บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 2139

บทที่ 2139 คนพิการ

………………..

บทที่ 2139 คนพิการ

เป่ยหมิงชางไห่คืออัจฉริยะแห่งตระกูลเป่ยหมิ่ง ซึ่งเป็นหนึ่งในห้าตระกูลระดับสูง และการบ่มเพาะของเขาในขอบเขตจ้าวเอกภพเก้าดารานั้นไม่มีใครเทียบได้

นอกจากนั้น เขายังมีไข่มุกมหาสมุทรครามอยู่ในร่างกาย และมันมอบพลังศักดิ์สิทธิ์อันไม่มีที่สิ้นสุดให้อย่างต่อเนื่อง

แม้ว่าจะถูกเปรียบเทียบกับชื่อฉู่เกอ ซุ่ยเหรินขวงหลัน ถังเสี่ยวเสี่ยว และเซี่ยรั่วเยวียน แต่เป่ยหมิงชางไห่ก็ไม่ได้ด้อยกว่าพวกเขาเลยแม้แต่น้อย

ทว่าในขณะนี้ เป่ยหมิงชางไห่ไม่ได้แสดงท่าทีดูแคลนเฉินซีที่กำลังฟื้นตัวภายในสระศักดิ์สิทธิ์โกลาหล และใช้พลังทั้งหมดอย่างเต็มที่!

กระบี่สีเขียวหยกในมือคือสมบัติบรรพชน ซึ่งถูกเรียกว่า กระบี่แยกสวรรค์

กระบวนท่าที่เขาใช้เรียกว่า สังหารเทพ!

แม้ว่าจะต่อสู้กับชื่อฉู่เกอหรือทายาทศักดิ์สิทธิ์ที่แข็งแกร่งที่สุดของผู้รุกรานเต๋า เป่ยหมิงชางไห่ก็ยังคงมั่นใจอย่างยิ่งว่าแม้แต่พวกเขาก็ไม่กล้ารับกระบวนท่านี้ตรง ๆ!

ฟุ่บ!

คมกระบี่ไม่ทิ้งร่องรอยใด ๆ ไว้ ในขณะที่มันพุ่งไปในอากาศ เพราะพลังอันไร้ขอบเขตและกฎแห่งเต๋าศักดิ์สิทธิ์ที่แฝงมาอยู่นั้นถูกควบแน่นอย่างสมบูรณ์ภายในกระบี่สีเขียวหยก

กระบี่คลุมเครือ และรวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ มันห่อหุ้มลงบนสระศักดิ์สิทธิ์โกลาหลทันทีและฟันลงไปอย่างดุเดือด!

ตายซะ!

เป่ยหมิงชางไห่พึมพำอยู่ในใจ จิตต่อสู้อันเดือดพล่านในดวงตาถูกแทนที่ด้วยจิตสังหารอันเยือกเย็น อีกทั้งยังมีประกายพึงพอใจเล็กน้อย จากการปลดภาระอันหนักหน่วงบนออกจากบ่าของตน

ทว่าในเสี้ยวลมหายใจนั้น จู่ ๆ มือที่เรียวประณีตก็ยื่นออกมาจากภายในสระศักดิ์สิทธิ์โกลาหลที่ถูกปกคลุมไปด้วยหมอก การเคลื่อนไหวอันเต็มไปด้วยกลิ่นอายที่เป็นธรรมชาติ ดูเชื่องช้า แต่กลับจับคมกระบี่สีเขียวหยกได้อย่างแม่นยำ!

การเคลื่อนไหวเรียบง่าย ราบรื่นราวกับใบไม้ที่ร่วงหล่น และมันช่างแตกต่างอย่างสิ้นเชิง

อย่างไรก็ตาม มันเป็นมือที่คว้าคมกระบี่อันทรงพลังไร้ผู้เปรียบอย่างกระบี่แยกสวรรค์ได้ ทั้งยังสลายพลังอันน่าสะพรึงกลัวของกระบวนท่าสังหารเทพออกไปจนสิ้น!

เป่ยหมิงชางไห่ประหลาดใจ นัยน์ตาหดตัวราวกับเข็มสองเล่ม ยิ่งไปกว่านั้น รอยยิ้มอิ่มเอมใจที่มุมปากพลันแข็งทื่อไปหมด

เป็นไปได้อย่างไรกัน?

ด้วยความตกใจครั้งใหญ่ เป่ยหมิงชางไห่เกือบกรีดร้องด้วยความไม่ยินยอม การโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดของข้าถูกคว้าไว้ด้วยมือเปล่าอย่างนั้นหรือ?

แม้ว่าเฉินซีจะอยู่ในช่วงรุ่งโรจน์ แต่คงไม่มีทางที่เขาจะทำสิ่งนี้ให้สำเร็จได้อย่างง่ายดายเพียงนี้แน่?

ไม่มีทางเป็นไปได้เลย!

มันเหมือนกับเสียงฟ้าร้องที่ดังก้องในวันฟ้าโปร่ง ทำให้เป่ยหมิงชางไห่มึนงงด้วยความตกตะลึง

บัดซบ!

เจตจำนงของเขาผ่านการขัดเกลาจากการต่อสู้อันโชกโชนมาตลอดปลายปี ทำให้เป่ยหมิงชางไห่หลีกเลี่ยงความรู้สึกหงุดหงิดและความรู้สึกพ่ายแพ้ด้วยเหตุนี้

เขากู่ร้องเสียงดังในช่วงเวลาเดียวกับความตกใจก่อตัวขึ้นในหัวใจ และโคจรพลังทั้งหมด ถ่ายไปยังกระบี่แยกสวรรค์

ทว่าการตอบโต้และการต่อสู้ที่เขาคาดหวังกลับไม่ปรากฏ กระบี่เขียวหยกทั้งเล่มสั่นอย่างรุนแรงและส่งเสียงครวญครางอย่างดุเดือดแทน มันสั่นสะท้านในมือเรียวนั่น และเผยวี่แววว่าใกล้จะพังทลายลงเต็มที

เป่ยหมิงชางไห่หัวใจแทบสลายเมื่อเห็นสิ่งนี้ และในที่สุดก็ตระหนักว่าไม่เพียงไม่สามารถใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้ได้เท่านั้น เขายังชนตอด้วย!

เขาสามารถสลายการโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดของข้าด้วยมือข้างเดียว พลังฝีมือของคนผู้นี้นั่นแข็งแกร่งปานใดกัน?

เป่ยหมิงชางไห่ไม่กล้าคิดเรื่องนี้ต่อไป ความหวาดกลัวก่อตัวในใจ สัญญาณเตือนอันตรายที่รุนแรงทำให้เขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการหันหลังกลับและหนีไปในตอนนี้

ซ่า!

ในขณะเดียวกัน น้ำก็กระเซ็นในสระ เมื่อมีร่างหนึ่งก้าวออกมาจากสระ ร่างนั้นสูงโปร่งและสง่างามราวกับหอกที่แทงทะลุฟ้า!

เขาก้าวออกจากสระศักดิ์สิทธิ์โกลาหล ฝ่ามือยังคงกุมกระบี่สีเขียวหยกไว้มั่น จนดูเหมือนกำลังถือใบไม้ที่ร่วงหล่น

หมอกรอบ ๆ ตัวสลายหาย เผยใบหน้าหล่อเหลา ที่ทั้งดูสงบ เฉยเมย และไร้กังวล ประกอบกับดวงตาลึกล้ำราวหุบเหวสองแห่ง กำลังเผยรัศมีอันสง่างามที่ทำให้สิ่งมีชีวิตทั้งหมดสั่นสะท้านต่อหน้าเขา!

ร่างของเป่ยหมิงชางไห่สั่นไหวเมื่อสบสายตาของเฉินซี มันรู้สึกเหมือนว่าเขาได้พบกับเฉินซีเป็นครั้งแรก ความรู้สึกกดดันและอึดอัดถาโถมจนหายใจไม่ออกอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน

นี่คือสิ่งที่เขาไม่รู้สึกจากเฉินซีมาก่อน!

หรือคนผู้นี้จะสามารถบรรลุขอบเขตมหาเทพเต๋าแล้ว?

เห็นได้ชัดว่ารัศมีของเขายังอยู่ในขอบเขตจ้าวเอกภพเก้าดารา แต่ทำไมมันถึงยิ่งใหญ่และสง่างามขนาดนี้?

เป่ยหมิงชางไห่ไม่สามารถมองทะลุเฉินซีได้ และยิ่งเป็นเช่นนั้น เขาก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้น

“เจ้าต้องการที่จะฆ่าข้าหรือ?” เฉินซีกล่าวพลางจ้องเป่ยหมิงชางไห่อย่างสงบ

“ไม่ ข้ามาเพื่อสู้กับเจ้า ข้าบอกเจ้าแล้วจากนอกตำหนัก” สายตาของเป่ยหมิงชางไห่กะพริบขณะที่กล่าวคำเหล่านี้

“โอ้” เฉินซีพยักหน้า “เนื่องจากเป็นการต่อสู้ ย่อมต้องจบลงด้วยการตายของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งสินะ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน