวที่เร่งรุดเข้ามาช่วยเฉินซียังไม่อาจเข้าใจปริศนาในศึกนี้ได้

ทั่วสมรภูมิเงียบกริบ รัศมีศักดิ์สิทธิ์ม่วงทองยิ่งใหญ่เจิดจรัส ปกคลุมทั่วฟ้าดินเยี่ยงคลื่นนทีโถม เรืองรองสะดุดตาเป็นอย่างยิ่ง

ทว่าเพียงชั่วกาลไม่กี่อึดใจ รัศมีศักดิ์สิทธิ์ม่วงทองก็ค่อย ๆ เลือนหาย ตามมาด้วยเสียงแผดร้องอันโหยหวน เสียดแสบ ตกตะลึง และเดือดดาลกึกก้อง

เซี่ยรั่วเยวียนตวัดสายตามอง และพบว่าชิวลั่ว ทายาทศักดิ์สิทธิ์สูงสุดของเผ่าสูบโลหิต และจัวฟู ทายาทศักดิ์สิทธิ์สูงสุดเผ่าสุนัขนรกกำลังหนีหัวซุกหัวซุนไปไกลพร้อมเสียงแผดร้องอย่างเดือดดาลระคนตกตะลึงอันเต็มไปด้วยความขวัญผวาและไม่ยินยอมสุดหัวใจ ไม่นานก็หายลับขอบฟ้าไป!

พวกเขาหนีไปจริง ๆ!

พวกเขาเหมือนจะถูกการโจมตีของเฉินซีขยี้จิตต่อสู้เหลวแหลก มิกล้าอยู่ต่ออีกแม้เพียงเสี้ยวลมหายใจ

ทว่า….

เหตุใดจึงไม่เห็นเยียนซวี ทายาทศักดิ์สิทธิ์สูงสุดเผ่าอสนีบาตและปัวสวินจิ้น ทายาทศักดิ์สิทธิ์จากเผ่าผู้ตัดสินบาปกัน?

สองคนนั้นอยู่หนใด?

หนึ่งภาพพลันฉายขึ้นในใจเซี่ยรั่วเยวียน ในภาพนั้น รัศมีศักดิ์สิทธิ์ม่วงทองเรืองโรจน์ ปกคลุมทั้งโซ่กระดูกศักดิ์สิทธิ์และอัสนีเรืองทมิฬไปทันที…

ตายแล้วหรือ?

โซ่กระดูกศักดิ์สิทธิ์ตรวนพิพากษ์บาปนั้นคือศาสตราตกทอดประจำเผ่าของปัวสวินจิ้น และอัสนีเรืองทมิฬนั้นคือศาสตราตกทอดในเผ่าของเยียนซวี หอกอัสนิบาต!

ยามนี้ สมบัติทั้งสองถูกกลืนกินสลายหาย ขณะที่ทั้งปัวสวินจิ้นและเยียนซวีก็ปลาสนาการ มิได้หมายความหรือว่าพวกเขาตกตายไปกับการโจมตีนั้นแล้ว?

เมื่อความคิดดำเนินถึงจุดนี้ หัวใจของเซี่ยรั่วเยวียนก็ตกตะลึงอย่างช่วยไม่ได้ เพราะถึงอย่างไร ความสำเร็จท้าทายสวรรค์ในการบดขยี้ทายาทศักดิ์สิทธิ์สูงสุดสองคน ขณะที่ไล่อีกสองคนหนีไปได้ในการโจมตีเดียวนั้นแทบมิต่างกับปาฏิหาริย์อันไม่เคยเกิด!

วูบ!

อาภรณ์เขียวของร่างสูงใหญ่นั้นโชกชุ่มด้วยโลหิต ขาดวิ่นเป็นเศษผ้า นอกจากนั้น เรือนผมดกดำยังยุ่งเหยิงเล็กน้อย มีเพียงใบหน้าหล่อเหลาหนักแน่นที่ยังคงเฉยชาสุขุม ทว่ามันก็ซีดอยู่ไม่น้อย เหมือนเขาอ่อนแรงและบาดเจ็บภายในอยู่ไม่น้อย

ทว่าขณะนี้ ร่างนั้นช่างดูยิ่งใหญ่ห่างไกลนักในสายตาเซี่ยรั่วเยวียน ให้ความรู้สึกยิ่งยงอย่างมิอาจบรรยาย!

มิเพียงเซี่ยรั่วเยวียน คนอื่น ๆ มากมายในสมรภูมิก็เห็นภาพนี้ และม่านตาของพวกเขาก็หดตัว เกิดความรู้สึกมากมายในใจอย่างเกินห้าม

มีทั้งความตกตะลึง งุนงง สับสน หวาดกลัว ยำเกรง ขวัญผวา และเหลือเชื่อ

ทว่าพริบตาต่อมา ร่างของเฉินซีก็ปลาสนาการจากสมรภูมิ เคลื่อนกายรวดเร็วดุจสายลม หวนคืนสู่ค่ายที่มั่น

ระหว่างทาง ไร้ผู้ใดกล้าขวางเขา!

…

เมื่อเฉินซีจากจร ความเงียบสงัดทั่วสมรภูมิก็ถูกเสียงแตรเขาสัตว์อันหนักหนาวังเวงทำลายลง

ทุกคนสังเกตชัดว่าทัพผู้รุกรานเต๋าทั่วสมรภูมิต่างถอยกลับราวทะเลลด หวนสู่ค่ายที่มั่นของพวกตนเช่นกัน

ปรากฏว่าเสียงแตรนั้นคือสัญญาณถอนทัพของผู้รุกรานเต๋า!

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาสังเกตพบว่าจิตต่อสู้ฝ่ายตนถูกขยี้ไปโดยการโจมตีสุดท้ายของเฉินซี สู้ต่อไปมีแต่จะส่งผลเสียกับฝั่งตน

หากเป็นเวลาอื่น คงไร้ผู้ใดยอมเสียโอกาสฆ่าฟันผู้รุกรานเต๋ายามตกต่ำเหล่านี้อย่างไร้ปรานี ทว่ายอดฝีมือจากตระกูลผู้พิทักษ์เต๋าศักดิ์สิทธิ์มิได้ฉวยโอกาสยามผู้รุกรานเต๋าถอยหนีฆ่าฟันแต่อย่างใด

เหตุผลนั้นง่ายมาก เฉินซีมิเพียงทำลายจิตต่อสู้ของผู้รุกรานเต๋าไปเท่านั้น กระทั่งคนเหล่านี้ก็ถูกกระทบอย่างหนักหนาด้วย

ขณะนี้ พวกเขาไร้เจตนาไล่ล่าศัตรู ผู้พิทักษ์เต๋ามากมายกระทั่งพร้อมใจเคลื่อนตัวมายังจุดที่เฉินซีต่อสู้ในสมรภูมิเมื่อครู่นี้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน